Boogie Woogie

Afgelopen weekend was het hier prachtig weer, na een weekje regen en kilte. Mijn lichaam en geest zijn niet meer gewend aan dagenlange regen en temperaturen rond 16 graden Celsius. We kwamen de regenachtige dagen echter goed door: met lezen, DVD’s en televisie kijken, praten en kokkerellen.

Zondag en maandag waren echter top. Die dagen begonnen met een strakblauwe hemel. Hoog tijd om er met de bodyboards op uit te gaan! Mijn board kocht ik circa 15 jaar geleden aan de Portugese noordkust. Merk ‘Rheopaipo’, dat nog steeds blijkt te bestaan. Het ontwerp van mijn plank heet Firefly, vuurvlieg. Toentertijd was het een diepte-investering. Ik herinner mij de eerste surfbeurt op de nieuwe plank goed: ik schoot als een pijl over de metershoge golven totdat... er geen water meer was onder mij en mijn board?! Die ontnuchterende smak op het zand deed pijn maar ik had geluk want er was niks gebroken.

Snel daarna ontdekte ik dat je je lichaamsgewicht naar één kant van de plank moet bewegen zodat je de golf zijdelings berijdt. Daar gaat het immers om: riding the waves. Onlangs las ik in een nationale krant dat 50.000 lagereschoolverlaters in Australië niet kunnen zwemmen. Ik was uiterst verbaasd over het grote aantal. Dit continent is omgeven door zeeën en oceanen, heeft overal meren en rivieren. Ik bedacht mij dat het kinderen in de outback moet betreffen?!
Hier in Forster, aan de kust van New South Wales, zie ik elk weekend kleuters op het strand die les krijgen van vrijwilligers van de Life Savers Club. Die kleintjes worden liefdevol ‘nippers’ genoemd. Ze spelen behendigheidsspelletjes op het strand, in het water, met bodyboards, surfboards en -uiteindelijk- reddingsboten. Dat kunnen levensreddende oefeningen worden... Tegelijkertijd leren ze plezier te hebben in het water.

Een body board wordt hier boogie board genoemd. Ik weet nog steeds niet waarom maar ik vind het een leuke aanduiding. Op de Rheopaipo-website (van mijn bodyboard) las ik over de capriolen die je met de plank kunt uithalen: forward air spin, reverse air spin, back flip, gyroll, hubb. Ik voel mij geenszins een ouwe taart maar hedentendage ben ik al blij als ik op het juiste moment begin te peddelen!
Onze vriendinnen Claire en Julie waren ook weer een lang weekend in Forster. Als echte Aussies is plezier op het water voor hen een van de mooiste tijdsbestedingen. Julie was in voorgaande jaren ook altijd mijn surfmaatje. Claire leerde op hogere leeftijd zwemmen en doet inmiddels lekker mee op zee. Met geslepen zwembrilleglazen; zonder die goggles ziet zij geen golf aankomen. So the three of us got up and boogied!

Mijn liefje maakte leuke foto’s, vanuit de branding. In het eerste uur waren de golven niet om over te bloggen. In de loop van de middag stak de wind echter op en zwollen de golven aan. Als je op het juiste moment tot actie overgaat, lijkt boogieboarden op vliegen... Het is verslavend. Zeker als je het synchroon kunt doen!

Uren later kroop ik op handen en knieën het water uit. Ik had mijn best gedaan en voelde mij uiterst voldaan. ’s Avonds had ik een hoofd als een boei, alhoewel ik mij ’s ochtends goed had ingesmeerd. Ik had meer lagen Banana Boat, een uitstekend lokaal merk zonnebrandcrème, moeten aanbrengen. Een goede les. Twee van de drie Australiërs krijgt huidkanker vóór het bereiken van de 70ste leeftijd. Dat is geen statistiek om mee te spotten.

Maandag mocht ik een wens doen van muzelluf. Ik deed namelijk iets voor de eerste keer: ik at een garnalenboterham. Een Aussie prawn sandwich bestaat uit een beboterde witte boterham, versgepelde garnalen en versgemalen peper. Ik ben geen liefhebber van witbrood maar ik schoof dat bezwaar voor één keer terzijde. We kochten een kilo lokaal gevangen garnalen en kozen een picknickplaats aan het water.
Al garnalen pellend, voelde ik mij een Scheveningse vissersvrouw. Julie vertelde dat zij deze traditie leerde kennen als kind. De hele familie hield van een garnalenboterham. Julie’s zus bleek een heel snelle pelster, tot groot verdriet van zuslief (want zo bleven er minder garnalen voor haar over). “Onderschat mij niet”, dacht ik...

Julie verdeelde de porties eerlijk. Mijn liefje en de hond eten geen garnalen. Zij niet vanwege een sterke schaal- en schelpdierallergie, Lucy niet omdat ze niet van garnalen houdt. Als garnalen supervers zijn, is pellen heel gemakkelijk. Eerst gaat de kop eraf en vervolgens houd je de staart vast en druk je het lichaam uit de schil. De dames waren onder de indruk van mijn pelkwaliteit en -snelheid. Mijn boterham was dan ook als eerste belegd (zij snoepten regelmatig tijdens het pellen). Julie deed voor hoe zo’n sandwich moet worden gegeten en ik volgde met plezier.
De garnalen gingen schoon op. Yummie!

Wij waren overigens niet de enige picknickers... Een kleine groep wilde dolfijnen hield zich op in de wateren rondom de Forsterbrug, niet ver van waar wij vertoefden. We zagen vinnen en staarten. Op enig moment zag ik een vis uit het water opspringen. Die probeerde ongetwijfeld aan een dolfijnebek te ontkomen. Er was veel staartgeklap en gespetter. Ik ben er zeker van dat ook zij het naar hun zin hadden. Een mooie ervaring.

Inmiddels zijn de dames teruggekeerd naar hun drukke leven in Sydney. Wij blijven hier relaxen. Met plezier uitkijkend naar enkele zomerse dagen. Ik zal nog een paar strandfoto’s naar het album uploaden.