‘Taakstraf?’

Mijn liefje en ik spreken zelf regelmatig over straftaken. Daarmee duiden we huishoudelijke of andere taken aan die weliswaar noodzakelijk zijn maar niet van harte worden verricht, zoals stofzuigen, de toilet reinigen en dergelijke.  

Onlangs zag ik tijdens een Nederlandse nieuwsuitzending een reportage over ouderen die vrijwillig plastic en ander afval uit de natuur verwijderen. De kijker kreeg het volgende te zien: grijze man met grijptang en plastic zak verwijdert rotzooi uit een groene berm. Er komt een oude Mercedes voorbij met daarin twee ‘opgeschoten jongeren’ die de man toeroepen: “levert het nog iets op?” Je zou ze toch?!

De man reageerde gelaten. Hij blijkt al zoveel van dat soort opmerkingen naar zijn hoofd te hebben gekregen. Een andere persoon had gevraagd of hij een taakstraf had gekregen. Dat zet je toch aan het denken. Kennelijk kunnen jongelui zich dit soort werk alleen voorstellen als straf... Tja.

In dezelfde reportage werd gemeld dat vooral jonge Nederlanders slordig omgaan met hun afval. Ze zien er geen been in om hun rommel op straat te gooien: plastic, sigarettendoosjes, peuken en nog heel veel meer. Nu gaat elke generalisatie mank: er zijn tegelijkertijd veel jongelui die op school of thuis lessen in afvalbeheer krijgen. Maar toch.

Mijn liefje en ik verbazen ons al vele jaren over dergelijk gedrag. Het gevoel is veel sterker: het is regelrechte verbijstering. Ik kan mij niet heugen ooit een snoeppapiertje of andere verpakking met opzet op de grond te hebben gegooid. Als je iets wilt weggooien, wacht je totdat je een afvalbak ziet en daarin deponeer je het dan. Ik zal het wel van huis hebben meegekregen maar ik kan mij die les niet meer herinneren. 

Vroeger zei ik nog weleens tegen een vervuiler op straat dat hij iets liet vallen. Desgewenst ook in een andere taal. Dat mag ik tegenwoordig niet meer doen van mijn liefje. Ze is bang dat ik het ooit met een klap moet bekopen. 

Je zou ons wekelijks moeten ziet slepen met onze tassen gescheiden afval: plastic in de ene, papier en karton in de andere, leeg glas in weer een andere - heuse Bag Ladies. Maar we houden vol, ik vind dit geenszins een straftaak.

Het vakantieseizoen is hier nog steeds in volle gang. In de afgelopen weken waren het vooral Nederlandse vakantiegangers die hier verbleven. In de ochtend vonden we lollystokjes, snoeppapiertjes, zakjes, plastic doppen, flesjes en sigarettenpeuken, heel veel peuken op het gras rondom het zwembad. Ook lieten mensen hun leeggelopen of anderszins kapotte zwembadspeelgoed aan het einde van een zwembaddag 'gewoon' op het terrein achter. In de betreffende ruimte staan enkele afvalbakken en op kleine loopafstand staat een grote gemeentelijke vuilnisbak die dagelijks wordt geleegd. Mensen kunnen hun persoonlijke afval dus zeker kwijt. 
De tuinman maait het gras rondom het gemeenschappelijke zwembad regelmatig en voordat hij aan die taak begint, verwijdert hij alle afval van het gras. De maaimachine mag niet kapot. Op de dagen dat de tuinman niet ter plekke is, ruimen wij de rommel zo veel mogelijk op. Er zijn genoeg mensen die het doen maar er zijn er ook altijd een paar die onverschillig zijn. Mensen zouden taakstraffen moeten krijgen voor hun onverschilligheid, vind ik!

Toen enkele weken geleden een flinke storm over de Middellandse Zee blies, dreef er de volgende dag niet alleen veel zeegras in het water, er dobberde ook veel plastic rond. Plastic verteert niet, het breekt in kleine stukjes die onzichtbaar worden en zo in zee(zoog)dieren terechtkomen. Mijn liefje pakte een ronddrijvende plastic zak en begon daarin andere stukken plastic te proppen. Zij zei mij onlangs dat ze altijd aan schildpadden moet denken als ze plastic in het water ziet. Met een opgeviste zak red je een schildpad. 
Wij, overtuigd 'huis- en zwerfvuilambassadrices' en gepassioneerd natuurliefhebbers kunnen dergelijk zwermvuil niet hun verwoestende werk laten doen. We werden ook die keer enigszins meewarig door omstanders aangekeken. Ons deert dat niet. Wij zijn trots op die geuzennaam.