Na een inspectie van het eigen strand bleek er ook een grote, dode koe voor het huis van onze Belgische buren te liggen. Toen ik mij bij de koe meldde, stonden alle tuinmannen van belendende villa's al om haar heen. En iemand uit het dorp die zijn fiets tijdelijk tegen het dier parkeerde. Hoe heilig is een dode koe nog? Volgens berichten van lokalen was het er een van 20 die tijdens het weekend door de rivier vanuit de bergen naar de Balizee zouden zijn meegesleurd... Een ware slachting, al kwam er geen mes aan te pas. Hindoes van Bali eten geen rundvlees want dat mag volgens hun religie niet. Tuinman Putu wist mij te vertellen dat daar voor Rpi 3 miljoen op het strand lag. Een fikse aderlating voor de voormalige eigenaar.Een Hollandse buur belde om te vertellen dat hij de koe al kon ruiken. Het zonnetje scheen immers lekker. Er moest dus een wegsleepplan worden gesmeed. 'Of wij een idee hadden?' Wij opperden dat de Balinese manager van de helpdesk moest worden gebeld. Hij zou vervolgens contact moeten opnemen met de kepala desa, ons alomgeliefde dorpshoofd. Willen wij de man doorgaans liever niet op het terrein, nood breekt wet. Aldus geschiedde.
Niet veel later -ik lag in het zwembad en mijn liefje liep in badkleding door de tuin- zag ik een kleine, gezette Balinees met glimmende zonnebrilglazen vanaf het strand op mijn liefje toelopen en met haar praten. De man was gekleed in een sarong en had een kind aan de hand. Zij spraken met elkaar. Ik keek de man na, hij had iets bekends... Mijn liefje kwam naar mij toegelopen en riep: “dat was de KD! Hij gaf mij een hand, wenste mij zelfs een goed nieuwjaar en de koe wordt stante pede van het strand verwijderd.” Nou boeh, wat een service?! Weliswaar voor Rpi 50.000 per villa-eigenaar (€4,=) maar toch. Zonder uniform en entourage herkende ik de burgervader niet. Ja, die spuuglelijke bril deed mij wel aan iemand denken. We waren beiden van ons stuk door zoveel vriendelijkheid en toewijding. Een voorteken voor een goed 2011?
Weer iets later werd de bergingsklus geklaard: de koe werd met een vissersboot ver de zee opgetrokken. Kasian sapi! Enige tijd later zag ik vanaf het terras in de verte iets donkers dobberen. Je snapt het al: de stroming had de koe in circa twee uur naar het strand teruggedreven. Vanuit ons kraaiennest speurden we de einder regelmatig af. De verrekijker werd nog nooit zo intensief gebruikt. Waar ging ze zich nu nestelen? Het dode dier kwam dobberend richting onze branding, in een omtrekkende beweging van oost naar west. Richting Java. Ook de buren hadden de terugkeer inmiddels geconstateerd.
Mijn liefje, soms blijk gevend van voorspellende gaven, becommentarieerde: “read my lips, die koe komt voor de villa van de Russen tot stilstand...” Het verging haar zoals Bush die deze U-bocht wereldberoemd maakte: ze kreeg geen gelijk! Het dobberende dier bleek niet langs de sterke stroming van de rivier naast hun villa te komen. De koe verbleef enige tijd op dezelfde plek en zette vervolgens koers van west naar oost, in flinke vaart voor ons langs naar de buren. Het jongste zusje van Elsa, werkzaam in een villa enkele dorpen verderop, stuurde ‘s middags een SMS naar haar oudere zus om haar te vertellen dat het dier inmiddels voor hun kust was gesignaleerd. We barstten in lachen uit toen we dat hoorden. De koe was het gespreksonderwerp van de dag. Er kwam ook verheugend nieuws uit Lokapaksa: langs de kust werden in de afgelopen dagen tevens twee walvissen gespot. “Waren het geen koeien?” ‘Nee, want ze spoten water…’ Inderdaad, dat kan zelfs een heilige koe niet. De verrekijker staat op de terrastafel. Klaar om zeezoogdieren te zien.
