Feest voor groot en klein

Op vrijdagmiddag jongstleden liepen we een Balinese enquêtrice tegen het lijf die ons de vraag stelde wat wij het liefst zouden willen zien verbeterd op het eiland van de Goden. Dan kun je wel ‘korupsi’ of iets dergelijks roepen maar zo’n mevrouw kan daarmee niet uit de voeten. Dus mijn liefje en ik zeiden bijna in koor: ‘sampah’ (afval). Eerder die dag was ons echter opgevallen langs het strand dat het er schoon was. Ik zag alleen maar schelpen. In Kuta waren de trottoirs tevens mooi en veilig gemaakt. Mijn liefje merkte bovendien op dat er nauwelijks zwerfhonden waren te zien. Goede ontwikkelingen.

Onze bonte avond in het zuiden was een feestje. We deden eerst een rondje door de shopping mall Beach Walk en zegen toen neer voor tapas bij een restaurant dat we elk jaar wel een keer aandoen. Een manager herkende ons van voorgaande jaren. We lopen niet naast onze schoenen maar hij komt uit Singaraja en daarover spraken we vorig jaar uitgebreid. Ik herinner mij hem niet alleen vanwege zijn grappige hoektanden maar ook omdat hij toen vertelde dat hij gemiddeld eens in de drie à zes maanden huiswaarts keert, tenzij er belangrijke ceremonies zijn in de familie of woonomgeving. Moet je je voorstellen: wij leggen jaarlijks tienduizenden kilometers af, hij gaat af en toe op de brommer van de ene kant van het eiland naar de andere. Zijn zoontje wordt volgende maand vijf jaar. Ik hoop dat dit voor zijn baas reden genoeg is om hem te laten afreizen.

Aan ons tafeltje kregen we bezoek van Vino Talenta, een professionele goochelaar die in 2011 de Bali Magic Competition won. Hij is 24 jaar, Balinees, alleenstaand en  Hindoe. Mijn liefje zat op te scheppen over mijn persoontje... dat ik ooit goochelles kreeg van een Fransman die ooit wereldkampioen werd op dat vakgebied. Het is niet onwaar. 15 jaar geleden zeilden we namelijk op de Club Med 2 en het vermaak bestond toentertijd uit gastoptredens van goochelaars van wereldniveau. Dat maakt mij echter nog geen collega van hen, al had ik aanleg volgens de heren. Goochelen blijft echter boeien. Vino deed een aantal kaarttrucs pal onder mijn neus en ik moet zeggen: hij was goed. Op de foto is duidelijk te zien wie de goochelaar is.

Nog niet zo lang geleden maakte ik een aftelkalender die 100 dagen moest overbruggen, nu ligt de hereniging met de mannetjes en hun moeder in Bali alweer achter ons. Zaterdagmiddag kwamen ze naar ons toe en het was als vanouds: spontaan, emotioneel en enthousiast. De kado’s vielen in goede aarde. Alleen de broeken waren veel te wijd. Elsa mat hun heupwijdte op maar was waarschijnlijk in dromenland toen ze het deed en het doorstuurde. Wij deden het over en het scheelt ruim tien centimeter per kind. Tja.

Vooral de AH-app waarmee foto’s van kereltjes-met-dino’s kunnen worden gemaakt, vonden ze fascinerend. Yuda’s Engels gaat gestadig vooruit. Wij spreken hem nu hoofdzakelijk in die taal aan en dat gaat goed. Het geschenk dat hij ontving van Joan & Ben (pop Freek Vonk en miniatuur-dinosaurussen) ging linea recta naar het museum in zijn kamer. De dinky toys werden zonder morren onderling verdeeld, de eerste platen zijn ingekleurd, zowel met waterverf als met de nieuwe Spiderman-kleurpotloden.

Het bezoekschema ligt vast en iedereen is tevreden. Zo gaan we voor het eerst met de bijna 6-jarige Damai een ochtend alleen doorbrengen, al vindt hijzelf dat hij ook best mee mag komen op Yuda-dag. Die dag houden we echter al zes jaar aan en daaraan veranderen we niets. Afgelopen weekend ging de trukendoos open, in het zwembad deze keer. 15 seconden onder water, een beweging uit het verhaal 'De Vissenprins', borstcrawl met de koppies in het water zoals ik het doe… Er werd druk geexperimenteerd. Ik ben blij dat ze beiden waterratten zijn. 

De kereltjes lijken fysiek op elkaar maar qua karakter zijn ze elkaar tegenpolen - al hebben ze onder andere de liefde voor zwemmen gemeen. Yuda is de introverte, Damai is extravert. De oudste is heel gevoelig, de jongste lijkt minder snel aangedaan. Damai kan zichzelf heel goed vermaken, Yuda is snel afgeleid en vraagt aandacht. Het ene is niet beter dan het andere, wat ons betreft. We zijn bofkonten dat we het van dichtbij mogen beleven.

Zondagochtend skypten we met pak Ketut die stikjaloers is. Bij die gelegenheid meldden we formeel dat we hem voortaan Sudi gaan noemen. Vandaag begint Yuda’s toetsweek op school. Hij hoeft er niets extra’s voor te leren dus dat komt goed uit. Zijn gedachten zullen deze week ongetwijfeld afdwalen. Toen we gistermiddag met alle kado’s in tassen naar Elsa’s auto liepen, vroeg een duidelijk verontruste Yuda of we alweer weggingen. Nee, hoor. One month to go! Zijn volgende vraag was hoeveel dagen dat dan precies betreft.

Voor vanavond zijn wij -met circa 150 anderen- uitgenodigd voor het jaren’60-feest van de Australiër Richard, getrouwd met de Balinese ibu Tini en mede-eigenaar van het resort waarin wij thans verblijven. Hij viert zijn 60ste verjaardag. Zijn broer, zus, neven, nichten en vrienden kwamen over van Down Under.

Bijgaande link is van mijn openbare webalbum Bali 2016. Ik zal het fotoboek blijven bijwerken.