Stormachtig einde van Augustus

Onlangs vroeg een goede vriend mij in een mail of ik enkele foto’s wilde maken van ons eigen strandje La Glea. “Natuurlijk”, schreef ik terug. Sinds ik die toezegging deed, werd het wisselvallig weer... Zul je net zien! Een strandfoto met strakblauwe lucht en veel kleurrijke parasolletjes heb ik dan ook nog niet kunnen maken.

Gisteren en eergisteren was het zelfs noodweer in de provincie Alicante. Er viel 86,6 liter regenwater per vierkante meter in Dénia en 22,6 liter per vierkante meter in Torrevieja. In de stad Alicante werden hagelstenen gesignaleerd, zo groot als golfballen. De temperatuur viel tijdens die buien 6 graden Celsius terug. Men schrijft het noodweer toe aan de ‘gota fria’, letterlijk de koude druppel. Het is de aanduiding voor een depressie die voortkomt uit de Atlantische Oceaan en naar het noordoosten trekt. Het gaat gepaard met heftige buien en soms meer. Vooral rondom de Middellandse Zee treedt dit verschijnsel op. 

De betrekkelijk koude lucht van de oceaan botst op de relatief warme lucht van de Middellandse Zee en zo ontstaan reusachtige buien. De atmosferische instabiliteit houdt volgens weersdeskundigen nog enkele dagen aan. Bij ons regende en onweerde het in de afgelopen twee nachten maar het leidde niet tot overlast. Op dit moment staat er een tamelijk harde wind, inderdaad uit het noordwesten, maar de zon schijnt tussen de wolken door.

De zomerse temperatuur neemt thans wel af. Het water in het zwembad daalde in de afgelopen dagen circa twee graden Celsius, naar 28 graden. Als we ’s ochtends te water gaan, heeft mijn liefje kippevel op haar armen staan... Binnenkort gaan we het zwemfestijn (banen trekken) naar de middag verplaatsen. Dan heeft de zon meer tijd om het zwemwater op te warmen. Het zeewater is overigens ook nog rond die temperatuur. Momenteel is er sprake van hoge golven. In ons gezin maken we onderscheid tussen Barefoot-golven en golven die mijn liefje lekker vindt. Die van mijn zijn hoger en onstuimiger. Zij houdt er niet van als ze zich niet staande kan houden en geen controle over zichzelf heeft maar ik zeg maar zo: “wanneer zijn wij, stervelingen, überhaupt in controle als het over zoiets als een zee of oceaan gaat?” Ik laat mij dan ook graag op en neer en heen en weer dobberen op de woelige baren. 
In een plaatselijke krant las ik dat sinds juni 2013 tot nu toe 22 mensen in de Middellandse Zee zijn verdronken, veel meer dan in voorgaande jaren. Wellicht dat de slachtoffers hier ook (net als aan de Nederlandse kust) vooral Oost-Europeanen zijn?

Aan de Middellandse Zee ligt het niet. Het is een relatief kalme binnenzee. Momenteel lees ik het boeiende reisverslag van de Amerikaanse auteur Paul Theroux op de reader, getiteld ‘The Pillars of Hercules’ ofwel de zuilen van Herakles. 

Het is de aanduiding voor de monding  van de Middellandse Zee. Eén pilaar staat -volgens de mythe- op de rots van Gibraltar, de andere staat aan de Noord-Afrikaanse kant, in de buurt van Ceuta. Theroux maakt in het boek een langzame reis langs de kust van alle (18) landen die aan de Middellandse Zee liggen en hij trekt daarvoor bijna een jaar uit. Het boek gaat over wonen aan de kust, over culturele overeenkomsten en verschillen, over lokaal eten, migratie van mensen, lokale gebruiken, taal en nog veel meer. Theroux is soms filosofies, dan weer uiterst down to earth. De Middellandse Zee intrigeert, de zee heeft volgens hem een eigen wil en is niet onderhevig aan de cyclus van de maan. 

Zijn reisverslag begint in Zuid-Spanje en loopt via Mallorca, Zuid-Frankrijk, Corsica, Sardinië, Italië, de Balkan, Griekenland en Turkije naar de zuidelijke landen van de Middellandse Zee. De reis zal eindigen aan de westkust van Marokko. Hij reist uitsluitend over land en over zee, niet door de lucht. Hij neemt vaak een trein, wandelt uren rond, praat graag met lokalen; jong en oud, gaat daarbij gevoelige onderwerpen niet uit de weg (multiculturele samenleving, vooroordelen), bezoekt huizen van bekende auteurs die over de Middellandse Zee schreven.

Ik ben een groot liefhebber van het werk van Theroux. Hij is een scherpzinnig waarnemer en eigenzinnig in zijn meningen. Dit boek wekt dan ook regelmatig een glimlach en soms een gulle lach op. Voor een veellezer zoals ik, is het boek tevens een bron van nieuwe inspiratie: in elk hoofdstuk verwijst hij namelijk naar bestaande wereldliteratuur over de Middellandse Zee, mijn eigenste zeetje. 
Morgen neem ik weer een duik, groene vlag of niet.