We vliegen uit

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik gereed ben om Bali tijdelijk te verruilen voor Spanje. Sinds het besluit ons niet permanent in Bali te vestigen, denk ik vaker aan ons tweede Vaderland. Het is niet bepaald een straf om te wonen in een land dat op de 20ste plaats staat op de ranglijst van beste woonoorden ter wereld. Mind you: Indonesië staat op plaats 108 en Nederland op 7.
Ik dacht aan de witte stranden van de Costa Blanca, aan ons zonnige appartement op de golfbaan, aan zelf kokerellen met een fraai glas Spaanse wijn onder handbereik en aan alle andere facetten van het leven in een Zuid-Europees land. Voor nu zie ik op tegen mogelijke kou: we liepen immers het afgelopen half jaar uitsluitend in korte broek en teenslippers. Naar het zich laat aanzien, schijnt de zon bij aankomst. Ik kijk uit naar een warm weerzien met enkele goede vrienden die hun komst naar Spanje al hebben aangekondigd.

Ik hoop het dagelijkse zwemmen in de komende weken te kunnen continueren. Een haaienpak zou daarbij uitkomst bieden. In de afgelopen maanden bouwde ik in de eigen infinity pool een goede conditie op. Onderwaterzwemmen kan nu langer en verder, het lukt zelfs alleen op armkracht (zonder beenslag). Een mens kan er in de tropen vreemde hobby’s op gaan nahouden. Ik heb zelfs het idee dat mijn toegenomen longcapaciteit mij drijfvaardiger maakte; ik kom sneller bovendrijven?! Het bevestigt mijn eerdere vermoeden: in mijn vorige leven moet ik zeezoogdier zijn geweest. De mens ontwikkelde zich ooit uit een waterwezen maar dat bedoel ik niet.

De belangrijkste reden om naar het Spaanse honk terug te keren is van medische aard. Mijn liefje krijgt medio januari weer een grote beurt van het Oncologieteam in Hospital San Jaime. Als de resultaten goed zijn -we hebben thans geen reden daaraan te twijfelen - keren we in februari naar Bali terug. We hopen onze tropische villa tijdens ons volgende verblijf te kunnen verkopen.

Bij terugkomst zal Elsa’s tweede baby hoogstwaarschijnlijk zijn geboren, als ik de geluiden goed interpreteer. We dienden een lijstje met jongens- en meisjesnamen in bij de aanstaande moeder. 'Mega' (wolk), 'Yasmina' en 'Ramses' waren mijn suggesties, 'Ixora' en 'Pieter' (van pienter) de favorieten van mijn liefje. De naamgeving van een baby verloopt bij Balinezen sowieso anders dan bij westerlingen. Bij de driemaandenceremonie mag een Balinese baby voor de eerste keer met de voetjes de grond aanraken. Pas op dat moment worden alle banden met het goddelijke verbroken en krijgt het kind zijn of haar aardse naam toegewezen.

Vader Ketut zal dan nog niet terug zijn van zijn reis aan boord van cruiseschip Regent Seven Seas. Hij wil nog steeds heel graag naar huis, is nog regelmatig ziek maar het feit dat men zijn verjaardag vierde aan boord met gezang en kado’s deed hem goed. Hij ontving bij die gelegenheid een digitale camera. Nu kan hij ook zijn beeldimpressies delen met het thuisfront als hij in juni terugkeert. De ruime voorraad kusjes van Yudha zal ervoor zorgen dat mijn liefje het tijdelijke afscheid goed zal kunnen doorstaan. Ik zal eventueel bijspringen. Ook zal de branding van de Balizee en de dagelijkse frangipani achter het oor worden gemist, al is het voor even.

Mijn liefje en ik vliegen wederom huiswaarts in de Airbus 380, die immens grote vogel. De motoren van de A380 van Singapore Airlines zijn van een ander merk dan de motoren van Qantas die een ontwerpfout bleken te bevatten. De Australische maatschappij hield de vliegtuigen dan ook aan de grond terwijl de Aziatische maatschappij gewoon doorvloog. Een cozy tweezitter op het bovendek is voor ons gereserveerd. Het wordt weer een lange zit maar ik verheug mij op films kijken, met een Singapore Sling onder handbereik.
Als het aan de Italiaanse fabrikant 'Avioninteriors' ligt, wordt staand vliegen weldra werkelijkheid. Enkele jaren geleden maakte Michael O'Leary -CEO van RyanAir- de opmerking dat hij die manier van reizen serieus overwoog voor zijn luchtvaartmaatschappij. De Ierse zakenman deed vaker opmerkelijke uitspraken dus zijn toehoorders dachten aanvankelijk dan hij een grap maakte. Hij bleek bloedserieus te zijn en het is eerder een feit dan gedacht. Met de SkyRider is staand vliegen werkelijkheid geworden. Je staat niet echt maar zitten kun je het ook niet noemen. Het wordt niet voor niets 'vertical seating' genoemd. De zitting is dermate schuin geplaatst dat het niet de billen zijn die het lichaamsgewicht van de reiziger dragen maar de benen. Mensen die de zitting uitprobeerden, ervoeren het alsof ze als onervaren ruiters te paard zitten... De vliegtuigstoel zal derhalve geschikt zijn voor vluchten tot 3 uur.

Mijn volgende blog zal vanuit de Costa Blanca worden gepubliceerd. Tot later deze week (leo dovente)!