Het eerste dat mij opviel op weg naar huis was de deplorabele staat van dienst van vele palmbomen langs de route. Er schijnt een vingerdikke, witte worm met zwarte kop in het palmhart rond te wroeten die palmen met stammen van meer dan 1 meter omvang van binnenuit uitholt en ze daarmee ten gronde richt. De eens majestueuze palmen hangen uitgeblust met hun bladeren op de grond. Een zeer triest gezicht. Het tweede wat mij opviel was de rijke citrusoogst. Mandarijen, sinaasappelen en citroenen... ik zie ze overal.
Ons eerste avondje thuis was fijn. De verwarming snorde zachtjes, de pantoffels zaten weldra aan de voeten, Nelly’s portret stond weer op de vertrouwde plek. De overgang van een groot tropisch huis naar een veel kleiner (cozy) appartement valt mij niet zwaar. Deze plek, waar ik zoveel meemaakte, past ons als een warme jas in wintertijd. Er liggen nog veel Bahasa Indonesia-woorden op de tong. De eerste 'terima kasih' -hartelijk dank- sprak ik hier reeds ten onrechte uit. De Spaanse equivalenten rollen nog niet spontaan over mijn lippen.
De koffer is inmiddels uitgepakt en wonder-boven-wonder: De Vaio-laptop die het in Bali begaf, floepte weer aan. Een wonderbaarlijke wederopstanding vond plaats en ik was er blij mee. Het is wel de vraag hoe lang dit aanhoudt; de eerste haperingen zag ik alweer over het scherm gaan. Ik ga volgende week dan ook naar de computerdokter. Die multimedia laptop met groot scherm is een goede tegenhanger van mijn nieuwe HP notebook. De zware jongen zal in Spanje blijven, het lichtgewichtje wordt voortaan reisgezelschap. Hier heb ik geen koelplaat nodig, in Bali kan ik niet zonder. Ik heb overigens in electronicawinkels in Singapore en Londen met veel belangstelling naar tablets gekeken; apparaten waarmee je overal te wereld kunt lezen, muziek luisteren, films kijken en internetten. De iPad staat tot nu toe bovenaan mijn wensenlijst. Ik zag onderweg veel mensen die computerden alsof ze een boek lazen of een brief schreven. Het straatbeeld verandert daarmee snel.
De jetlag valt tot nu toe mee: 's ochtends kon ik zowaar doorslapen tot 7 uur. Toen ik opstond, was het nog donker. In Bali had ik rond deze tijd al minstens een rondje door de tuin gelopen, de eerste frangipani geraapt en achter het oor gestoken, mijn mails gelezen. Hier geldt een ander ritme; de dag van Spanjaarden komt langzaam op gang. En wat betreft het uitzicht: de einder lichtte paars-oranje-geel op en om 8 uur rees de zon op uit de Middellandse Zee, een warme gloed over de huiskamermuur werpend. We boffen met dit overgangsweer.
Ik typte deze tekst gisteren op een zonnig terras terwijl ik de steenuiltjes hoorde roepen. De eerste roofvogel en een knabbelende eekhoorn spotte ik reeds in de pijnboom voor de deur. We ontdekten tevens een nieuwe Belgische bakker in het winkelcentrum op loopafstand van ons huis. De strak vormgegeven zaak is sinds drie weken geopend. Ze noemen zichzelf 'Panaderia del Mundo' (wereldbakker) en dat zijn ze volgens mij ook. We dronken er op dag 1 een goede kop koffie op hun terras en kochten een gesneden bruin volkorenbrood voor thuis. Bovendien ontdekte ik verse moorkoppen in de vitrine. De uitspanning en het assortiment zijn een aanwinst voor de buurt. Voor dit soort hoogwaardige zaken is hier clientèle genoeg.
Mijn liefje en ik keken elkaar in de afgelopen dagen een aantal malen veelbetekenend aan: het gemak waarmee je op een zonnig terras een kwaliteitshapje of -drankje kunt nuttigen... we misten het in de afgelopen maanden in Bali regelmatig. In het zuiden van het godeneiland is die mogelijkheid volop aanwezig, in het noorden mondjesmaat. Daar staat rust, frisse lucht en veel groen tegenover. Aan de Costa Blanca is dat alles rondom aanwezig. Het eerste avondje met vrienden is een feit. Ze brachten een dikke Volkskrant voor ons mee. De koelkast is gevuld, evenals het wijnrek. Voor het eerst vond ik Spaanse biologische wijn die heel goed smaakt. Het stemt mij gelukkig. 't Is mooi thuiskomen zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten