Donder en bliksem

Aan het begin van deze week joeg een fikse storm over Noord-Europa. Een week eerder was voor dinsdag jongstleden bij ons aan de Costa Blanca 44 milimeter regen voorspeld. Daar één milimeter regen overeenkomt met één liter water per vierkante meter, zou het dus gaan om 44 liter op elke m2. Gemiddeld valt er aan deze Costa ruim 20mm in de hele maand oktober dus je kunt je voorstellen dat de voorspelling niet veel goeds inhield. We rekenden dus op een dagje binnen blijven.

De weersvoorspellers zaten er deze keer flink naast. De storm brak wel los in Nederland en omringende landen maar hier veel geen druppel regen. Rond vijf uur ’s avonds trokken donkere wolken mijn gezichtsveld binnen. Daar ons appartement aan vele zijde ramen heeft, was het alsof we naar een 3D-film keken. Het gedonder en gebliksem begon aan keukenzijde, trok langs het woonkamerraam en speelde zich vervolgens langdurig voor ons terras af. Ooit maakte ik iets spectaculairs mee in Darwin. Daar ging het om tienduizenden bliksemflitsen over drie uur verspreid. Hier hield dit weer ongeveer een uur aan. Ik probeerde het geflits met mijn Sony Cybershot te vatten. Een bliksemschicht kreeg ik niet op de gevoelige plaat, het oplichten van de pikdonkere nacht lukte wel al kreeg ik een lamme arm. Ik vind het altijd een machtig gezicht.

Vandaag was een dagje in en rond de woonwijk. De president van onze vereniging van eigenaren keerde huiswaarts dus ik sta er als vice-president weer alleen voor, bijgestaan door mijn lieftallige assistente aka Mijn Liefje. No pasa nada (ofwel: niets aan de hand), zij en ik rooien het samen al jaaaarenlang! 

Gisteravond kreeg ik een telefoontje van tuinman Matt die mij vertelde dat iemand mij wilde spreken. Die persoon was zwaar ontstemd over een bepaalde situatie in de wijk. Ik nam de telefoon aan. De persoon in kwestie trok fors van leer alhoewel ik hem niet persoonlijk ken. Als vrijwilliger ben ik inmiddels gewend aan dergelijk gedrag. Bovendien was ik door enkele Engelse collega’s reeds voor hem gewaarschuwd. Hij is president van een belendende woonwijk maar waant zich koning van de gehele wijk. 

Ik hoorde zijn stem en de wijze waarop hij mij toesprak en dacht “jij bent -inderdaad- een bullebak”. Ik luisterde aandachtig, reageerde niet inhoudelijk, hield af en toe de telefoon op afstand van mijn oor en sloot het gesprek netjes af op het moment dat mij dat goeddunkte. Bullies en ik zijn geen geslaagde combinatie. 
Door de luxaflex voor het keukenraam zag ik onze tuinman en de bully. Diens georeer ging nog even door. Stoom kwam uit de auto van de bullebak. Hij liet Matt weten dat hij al het afval bijeen zou laten rapen en het in ons zwembad zou dumpen. Dat sloeg bij ons in als een bom!

De kwestie is dat ‘wij’ tuinafval in ‘zijn’ groencontainer gooien. Na enig uitpluiswerk en contact met de burgemeesteres blijken beide partijen ongelijk te hebben. De bully heeft ongelijk omdat de groencontainer niet van hem is maar van iedereen. Wel is het zo dat sinds 2008 in Spanje een wet van toepassing blijkt die voorschrijft dat alleen individueel tuinafval in dergelijke bakken mag worden gedaan; het mag dus niet worden gebruikt als opvang van gemeenschappelijk tuinafval. Dat wisten de tuinman en ik niet. Onze tuinman meldde mij anderhalve week geleden dat de tuinafvalbelt in de buurt die hij tot dan toe altijd gebruikte, de deuren had gesloten. Wat moest hij met de grote, gesnoeide palmbladeren naartoe? Hij zei mij daarop dat hij die tijdelijk naast de grijze container zou leggen, totdat die zou worden geleegd. Ik stemde in.

Die container is al geruime tijd niet geleegd. Onze tuinman is overigens niet de enige die daar tuinafval neerlegt maar ik ben het met de bullebak eens: het ziet er niet fraai uit. Zeker niet als derden zich ook nog gerechtigd voelen hun vuilniszakken er bovenop te dumpen. Voor je het weet, trek je ratten aan en na ratten komen de slangen.

Vandaag heb ik dan ook offertes aangevraagd bij verschillende partijen die het groenafvalprobleem voor onze vereniging gaan oplossen. Vanzelfsprekend tegen kosten. De bullebak reist naar verluidt aanstaande zaterdag terug naar Engeland. Ondertussen heb ik de beveiliging gevraagd een oogje in het zeil te houden bij ons zwembad.

Hospi Taal

Oktober is wereldwijd borstkankermaand en dat vergeet ik niet: ieder jaar krijgen 22.000 vrouwen in Spanje de diagnose borstkanker en in Nederland sterven dagelijks negen vrouwen aan de gevolgen van borstkanker.

De afgelopen week stond bij ons in het teken van ziekenhuisbezoek. Mijn liefje had haar halfjaarlijkse controle op de afdeling Oncologie. Het ziekenhuis in Torrevieja dat vroeger ‘USP Hospital San Jaime’ heette, werd recent overgenomen door Grupo Hospitalario Quirón. Een aantal dingen viel ons op: het was niet bepaald druk, er was zichtbaar minder personeel en ook behandelingsbepalingen werden aangescherpt.

Aan de receptie van de betreffende afdeling zaten doorgaans tenminste twee dames, nu was er nog slechts één baliepersoneelslid. Een van de vaste dames van voorheen bleek te zijn overgegaan naar de afdeling waar geopereerde patiënten verblijven, de andere vaste kracht was naar een geheel andere afdeling overgeplaatst. Zij vertelde ons dat in persoon. De voor- en achternaam van mijn liefje schalde door de aankomsthal en wij werden beiden hartelijk omhelsd. De band tussen het behandelend team en de patiënten van die afdeling was altijd hecht en zeer persoonlijk. De overplaatsing ging haar aan het hart. Ze vertelde dat er nog veel meer veranderingen waren doorgevoerd sinds de overname. Ik zei haar dat we blij waren haar te zien, in de wetenschap dat ze haar baan heeft behouden. Quirón zal onder andere efficiency-maatregelen hebben getroffen, aan het aantal personeelsleden te zien. Mijn liefje ontving wederom groen licht en dat is heugelijk. Al rekenen we stiekum op positief nieuws, wachten op de uitslag blijft spannend... Na vier jaar stapt zij nu over naar een eenmalige medische controle per jaar. Joehoe!

Enkele dagen later reden we naar hospitaal IMED Levante in Benidorm om de pa van mijn liefje te begeleiden bij zijn ziekenhuisintake en de geplande operatie. Op zijn 87^ste krijgt hij een nieuwe knie. Zijn mobiliteit nam in de afgelopen periode dermate af dat hij tot actie overging. Voorheen ging hij naar Nederland om zich medisch te laten onderzoeken en behandelen. Tot ons beider verbazing. Spaanse ziekenhuizen staan immers goed aangeschreven, zeker op orthopedisch vlak en bovendien zijn er geen wachtlijsten. Dat legden we hem meermalen uit. Maar mensen worden eigenwijzer naarmate ze ouder worden... Tot er weinig optie overbleef. Zelf loopt hij moeilijk en zijn partner in Spanje kan hij om gezondheidsredenen niet lang alleen laten.

Gelukkig klopte hij in Spanje bij het juiste adres aan; het ziekenhuis voert die operatie jaarlijks 3.000 keer uit. Na allerlei onderzoeken was de behandelend arts van mening dat Hendrik de chirurgische ingreep kon ondergaan. Mijn schoonvader is een no nonsense man van weinig woorden en veel daden. Hij is ook een lieverd. Hij leeft alsof de duvel hem op de hielen zit: alles moet snel. Dat was vroeger al zo maar tegenwoordig in nóg sterkere mate. Alsof hij zich realiseert dat hij niet veel tijd meer heeft. Wat hem betreft konden beide kniegewrichten dan ook in één operatie worden vervangen. (Echt waar!) De arts vond dat evenmin een goed idee. Pa realiseert zich niet dat het onmogelijk is om te revalideren met twee kunstknieën. Hij is ervan overtuigd dat hij binnen enkele weken weer loopt als een kievit.

De verpleegster die de laatste info kwam vergaren, was onder de indruk van het feit dat ‘Enrique’ geen medicijnen slikt en geen medisch dossier met zich meedraagt. De operatie vond inmiddels plaats en verliep goed. De chirurg liet hem naar verluidt zien dat de kunstknie er goed inzit en kan buigen. Pa kreeg een plaatselijke verdoving. Hij hoorde al het gebeitel, gezaag en geboor en dat vond hij interessant. Ik zou het doodeng vinden... 

Hij ligt nog op Intensive Care maar dat is standaardprocedure bij een patiënt van zijn leeftijd. Daar had hij overigens veel te melden. Hij moet vijf à zes dagen in het ziekenhuis blijven, op een eenpersoonskamer met wifi en een tolk onder handbereik. Daarna volgt een revalidatietraject van mogelijk maanden. Pa’s oorspronkelijke plan was om in november nog even naar Nederland te gaan. Dat kan hij vergeten. De eerste zes weken zal hij op twee krukken lopen, daarna nog een tijdje met een. Gedurende tenminste maanden moet hij tweemaal per week met een fysiotherapeut oefenen om weer goed te gaan bewegen. Daarna zal knie twee ongetwijfeld snel ter sprake komen.

Tour Namibia 2013

Vanmorgen trof ik deze brief in mijn mailbox aan. Bernadette leverde een prestatie van topniveau. Ik ben trots op haar!

Lieve sponsoren van Tour Namibia 2013,

Belofte maakt schuld: ik had beloofd dat ik jullie verslag zou doen van mijn fietstour eind september door Namibië voor Orange Babies.

Om de tour in één woord samen te vatten: ONVERGETELIJK! Het is een van de bijzonderste weken van mijn leven geweest. In meerdere opzichten. Het is al een unieke belevenis om door Namibië te reizen en dat is het helemaal op de fiets. De enorme uitgestrektheid en het wisselende landschap blijven prachtig; variërend van de bergen van Spitskoppe, de Namib Dessert, Vingerklip en de Ugab Terraces tot Etosha National Park. Als je daar op je mountainbike doorheen fietst, voel je je heel bevoorrecht.

Onderweg kom je bijna geen mensen tegen. En de mensen die je tegenkomt zwaaien enthousiast. Maar je ziet ze ook denken: welke gekken fietsen hier terwijl ze ongetwijfeld ook vervoer met een auto kunnen betalen…

Het was niet mijn eerste keer in Namibië, maar ik was vergeten -of wellicht had ik het verdrongen- dat er veel heuvels zijn en veel vals plat. Het fietsen was echt een enorme fysieke uitdaging, die ik behoorlijk had onderschat. De uitdaging komt door een combinatie van factoren. Door de deels verharde wegen met op het ene moment grote kiezels en het volgende moment rul zand, door de stijgingspercentages, door de hitte én door het feit dat je vijf dagen achter elkaar fietst. We hebben drie keer 50 kilometer en twee keer 70 kilometer gefietst.

Ik heb het volgehouden! 
Vraag niet hoe; met regelmaat op mijn tandvlees en zeker ook met pijnlijk zitvlees. Maar mijn toch wel competitieve karakter (to put it mildly) heeft me in het zadel gehouden. En ik ben er best trots op: van de 20 deelnemers hebben er slechts vijf alle afstanden afgelegd. Dat waren twee mannen en drie vrouwen. De drie dames staan op de foto hiernaast, deze is genomen op de laatste fietsdag. De andere deelnemers moesten op een aantal dagen eerder afstappen, vaak door de warmte. We fietsten over het algemeen in de ochtend; van 7.00 uur tot aan de lunch. Daarna werd het te warm en was het vaak niet verantwoord verder te fietsen.

En wat is het meest indrukwekkend? Dat zijn de projecten die je bezoekt. Op de eerste dag van ons verblijf in Namibië en op de laatste dag hebben we projecten van Orange Babies bezocht. En dan weet je waarvoor je het doet; de vele babies en kinderen die je ziet, die ook een kans in het leven verdienen. Niet alleen op een geboorte en een leven zonder HIV, maar ook een kans op een menswaardig bestaan, met mensen die voor ze zorgen als ze wees zijn. En een kans op een toekomst, met name door het geven van onderwijs.

Wat heeft dit alles nu opgeleverd? Dankzij jullie bijdragen heb ik zelf ruim € 7.000 kunnen inbrengen. In totaal hebben we met elkaar € 136.500 bijeen gefietst. En dit bedrag stijgt, er komt nog steeds geld binnen*.

Ik vond het echt ontroerend hoeveel mensen mij hebben gesponsord.

Lieve mensen, heel veel DANK DANK DANK!

Bernadette


*Als je dit goede doel alsnog wilt sponsoren, kun je geld overmaken naar:

ING 1105 Stichting Orange Babies

Onder vermelding van: Tour Namibia BERNADETTE

IBAN: NL96 INGB 0000 0011 05
BIC: INGBNL2A

Of:

ABN AMRO 53.55.17.076 Amsterdam
Onder vermelding van: Tour Namibia BERNADETTE

IBAN: NL71ABNA0535517076
BIC: ABNANL2A

Beestenboel

Mijn liefje en ik kwamen tot de conclusie dat de zomer van 2013 in Spanje een van de mooiste tot nu toe is. De maanden juli en augustus waren gematigd van temperatuur, de airco ging geen moment aan. De Spaanse weersvoorspellers voorzagen een warm naseizoen. Ze kregen helemaal gelijk. Het is nu heerlijk qua temperatuur: de hele week blijft het 28 graden Celsius.

Enkele dagen geleden klonk de deurbel. Ik deed open en trof iets groots en groen voor de deur aan... Het bleek de opblaaskrokodil van Emmy en Hugo. Zij keerden onlangs huiswaarts waardoor de krokodil een nieuw onderkomen zocht. Wij zwemmen nog (bijna) dagelijks in de zee en blijven dat in de komende weken doen, naar verwachting.

En als het te koud wordt om hier te zwemmen, reizen we naar de andere kant van de wereld en gaan daar verder. Wij gaan namelijk weer naar Bali. Daar wacht het eigen zwembad op ons. En twee mannetjes die wekelijks bij ons zullen komen zwemmen. Yudha zwemt inmiddels ‘los’ zonder drijfhulp, broertje Damai nam het Plouffpak van hem over. De zwemjuffen hebben er een leerling bij. Een krokodil lijkt op een komodovaraan, de landkrokodil die in Azië voorkomt. Een exemplaar van dezelfde  afmeting troffen wij in 2010 in de eigen tuin aan. Met een steen werd de levenslucht uit het dier verwijderd. De tuinman stopte het dier in zijn eigen kookpotten. Een koningsmaal, naar verluidt. Onze Balinese vriendjes zullen het ongetwijfeld spannend vinden om met de komodo te water te gaan. Ook de lucht is uit dit gevaarte, een groen pakketje ligt klaar voor de koffer. Maar zover is het nog niet.

Aan het strand van L’Amerador in El Campello spoelde vorige week iets heel bijzonders aan. Het ging om -de resten van- een zes meter lang dier. De vondst werd gedaan door een man die zijn hond uitliet. De dag erna onderzocht het ‘Institut d’Ecologia Litoral’ het dier en concludeerde dat het gaat om een reuzenhaai (Cetorhinus maximus). Zoiets spoelde nooit eerder op de Spaanse kust aan. Het bijzondere is dat enkele maanden geleden al eens resten aanspoelden van een vier meter lange reuzenhaai in Almería.

Mijn mond viel open van verbazing. Deze haai (basking shark in het Engels) is de één na grootste vissoort ter wereld en zwerft over alle wereldzeeën. Een levende reuzenhaai met eigen ogen zien of zelf met zo’n groot zeedier zwemmen, staat al jaren op mijn wensenlijstje. De reuzenhaai is een planktoneter dus het dier zal geen zin in mij, zwemmer, hebben maar desalniettemin zal het vanwege de enorme afmeting een intimiderende ervaring zijn.

Eerder reisden mijn liefje en ik naar de Ierse kust om ze daar te zien; zonder succes. Ook Zuid-Australië behoort tot het verspreidingsgebied van het dier; daar zag ik ze evenmin. En nu is er dus al tweemaal eentje aan mijn eigen Costa Blanca aangetroffen? Zoals gezegd, is het zwemseizoen hier nog niet afgelopen dus ik maak nog kans. De reuzenhaai is een bedreigde diersoort door een combinatie van overbevissing en de grote vraag naar haaienvlees en -organen. Het dier staat in de categorie ‘kwetsbaar’ op de internationale rode lijst van de IUCN.

Tuinman Matt begon recent aan het snoeien van de palmbomen langs de straten door onze woonwijk. Regelmatig laat een palm de schouders hangen... een teken dat het de strijd tegen de rode palmkever (Rhynchophorus ferrugineus) opgeeft. Een naar gezicht. Het insect -dat in Spanje picudo rojo ofwel rode stekel wordt genoemd- kwam enkele jaren geleden overgewaaid, en sinds een jaar of drie zie ik het resultaat met afschuw aan. De kever graaft gangen in de stam van de palm. Het dier is niet schadelijk voor de mens maar palmen kunnen zich nauwelijks verweren. Een voor een worden ze geveld, de vraatschade is enorm. Terwijl Matt bezig was met snoeien, vlogen de cocons om zijn oren. Ik vroeg hem zo’n cocon voor mij te openen. In sommigen zaten dikke, witte larven, in anderen volwassen kevers. Jakkes.

Prawn head sucker

Het is weer tijd voor een food blog! Sinds enkele weken kijk ik naar het kookprogramma Poh’s Kitchen. Poh Ling Yeow werd tweede in de finale van Masterchef Australië 2009. Toentertijd waren wij enkele maanden Down Under en bekeek ik het kookprogramma dagelijks. Zelf vond ik dat Poh eerste had moeten worden; ik vond haar namelijk een betere kok en veel creatiever dan Julie Goodwin die uiteindelijk eerste werd.

Poh’s eigen programma is nu op de Nederlandse TV te zien en ik kijk met veel plezier. Zij inspireert en boeit. Haar roots liggen in Maleisië en China maar ze is volbloed Australische. Ze gaat regelmatig op pad, niet alleen in haar vaderland maar ook in landen waaruit haar familie stamt. Zo bezocht ze onlangs Maleisië en dat werd een stemmige en vooral smakelijke déjà-vu. Die heerlijke laksa's en Peranakan-gerechten. Yum!

Poh was op vele plekken die ook mijn liefje en ik tijdens onze meeste recente rondreis door Azië bezochten: Penang en Malakka. Poh is een goedlachse, nieuwsgierige en inventieve kok die ook is geïnteresseerd in Europese kookstijlen en invloeden. Met regelmaat nodigt zij dan ook Franse en Italiaanse koks uit die zich in Australië vestigden en daar furore maakten met hun culinaire prestaties.

Ik leer veel door te kijken: ik weet nu hoe gemakkelijk het is zelf dim-sums te maken. Dat zijn Aziatische tapas die je kunt stomen, koken en bakken. Heerlijk! Ook leerde ik iets elementairs dat ik reeds had ervaren: de koppen van garnalen die in de pan worden bereid, kunnen zonder meer worden uitgezogen, die van de grill vaak niet. Daar sijpelen de sappen vaak nog uit... Een amateurkok liet zich onlangs ontvallen ‘geen prawn head sucker’ te zijn. Ik vond het een mooie uitdrukking en moest lachen. Ik ben het wel en doe het al jarenlang! Niets lekkerder dan de smaken uit de koppen. Ik realiseer mij wel dat het er niet zo leuk uitziet voor minder geoefende tafelgenoten (maar ik slurp nooit).

Momenteel is ook Masterchef Australië 2013 te zien op de Nederlandse televisie. Inmiddels zijn we aangekomen bij de Top-9. Emma heeft een immuniteitsspeld, hetgeen haar recht geeft op een finaleplaats. Ze is een onopvallende kookster but going strong. Mijn favoriet is Rishi sinds het begin, een stralende Indiase jongeman die chemicus is van opleiding en veel begrijpt van kookprocessen en smaken.

Ook Samira (met hoofddoek) is iemand die veel verstand heeft van kruiden en smaken en daardoor kans maakt op een finaleplaats, denk ik. Ze viel eerder af maar kookte zich terug in de strijd. Dat was voor het eerst in al die jaren een optie. Het programma verrast elk jaar. Favoriet van mijn liefje is Lynton, een boerenzoon van een cattle station in Queensland. Hij is goed met vlees, had oorspronkelijk geen idee wat hij moest doen met seafood maar hij wordt een steeds betere kok. Momenteel heb ik nog geen vast idee wie van de amateurkoks met de eer gaat strijken.

Masterchef is al jarenlang mijn absoluut favoriete kookprogramma. Elke week zie ik nieuwe draaien aan het programma. Het wordt nooit saai. 

We zitten thans middenin de Heston-week: Heston Blumenthal, de kookguru van wereldsterrenrestaurant ‘The Fat Duck’ is te gast. Mijn liefje en ik dineerden enkele keren in zijn restaurant toen wij in Engeland woonden en werkten. Hij is een tovernaar in de keuken. We proefden daar de meest bizarre smakencombinaties. En genoten ervan!
Blumenthal is een week lang de grote roerganger en uitdager van de amateurkoks. Smullen, zowel voor de smaakpapillen als voor het oog!

Elke week kook ik tenminste één nieuw gerecht. Met Fissler-pannen die wij kochten toen wij in Kijkduin woonden. Deze week kwam in het nieuws dat afgekeurde pannen van dat merk bij Blokker in Nederland zijn te kopen, tot ongenoegen van de fabricant!

Sommige recepten zijn blijvend, andere eenmalig. Vanavond wordt het een Mediterraans recept van gegrilde biokipfilet met olijfolie-munt-laurierblad-citroenmarinade. De kip moet worden ingekerfd en ingevrewen met de marinade. Daarna minstens een uur in de marinade  in de koelkast voordat de filet wordt gegrild (10 minuten). Serveren met lente-uitjes en een schijfje citroen. Morgen ga ik gewokte inktvis met zwarte bonen en mihoen uit Poh’s Kitchen bereiden; bezoek haar informatieve website voor heerlijke Aziatische èn fusion-gerechten.

Schatten

Wat zouden we zijn zonder boeken? Ik kijk naar buiten en zie mijn liefje in de zon zitten met een dikke pil in haar schoot: de nieuwste roman van Donna Tart, getiteld 'Het Puttertje'. Sinds enkele dagen heb ik geen kind aan haar.

In de afgelopen week las ik zelf ‘Monuments Men – Allied Heroes, Nazi Thieves and the Greatest Treasure Hunt in History’ (2011) van auteur Robert M. Edsel. Het boek beschrijft de zoektocht van een kleine groep Europese en Amerikaanse kunstkenners die tijdens de Tweede Wereldoorlog als eenlingen aan legers werden toegevoegd. Deze monumentenmannen waren doorgaans geleerden die weinig ophadden met oorlogvoering en gevechten. Toch voelden zij zich geroepen zich in de oorlog te mengen. Het waren stuk voor stuk dappere mannen, enkelen sneuvelden ‘in the line of duty’. Degenen die het overleefden, werden na de oorlog belangrijke directeuren van wereldberoemde musea.

Het was hun taak ervoor te zorgen dat bestaand cultureel erfgoed in bezette gebieden werd gespaard en gerepareerd en dat door de nazi’s (van joodse mensen en uit nationale musea) gestolen kunstschatten, diamanten en goud werd teruggevonden en aan de rechtmatige eigenaar werd teruggegeven. In het voorjaar van 1945 werden de meeste waardevolle en spraakmakende kunstwerken uit de huizen en kastelen van de Nazitop (Hitler, Himmler, Rosenberg) naar diepe mijnen in beboste gebieden overgebracht in Duitsland en Oostenrijk. Veel werd teruggevonden maar niet alles...

Het boek is een absolute aanrader. Op 18 december aanstaande gaat de verfilming van het boek in roulatie, o.a. met Matt Damon and George Clooney (met Hitlersnor!). Een korte trailer is hier te vinden.

Het daaropvolgende boek dat ik uitkoos, heet ‘The Gods of Atlantis’ (2011) van de Canadese onderwaterarcheoloog en auteur David Gibbins. Gibbins combineert fictie met non-fictie. 

Het verloren continent Atlantis boeit mij al jarenlang. Ik ging ervan uit dat het boek zich vooral onderwater afspeelt maar tot mijn grote verbazing worden ook in dit boek de zoektocht naar Nazischatten en de Monuments Men opgevoerd. Hitler en Himmler refereerden in hun toespraken regelmatig aan een vroegere beschaving (Atlantis) van een ‘goddelijk ras’ waarmee Ariërs zich verbonden voelden. In dit boek zoekt hoofdpersoon Jack Howard naar verdwenen wereldschatten, op de bodem van oceanen maar ook diep in Duitse en Oostenrijkse mijnen. Ik heb nog ruim 100 bladzijden te gaan in dit boeiende boek. 

Kunstschatten zijn momenteel een hot topic. Enkele weken geleden keek ik naar een uitzending van DWDD waarin Leon Giesen, spoorzoeker en verhalenjager, over een spannend project vertelde. Hij is op zoek naar een Nazischat die zou liggen in Beieren, Zuid-Duitsland. Vriendin Bernadette en ik werden co-sponsor. Als dank ontvingen wij een schatkaartje. Deze ‘boorkonde geeft recht van spreken als je beweert onderdeel van wereldgeschiedenis uit te maken’. Aldus de spoorzoeker. Nou, wie wil dat nu niet?! (Antwoord: mijn schatje; zij vindt het geldverkwisting...) Die donaties moeten deze schatgraver in staat stellen een proefboring te doen op de betreffende locatie. Die actie zou ruim €25.000 kosten.

Op de eigen website legt Giesen zijn theorie over het ontwarren van Martin Bormann’s (assistent van Hitler) geheime Naziboodschap uit. Zijn uitleg lijkt vergezocht maar hij weet het uiterst boeiend en spannend te maken!
Hij is overigens niet de eerste die met die boodschap aan de gang ging. De Duitser Karl Hammer spendeerde eerder zeven jaar van zijn leven aan de zoektocht naar de Nazischat, zonder succes.

Giesen gooide het over een andere boeg. Hij puzzelde en puzzelde en kwam tot de conculsie dat de diamanten van Hitler alsmede 100 goudstaven weleens in Mittenwald zouden kunnen liggen. Duitse geologen bevestigden inmiddels dat op 2.5 meter diepte iets ligt begraven dat van een ander metaal is dan ijzer. De boring zou morgen plaatsvinden maar toestemming van de lokale autoriteiten laat op zich wachten. Dus... wordt vervolgd!

Tortelduifjes

Vandaag zijn onze goede vrienden Emmy & Hugo 30 jaar getrouwd en dat is een prestatie van formaat. Evenzovele jaren geleden schoot Cupido een pijl in hun beider harten: het was liefde op het eerste gezicht. De eerste kus volgde subiet en niet lang daarna verloofden zij. Een huwelijk was onvermijdelijk.

Emmy & Hugo zijn al 30 jaar goede maatjes van elkaar en dat maakt het fijn om in hun bijzijn te vertoeven. Wanneer wij in Nederland verblijven, is hun onderkomen ons favoriete logeeradres. Als we tijdens wintermaanden een tussenstop in het Vaderland maken, staat loyale vriend Hugo ons met winterjassen en sokken op onganse uren op te wachten op Schiphol. Als we dan ‘thuis’ aankomen, staan de hapjes en drankjes van Emmy klaar terwijl de open haard gloeit.

Als we op zomerse dagen in Nederland zijn, gaan wij graag met hen uit varen en daarna dineren we in hun zonovergoten tuin. Soms koken zij, soms koken wij. Slager Coen is regelmatig toeleverancier van basisingrediënten. Het moge duidelijk zijn: wij verblijven graag in ‘onze’ studio in Voorschoten. We kennen Hugo & Emmy sinds de jaren ’90 van de vorige eeuw. Zij zijn voor mijn liefje en mij voorbeelden van goed ouderschap. Emmy is een liefdevolle en toegewijde moeder en Hugo is vooral een verstandige adviseur voor de kinderen. Noem het traditioneel... dat zijn ze zeker niet. De kinderen werden door hun toedoen geslaagde (wereld)burgers.

En voor wie denkt “waar ken ik hen van”: Emmy & Hugo zijn -inderdaad- de ouders van Eilean aka Snolliebollie, de lieve blonde labrador die in de afgelopen jaren mijn beste viervoetervriendinnetje in Nederland werd. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat Snolliebollie van alle kinderen de beste opvoeding ontving. Haar gedrag was voorbeeldig (zelfs bij slager Coen), zij was zonder twijfel de braafste van de drie. Snolliebollie sliep in op 4 september 2012.

Momenteel houden zij vakantie in hun appartement in Campoamor, in aanwezigheid van hun beide kinderen en hun partners. Recent functioneerde ik als hoffotografe tijdens Hugo’s verjaardag en andere feestelijkheden. Mijn liefje en ik zijn overigens medeschuldig aan hun aanwezigheid aan de Costa Blanca. Enkele jaren geleden vroeg Emmy ons of wij konden onderzoeken of er zonnige appartementen in de woonwijk te koop stonden. Voorheen huurden ze hier een appartement. Snuf en snuitje gingen daarop op onderzoek uit. We kwamen op enig moment uit bij de Engelse buren in hetzelfde appartementencomplex als waar wij wonen. In 2007 kochten zij dat appartement en sindsdien zijn we buren in Spanje.

Gisteravond kookten de kinderen voor hun (schoon)ouders. Ik hoop dat ze het overleefden. Naar verluidt, werd het geen duivenborst; de maaltijd zou binnen 35 minuten worden bereid. De jonkies van tegenwoordig hebben namelijk weinig tijd... We wensen Emmy & Hugo een lang en gelukkig leven toe!

De regelmatige lezer weet dat wij op dit moment in onze Spaanse woonwijk een duivenproject uitvoeren onder aanvoering van Carlos. Gisteren was een uiterst effectieve dag: we haalden 17 duiven op. Een grote kooi die reeds enige tijd in de Grand Canyon staat, bleek elf duiven te bevatten; op het terras van een Spaans echtpaar in de tegenoverliggende woonwijk bleken vijf duiven in een kooi te zitten en op een aanpalend terras zat er nóg een. 

President Tony kreeg recent toegang tot een leegstand pand in zijn woonbuurt. Op dat betreffende terras broeden vele duiven. De duivenpoep ligt er centimeters dik op het terras. Jakkiebah. Hij raapte tenminste zes eieren. Daar plaatsten we nog drie kleine kooien. Duiven keren terug naar de plek waar ze werden geboren en als ze niet worden geboren, keren ze daar ook niet terug. Als ze levend worden weggevoerd van hun geboorteplek keren ze evenmin terug. Dat is dé manier waarop onze wijk duivenvrij wordt gemaakt. Carlos, Tony en ik zijn tevreden met het resultaat tot nu toe. Als het zo doorgaat, zijn we binnenkort van de duivenoverlast af. Op naar céro paloma blanca!

Borstjes vooruit

Afgelopen week namen wij deel aan een golftoernooi voor echtparen. Mijn liefje en ik zijn weliswaar niet getrouwd (en zullen dat hoogstwaarschijnlijk nooit zijn) maar toch waren we van de partij. We wisten de ballotagecommissie te overtuigen. Het toernooi dat voor het derde jaar door Joop werd georganiseerd, is een combinatie van fun & sport. We gooiden het spel wel een beetje in de war met onze komst: we waren het eerste ‘same-sex’-team en bovendien het eerste echtpaar met een links- zowel als rechtshandige golfspeler.

Om 11:00 uur vond de aftrap plaats. Iedere flight bestond uit vier personen, twee echtparen die zowel tegen elkaar, als ieder voor zich zouden gaan spelen. De eerste test vond plaats op de putting green. Iedere deelnemer moest twee ballen door een poortje met een specifiek puntenaantal spelen. Een soort marmottenracebaan. Het echtpaar met het hoogste puntentotaal kreeg één stablefordpunt kado. Zelf scoorde ik slechts twee punten, net als mijn liefje, dus ons viel die eer niet te beurt. Daarna moest elk echtpaar een vraag uit het Golfreglement beantwoorden. Ook daar scoorden wij geen punt.

We gingen zonder bonuspunten maar met een positieve instelling de baan op. Iedere man ontving van organisator Joop twee tees waarmee gedurende het hele spel moest worden gespeeld. Om te zorgen dat de heren hun ogen op de bal houden tijdens een afslag -essentieel onderdeel van een goede slag-, deelde hij tees uit in de vorm van een vrouwenlichaam. De bal rustte op haar schouders, de pronte borstjes wezen in de gewenste speelrichting. 

Vroeger zou ik hebben geweigerd om met zoiets te spelen. Dat vond ik toentertijd exploitatie van een vrouwenlichaam. Nu speelde ik er als nepechtgenoot mee. Mijn feministische vriendinnen van weleer zouden mij verfoeien. Tja, het kan verkeren. Die tees waren dermate kort dat het voor echte mannen niet eenvoudig was om goed af te slaan; die spelen immers met grote drivers. Joop had, naar verluidt, nog geprobeeerd aantrekkelijke tees voor vrouwen te vinden maar dat was hem niet gelukt. Dat verbaast mij dan weer niets...

Op de eerste hole was een prijs te winnen voor de man en vrouw die de bal het verst sloeg, de zogenaamde ‘longest drive’. Vóór de afslag vroeg ik Joop of ik als nepman van de teebox van de mannen moest spelen of dat ik van de vrouwenteebox mocht starten. Er is doorgaans sprake van een groot aantal meters verschil. Ik mocht vanaf de vrouwenplaats slaan. Ik raakte de bal goed. Toen ik even later bij mijn bal aankwam, zag ik dat die enkele meters verder lag dan de verste mannenbal tot dan toe. Ik schreef mijn naam bij op het scorebord en liep tevreden verder. Er zouden nog vijf flights met daarin mannen volgen dus het was zeker geen uitgemaakte zaak.

Op de tweede hole was het principe van ‘best ball’ van toepassing. Dat houdt in dat beide spelers afslaan en dat daarna wordt besloten wie de verste/beste bal sloeg. Na elke slag wordt vervolgens bepaald wier bal op de beste positie ligt. Dat systeem wordt gevolgd totdat de bal in de cup ligt.

Op de derde hole gold de speelvorm ‘om en om’. Ik sloeg doorgaans af omdat ik verder sla dan mijn liefje, zij volgde, daarna sloeg ik weer en zo voort. Totdat de bal in de hole verdwijnt. Elke echtgenote ontving een touwtje van circa 1.25m. Dat mocht (alleen) door haar worden ingezet in het geval dat een bal onbespeelbaar bleek te liggen; bijvoorbeeld lastig bespeelbaar in een bunker of pal achter een palmboom. Mijn liefje zette de joker in nadat haar bal in een diepe bunker belandde.

Bij aanvang van het spel ontvingen we per echtpaar tevens een gouden golfbal. Die kon door één van de spelers worden ingezet op een hole waar veel punten konden worden behaald. Die gouden bal gold als een soort puntenverdubbelaar. Na overleg zette ik de bal in op hole 6, recht voor ons eigen appartement. Ik sloeg goed af en scoorde op die hole zes stablefordpunten.

Daarnaast moest ook nog met een pingpongbal worden gespeeld door degene die op een bepaalde hole als eerste op de green terechtkwam. Het overkwam mijn persoontje. Het valt helemaal niet mee om met zo’n licht balletje uit te holen.

Op hole 9, de laatste hole, moesten de mannen met de vrouwenclubs en de vrouwen met de mannenclubs spelen. O-o... hoe moest dat nu met ons?! Mijn liefje speelt immers met rechts en ik met links. We zouden geen bal kunnen raken. 

Ik consulteerde Joop wederom en hij stond toe dat wij met onze eigen set bleven spelen. Al met al werd het een vermakelijk rondje golf, ondanks de hitte. Het echtpaar (netjes getrouwd) met wie wij speelden, onze vrienden Ben en Joan, eindigde als tweede. Joan sloeg tevens de verste bal en de bal het dichtst bij de hole (de ‘neary’). Mijn liefje en ik speelden niet slecht, wij eindigden als vierde en als nepman viel ik zelfs in de prijzen. De dag werd afgesloten met tapas en drankjes in het eigen clubhuis. 

Dank aan Joop voor de goede organisatie en de leuke dag. Volgend jaar doen we graag weer mee. Mijn liefje en ik namen ons voor samen ook eens zo'n spelvorm toe te passen tijdens een rondje golf.