Dierenmanieren

We zijn inmiddels alweer ruim een week in Noord-Bali en de twee AH-verzamelboeken met dinoplaatjes zijn vol. Joehoe! De laatste plaatjes die ontbraken, betroffen een plantenetende dino, een dino-eierschaal met gaatjes, sporen van de Triceratops-achtigen en enkele dinosaurusfossielen. Wij waren er drukker mee dan de mannetjes voor wie het kado is bedoeld. Die gekke, witte oma’s...

Damai (5) vindt het leuk om plaatjes te openen, de bladzijde op te zoeken in zijn boek en het plaatje op de juiste plek te plakken. Dat gaat nogal eens ondersteboven en naast het vak dus konsentrasi blijft geboden. Het jongste mannetje in dit gezin is heel pienter. Al gaat hij nog niet naar de langere school hij schrijft al, kan al behoorlijk rekenen en doet dat zowel in Bahasa Indonesia als in het Engels. Moeder Elsa brengt hem driemaal per week naar bijles. Volgend jaar gaat hij naar dezelfde internationale school als zijn grote broer en ze wil niet dat hij met een achterstand begint. Hoofdmeester Sid popelt om deze nieuwe leerling te verwelkomen.

Yuda (9) is eveneens slim maar als oudste in het gezin is hij minder bezig met presteren; hij hoeft immers niet tegen een oudere broer op te boksen. Zijn beheersing van de Engelse taal stelt ons ondertussen in staat om beter met hem te communiceren, hetgeen de relatie verstevigt. Na het plakken van enkele plaatjes verliest hij al snel de aandacht, de bijbehorende app op smartphone en iPad vindt hij veel interessanter. Het hoort bij zijn leeftijd. Yuda is dol op dino’s, ik meen zelfs dat hij dol is op Freek. Hij spreekt diens naam uit als ‘Freak’ en niets in mij vindt het nodig om dat te corrigeren!

De smartphone met AH-applicatie wordt roodgloeiend in zijn handen. We probeerden de app ook op Elsa’s telefoon te installeren maar zij heeft niet voldoende intern geheugen op haar apparaat. Ik betrapte Yuda er inmiddels op dat hij, net als Freek, ‘Whooah’ zegt als hij iets bijzonders ziet en Freek’s uitspraak ‘Holy Moly’ wordt vermoedelijk ook een vaste uitdrukking. Mijn liefje staat paf van de kennis van het kereltje... Triceratops (het favoriete hapje van de Tyrannosaurus Rex, de koning der dinosauriërs) is zijn favoriet, zonder haperen spreekt hij namen uit als Brontosaurus, Spinosaurus, Brachiosaurus, Diplodocus, Eoraptor en wat al niet meer. Als hij geen bioloog wordt, dan weet zij het niet meer?!

Het is het sukseskado dat we hoopten dat het zou zijn. Wel besteedde ik uren aan het vertalen van bepaalde Nederlandse teksten (naar Engels en Bahasa Indonesia) op bladzijden van de verzamelboeken. Ik deed het met liefde, het maakte hun interesse in de boeken groter. Bovendien steek je er zelf ook nog iets van op. Begin deze week schreef ik dr Vonk een persoonlijke mail -met foto van de beide mannetjes met in hun handen de boeken en dino-merchandising- om hem als rolmodel te bedanken voor zijn inspirerende optredens, binnen en buiten de landsgrenzen.

Mijn liefje en ik zwommen op een ochtend in het grote zwembad toen een kleine varaan opdook langs het bad. Ik verblik of verbloos er niet van. Van vorig jaar herinner ik mij dat een varaan in de directe omgeving van het bad woont. Persoonlijk denk ik dat deze versie nageslacht is van de (veel grotere) varaan die ik hier eerder zag. Ik volgde het diertje met mijn ogen en zag op enig moment dat hij richting mijn zwembril liep, die op de rand van het zwembad lag. Het duwde het rubberen geval uit zijn weg, over de zwembadrand in het water. Even dacht ik dat het dier er achteraan zou duiken maar het vervolgde zijn weg over land.

Een aantal andere toeschouwers was minder enthousiast. Ik vertelde hen bij die gelegenheid maar niet dat wij op een ochtend, achterin de tropische tuin (waar onze bungalow staat), een varaan van ongeveer twee meter zagen wegrennen toen wij uit het huis stapten. De grond schudde zelfs een beetje… Het is hun habitat. Indonesië herbergt tientallen varanensoorten.

En om nogmaals, voor de laatste maal, terug te komen op het verhaal van mijn vader: dezelfde zus in Nederland die mij eerder informeerde over zijn verleden in Nederlands-Indië meldde naar aanleiding van mijn vorige blog dat zij dacht dat mijn vader gewond raakte door een krokodillenbeet en een daarmee samenhangende infectie. Hij bleek wel degelijk een litteken te hebben op een onderbeen, van knie tot enkel. Ook dat was nieuw voor mij.

Vroeger kwamen er volop krokodillen voor op Java, op Bali eveneens. Ik ging wederom op zoek op internet. Er blijkt een wereldwijde database te bestaan (van Australische origine), die CrocBITE heet en aanvallen sinds de vroege 19e eeuw vastlegt. Ik zocht op aanvallen van een zoutwaterkrokodil op Java tussen 1946 en 1947 en vond slechts één geval, een fatale welteverstaan. Dat kon mijn vader niet zijn, hij vertelde het gelukkig na. Ik ben nu echt klaar met zoeken.

Vandaag zijn mijn beide zussen jarig; ze bereikten de gedenkwaardige leeftijd van 65 jaar. Selamat hari ulang tahun, sisters!