Cat city

We zijn inmiddels in Kuching, de hoofdstad van de regio Sarawak. Met Malaysia Airlines vlogen we circa 1200 kilometer zuidwaarts. We zijn overigens nog steeds in Borneo. In Bahasa Malaya (alsook in het Indonesisch) betekent kuching 'kat'. Op vele plekken in de stad staan dan ook kattenstandbeelden, uitgevoerd in uiteenlopende materialen. Er is zelfs een kattenmuseum dat we nog gaan bezoeken.

Om Sarawak binnen te komen, kregen we van de douane een stempel in ons paspoort. Mijn liefje vroeg de beambte waarom dat was; Sabah en Sarawak zijn toch beide regio’s van hetzelfde Maleisië? De vraag was semi-onschuldig. Enkele uren daarvoor had zij namelijk in een plaatselijke krant een artikel gelezen van de hand van een mopperende Sarawaki. Bewoners uit die regio krijgen namelijk ook een stempel waarmee zij slechts drie maanden aaneengesloten in Sabah mogen verblijven. Daarna moeten zij die staat verlaten, net als wij buitenlanders, terwijl zij toch Maleis staatsburger zijn?!

Het antwoord van de beambte (“wij zijn een andere staat”) was voor mij niet afdoende. Als buitenlanders vinden wij stempels van Sabah en Sarawak in ons paspoort niet zo gek maar voor inwoners van Maleisië zelf?! We spijkerden onze kennis van het land in de afgelopen weken een beetje bij. Sabah heette vroeger Noord-Borneo en stond onder direct Engels gezag, Sarawak heette vroeger ook al zo en was een zelfstandige staat, al werd de Britse avonturier James Brooke in 1839 de eerste blanke raja (koning) van de staat. Sarawak werd daarmee een protectoraat van Engeland maar werd evenwel na de Tweede Wereldoorlog alsnog formeel een Britse kolonie (tot 1963). Verklaart dat het verschillende statenverhaal en de stempels? Saya tidak tahu... ik weet het niet zeker.

Voelen Sarawaki zich wellicht minder welkom in Sabah, sommige groepen zijn ronduit ongewenst. Voor vertrek naar Sarawak was ik getuige van een politierazzia op de grote markt van Kota Kannibali (de hoofdstad van Sabah). Ik merkte twee getraliede bussen op, vol mensen. In eerste instantie leken het openbare bussen totdat ik zag dat de tralies rondom zaten en er twee personen naast de ingang van de kooi de wacht hielden. Het waren veel vrouwen en een enkele man. Waarschijnlijk waren het illegalen uit de Filippijnen en/of Indonesië. Een van de wachters merkte mij op maar liet mij ongemoeid zodat ik de foto kon nemen. De politieactie gaf een boel reuring, dat was te merken.

Kuching vind ik een modernere stad dan Kota Kannibali, met een boeiende combinatie van oude en nieuwe gebouwen. Ook hier is een History Walk uitgelegd (net als de Heritage Trail in Sandakan). Door het hart van de stad slingert zich de rivier de Sarawak hetgeen veel charme toevoegt. Met sampans vaar je van de ene kant van de stad naar de andere. Of beter gezegd: van het oude stadscentrum naar het nieuwe en vice versa. Voor een halve ringgit (13 cent) per ritje. Die traditionele bootjes met hun opmerkelijke bestuurders leveren mooie plaatjes op. 

Ter oriëntatie maakten wij op de dag van aankomst een sunsetcruise over de rivier. We hadden mazzel: het werd een zonnige avond. Het was vol aan boord. Zo vol, dat wij een zoekend echtpaar uitnodigden bij ons aan tafel te komen zitten. Ze namen het aanbod met ogenschijnlijk plezier aan. Marsha Choo en haar echtgenoot bleken afkomstig uit Kuala Lumpur. Hij was goed onderlegd op culinair gebied en gaf ons tips over te frequenteren lokale restaurants. Zij nodigde ons uit in Kuala Lumpur; wellicht dat we hen daar zullen opzoeken in de komende weken. Ik ga overigens nog een foodblog wijden aan mijn culinaire ervaringen alhier.

Kuching Waterfront is een boulevard van 1 kilometer waaraan vele eethuisjes zijn gelegen. Langs de kade staan veel oude gebouwen uit de Brooke-tijd. Al eeuwenlang woont hier een grote populatie Chinezen en er is dan ook een levendig en sfeervol Chinatown. We bezochten een klein-maar-fijn-museum over de immigratie van Chinezen in Maleisië, sinds de 13e eeuw.

We bezochten tevens het Sarawak-museum en het 'levende museum' van Kuching waar oorspronkelijke behuizing, voorwerpen, klederdrachten, gebruiken en andere wetenswaardigheden van de 7 etnische bevolkingsgroepen van Sarawak worden tentoongespreid. Elke bevolkingsgroep is er in levende lijve vertegenwoordigd. We zagen ook een dansoptreden. Mijn aandacht ging vooral uit naar de Iban, de koppensnellers van vroeger. Voor een voormalig headhunter is dat te begrijpen. De betreffende Iban-man (rechtsonder) heeft een indrukwekkend hoofddeksel op met de kop van een -ooit levende- hornbill erin; het symbool van Sarawak. Mijn kop zit er nog op.

Het culturele paspoort dat wij bij het binnengaan ontvingen, bevat stempels van ons bezoek aan de diverse authentieke woningen en hun bewoners. Ik stelde aan mijn liefje voor dat ik dat document de volgende keer aan de douane overhandig. Het leek haar geen goed idee...