Wat mij vervolgens opviel, is de vriendelijkheid van lokale mensen. Op één mevrouw na. Die bleek diep beledigd te zijn omdat wij haar geen buenas tardes wensten toen wij delicatessenwinkel Baccus binnengingen. Wij zochten naar mooie lokale olijfolie. Niet veel later sprak zij haar tweede ergernis uit: dat wij wèl van haar olijfolie proefden met (2) stukjes brood die op de toonbank stonden. Het feit was, dat zij niet in de winkel stond toen wij er binnenstapten; zij stond buiten en kwam pas minuten later achter ons aan. Zij had natuurlijk ook kunnen groeten; dat hadden wij zeker beantwoord. Het waren nare verwijten en dat zei ik haar. We liepen enigszins onthutst de winkel uit. Einde van een druk toeristenseizoen? Of juist een tè rustige periode? We zullen het nooit weten.
De ene wil je niet toelaten, de andere laat je niet weggaan. We maakten het hier allebei mee. Wij kwamen terug van een rit naar de Cap de Formentor en rustten uit op de eigen kamer. Niet veel later wilden wij ons leuke boutique-hotel, dat slechts 7 kamers en een uitstekend restaurant heeft (S'Arc in Alcudia), verlaten om ergens op een ander terras een drankje te drinken. De voor-, zij- en achterdeuren bleken potdicht te zitten. Ik probeerde de deuren te openen met een tweede sleutel aan mijn keycard. Niets lukte. We zaten ingesloten en het hotelpersoneel was nergens te bekennen. In de lobby zocht ik naar het telefoonnummer van het hotel en belde. De Spaanse baas nam op en ik legde hem uit dat we opgesloten waren. Hij begon mij uitvoering toe te lichten hoe ik de tweede sleutel moest gebruiken op de voordeur. Ik ben wel blond maar toch zeker niet achterlijk... Wellicht zegt het ook iets over mijn Spaanse taalvaardigheid?! Iemand had de zware eiken voordeur kennelijk van buitenaf op slot gedraaid; aan de binnenzijde zat eenvoudigweg geen sleutelgat. Ik was boos want als er brand zou zijn uitgebroken, zouden we als ratten in de val zitten. Dat zei ik hem dan ook. Het liep gelukkig met een sisser af. We zijn nog steeds graag geziene gasten. Langdurige gasten; volgens mij zijn ze niet gewend aan mensen die een week op hun locatie verblijven.
Eergisteren bezochten wij Valldemossa waar Frédéric Chopin en zijn minnares George Sand woonden; hij is componist van Poolse origine en zij (Aurore Dupin) een adelijke Franse romanschrijfster. Ik ken haar als een feministe van het eerste uur en las haar autobiografische boek 'Een winter op Majorca' op de middelbare school. We woonden een miniconcert bij van Chopin-sonates en nocturnes. Ook hierna gingen we zwemmen, op Playa de Muro. Tevens kochten we een goede kwaliteit olijfolie bij een zeer aardige eigenaresse van een delicatessewinkel in Valldemossa. Ruim vóór de jaartelling veroverden de Romeinen Mallorca. Zij brachten wijn en olijfbomen mee naar het eiland. Sommige olijfbomen die hier staan, zijn dus al eeuwenoud. Je ziet die dikke, knoestige bomen overal op het eiland. Pas in de laatste tien jaar kwam de wijnbouw op Mallorca echt van de grond. Mijn favoriete wijn van dit moment is een Mallorcaanse rosé: 'Flaires' van Mortitx. In het binnenland kwamen wij bij toeval langs het gebied waar de druiven groeien. Mortitx produceerde dit jaar slechts 5.000 flessen Flaires- rosé. De dame van de verkoop had nog slechts 1 doos op voorraad. Het is allemaal tamelijk kleinschalig, de flessen worden met de hand in dozen ingepakt. Wij behoren tot de geluksvogels die de wijn mochten proeven.
Vandaag, op de verjaardag van mijn liefje, zeilden we op een grote catamaran vanuit de haven van Alcudia om Cap de Formentor heen, naar het uiterste noorden van Mallorca. Het schip voer naar baaien waar het goed toeven was al viel het snorkelen wat tegen (na alles wat ik had gelezen èn al heb gezien). Vanwege de grote helderheid kon ik ver en diep kijken.
Enige tijd geleden las ik dat de Meditteráneo elke jaar zouter wordt. Door de stijgende temperatuur van de aarde, verdamt elk jaar gemiddeld 1 meter water meer dan in het voorgaande jaar.
Met alle verjaardagswensen, kaarten en een bestaande ster die naar haar is vernoemd, voelt mijn zeemeermin zich een heus feestvarkentje. Zelfs deze kwal bracht daarin geen verandering.
P.S. De kwaliteit van de wifiverbinding is hier nogal wisselvallig. Een online webalbum van deze reis zal ik daarom samenstellen nadat we zijn teruggekeerd naar de Costa Blanca.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten