Spirit of Australia

Wij bleken mazzel te hebben: momenteel vliegt Qantas niet. Bij de luchtvaartmaatschappij vinden met regelmaat industriële acties plaats. Het vliegend personeel wil salarisverhoging en het grondpersoneel wil baangarantie. Qantas en de vakbonden kunnen niet tot een overeenkomst komen. De luchtvaartmaatschappij deed recent iets dat hier niet eerder was vertoond: het hield alle vliegtuigen aan de grond. Wereldwijd. Vanwege die actie vervielen in de afgelopen dagen 447 vluchten, zowel internationaal als nationaal. Het land stond op zijn kop, kranten en tv-programma’s konden nergens anders over praten. Met de Melbourne Cup voor de deur (1 november), is the Pride of the Nation de talk of the town!

De CEO van Qantas meldde dat, als de vakbonden vasthouden aan hun standpunt, de luchtvaartmaatschappij nog maar half levensvatbaar is. Dat zou een ramp zijn want Qantas -oorspronkelijk de Queensland and Northern Territory Air Services- is een maatschappij met een geweldige staat van dienst. Het is dan ook te hopen dat het meningsverschil tussen de vakbonden en de luchtvaartmaatschappij snel tot een einde komt. In ieder geval vóór januari 2012 als wij naar Europa willen terugvliegen.

We zijn thans ruim een week in Australië maar het voelt alsof we al veel langer weg zijn van Bali. Op zaterdag jongstleden SMS’ten wij met Elsa om te weten hoe het haar en Yudha vergaat. Zaterdag was tot nu toe de vaste dag waarop het manneke met zijn moeder meekwam om te spelen. Hij mist ons, vraagt zijn moeder voortdurend waar we zijn. Adu. De uitslag van mijn liefje’s bloedtest was goed; de envelop viel reeds na twee dagen op de mat. Het wachten duurde hier reuzekort, we kunnen ons weer helemaal aan ‘vakantie’ overgeven.

In de afgelopen week vierden wij de verjaardag van de Furry Princess in het clubhuis van de bekendste roeivereniging van Sydney. Hond Lucy is een groot uitgevallen Jack Russell; ze is slim, leuk en heel aanhankelijk voor een terrier. Julie’s vader werd als nummer twee lid van de roeivereniging. We leerden hem en Pat, de moeder van Julie, in 2008 kennen. Julie vader overleed vorig jaar. Samen met Pat en de biologische ouders van Lucy vierden we daar haar verjaardag. Ons kadootje voor haar, een speeltje, viel in goede aarde.

Mijn liefje en ik deden boodschappen bij Woolworth’s (Woolie’s voor intimi), kookten Europees en Aziatisch voor de gastvrouwen, lazen kranten, keken naar Australische ontbijt-TV, lieten de hond uit, en bereidden ons voor op het vertrek naar Forster.

Daar zijn wij inmiddels. Forster ligt op circa 3 uur rijden ten Noorden van Sydney. Deze kustplaats doet mij sterk denken aan mijn voormalige Haagse woonplaats aan de Nederlandse kust: Kijkduin. Forster is een kleinschalige familiebadplaats die een groot deel van het jaar 10.000 vaste inwoners heeft maar tijdens de zomermaanden verveelvoudigt. Het stadje ligt zowel aan de Tasman Zee als aan de Grote Meren: Wallis Lake, Smiths Lake en Myall Lake.

Aan de oceaankant van Forster liggen stranden van een ongelofelijke schoonheid en diversiteit: Forster Beach, Pebbly Beach, One Mile Beach, Burgess Beach, Diamant Beach, Booti Booti Beach, Black Head Beach – allen ademen ze een andere atmosfeer. Ik raapte diverse schelpen en trof bijzondere zeevondsten. Ik zag er tevens de eerste Stand-Up Paddler (SUP’er); de betreffende jongeman blijkt ‘s morgens over zee naar zijn werk te gaan. Imagine that?! Op beide locaties vind je cafés en restaurants aan het strand. Wi-Fi-hotspots zijn hier echter zeer beperkt voorhanden; dat vind ik opmerkelijk.

Het huis waarin wij thans verblijven, is een heus strandhuis al staat het op 500 meter afstand van de branding èn op circa 1.000 meter van de werf. Het is gezellig ingericht en alle ruimten in het huis zijn van alle gemakken voorzien, inclusief een schuur met fietsen (en verplichte helm) en surfplanken in diverse afmetingen!

Afgelopen zondag maakten wij een boottour om walvissen te kijken. Bultrugmoeders met kalveren keren thans naar Antarctica terug en rusten in de baaien van en rondom Forster uit van de lange tocht die zij reeds maakten en nog voor de boeg hebben. De tocht was al voor zaterdag gepland maar toen waren de golven op zee te hoog. Zondagochtend begon heel mooi; de boot zou om 10:00 uur stipt uitvaren. Het werd een memorabele excursie, vooral door het zien van enkele bultrugbaby’s. De foto van de staarten is deze keer van eigen hand. Meer foto’s zijn te vinden in de lopende diashow. Zodagavond eindigde met een fikse hagelbui… Een lokalo zei het op zijn Aussie's: 'first we had 25 years of drought, now we gotta seal our letterbox'. Er staat ons ongetwijfeld nog van alles te wachten. Ik heb het erg naar mijn zin.