Blog van een waggeleend

Vorig jaar, tijdens onze rondreis op Sulawesi, vroeg ik reismaatje Bernadette of zij ooit nadacht over hoe ze liep. Ze keek mij wazig aan dus ik legde uit waarom ik die vraag stelde. 

Al vele jaren vind ik lopen geen natuurlijke, vanzelfsprekende zaak. Ik denk altijd na over hoe ik mijn rechtervoet het best voor mijn linker kan zetten zonder pijn te voelen.

Tijdens onze recente rondreis door Zuid-Amerika liepen wij elke dag vele kilometers. Je reist immers om nieuwe dingen te zien. Na zo‘n lange wandeling ging ik 's middags doorgaans even liggen om bij te komen. Daar moest ik mijn liefje beloven een arts te bezoeken zodra we in Spanje terug waren.

Vorige week maakte ik dus een afspraak op de afdeling Traumatología. De dag daarop kon ik reeds terecht bij de arts. Terwijl ik de wachtruimte binnenwandelde, zag ik op een Spaans nationaal televisiekanaal een heupoperatie. Dat vond ik een slecht voorteken... Aan de trauma-arts legde ik uit waarvan ik last had. Hij deed oefeningen met mijn been om mijn heup te testen. Een kwartier later lag ik onder een röntgenapparaat.

In het betreffende ziekenhuis zijn geen wachtlijsten dus voordat je het je realiseert, krijg je een confronterende uitslag. Die kwam in minder dan anderhalf uur. De röntgenfoto wees namelijk uit dat er sprake is van coxartrose, ofwel artrose van de heup. De ruimte tussen de kop en de kom was links groot en gevuld met kraakbeen; rechts echter niet. Dat verklaart de pijn in mijn heup die inmiddels uitstraalt naar lies, bil en onderbeen. Dat alles reduceerde mijn loopafstand. Om pijn te voorkomen, waggel ik. Als ik zou solliciteren naar een baan op Monty Pythons Ministry of Silly Walks zou ik meteen worden aangenomen.

Als de pijn in mijn heup op termijn niet dragelijk is door het schuren van bot tegen bot is het tijd voor een operatie. De chirurg zou dat het liefst doen na mijn 60ste jaar maar over twee maanden of twee jaar kan het ook; dat is geheel aan mij. Twee maanden is voor mij zéker geen optie. Mijn liefje breide onlangs de planning voor onze aanstaande reünie Down Under rond.

Hoe kom ik in hemelsnaam aan een artroseheup? Vroeger deed ik lange tijd serieus aan klassiek ballet met als resultaat dat ik liep als een eendje, in de zogenaamde eerste positie, hielen tegen elkaar en tenen naar buiten. Ook deed ik veel aan sport. Het zou tevens genetisch bepaald kunnen zijn. Mijn moeder kreeg na haar 60ste een nieuwe heup. Als ik eerlijk ben, denk ik dat ik al lange tijd een serieus probleem heb. Mijn liefje zei in het verleden regelmatig dat ik verkeerd liep.

Wat ik zeker weet, is dat er maar één manier is om van mijn sneue heup af te komen. Ik moest slikken toen de arts het woord prothese in de mond nam. In de afgelopen week voelde ik bij vlagen zelfmedelijden. Een vriend sprak mij semi-opbeurend toe: “niemand gaat dood aan een heupoperatie, behalve wanneer je een ziekenhuisbacterie oploopt… dan ben je zo weg”. Bernadette, queen of compassion, drukte zich anders uit: “in de lente moet je huppelen, niet sukkelen”. En zo is het.

Ik heb goede hoop dat ik de kunstheup nog even kan uitstellen. Volgens de Spaanse arts gaat zoiets momenteel 15 à 20 jaar mee dus dat zou betekenen dat ik er bij leven tenminste één zal verslijten. Het plaatsen van een tweede prothese brengt meer complicaties met zich mee maar wie weet hoezeer de medische wetenschap in de komende jaren vordert op dat vlak. Wellicht kan men tegen die tijd kraakbeen in de schacht spuiten? Of misschien kan ik nummer 2 thuis op een 3D printer vervaardigen en door een huisrobot laten plaatsen?!

Ik ben inmiddels gewend aan het idee maar de totale heupprothese (THP) en ik zijn nog geen vrienden. Online bekeek ik al wel animaties van operaties met verschillende protheses, inclusief gezaag, gefrees en gehamer. Zonder echt bloed was het al indrukwekkend genoeg.

Eerst gaan we proberen of de spieren in mijn onderstel kunnen worden verstevigd met verschillende vormen van fysiotherapie waardoor ik hopelijk beter loop en mijn probleemheup minder belast. De eerste therapie vond deze week in het ziekenhuis plaats. Mijn liefje doopte de aanstaande reis naar Australië alvast om tot De Zonnebloemreis. Tja.