Perredaais

Pulau Langkawi bevalt goed. Dat gevoel heerst vaak als wij op een eiland vertoeven; zowel mijn liefje als ik voel mij eilandbewoner in hart en nieren. Dit eiland werd gespaard tijdens de beruchte tsunami van 2004. Éen persoon overleed, Langkawilocaties direct aan de Andamanzee liepen enige materiële schade op. Een lokale resorteigenaar die het persoonlijk meemaakte, vertelde dat het zeewater tot in zijn, net achter het strand gelegen, zwembad kwam. De bounty-eilanden die in Zuid-Thailand liggen, hier om de hoek, kregen het veel zwaarder te verduren met vernietigende golven van acht meter hoogte.

Het is de eerste keer sinds we naar Maleisië afreisden, dat we luieren en aan beachlife doen. Tot dan toe waren we toeristen, nu zijn we overwinteraars. Op een ligbed met een hapje, een drankje en de eReader is het goed toeven. Dat betekent dat we voor langere tijd op één plek verblijven en niet persé alle bezienswaardigheden hoeven te bezoeken, alhoewel het leuk blijft om af en toe wat te ondernemen.

Aanvankelijk hadden we het plan om ook naar de oostkust van (schiereiland) West-Maleisië te reizen. Voor die kust schijnen mooie snorkeleilanden te liggen. In de afgelopen dagen las ik in de plaatselijke krant dat de oostkust op sommige plaatsen 250mm regenwater kreeg te verwerken in korte tijd. De twee rivieren die er lopen, traden buiten hun oevers hetgeen leidde tot grote overstromingen. Die richting gaan we dus niet op.

In de afgelopen dagen snorkelden wij rond Pulau Payar. Dat eiland is onderdeel van het nationale waterpark. Maleisië doet het goed met natuurparken en ander werelderfgoed. Men haalt je op bij het hotel, brengt je naar de jetty, brengt je over in een degelijke ferry, begeleid je bij het overstappen in kleinere boten en ziet erop toe dat de boot je veilig op het eiland afzet. 

Wel moet je verplicht een waterafstotend polsbandje dragen met persoonlijke gegevens die corresponderen met een verzekeringspapier dat bij de toerorganisatie achterblijft. Voor als je letterlijk niet meer boven water komt... Je krijgt een zwemvest, eventueel een snorkelset en een lunchbox en uren later verloopt de terugreis in tegenovergestelde volgorde net zo georganiseerd.

In dat opzicht is Maleisië minder Aziatisch dan gedacht. In het Indonesië dat ik ken, is zo’n georganiseerde aanpak onbestaanbaar. Ik heb het in de afgelopen weken vaak gedacht: wat kan Bali/Indonesië nog veel leren van de Maleiers! Ze liggen in vele opzichten straatlengten voor op het buurland. Onderling is er altijd kinnesinne tussen deze buren. Na alle geschiedenislessen die ik kreeg in de prachtige, informatieve staatsmusea van Maleisië die ik recent bezocht, begrijp ik nu waar die competitie vandaankomt.

De regelmatige lezer weet dat mijn liefje en ik ervaren snorkelaars zijn. We zagen op diverse continenten fantastische onderwaterwerelden. Dat schept verwachtingen. Ook voor dit nationale park. Na 15 minuten in het water kwamen we echter beiden tot de conclusie dat er weinig was te zien... Letterlijk en figuurlijk. Zanderig, nauwelijks koraal, weinig -bijzondere- vissen. We besloten daarom naar het strand terug te zwemmen. Dicht bij de branding dacht ik op een bepaald moment een schim van een haai te zien. Het bleek zo te zijn: een black tip reef shark zwom er rond. Ik zag er nog een. En nog een. Middelgroot en klein. Het maakte de dag op het water helemaal goed.

In de afgelopen dagen maakten we tevens een reisje over de rivier Tanjung Rhu, een  vaarroute langs de mangroven. Daar was juist veel te zien: apen, salamanders, roofvogels. De rivier slingert zich langs limestonekliffen en door grotten. Soms breed dan weer smal. De vele roofvogels vond ik het hoogtepunt van dit tochtje: white bellied sea eagles en Brahmini kites. Ik zag deze gevederde vriendjes van dichtbij duiken en  vissen. Vanwege de hoge vliegsnelheid en de snelle manoeuvres waren ze moeilijk te fotograferen. Af en toe lukte het hun bewegingen vast te leggen. Een prachtig gezicht.

We gaan ons verblijf hier met enkele dagen verlengen en zullen daarna naar Kuala Lumpur afreizen.