Be deus

's Ochtends sta ik alweer frisser op alhoewel de deusverkoudheid aanhoudt. De keel- en hoofdpijnen zijn geweken al hoest ik nog steeds. Mijn liefje en ik grommen thans tegen elkaar op. Dagelijks bepalen we wie de indrukwekkendste hondeblaf voortbrengt. Mijn energieniveau is herstellende en dat is goed te merken: ik heb weer zin in dingen en mensen.

Vóór mijn verkoudheid ging ik in Spanje op zoek naar een nieuwe parfum. Sinds jasmijn en kamperfoelie in eigen tropische tuin bloeien, bekoren die geuren mij. Op internet onderzocht ik welke parfums deze aroma’s bevatten. Met een lijstje in mijn hoofd ging ik shoppen bij El Corte Ingles, het grootste warenhuis van Spanje dat in elke stad is te vinden. Na enkele geursessies kwam ik uit bij Marc Jacobs. Ik rook en rook en rook, via geurkaartjes en op eigen huid. Uiteindelijk wandelde ik in een wolk van contrasterende geuren de deur uit. Met Daisy. In dat parfum is evenwel geen jasmijn te bekennen! Het geurt subtiel naar lelietjes van dalen, zelfs bijn deus ruikt het. Daarmee vlamde de liefde thuis op. Je moet blijven investeren in je relatie. Saya senang/Soy muy contenta.

Ook mijn deusbrug vroeg om aandacht. Het zoveelste deussteuntje van mijn zoveelste zonnebril kwam in Bali los te zitten. Daarvoor vond nog geen fabrikant een oplossing, wat mij aangaat. Dat rubbertje werd een aantal keren met superglue gelijmd - zonder succes. Hoeveel zonnebrillen kan een mens bij leven verslijten? Ik ben de tel inmiddels kwijt. Misschien moet dat steuntje voortaan rechtstreeks aan mijn deusvleugel worden bevestigd?! In een moment van zwakte bezweek ik wederom voor een nieuwe bril. Een strakke, zwarte Bollé werd uitverkozen. 'For Sport. For Life.' Aldus de marketing manager van het merk. Laten we het hopen. Geschikt voor extreem zonnige omstandigheden dus alleen al daarom is dit een goede keuze.

Dat was niet alles op zintuigelijk vlak. Enkele maanden geleden mailde een vriendin mij dat ze uit mijn blogs kon opmaken dat het leven op Bali mij inspireerde. Ze sloeg de spijker op zijn kop. Ik had destijds veel zin om te schrijven en dat was niet in de laatste plaats doordat er zoveel was te zien aan de Balizee. De tuin, het plaatselijke weer, ons personeel, gevederde vriendjes, dat alles inspireerde mij. Stuk voor stuk doordeweekse onderwerpen die daar echter zijn zoals ze zijn: anders. Het is vaak simpele verwondering die mij doet schrijven.

Ik ben altijd een kijker geweest. Kleine dingen vielen en vallen mij op. Die scherpe blik wordt ontegenzeggelijk bevorderd door een aantal van mijn hobbies: sinds mijn kindertijd raap ik schelpen en daarmee bouw je een gedetailleerd 'zoekbeeld' op. Je ziet snel wat afwijkt. Daarbij komt dat ik een enthousiast amateurfotografe ben. Ook daarmee verfijn je je blik. Bovendien is kijken een goede manier om te leren: na één keer toezien, kun je het zelf uitproberen door na te doen. Leren is nu eenmaal leuk; dat zal ik blijven vinden tot aan mijn dood.

Maar sinds de jaarwisseling laten mijn kijkers mij in de avonduren af en toe in de steek. Dat moest een keer gebeuren. Voor een fervent boekenwurm en computeraar van middelbare leeftijd hield ik het tamelijk lang vol zonder leesbril. Op oudejaarsavond begon ik aan een boek met kleine letters en op enig moment werd verder lezen een verzoeking. De letters dansten voor mijn ogen. Ik ging loensend over de drempel, om met Wim Kan te spreken. Dat was een nieuwe sensatie voor mij...
Sindsdien ligt de leesbril onder handbereik. Op de meeste avonden heb ik geen bril nodig maar op sommige avonden wel. Het begin van lichamelijk verval? Waarschijnlijk. Het zij zo. Ik kon er eventjes om treuren maar niet lang om tobben. Er zijn namelijk oplossingen voorhanden. Zo zijn we in bezit van een setje standaard-vergrootglazen. Sinds mijn liefje tien jaar geleden van boord stapte van een cruiseschip zonder haar onmisbare bril, zijn we in het bezit van enkele goedkope brillen die jarenlang lagen te verstoffen in een la. Recent vonden ze in mij dus een nieuwe bestemming.

Die brillen maakt mij naar verluid “lekker streng”. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het woord 'intelligenter' ook viel in deze context. Tja, wass sich neckt, dass liebt sich. Hoog tijd voor een Jiskefet-mop als tegenprestatie. Jos van de Crediteuren/Debiteurenadministratie stelt een open vraag aan zijn collega: “wanneer mag je je vrouw slaan?” Edgar antwoordt (met vraagteken in de stem): “als haar snor in brand staat?” Ik vernam bij monde van Herman Koch (Jos) -die bij Pauw & Witteman zijn nieuwe roman toelichtte- dat Jiskefet in maart aan een nieuw project zal beginnen, getiteld 'Goeiesmorgens, de musical'. Alhoewel ik geen groot fan ben van Nederlandse musicals, zou ik deze heel graag willen zien; met of zonder bril!
Hun hoogstwaarschijnlijk deels geïmproviseerde eindresultaat zal in Nederland te zien zijn gedurende de maand april. Het zou een uiterst geschikt verjaardagkado zijn maar in die maand bevind ik mij op circa 14.000 kilometer afstand van de Heineken Music Hall.
We keren medio februari namelijk voor enkele maanden terug naar Noord-Bali. Wij gaan in die periode onder andere een hernieuwde poging ondernemen om naar de Borobudur af te reizen en we plannen een bezoek aan een voormalige collega op Java. Ons aanstaande verblijf zal echter vooral in het teken staan van de verkoop van onze tropische villa. It’s time to move on.