Super!

Gisteravond zagen we het met eigen ogen: een zogenaamde supermaan. Zo'n maan is niet alleen vol, hij staat ook nog eens relatief dicht bij de aarde. De vorige keer dat het verschijnsel optrad, was op 26 januari 1948. We waren toen beiden nog bij lange niet in de maak. NASA stelde dat deze maan 14% groter lijkt en 30% helderder is dan een gewone volle maan. De baan van de maan om de aarde is elliptisch van vorm. Eén zijde van die baan (perigeum, laagste punt tot de aarde) is ongeveer 48.000 kilometers dichter bij Moeder Aarde dan de andere zijde (apogeum, hoogste punt boven de aarde).

Deze volle maan was de dichtstbijzijnde maan van 2016 en van de 21e eeuw tot nu toe. De volgende keer treedt een dergelijke supermaan op 25 november 2034 op. Geen idee waar en hoe we dan zijn dus deze kans wilde ik niet missen. Mijn digitale camera stond op statief voor het zijraam, gericht op het oosten. Na zonsondergang kwam het gevaarte in een wolkeloze hemel op en mijn liefje en ik genoten van het beeld. Deskundigen zeggen dat je het verschil tussen een supermaan en een gewone volle maan niet met het blote oog kunt zien. De vergelijking met een pizza van 14 inch en 15 inch doorsnee las ik in alle verslagen terug. Mij deerde het niet, wij vonden het een mooi verschijnsel. Om half twee vannacht zat ik nogmaals op de terrasrand en keek naar een heldere maan bijna recht boven mij; inmiddels wel in een iets meer bewolkte lucht. Desalniettemin leek het alsof ik in de spotlight zat. Het mocht de pret niet drukken, het bleef een mooi gezicht. De foto in de collage linksboven met de enthousiaste jongedame is van de hand van Fadli Rozi, de overige beelden zijn van deze enthousiaste (oudere) jongedame zelf.

Afgelopen weekend deden we twee online-visumaanvragen voor Myanmar. Dat konden we pas doen nadat we onze nieuwe paspoorten van de ambassade van Madrid ontvingen. We begonnen ermee op zaterdag maar ik kan je nu al verklappen dat het proces tot zondagmiddag duurde.
De aanvraag moest tevens worden vergezeld van een digitale pasfoto die aan strenge eisen moest voldoen. Aanvankelijk digitaliseerde ik de foto’s van onze beide paspoorten maar Myanmar accepteert geen zwartwit-foto's van hun toekomstige toeristen. Je hoofd mag niet te klein worden afgebeeld, mag niet schuin staan en emoties zijn al helemaal uit den boze maar dat ken ik van alle Aziatische landen. Bovendien moest de digitale foto minder dan 2MB ruimte in beslag nemen. 

Ik maakte wederom een digitale foto, nu van de pasfoto’s die we in Den Haag lieten maken in juli en paste het formaat aan. Het opladen van de foto als bijlage bij de aanvraag van mijn liefje verliep wederom niet goed. (Als dat maar geen voorbode van iets is?) Het was de tweede keer in een kort tijdsbestek dat zij moest vernemen dat haar hoofd niet deugt…. Vervolgens maakte ik een foto van haar met de camera op de iPad en stuurde dat exemplaar in. Heh-heh, dat werd geaccepteerd. Op naar de betaling! Het visum kost €46, is 90 dagen geldig vanaf datum van uitgifte en geeft je toestemming om 28 dagen in het land te verblijven. Dat moet voldoende zijn.

Om een lang en slepend verhaal kort en dragelijk te maken: de betaling lukte niet. Haar niet en mij niet. Niet na één keer, na tien keer, niet eens na 20 keer proberen. Als je ons op dat moment zou hebben gefotografeerd, zou onze aanvraag zeker zijn geweigerd. Nu zijn wij geen van beiden digibeten. Bovendien vroegen we al vele, vele malen online visa aan in het verleden. Waarom lukte dit dan niet? Om radeloos van te worden. Eerst was het vermoeden dat popup blockers in de weg zaten, toen vroegen we ons af of de website wel klopte maar na meer zoekwerk bleek dat onze (Nederlandse) bankpas het probleem was. Net die van ons werkt niet bij een online-aanvraag voor Myanmar. Tja. Sinds we een simpel leven leiden, grossieren we niet meer in bankpassen. 

Tom Poes verzon een list.

De volgende dag vroegen we vriend en buur Hugo welke bankpas hij had. Die van hem bleek van een geaccepteerde bank te zijn. De procedure ging opnieuw van start, op mijn notebook. Voor de zekerheid zette ik die blokkeerfunctie uit waarna Hugo aanraadde de computer te herstarten. Dat had ik beter niet kunnen doen… er bleek een Windows-update in de wachtrij te staan. Die computer was daardoor het eerstvolgende halfuur niet te gebruiken. Hugo haalde zijn laptop, maakte met zijn smartphone twee pasfoto’s van ons, paste het formaat aan de eisen aan en klaar waren we. Daarna was het een fluitje van een cent. Hugo is een supervriend! We staan allebei wel met punthoofd op het aanvraagformulier maar zo zien ze het kennelijk graag in Birma. Het wachten is nu op de goedkeuring van de aanvraag. Na al die moeite kunnen ze ons niet meer weigeren, zou je zeggen. Reizen is verslavend... (als je welkom bent).