Sponsor gezocht!

Onze leuke, sportieve vriendin Bernadette met het hart op de goede plaats was onlangs bij ons op bezoek. We ondernamen van alles met elkaar. Zo fietsten we onder andere -met tegenwind- ettelijke kilometers. Zij met een doel, wij met haar als doel.

Naast haar drukke baan is zij sinds december 2009 bestuurslid van Orange Babies. Deze stichting werd in 1999 opgericht en heeft als belangrijkste doel zwangere vrouwen met hiv en hun baby’s in Afrika te helpen. Als deze vrouwen tijdig medicijnen krijgen komen hun baby’s hiv-vrij op de wereld. Ook biedt Orange Babies steun aan kinderen die geïnfecteerd zijn met het virus of er direct mee te maken hebben. Door bijvoorbeeld voorlichting en medische hulp aan te bieden en weeshuizen, kraamklinieken en opvanghuizen te bouwen waar de vrouwen en kinderen terecht kunnen. Op de website van Orange Babies kun je veel meer over de stichting en de doelen lezen.

In september gaat Bernadette fietsen voor Orange Babies en daarbij heeft zij onze steun nodig. Zij weet van heel dichtbij, mede door haar bezoeken aan de projecten in Zuid-Afrika, Namibië en Zambia, hoe goed het geld terechtkomt. Niet in de laatste plaats omdat er intensief met lokale mensen wordt samengewerkt. Natuurlijk vraag je je weleens af als je dan ziet hoe groot de problematiek is, of het niet een druppel op een gloeiende plaat is? Maar om met de woorden van Baba, één van de oprichters van Orange Babies, te spreken: niets doen is geen optie!

Bernadette woonde vanaf haar studietijd 25 jaar in Rotterdam. De slogan van de voetbalclub uit die stad “geen woorden, maar daden” spreekt haar dan ook aan (ondanks het feit dat zij sinds haar kindertijd Ajax-supporter is...). Zij gaat dit met haar deelname aan de Tour Namibia in de praktijk brengen. Van 20 t/m 28 september gaat zij namelijk deelnemen aan een off road-fietstocht door Namibië. 

De fietsers starten in Windhoek en fietsen langs o.a. Okahandja, Spitzkoppe, Brandberg, Vingerklip en Etosha. Er wordt gemiddeld 60 kilometer per dag gefietst en op de route worden verschillende projecten bezocht. Onderweg wordt gekampeerd. Ervaren reizigster Bernadette is niet voor een kleintje vervaard!

Door zich in te schrijven voor deze fietstour commiteert Bernadette zich voor een minimale donatie aan Orange Babies van €3.000. Als het haar lukt meer op te halen, komt dat allemaal ten goede aan de moeders en kinderen van Orange Babies. Voor de goede orde: haar reis-, verblijf- en overige kosten komen geheel voor haar eigen rekening.

Een brutaal mens heeft de halve wereld; vandaar dat ik hierbij vraag of ook jij haar wilt sponsoren. Bernadette gaat fietsen om baby’s te redden in Afrika. Door te sponsoren kunnen zwangere vrouwen met hiv de juiste behandeling krijgen waardoor hun baby niet besmet op de wereld komt. 

Lieve vrienden en familie (een aantal van jullie kent haar persoonlijk), als je haar wilt sponsoren, maak dan geld over naar een van onderstaande rekeningnummers. Elke euro is welkom!

ING 1105 Stichting Orange Babies
Onder vermelding van: Tour Namibia BERNADETTE

IBAN: NL96 INGB 0000 0011 05
BIC: INGBNL2A

Of:

ABN AMRO 53.55.17.076 Amsterdam
Onder vermelding van: Tour Namibia BERNADETTE

IBAN: NL71ABNA0535517076
BIC: ABNANL2A

Bernadette zal haar sponsoren verslag uitbrengen van het verloop van de fietsroute. Als vriendin en sponsor wens ik haar veel sukses met alle voorbereidingen. Spinns ze, girl! Wordt vervolgd.

Life of VP

Afgelopen dagen kwam het nieuwe bestuur van de oude vereniging van Eigenaren hier bijeen. De regelmatige lezer weet dat ik onlangs werd verkozen tot vice-president. Dat werd viepie, vice of vieze in de wandelgang. Mijn lieftallige assistente, ook wel bekend als Mijn Liefje, is VP-A, assistente van de viepie.

Nieuwe president Terry (bijgenaamd 'Pi') heeft eveneens een A, genaamd Judith; ook in zijn geval is het toevallig zijn partner. Zij nodigden het nieuwe gezelschap met een mail uit onder het kopje ‘Meeting of Dream Team’. Britten hebben een uitermate goed gevoel voor ironie. Het is een van de redenen waarom ik aan dit team wens deel te nemen. De Hollandse schrijver P.F. Thomése noemde ironie in een recent interview in de Volkskrant ‘dat fijne wapen waarmee je in de roos schiet door er net naast te mikken’. Mooi uitgedrukt; het geeft precies de essentie van dit veelzijdige stijlmiddel aan. Zijn we een droomteam? Dat zal moeten blijken.
Naast Terry is ook de Ierse Geraldine van de partij. Zij moet het helaas zonder VP-A stellen.

Het team kwam vorige week voor het eerst bijeen voor de overdrachtsvergadering met de vorige (interim-)president en vandaag liepen we met elkaar een rondje door de woonwijk. De president voorop en wij er in kolonne achteraan. Links en rechts zwaaiden we enthousiast naar het toekijkende publiek op de  terrassen. Het zijn de leden van de vereniging voor wie wij het liefdewerk oud papier doen. Nou ja, belangenloos is de klus niet: wij willen net als zij dat ‘onze’ woonwijk mooi en het leven ter plekke aangenaam blijft.

De afspraak was dat we in onze nieuwe hoedanigheid kennis zouden maken met personen die werkzaamheden voor de vereniging verrichten, zoals de tuinman, de externe klusjesman, de schoonmaakploeg en het onderhoudsteam van het zwembad. Dat zijn de mensen met wie wij in het komend jaar het meest te maken zullen krijgen. En we zouden goed om ons heen kijken om zaken op te merken die moeten worden gerepareerd en dingen die eventueel niet door de beugel kunnen. Niets menselijks is ons vreemd.

Onze vereniging staat bekend als een ‘strenge club’; zeker als je het vergelijkt met andere gemeenschappen. Bij ons mag zeker niet alles. Volgens de Spaanse Law of Horizontal Property mogen individuele huiseigenaren geen veranderingen aan de buitenkant van een pand aanbrengen. Sowieso niet zonder toestemming te vragen aan de vereniging en nooit als de wijziging een negatief effect heeft op de esthetiek van het gebouw of de uniformiteit van het complex. Eigenaren die zich niet aan deze regel houden, worden stelselmatig voor de rechter gedaagd. Als zij hun zaak verliezen -en dat is te verwachten met die horizontale wet aan onze zijde- moeten de wijzigingen op eigen kosten worden teruggedraaid en draaien ze op voor alle gerechtelijke kosten. Er loopt momenteel zo’n zaak tegen een huiseigenaar.

Zo mogen in onze wijk evenmin tv-schotels en airco’s (zichtbaar) aan de buitenwand worden bevestigd. In andere woongebieden is men veel minder streng en dat is te zien: sommige delen doen niet onder voor een gemiddelde straat in de Haagse schildersbuurt! 

Bovendien worden gemeenschappelijke stukken tuin voor eigen gebruik opgeeïst. In onze vereniging kregen eigenaren in het verleden toestemming om hun terrassen op de begane grond uit te breiden met voorgeschreven materialen en in de afgesproken kleuren, tegen extra betaling aan de vereniging. De verwachting is dat die trend met het nieuwe bestuur tot het verleden gaat behoren...

We zijn een voorbeeld voor andere verenigingen: we hebben financiële reserves opgebouwd en geen schulden. Wanbetalers (van community fees) worden tot in het land van herkomst achter de broek gezeten. Met sukses. Op de huizen van eigenaren die stelselmatig niet betalen, wordt een soort beslag gelegd zodat de vereniging het achterstallige geld alsnog ontvangt als een woning wordt verkocht. 

We plegen continu onderhoud om alles in goede staat te houden en we waren de eerste vereniging die de gebouwen opfriste met een nieuwe verflaag. Nieuwe bezoekers konden naar verluidt niet geloven dat er geen sprake is van nieuwbouw maar dat ons complex al meer dan tien jaar oud is. En zo willen we het houden! 
Er is daarom afgesproken dat ik als viepie een oogje in het zeil houd op het reilen en zeilen in en om de woonblokken van het type A en dat Geraldine dat doet voor de woningen van type B.

Aan het einde van de rondgang sprak ik met de voormalige president over de bewatering van de schoongemaakte bloembakken aan de ingang van onze woonwijk, terwijl de president met tuinman Matt sprak. Toen zij zich even later bij ons voegden, sprak een van de VP-A’s de onsterfelijke woorden uit: “VP inform your P!”. Ik sprong in de houding en deed verslag. Er is maar één kapitein-ter-zee op ons reddingsvlot maar Operatie Bengaalse tijger heeft ook luitenanten (èn hun matrozen) nodig om koers te houden in stormachtig weer. 
De Spaanse overheid toverde onlangs een aantal apen uit de mouw en dat zullen voor residenten van buitenlandse origine niet de laatste zijn, vermoed ik. Het dream team zal in de toekomst nog woelige baren moeten bevaren.

Vaak verhuizen is goed

Sinds enige tijd hebben we buren in het appartement boven het onze. Het betreft een ouder Brits echtpaar met hun dochter Chantal met het syndroom van Down. Zij verkochten hun eensgezinswoning in een naburige woongemeenschap en trokken onlangs in ons blok. Naar hun eigen zeggen tijdelijk, volgens de bemiddelingsagent voor langere tijd. 

Een verhuizing verloopt nooit zonder geluidsoverlast. Daarvoor hebben mijn liefje en ik, ervaringsdeskundigen, alle begrip. Zelfs als die verhuizing drie weken duurt en er elke dag heen en weer wordt gereden met stapels dozen. We kijken er met verbazing naar: wat verliepen onze vele verhuizingen dan efficiënt?!

De bewoning boven onze hoofden is inmiddels een feit. Al snel merkten we een verschil: als moeder en dochter thuis zijn, is het veel rustiger dan wanneer de heer des huizes aanwezig is. Hij slaat met de voordeur, loopt op harde zolen door het huis, laat zijn gereedschap op de plavuizen vallen als hij klaar is met een klus, en zo voorts. Wij vroegen hem vriendelijk vooral niet met de (zware) voordeur te slaan. De ramen trilden ervan. Als wij het kunnen, kan hij het ook. Dat hielp.

Spaanse appartementen zijn over het algemeen gehorig, de meeste Spanjaarden hebben een hogere tolerantiedrempel tegen geluidsoverlast dan wij. Naar verluidt wonen de nieuwe bovenburen al meer dan tien jaar in Spanje dus enig benul van burengerucht zouden ze moeten hebben. Hebben we hier dan misschien te maken met een “patan” (ongelikte beer)? Het lijkt erop... 

Hij trekt de luiken ’s ochtends vroeg hard omhoog, zonder rekening te houden met buren die wellicht nog op één oor liggen. Hij haalt zijn schoenen uit de kast en gooit ze op de grond. Op hun terras kwam onlangs een metalen parasolvoet die bleek te wankelen. Zodra de wind aanwakkerde, tikte het gevaarte aanhoudend tegen de vloer. 

Toen het ons te gortig werd, belde mijn liefje bij hen aan om te vragen of het getik kon stoppen. Hij, met kookschort aan, reageerde hoogst verbaasd op het verzoek... Kennelijk hadden ze het niet in de gaten. De parasolvoet werd met tegenzin verplaatst. 
Elke dag verschuift, verrijdt, timmert of boort hij wel iets of ergens. Help, mijn bovenbuurman klust!

Het is dus wennen: wij aan hen en zij aan ons (al horen ze ons niet). Ik heb mij erbij neergelegd dat ze er zijn en nog wel even zullen blijven. Niet alles is te controleren in het leven, of we dat nu leuk vinden of niet. Mijn liefje en ik gunnen ieder zijn of haar woongenot. We hebben ons desalniettemin voorgenomen te ageren als hun handelen onze tolerantiegrens overschrijdt. Verder zal ik mij verre houden van mensen die vooral energie kosten in plaats van opleveren. We kunnen altijd nog de nieuwe viepie van de Vereniging van Eigenaren op hen afsturen...

Psychologen van de Amerikaanse Northwestern University zijn het erover eens dat het goed is vaak te verhuizen. Dat las ik in de Quest van mei 2013. De wetenschappers vergeleken twee groepen proefpersonen: Amerikanen die altijd op één plek hadden gewoond en een groep immigranten die aanvankelijk opgroeiden in landen als Marokko, de Filippijnen en Zwitserland. Beide groepen kregen vraagstukken voorgelegd waarbij creativiteit nodig was. De immigranten vonden veel vaker de juiste oplossing voor problemen. Hun verklaring: als je naar een ver en vreemd land verhuist, moet je je aanpassen aan een nieuwe cultuur. Daarvoor moet je oude gewoonten loslaten en nieuwe aanleren. Die aanpassing vergt veel flexibiliteit en creativiteit. Die eigenschappen kun je later ook toepassen bij problemen.

Vaak verhuizen is goed maar deze keer even niet. Ik ben nog steeds aan het leren om mij te laten meevoeren met de stroming. Meestal komt alles weer op zijn pootjes terecht.

VP

Afgelopen vrijdag vond hier de algemene vergadering van de Vereniging van Eigenaren plaats. Huiseigenaren van onze woonwijk komen dan bijeen om over afgeronde en nieuwe projecten en investeringen te spreken en te stemmen. Alhoewel de agenda niet bomvol was, was er veel te doen. Bovendien bestond de vereniging tien jaar en na de vergadering zouden de aanwezige leden op tapas en drankjes worden gefêteerd. Een van de agendapunten was het aftreden van de zittende president en vice-president en de verkiezing van een nieuw bestuur.

De opkomst was redelijk en de vergadering verliep ordentelijk. De meeste aanwezigen zijn van Nederlandse nationaliteit, er waren tevens Belgen en personen uit het Verenigd Koninkrijk aanwezig. In zo’n multiculturele omgeving is het boeiend om te zien hoe verschillend over zaken wordt gedacht. Er moest onder andere worden gestemd over het aanvullen van de reserves. Engelsen zijn hieraan minder gewend dan Nederlanders; zij willen liever geld terug dan dat er reserves verder worden opgebouwd. Maar wat als een van de liften (we hebben er totaal negen) moet worden vervangen of de riolering kapotgaat? Dan moeten wij, leden van de vereniging, wellicht per direct duizenden euro’s bijeenbrengen om te vervangen of te repareren. Gelukkig wist de scheidend president eenieder van de zin van reserves te overtuigen.

De kandidaat-president, de gepensioneerde Britse strafrechtadvocaat Terry, meldde zich reeds enkele maanden voor de ledenvergadering aan. Tijdens de vergadering werd hij unaniem verkozen. Hij neemt het stokje over van de Nederlandse president. Eén van de vice-presidenten van vorige jaar, Geraldine, stelde zich herkiesbaar. Ook zij kon aanblijven. De aftredende president riep iemand uit het publiek op zich te kandideren voor de rol van vice-president nr 2. Niemand stond te popelen. Dat was in de afgelopen tien jaar niet anders.

Totdat de Nederlandse vrouw van de nieuwe president een oproep deed voor een Vlaamse of Belgische kandidaat in het bestuur. Ze deed dat op innemende wijze, ik voelde mij aangesproken. Net daarvoor voelde ik een vinger in mijn rug prikken. Mijn liefje fluisterde mij in dat ik een goede kandidaat zou zijn. Geen idee waarop ze dat baseert. Ik bedacht zelf al wel dat ik dit jaar vele maanden de tijd zou hebben, gezien het rustige reisschema. Bovendien vind ik het goed iets terug te doen voor de woongemeenschap waar wij met zoveel plezier verblijven. Het is hier namelijk heel prettig wonen.

Terwijl de scheidend president over de rol van de tweede VP doorpraatte, stak ik mijn hand op. Ik hoorde nog net dat hij zei dat die kandidaat bij voorkeur verstand van cijfers moest hebben. Oh-oh?! Kon ik mijn hand nog snel intrekken? Hij zag mijn hand niet -ik zat enigszins afzijdig- en hij stond op het punt de kiesprocedure te stoppen toen zijn echtgenote riep dat mijn vinger in de lucht stak. Hij sprong op mij af en sleepte mij bij voor de groep. Te laat. Applaus volgde. Niemand bleek tegen mijn aanstelling.

Nu ben ik dus viepie van de Vereniging van Eigenaren, naast Terence en Geraldine. Nederlanders en Belgen kwamen mij feliciteren met de aanstelling. Zij zijn gerustgesteld door mijn kandidatuur. De vertegenwoordiging van de Lage Landen is immers gegarandeerd. Er zijn mensen die zich onzeker voelen bij de Engelse taal. Ze kunnen mij dus altijd in hun moerstaal aanspreken. Bovendien ben ik permanent resident en heb ik een uitgesproken mening over woongenot. In vorige vergaderingen en ook in deze deins ik er niet voor terug om mijn mening over het een en ander te verkondigen. Stiekum denk ik dat mensen tevens blij zijn dat zij zelf de rotklussen in de gemeenschap niet hoeven op te knappen. No pasa nada ofwel: geen probleem. Eenieder draagt verantwoordelijkheid voor de eigen daden.

Maar ik sta niet alleen. Achter elke sterke vrouw staat tenslotte... een sterke vrouw. Mijn liefje heeft veel affiniteit met cijfers en zal mij door dik en dun steunen. Dat voelt goed. Door onze goede vriend Hugo, die sinds dit jaar zitting heeft in de kascommissie en de financiële daden van het bestuur moet auditen, kregen wij een berichtje waarin hij ons aanschreef als vice-president en deputy VP. Hij snapt het: je kiest er een maar krijgt er twee. Ik ben benieuwd hoe het mij zal vergaan. Deze week zal het nieuwe en het scheidende bestuur samenkomen. Ik hoop dat ik tijd overhoud om te bloggen en te golfen! Wordt vervolgd.

Meten is weten

Actrice Angelina Jolie deed deze week veel stof opwaaien met de mededeling dat ze onlangs beide borsten preventief liet amputeren vanwege een erfelijke genmodificatie. Besluiten tot een dubbele mastectomie is geen sinecure, actrice of niet. Zij doorbrak daarmee een taboe. Ook op de Nederlandse tv kwamen expressieve jonge en oude ervaringsdeskundigen aan het woord. De wijze waarop journalisten met hen spraken, vond ik uitermate integer. Jolie’s moeder overleed aan de gevolgen van eierstokkanker en Angelina bleek zelf draagster te zijn van BRCA1. Personen met die mutatie in de genen hebben een verhoogde kans op borst- en eierstokkanker. Ook dragers (mannen en vrouwen) van genmodificatie BRCA2 lopen dat risico. 1 op 1000 mensen dragen die genmutatie. Ik heb respect voor haar beslissing en haar openheid daarover. En voor de wetenschappers die in 2001 het menselijk genoom in kaart brachten!

Een aantal jaren geleden kreeg mijn moeder bezoek van een neef die zich voor borstkanker had laten behandelen. Aangezien kanker in de familie een veelvoorkomende aandoening was, werd voorgesteld dat hij meedeed aan een erfelijkheidsonderzoek. Daaruit bleek dat er daadwerkelijk sprake is van een familaire erfelijke ziekte. Bij een tante, een aantal nichten en leden van het gezin waaruit ik voortkom, was toen reeds kanker geconstateerd.

Mijn zussen in Nederland meldden zich bij het centrum Genetica van een academisch ziekenhuis. Bij hen werd een zogenaamde sequentie-analyse uitgevoerd. Ook zij bleken draagster te zijn, namen preventieve maatregelen en begonnen aan een traject van intensieve medische controle. Ieder mens maakt eigen afwegingen; niet iedereen neemt de stap van Jolie. Bij die zussen werd in de loop van de tijd borstkanker gediagnosticeerd. Mijn oudste zus kreeg begin 2006 de diagnose ongeneeslijke eierstokkanker gesteld. Voor haar kwamen preventieve maatregelen te laat. De andere zussen zijn inmiddels genezen verklaard òf aan de genezende hand na behandeling. Ze blijven onder strenge controle en ik wens hen een lang, gezond leven toe!

'Dansen op een zijden draad' - Nicky Westerhof

Ik woonde toen al in Spanje en ging hier op zoek naar informatie. Ook ik wilde weten of ik een verhoogd risico op kanker met mij meedraag. 
Dat had wat voeten in de aarde. 
Tijdens het consult bij een medisch specialist legde ik de familiesituatie uit en wat ik wilde weten (ben ik draagster?). Het verzoek stuitte op weerstand. De Spaanse arts vond genetisch onderzoek naar dragerschap niet nodig want “we houden je goed onder controle”. Dat was voor mij onvoldoende. Weten is meten. Tot mijn ergernis kon hij zich niet in mijn gedachtegang verplaatsen.

Tom Poes verzon daarop een list. Ik stelde -toen nog met hulp van een vertaalster- een indringende brief op die ik aan de arts richtte. Naast een feitelijk overzicht van de familiegeschiedenis gaf ik aan dat zijn weigering voor mij geen optie was. Ik wil weten en pro-actief kunnen handelen. Tijdens het volgende consult wilde ik daarover wederom met hem praten. Op aanraden van mijn liefje ondertekende ik met mijn academische titel. Tijdens het daaropvolgende consult had ik de brief op zak. Toen ik die op zijn bureau legde, zei hij “niet nodig”. Hij stond op en verliet de kamer. Mijn medische dossier lag open; geen brief te bekennen...

De arts bleek naar de betreffende specialist te zijn gelopen om te vragen of hij tijd voor mij had. Mijn brief miste zijn uitwerking niet al voelde de geadresseerde zich wellicht in zijn kuif gepikt. Binnen een half uur zat ik in het kantoortje van de geneticus van de afdeling Oncologie. Ik was op de goede plek: de stapel boeken en papers over genetisch onderzoek was zo hoog dat ik er maar net overheen kon kijken. Een kleine man met spekzolen en een hoog voorhoofd stapte binnen. Hij stelde vele vragen en legde mijn antwoorden zorgvuldig op papier vast. Ik had de stamboom en de familieresultaten van het genetisch onderzoek bij me. Daarmee wist men precies naar welke mutatie in mijn DNA moet worden gezocht. Ik hoefde slechts bloed af te geven. De uitslag liet enkele weken op zich wachten.

Het toeval wil dat mijn beste vriendin Nelly en haar man Diederik bij ons logeerden toen wij de uitslag in 2007 konden ophalen. Nelly was zelf ongeneeslijk ziek; in november 2005 hoorde zij dat ze aan uitgezaaide longkanker leed. Ze logeerde graag en vaak bij ons, in het zonnige Spanje met schone lucht vanwege de aanwezigheid van salinas en het ontbreken van vervuilende industrie. Hoe anders dan in haar eigen woonplaats Rotterdam.

De geneticus bracht goed nieuws: ik bleek geen draagster van de BRCA-genmutatie. Mijn liefje en ik vielen elkaar opgelucht in de armen en ik pinkte een traantje weg. Op weg naar huis besloten we een fles rosé champagne te kopen. Traditie. We reden de berg af en ik zag Nelly op ons terras staan. Ze liep van de rand weg toen ze de auto herkende. Bang om mijn eventuele slechte nieuws onder ogen te zien. Dat was zó typisch Nelly... Hoe ernstig haar eigen situatie was, ze bleef empatisch jegens anderen. Op mijn beurt voelde ik mij beschroomd tegenover mijn lieve vriendin te tonen hoe opgelucht ik was. Zij begreep dat als geen ander. Haar vreugdekreet na mijn mededeling kan ik nog in mijn hoofd oproepen. Met Nelly was het goed proosten. Ze overleed in januari 2009, het is nog steeds een pijnlijk gemis. De betreffende gynaecoloog vertrok naar een ander ziekenhuis.

Fijnproevers

De Nederlandse Renée Coers solliciteerde met een 30-secondenfilmpje naar een van de beste banen ter wereld: fijnproever in West-Australië. Down Under organiseerde wederom een fameuze campagne waarmee het land veel aandacht trekt. Enkele jaren geleden deed men dat ook en toen solliciteerde ik zelf naar de baan van Caretaker Great Barrier Reef. Ik werd niet verkozen maar Australië blijft op het lijstje van favoriete vakantiebestemmingen staan!

Coers werd met 150 anderen gekozen uit 45.000 mensen en ze is inmiddels genomineerd voor de baan van Taste Manager WA met 24 anderen die van alle continenten komen. De finale zal op 15 mei plaatsvinden. Als ze daadwerkelijk wordt gekozen voor de baan, moet ze in zes maanden uitzoeken wat de beste horecagelegenheid is van West-Australië.

Mijn liefje en ik reisden er in 2005 rond in een kampeerauto. Er zijn veel goede eetgelegenheden maar één restaurant herinner ik mij vanwege de locatie: “The Old Pearler”. Deze oude parelduiker is het meest westelijk gelegen restaurant van Australië, op steenworp afstand van het gedenkwaardige Shark Bay. Daar zag ik namelijk iets dat nóg meer indruk maakte. 

Eén theorie voor het onstaan van het leven op aarde is dat een bliksemschicht een vonk teweegbracht waarmee het de energie zou hebben geleverd die anorganische stoffen omzette in organische, zoals aminozuren. Dit zijn de bouwstenen van het leven. Later kwamen daar simpele bacterievormen bij die vervolgens hele bacterielagen aanmaakten. Die worden stromatolieten genoemd. Toen wij op die plek aankwamen, hadden we mazzel: het was laag water. Ze staken als zwarte paddenstoelen boven het water uit.

De regelmatige lezer weet dat ik naast reislustige Hollandse ook fijnproever ben. Op de Nederlandse tv volg ik een nieuwe serie van het Australische kookprogramma MKR, 'My Kitchen Rules'. Twaalf teams maken zich op voor een felle kookcompetitie. Voor het eerst doet een team uit Nieuw-Zeeland mee. Hun deelname werd met gemengde gevoelens ontvangen. Er is altijd competitie tussen Australiërs en Nieuw-Zeelanders al hebben beide landen dezelfde koloniale voorouders. Het doet mij sterk denken aan de relatie tussen Belgen en Nederlanders: we zijn weliswaar verwant maar toch heel verschillend. De grappen over en weer zijn gebaseerd op hardnekkige vooroordelen.

In deze 2012-editie van MKR doet een homopaar mee uit Queensland, advocaat Peter & arts Gary. Zij maakten zich in de eerste uitzending onbemind bij het deelnemersgezelschap door hun scherpe kritiek op anderen en hun snoeverij over de eigen kookkunst. Weinig deugde aan andermans gerechten, zelf zouden ze alles beter kunnen. Peter heeft inmiddels de bijnaam Dr Evil. Toen kwam hun eigen kookbeurt.

Het thema van de avond in hun instant restaurant was 'Côte d’Or' (Gold Coast), de kuststreek waarin zij wonen. Al hun gangen kondigde zij in het Frans aan, tot ergenis van enkele personen. Ze wilden vooral indruk maken op de professionele koks Manu en Pete; de mening van de amateurs kon hen naar verluidt niet boeien. Arrogant? Jazeker. Nuffig? Ook. 

Bij het voorgerecht (gruyèrezandtaartje met tomaat) maakten ze een grote inschattingsfout door onderin een ijzeren plaatje te laten zitten. Op het hoofdgerecht (opgerolde ossenhaas uit de oven met champignonvulling) -dat technisch en qua smaak bijna perfect was- moest men drie uur wachten. Het dessert (peer in Sauternes met twee sauzen) liet ook een uur op zich wachten en de twee sauzen bleken qua smaak niet samen te gaan. De jury was onder de indruk van hun kooktechniek maag zag tegelijkertijd veel fouten. Hun bravour werd afgestraft; ze eindigden bij de laatste drie en moeten foutloos koken om in de race te blijven. Ze voelen zich diep gekrenkt. Het uitvechten van onderlinge kinnesinne lijkt thans een grotere rol te spelen dan de kookprestaties en dat vind ik jammer. Het blijft echter smeuïge tv.

Als de Nederlandse Renée Coers de competitie voor fijnproever morgen wint, zal zij in die zes maanden flink moeten aanpoten. De regio strekt zich namelijk uit van Albany naar Wyndham (circa 3.600 km). De winnaar is en blijft een bofkont: West-Australië is heel mooi.

Iieekiieet!

Begin van deze week skypten we weer eens met onze adoptiefamilie op Bali: moeder Elsa, vader Ketut, Yudha en zijn broertje Damai. Wij hadden daaraan voorafgaand een mail gestuurd met de vraag of we nog persoonlijk afscheid konden nemen van Ketut. Hij ging namelijk weer aan boord van het luxe Amerikaanse cruiseschip Regent Seven Seas Navigator.

Hij deed dat tweemaal eerder, met wisselend sukses. Slapen in een hut ver onder de waterlijn vond hij, man-zonder-zwembrevet, maar erg. Hij kreeg een eenvoudige baan maar mopperde niet; hij nam zelfs meer werk aan om een extra centje bij te verdienen. Zo kocht hij een tondeuse en werd kapper voor zijn Aziatische collega’s. Hij had voortdurend heimwee naar zijn gezin en zijn eiland. Als hij na middernacht uitgeput in bed viel, bladerde hij zijn boekje met foto’s van vrouw en kinderen door.

Het vaaridee was niet afkomstig van hemzelf maar van zijn familie, met name zijn oudste broer, wier ogen glinsterden bij de gedachte aan dikke stapels dollars. En zo verliep het: zijn Hindoefamilie vierde dure ceremonies, men kocht luxe-artikelen, hun familiehuis kreeg een nieuwe bovenverdieping van zijn zuurverdiende geld. Ketut en Elsa bleven zelf achter met... niets.

Het werd nóg schrijnender: op enig moment konden zij de afbetaling aan de bank voor hun eigen huisje niet meer doen. Aan het begin van dit jaar werden ze eruitgezet. Wij schrokken ons rot toen wij het hoorden. Vele mails en gesprekken volgden. Toen wij in januari jongstleden op Bali aankwamen, was er niets meer aan te doen. De maffiosi van de bank hadden het huis alweer te koop gezet en naar hun aanbetaling konden ze fluiten.

Inmiddels vonden ze een nieuw huurhuis in dezelfde buurt, met een beetje hulp van ons. De Hindoefamilie zal het een zorg zijn. Het huis ligt niet ver van Elsa’s werkgever en op niet al te grote afstand van de peuterschool van Yudha. Er zal worden gehuurd zolang Ketut aan boord is. Hij werd op 9 mei in San Fransisco verwacht. Vandaag zet het schip met hem koers naar Vancouver, Alaska. 

Vanwege zijn late beslissing om terug te keren (hij was het niet van plan tot de uithuiszetting), moest hij zijn eigen vliegticket bekostigen. Ook zal hij om diezelfde reden weer onderaan de ladder moeten beginnen maar hij hoopt snel carrière te maken. Ketut is van plan twee termijnen uit te dienen om genoeg geld te verdienen. Na terugkeer wil hij een stukje grond kopen en daarop een huisje voor zijn eigen gezin bouwen. Dat is het plan. Ik hoop van harte dat hij deze keer zijn rug recht houdt en ‘nee’ zal zeggen tegen de hebzucht van zijn familie. Deze pater familias kan zich geen cognitieve illusies meer veroorloven.

We skypten dus en alle gezinsleden verschenen een voor een voor de camera. Ketut vertelde ons dat hij een kinderhoekje timmerde en een whiteboard installeerde zodat Elsa hun leergierige, slimme mannetjes kan bezighouden en stimuleren in zijn afwezigheid. Kasian. Elsa voelt zich senang in haar nieuwe woonomgeving, ze vertelde ons dat de buren aardig zijn. Desalniettemin moest ze even huilen. De vorige keren dat Ketut aan boord ging, waren wij er om haar te steunen. Nu niet en dat voelt zij als een groot gemis. Haar nieuwe (Nederlandse) werkgevers in Noord-Bali hebben echter een goed hart en bieden een luisterend oor als ze daaraan behoefte heeft.

Daarna kwam Yudha voor de camera. Hij vertelde over zijn nieuwe vriendjes in de straat en over zijn pijnlijke voet. Zijn lieve kinderstem ontroerde ons. Gezien zijn jonge leeftijd gaat hij in augustus nog niet naar de lagere school al heeft hij drie jaren peuterschool afgerond. Hij gaat nog een jaartje extra spelen en spelenderwijs leren bij Windows to the World.

Ook de jongste telg riep en zwaaide naar de camera. Damai, die we ‘Bupati kecil’ -de kleine burgemeester- noemen vanwege zijn sterke willetje, reed onlangs met Elsa op haar Scoopy door het dorp toen hij twee blonde vrouwen in de verte waarnam. Naar verluidt schalde hij mijn voornaam, sprong van de brommer en holde over het strand in de richting van de vrouwen. Die wisten even niet wat hen overkwam. Toen Elsa bij hen aankwam, vroegen ze wie die persoon is naar wie hij zo enthousiast riep. Ze legde het uit: een van zijn witte oma’s uit Belanda. Ik moest er hartelijk om lachen. Het is een mooi stel, we hadden de ervaring niet willen missen. Samen beleefden we goede èn slechte tijden.

Postmenopauzale vrouw

Recent onderging mijn liefje haar zesmaandelijkse medische controle op de afdeling Oncologie. Na onderzoek volgt het consult bij het hoofd van de afdeling, dokter Brugarolas. De uitslag was goed. ¡Alegria! Bij het betreffende type tumor (triple negatief) is de kans op terugkeer het grootst in de eerste drie à vier jaren na de behandeling. Die mijlpaal is bijna bereikt en wij zijn positief gestemd over de toekomst. Er gloort genezing aan de horizon!

We hebben enkele kennissen en een vriendin in Nederland die momenteel worden behandeld voor borstkanker. Wij stelden de specialist vragen over de verschillen in behandeling. Deze Spaanse arts, die de pensioengerechtigde leeftijd reeds bereikte maar nog tot over zijn oren in het werk zit, is een lopende encyclopedie op het gebied van kankerbehandeling. Hij weet dat wij medische ontwikkelingen op het gebied van borstkankeronderzoek en -bestrijding op de voet volgen en in onze aanwezigheid wijdt hij graag uit. Zijn antwoord: 'geen twee tumoren zijn dezelfde'. Iedere persoon krijgt dus een toegepaste behandeling. De medische wetenschap is bijna zover dat vele kankersoorten chronische ziekten kunnen worden. Ik ben extatisch, kon niet bedenken zo'n uitspraak al in 2013 te horen. Voor enkele overleden dierbaren is dat te laat...

We spraken over erfelijkheid en genmodificatie en van het een kwam het ander. Ik zei hem op enig moment dat ik niet alle verschijnselen van de menopauze prettig vind: ‘oleadas’ -opvliegers-, verstoorde nachtrust, stemmingswisselingen... het is allemaal gedoe. Hij bood direct aan een hormoonvrij middel voor te schrijven. (Vanwege mijn familiegeschiedenis dragen hormoonpillen een verhoogd gezondheidsrisico met zich mee.) Ik had wel oor naar zijn remedie en keek mijn liefje vorsend aan. Ook zij stond er welwillend tegenover. Het is weliswaar mijn lichaam maar ook zij heeft soms last van mijn verschijnselen.

Volgens de arts kon ik volstaan met één pil per dag, indien nodig twee. Het medicijn dat hij mij voorschreef, blijkt ook te worden gebruikt door mensen die met roken willen stoppen. “Die krijgen er vier per dag voorgeschreven”. Mijn lichaam zou volgens hem een weekje nodig hebben om aan de pil te wennen en op advies van de arts zou ik ze zes maanden moeten slikken. Daarna zou het lichaam het een en ander zelf moeten reguleren.

Bij de apotheker moest ik mij vervolgens legitimeren; dat is verplicht bij dit soort medicatie. Het middel werd voor mij besteld en ik kon het later die dag ophalen. Op internet zocht ik alvast informatie over het medicijn op. In eerste instantie leken de bijwerkingen erger dan de kwaal. Het is een antidepressivum dat wordt voorgeschreven bij de behandeling van (ernstige) depressies en angststoornissen. Verder lezing toonde daadwerkelijk aan dat het medicijn ook wordt voorgeschreven aan postmenopauzale vrouwen en aan personen met slaapstoornissen. Dat zit dus wel snor, dacht ik.

Op de eerste avond dat ik het piepkleine pilletje slikte, werd ik ongeveer tien minuten later kotsmisselijk. Ik had niet eens zin om mijn tanden te poetsen (!) en dook beroerd mijn bed in. Ik sliep snel in maar de volgende dag voelde ik mij een zombie; ik bezag de wereld door een waas. Lezen kon ik die ochtend niet zonder hulpmiddel. Ik was naar binnen gekeerd, had geen zin om te praten. Dat vond ik niet bepaald een goed begin van de kuur. In de namiddag kwam ik weer tot muzelluf, kreeg mijn normale gevoel en de vertrouwde praatjes terug.

Mijn liefje analyseerde de situatie van de dag ervoor: die eerste pil was waarschijnlijk “in een plas wijn” terechtgekomen. (Van je vriendin moet je het hebben maar ik denk dat ze gelijk had.) Alcohol en deze pil verdragen zich mondjesmaat. Tevens paste ik het tijdstip van inname van de pil aan. Beschroomd nam ik de volgende avond pil nummer twee, wachtend op een lichamelijke reactie. Die bleef gelukkig uit, net als het zombiegevoel, de dag erna.

We spraken af dat we dagelijks een expliciet gesprek hebben over hoe ik mij voel. Mijn-PP-van-de-KG, persoonlijke psych van de koude grond, stelt mij nu dus elke dag vragen als “ben je blij van binnen? Geniet je van de omgeving? Voel je je zeker in het verkeer? Heb je zin om van het terras af te springen?” en meer van dergelijke open vragen. Inmiddels ben ik twee weken verder en het gaat goed. De oleadas blijven uit, de nachtrust verbeterde en naar verluidt ben ik zelfs liever. Nou ja?! Ze hoopte dat de pil mijn golfspel negatief zou beïnvloeden maar helaas... ze kan (nog) niet van mij winnen.

De doden herdacht

In de afgelopen dagen las ik de boeken ‘Oorlogstranen’ en ‘Weeskinderen’ van voormalig rabbijn Lody van de Kamp (1948). In zijn boeken staat de Holocaust centraal. Die verhalen moeten worden verteld, hoe onnoembaar ook. Vandaag herdenk ik de doden uit de Tweede Wereldoorlog, de slachtoffers van de Naziterreur. Opdat wij niet vergeten. Nooit Meer Auschwitz.

Ben Ali Libi

Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,

staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,

dus keek ik er met verwondering naar:

Ben Ali Libi. Goochelaar.

Met een lach en een smoes en een goocheldoos

en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,

scharrelde hij de kost bij elkaar:

Ben Ali Libi, de goochelaar.

Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost

dat Nederland nodig moest worden verlost

van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar.

Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.

Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,

kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.

er stond al een overvalwagen klaar

voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

In ’t concentratiekamp heeft hij misschien

zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien

met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,

Ben Ali Libi, de goochelaar.

En altijd als ik een schreeuwer zie

met een alternatief voor de democratie,

denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar

voor Ben Ali Libi, de goochelaar.

Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,

hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.

Willem Wilmink

Uit: Verzamelde liedjes en gedichten (2008)

Mensen die het verleden niet kennen, hebben geen toekomst...