Fiesta Europea

Voordat wij naar Mallorca vertrokken, las ik dat er deze week twee dagen lang een Europees feestje zou zijn in het buurdorp San Miguel de Salinas. Dat is een uitgestrekt dorp, waarvan meer dan de helft van de inwoners afkomstig is van Europese landen buiten Spanje. San Miguel stamt uit de 16e eeuw maar is niet erg welvarend. De Spanjaarden die er wonen, zijn met name werkzaam in de landbouw. Vanwege die gemengde populatie, besloot de Spaanse burgemeesteres dat het een gezamenlijk iniatief moest worden. Zo ontstond het idee van een Europese markt. Er zouden stands met Europese producten en hapjes van verschillende origine komen; het dorpscentrum zou vanwege die festiviteiten tijdelijk worden afgesloten. Het klonk als een groots plan. Ik stelde mij er het een en ander bij voor dus gisteren reden wij ernaartoe.

Het is eigenlijk heel naïef van muzelluf dat ik mij op dit soort dingen blijf verheugen.

Ik zou inmiddels beter moeten weten. Het werd namelijk één grote deceptie. De eerste stand naast de toegang van het feestterrein verkocht Deutsche bockwurst. Ertegenover was een stand met slappe Engelse cakes. Ja, dat waren Europese hapjes maar daarmee werd het nog geen fiesta europea?! Dat bleek bij nader inzien het enige Europese dat ik op het gehele feestterrein kon ontwaren. Verderop werd het ronduit armetierig: geschakelde kramen met ordinaire lingerie, lelijke strandkleding, goedkope cosmetica en 'goedbedoelde rotzooi' (mijn visie). Het bleek geen Europees feestje maar een doorsnee markt van laag niveau. Het publiek deed mij denken aan schilderijen van Jeroen Bosch... Een gemiste kans. Nu houd ik überhaupt niet van markten, tenzij ik in een onontdekt land rondreis. Dan beschouw ik zo’n uitstalling als een introductie tot 's lands cultuur.

In San Miguel bleek het helaas nóg erger te (kunnen) worden. Op een bepaald moment stond ik tegenover een stand van 'Iberian Funeral Plans'. Met een Engelse mevrouw erin. Ik had maar één associatie: “dit Europa is -inderdaad- op sterven na dood”… Ik had maar één wens: “wegwezen. Y pronto!” Mijn liefje verging het net zo. We wisten niet hoe snel we naar de auto moesten terugkeren. Wat een verspilling van gemeenschapsgelden. Ik maakte foto’s van de wansmaak maar bij nader inzien besloot ik daarvan niets af te beelden. Al zijn er kennelijk geen grenzen aan lelijkheid, er zijn wel degelijk grenzen aan wat ik acceptabel vind voor mijn blogpubliek!

Het leven in Zuid-Europa is zonder dit soort uitspattingen al grimmig genoeg. Vanwege de haperende economie en de forse financiële problemen valt hier voor de gemiddelde bewoner weinig te vieren; dat is algemeen bekend. Wat niet iedereen weet, is dat er in dit land op diverse terreinen tevens klein leed wordt geleden. Zo las ik onlangs dat de rode kever, el picudo rojo, aan een ware vernietingstocht bezig is in het zuidelijke gedeelte van de provincie Alicante, onze provincie. Het insect doet zich tegoed aan palmbomen. De gemeenten hebben geen geld om geïnfecteerde palmen te behandelen of de palmen snel te verwijderen. De kwalijke kever kan dus zijn gang zijn. In Spanje staan ook veel palmen op privéterreinen. Individuele eigenaren moeten de kosten van behandeling voor eigen rekening nemen en niet iedereen is daartoe bereid of heeft er geld voor. In onze eigen woonwijk werden ook palmen door de rode kever aangetast. Gelukkig besloot de eigenaar van de golfbaan waarop wij wonen, dat de dode palmbomen moesten worden vervangen door nieuwe. Leken onze omzoomde wegen hier en daar op een tandeloos melkgebitje, nu ziet het er hier weer mooi uit.

Ook de Opuntia-cactus op het Iberische vasteland kreeg in de afgelopen maanden te maken met een hardnekkige vijand: de Chelinidea vittiger. De genoemde cactussoort draagt eetbare vruchten. Spaanse zeelieden brachten de vrucht uit Mexico mee naar Zuid-Europa. Mijn eerste vrucht plukte ik van een cactus tijdens een vakantie in Tunesië in 1977. Ik herinner mij dat nog goed want het eten van de vijg was bepaald geen sinecure. Je moet de schil er namelijk vanaf halen en daarop zitten heel fijne stekels. Als je niet oplet, blijft er iets op je handen achter dat, net als glasvezel, flinke jeuk en irritatie veroorzaakt. Op Mallorca zag ik veel gezonde cactussen met zeer grote cactusvruchten. Een prachtig gezicht. Supermarktketen Carrefour importeert ze dan ook uit de Balearen. Ik zou er graag weer naar willen terugkeren...