Mijn liefje ging op een van de banken zitten die hier overal langs de kust staan. Ze zijn vaak opgedragen aan jonge en oude mensen die niet meer leven. Meestal ga ik onbekommerd zitten, soms voel ik mij nogal bezwaard. Zoals op de bank die door de ouders en vrienden van een 17-jarig meisje werd gedoneerd: 'ga voor altijd zwemmen met dolfijnen, lieverd'... Australiërs leven op en in het water. Ik denk dat ik mij mede daarom thuisvoel op dit continent. Toen ik verder liep, zag ik mensen in kayaks, zeilboten, motorboten, Hobies met zeiltjes (de Revolution 11!) en water scooters (helaas) op het water.
Ik liep naar een van de vele uitkijkpunten die hier langs de kust zijn aangebracht. Vanuit de hoogte tuurde ik over het weidse water. Op enig moment zag ik een verticale kolom water in de lucht hangen. Een walvis blies uit zijn of haar blow hole! Het bleek wederom een moeder met haar bultrugkalf; ze waren goed te zien vanaf de wal.
Ze dartelden rond, net voorbij het havenhoofd van Forster. Ook zag ik voor het eerst van mijn leven enkele volwassen walvissen met hun flippers op het water slaan. Dat doen ze om zich koelte toe te wuiven. Als toeschouwer zag ik een lange, witte vin en een hoop gespetter. Ik maakte enkele foto's met mijn kleine camera; ik had mijn telelens niet bij mij maar het beeld staat op mijn eigen harde schijf.
Gedurende twee uur genoten wij met volle teugen van hun gefrolick voor onze neus. We bleken niet de enigen. We werden namelijk omringd door lokalen die hun echtgenotes, kinderen en kleinkinderen belden over hetgeen ze aanschouwden. Opmerkelijk. Ik zou denken dat Australische bewoners van de oostkust zich bewust zijn van het feit dat er momenteel sprake is van een grote walvismigratie langs hun stranden. Misschien is het toch niet zo gebruikelijk? Ik voel mij hier in ieder geval een grote bofkont. Het idee dat ze iedere dag zijn te zien, maakt mij een blij mens.
Ten noorden van Sydney kunnen ze er ook wat van: een kayakker had een close encounter met twee volwassen bultrugwalvissen, net voor de kust. Amazing! De walvissen doen hier aan 'spyhopping', ze steken hun kop recht omhoog uit het water. Het is maar goed dat het geen 'breaching' was. In dat geval komt het dier met het gehele lichaam uit het water en laat zich vervolgens zijdelings op het water vallen. Je kunt je voorstellen dat een kayak, zelfs een Hobie, daar niet tegen bestand is. Mijn liefje en ik zagen opspringende walvissen verder op zee, door de verrekijker.
De titel van dit blog mag toepasselijk lijken voor dit onderwerp, het heeft echter een heel andere connotatie. Het is namelijk de titel van een lied dat mijn aandacht vroeg in de afgelopen dagen. Ik hoorde het met enige regelmaat op de televisie, als tune bij een bankreclame. Het bleef doorzingen in mijn hoofd en ik ging op zoek naar het origineel. Het blijkt geschreven door de Australische (protest)zanger Paul Kelly.
Toen ik de songtekst las, begreep ik de betekenis van het lied en mijn eigen emotie bij het horen. Mijn liefje vindt het een uiterst irritant lied. Tja. Het kan verkeren. Het gaat niet over kleine walvissen die groot groeien maar over het verzet van een enkeling van Aboriginal afkomst die strijdt voor zijn (land)rechten en opstaat tegen een witte man die het grootkapitaal van Australië incorporeert. Ook dat is indrukwekkend. De relatie tussen de witte Australiërs en de oorspronkelijke bewoners van dit machtige continent staat vaak op gespannen voet.
Wij waren in dit land toen Kevin Rudd, de voormalige premier, als eerste namens de Australische regering publiekelijk sorry zei tegen de oorspronkelijke bewoners. We zagen een vliegtuig boven Sydney het woord in de lucht schrijven. Ook dat staat in mijn geheugen gegrift. Het moment zal mij altijd bijblijven. De geïnteresseerde lezer kan Kelly's optreden en de tekst hier horen en zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten