Vandaag is het precies twee jaar geleden dat mijn beste vriendin Nelly op 48-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker. Ik mis haar nog elke dag. Luister toch vaker
Naar dingen dan mensen.
De stem van het vuur kun je horen,
Hoor ook de stem van het water.
Luister naar de struik
Die snikt in de wind:
Het is van de doden de adem.
Zij die stierven gingen nooit weg:
Ze zijn in de schaduw die oplicht
En ook in de schaduw die dichttrekt.
De doden zijn niet onder de grond:
Ze zijn in het loof dat ruist,
Ze zijn in het hout dat kreunt,
Ze zijn in het water dat loopt,
Ze zijn in het water dat rust,
Ze zijn bij het volk, ze zijn in de hut.
De doden zijn niet dood.
Zij die stierven gingen nooit weg:
Ze zijn in de schoot van de vrouw,
Ze zijn in de schreeuw van een pasgeborene
En in de spaander die weer opflikkert.
De doden zijn niet onder de grond:
Ze zijn in het flikkerend vuur,
Ze zijn in het wenende gras,
Ze zijn in de kreunende rots,
Ze zijn in het woud, ze zijn in het huis.
De doden zijn niet dood.
Birago Ishmael Diop (Senegal, 1906-1989)
Ik trof de verwijzing naar dit gedicht aan in het boek 'Congo - Een geschiedenis' van David van Reybrouck. Beide verhalen maakten diepe indruk op mij vanwege inhoud en stijl. Mijn eigen gevoel over Nelly’s afwezigheid lijkt in het gedicht gereflecteerd: ze is er niet meer maar ze is nog overal. En in alles.
