Nelly hield van Spanje en sprak een aardig mondje Spaans. Ze was vooral liefhebster van het traditionele España waarnaar ze jaren achtereen met Diederik op vakantie ging. Wij gingen ook gezamenlijk op vakantie naar de Costa Brava en naar Ibiza. Vanaf het moment dat wij ons appartement aan de Costa Blanca betrokken kwamen zij regelmatig op bezoek. Toen Nelly nog niet ziek was en daarna. Bij ons was ze even weg uit haar dagelijkse omgeving, ze kwam om van zon en warmte te genieten, om zich te laten verwennen, om schone lucht in te ademen die haar verlichtte, zij het tijdelijk. We vierden menige verjaardag op het terras. Daaraan heb ik veel herinneringen. Mijn liefje en ik zullen vandaag op Nelly toosten.
Bezit
Waar ik mijn hart aan heb verpand
in mijn verspild verleden,
het ging voorbij, het hield geen stand,
het is als zand vergleden.
Ik heb mij steeds het meest gehecht
aan sterfelijke zaken,
aan dingen die ik nimmer echt
tot mijn bezit kon maken.
Maar alles wat zo dierbaar was
dat ik het heb verloren,
is mij sinds ik het kwijt ben pas
voorgoed gaan toebehoren.
Jean Pierre Rawie (1951)
Al sinds onze beginjaren in Spanje verbijsteren
wij ons over 's lands
tomeloze bouwdrift. Voor de bouwsector leken de bomen tot in de hemel te
groeien, iedereen wilde een graantje uit de ruif meepikken. Dat pikken werd
soms letterlijk genomen. Er zitten Spaanse burgemeesters achter tralies.
In een recente analyse las ik dat men hier in
vijf jaar bouwde wat er in tien jaar eventueel nodig zou zijn geweest. Die
bezetenheid werd gefinancierd door Spaanse bancos, cajas en kleinere financiële
instellingen. Toen brak de bankencrisis uit. Onafgemaakte bouwskeletten
ontsierden het landschap, bouwkranen draaiden doelloos rond in de wind. Op
menig bankkantoor liggen bergen huissleutels van mensen die hun hypotheek niet
konden afbetalen en met de noorderzon vertrokken. De rest is geschiedenis.
Langzaamaan zou moeten doordringen dat er grenzen
zijn aan wat een mens, een bedrijf, een regio of land kan najagen. EuroVegas,
dat in de provincie Murcia zou komen, lijkt voorlopig van de baan maar vandaag
wordt La Zenia Boulevard geopend. Dit
nieuwe commerciële centrum werd aanvankelijk het grootste winkelcentrum van
Europa genoemd. Mijn liefje en ik vroegen ons af waarom die dubieuze eer aan
Orihuela Costa te beurt viel. Nog meer kleding- en schoenenzaken? Van dezelfde
merken als elders? En dan ook nog in het grootste centrum? ¡Aï-Aï-aï! Het bericht werd weldra bijgesteld:
La Zenia Boulevard zou slechts het grootste commerciële centrum van de
provincie Alicante worden. Het bleef mij megalomaan in de oren klinken.
Het terrein waarop het centrum is gebouwd,
beslaat 160.000 vierkante meters, waarvan 80.000 vierkante meters
winkeloppervlakte. Op het terrein is parkeergelegenheid voor 5.000 auto’s. Het
centrum biedt onderdak aan ruim 150 winkels die met elkaar 55.000 producten aanbieden.
Bars en restaurants bestrijken met elkaar 11.000 vierkante meters
grondoppervlak. In en rondom het centrum staan 600 bomen en 55 plantensoorten. De
internationale keten Alcampo investeerde 300 miljoen euro en opent hier de
55ste supermarkt.
Het beste nieuws vind ik dat het centro
commercial werkgelegenheid biedt aan 1.800 personen. Ondanks het Spaanse (gemiddelde)
werkeloosheidspercentage van 25% zou ik echter niet weten waar het personeel
vandaan moet komen. Immers, de omliggende dorpen hebben die aantallen -jonge-
personen niet voorhanden en de dichtstbijzijnde steden liggen
hoogstwaarschijnlijk op te grote rijafstand.
Ik heb weinig tot geen interesse in serieus shoppen
in dit centrum. Less is more, wat mij betreft. Het assortiment van supermarkt
Alcampo zal ik echter kritisch gaan beoordelen maar Lizarran, een keten van
Spaanse tapasbars, zal ik zeker gaan bezoeken. Hun heerlijke pinchos kunnen we daar
voortaan te voet gaan eten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten