Bruce says so...

Time flies when you are having fun! (By the way: Qantas vliegt weer.)
Op dinsdag jongstleden werd in Australië om de Melbourne Cup 2011 gestreden. Dat is een beroemde paardenrace die dit jaar voor de 151ste keer werd gehouden. ‘The Race that Stops the Nation’. Het is echter niet uitsluitend een Australische aangelegenheid: 700 miljoen mensen keken wereldwijd naar deze wedstrijd. Vóór deze dag was ik mij dat niet bewust. In de staat Victoria, waarin Melbourne ligt, krijgt iedereen een vrije dag en komt het publieke leven daadwerkelijk tot stilstand.

De belangrijkste wedstrijd van Cup Day vond plaats om 15:00 uur. Wij, van New South Wales, gingen een half uur voor die tijd naar de dichtstbijzijnde (bowling)club, 50 meter verderop, om deelgenoot te worden van dit evenement. Als we hier dan toch zijn, wil ik dit soort ervaringen wel zelf ondergaan. De club was afgeladen met mensen; Australiërs blijken gokkers te zijn! Ook mijn liefje, aartsgokker, was zich al dagen aan het voorbereiden op een gokje. Ze las alle locale en nationale artikelen over het onderwerp. Vooral het advies van ‘Bruce’, commentator van de Sydney Morning Herald maakte indruk op haar.

Voordat het geld werd ingelegd, hadden wij een goed gesprek. Over het algemeen zetten wij in op ons geluksgetal. Het paard met dat rugnummer heette ‘Older than time’; een mooie naam maar mijn liefje wilde deze keer iets anders. Er was namelijk een paard met een jockey die de gele trui droeg… Denkend aan de Australische fietser Cadel Evans (van Melbourne) die de Tour de France 2011 won, vond mijn liefje dat we op het paard Dunaden en zijn jockey moesten inzetten. Bruce had haar dat geadviseerd...

De jockey heet Christophe Lemaire (Fransman) en weegt 54 kilo. Zijn paard startte naast all-time favoriet Americain die vorig jaar de prestigieuze prijs won. Vorig jaar werd in de bowlingsclub van Forster bijna $ 450.000 aan prijzengeld uitgekeerd. Geen verkeerd gokadres, aldus mijn liefje! Ze vroeg iemand in de club om haar uit te leggen hoe het betreffende formulier moest worden ingevuld. Daarna deed zij haar ding. We gingen zitten, met een glaasje in de hand, en praatten met lokalen. Wie hadden zij gekozen, waar kwamen wij vandaan. Dat soort dingen. Onze buurman aan hetzelfde tafeltje, een mijnwerker uit de Hunter Valley die een vakantiehuis heeft in Forster, zette groots in op nummer 12 (Red Cadeaux) en nummer 17. Wij zetten op Hollands bescheiden wijze in op nummer 3.

De race ging later van start dan gepland. Het raceparcours van Flemington is 3.200 meter lang. Vanaf de start zat onze gele trui in het midden van de ruitersmassa. Hij leek lang ingesloten maar dichter naar de finish werd het spannend... Dunaden week uit naar rechts, maakte zich vrij van de massa en begon héél hard te draven. Het einde van de race werd een fotofinish met Red Cadeaux. In eerste instantie dachten wij dat Dunaden had gewonnen. Maar ja, wij zijn beginnelingen. Onze buurman gooide zijn coupon in frustratie weg. De manager van paard 12 bleek echter protest te hebben aangetekend tegen de uitslag. Dat vertelde ik onze buurman die onder de tafel op zoek ging naar zijn bewijs.
Het duurde ruim een half uur voordat de uitslag bekend werd: ONS paard won inderdaad met een neuslengte. We kregen de inleg 9.1 keer uitgekeerd. Joehoe! Als het paard van de buurman, dat als tweede eindigde, zou hebben gewonnen, zou hij zijn inleg 50 keer ontvangen dus ik kon mij zijn teleurstelling goed voorstellen. De Franse jockey was ‘incredibily appy’, net als wij.

Deze week gingen wij tevens naar de beroemde plaatselijke kapper ‘Buddy’ (geboren als Budya Sadek). Hij won zeer recent de Wella International Hair Competition die in Argentinië werd gehouden. De cup stond in de salon, omringd door grote bossen bloemen. De jongeman werd geboren in Parijs, had daar een kapperszaak en tot recent een in Sydney maar hij opende een week geleden een nieuwe salon in Forster. Ik vroeg hem waarom. Hij vond het leven in Sydney hectisch, ging vorig jaar op vakantie naar deze kustplaats in New South Wales en werd verliefd op de omgeving en de life style. En knippen kan hij. Al ben ik dan niet bepaald een Style Icon, ik zie er wel tien jaar jonger uit!

Bij de plaatselijke computerwinkel schafte ik een dongle aan die ons draadloze internettoegang geeft in het vakantiehuis. Computer aan, dongle erin, verbinding maken 'and Bob's your uncle!' Vanaf nu blog ik vanaf de keukentafel. We voelen ons hier inmiddels helemaal ingeburgerd.