Bijna Bankr(ay)oet!

De busreis naar Sandakan verliep goed, de buschauffeur reed uiterst zorgvuldig. We passeerden Mount Kinabalu, de beroemde berg (4000 meter) die door veel inwoners van Borneo als heilig wordt beschouwd en door vele toeristen wordt beklommen casu quo bewandeld. Daar mijn liefje en ik niet bepaald berggeiten zijn, is de beklimming van zo’n top geen attractie voor ons. Wat daarbij meespeelt is dat de meeste klimtochten om 3 uur 's nachts beginnen om de spectaculaire zonsopgang te zien en dat bijna iedereen enige vorm van hoogteziekte krijgen. Wèl moet ik beamen dat de berg iets mysterieus uitstraalt... (zie huidige blogheader).

De toegang tot dit stadje was indrukwekkend: vier rijstroken, met bomen omzoomde wegen, een stadsboog met welkomswoorden. Wat verder opvalt, is het grote aantal auto’s en de relatieve properheid. Volgens de reisgidsen die wij lazen ter voorbereiding, is in Sandakan 80% van de bevolking van Chinese origine. Zo ervoer ik dat niet al worden veel winkels door hen gerund. Nadat we kwartier maakten in ons hotel met uitzicht op de Suluzee en de Filippijnen, besloten we rond te wandelen voor een eerste indruk. We dronken een glaasje in het recent geopende hotel Four Points (onderdeel van Sheraton), gelegen naast de traditionele vismarkt. Daar durfde ik op mijn eerste dag in Sandakan niet te dichtbij te komen, vanwege de lucht... Alles in dat hotel rook en oogde nieuw. Ook het personeel was onwennig. De supervisor die met een jongedame in de bediening meekwam, wist zelfs niet hoe ze een opener moest gebruiken voor mijn bestelde fles San Pellegrino. Nee, dan ons eigen NAK Hotel: klein, gezellig, modern ingericht, comfortabel, met een dakterras en leuke loungeplekken.

De financiële directeur van ons gezin meldde dat we geld moesten tappen. Dichtbij het hotel vonden we een (islamitische) bank, Bankrayat, met ATM-machines. In Kota Kannibali hadden we dergelijke banken ook al gezien; sommige van die banken meldden dat buitenlandse kaarten niet konden worden gebruikt, bij andere was dat geen probleem. Deze bank had niet zo’n waarschuwing. We stapten binnen. Het was er vol met vrouwen en kinderen. Mijn kaart ging in de gleuf en werd geverifieerd, zoals gebruikelijk. Het duurde lang voordat er een tekst op het scherm verscheen. De machine schakelde om naar Engels en gaf een keuzemenu weer. Er zat niets bij van onze gading; geldopname was kennelijk geen optie?! Mijn liefje drukte op de cancelknop en kwam zo terug bij het beginscherm. Ik hield mijn ogen op het scherm gericht en zag de tekst “card retained due to technical problems” in een flits over het scherm schieten. De kaart werd ingeslikt, de ATM ging op zwart. Op cancel drukken, hielp niets. Alhamdulillah! Nog nooit meegemaakt?!

Nadat ik van de verbijstering was bekomen, sprak ik in mijn beste Bahasa Indonesia mensen in de ATM-ruimte aan. Of iemand mij wilde helpen onze masalah besar (grote probleem) van de verdwenen kaart op te lossen. Een moeder met haar zoontje schoot direct te hulp: haar kind zou ons wel even brengen naar het dichtstbijzijnde hoofdkantoor van de betreffende bank. Onze kleine teman hield ons goed in de gaten terwijl hij ons langs de vele marktkraampjes loodste. Wij volgden hem gedwee. Soms is reizen NIET verslavend!

Het bankfiliaal bleek om 5 uur te sluiten; wij kwamen om 5 over 5 aan. De deur zat potdicht en de bewaker, met afschrikwekkend geweer, was niet bereid ons binnen te laten. Op de stoep draalde een jongeman die bankemployé bleek te zijn. Ik legde onze soesah uit. Kennelijk had hij de kwestie vaker aan de hand gehad want hij meldde ons dat het tenminste 3 dagen zou duren voordat de kaart boven water zou komen. Dat vonden mijn liefje en ik beiden onacceptabel. Een leugentje om bestwil kwam dan ook uit eigen mouw tevoorschijn: we zouden de avond erop met het vliegtuig uit Sandakan vertrekken… (In werkelijkheid zou dat pas over 3 dagen zijn.) Hij ging terug het kantoor in om met zijn chef te praten. Ook die kwam naar buiten. Ik legde nogmaals uit dat we onze kaart de volgende dag zouden moeten gebruiken omdat we a) geen geld meer hadden en b) zouden vertrekken. Hij zou zien wat hij kon doen. Wij moesten de volgende ochtend om 9 uur terugkeren naar het filiaal.
In de loop van de avond verdween de stress bij ons beiden, de tactiek was bepaald: te allen tijde vriendelijk blijven maar wel actie ondernemen (polisi, Nederlandse ambassade, Borneo Post) als men niet vrijwillig aan ons plan wenst mee te werken. Het was weliswaar niet onze enige bankpas maar ik voelde mij zeer incompleet.

Om 9 uur de volgende ochtend zagen we de deur van het filiaal opengaan, de manager was nergens te bekennen. Aan een goed Engelssprekende baliemedewerker legde ik de kwestie uit en vertelde ik over het contact dat we de avond ervoor hadden met de manager. Hij belde terwijl wij in de bank op de bank wachtten. Het verlossende woord werd weldra gesproken: over ruim een uur konden we de wereldpas ophalen. Men hield woord, mijn kaart en ik werden herenigd. Joehoe, hulde aan de Maleiers!

Daarna werd de dag nog beter. We liepen de Heritage Trail te voet, lunchten in het Engelse theehuis met uitzicht over de baai en zagen nog zeearenden ook. Over enkele dagen verhuizen we naar een Jungle Lodge. Dan is het orang oetan- en langneusaaptijd. We hopen in die dagen ook honingberen te zien.

Ik wens jullie voor nu een leuke Sinterklaasavond toe. Ik kocht vandaag uit solidariteit een doosje pure chocolade met doerianvulling. Yum, maal een. Ik ben namelijk de enige die het lust.