Schele

Dit zijn van die dagen waarop mijn ogen op minstens twee continenten tegelijk zijn gericht: Zuid-Oost Azië en de Verenigde Staten. Ondertussen kijk ik ook mijn ogen uit vanaf het eigen terras. Zondag jongstleden was een boeiende dag qua weer. De wind kwam uit het noord-westen. Vanuit het zijraam en het terras had ik zicht op prachtige wolken en een loepzuiver beeld van de Middellandse Zee en de Mar Menor. Het was dusdanig helder dat ik de containerschepen en cruise liners met het blote oog kon zien, net als de strip van La Manga. Het water leek blauwer dan blauw. Prachtig. Voor mij typeert dat de maand november in Spanje. Tot ons vertrek zal het hier boven 20 graden Celsius blijven. De weergoden zijn ons gunstig gestemd.

Vorig jaar vertrokken mijn liefje en ik al op 1 november naar Bali, nu gaan we iets later. Onze nieuwe paspoorten arriveerden gisteravond op het afleverpunt. Joehoe! Afgelopen zondag skypten we nog een keertje met Elsa & Sons. Het werd een feestelijke sessie. Damai hing de clown uit, Yuda deed zijn uiterste best Engels met ons te spreken. Hij vroeg onder andere naar onze voorkeur qua eten en drank. Hij is zelf dol op tonic, daarin aardt hij naar zijn witte oma van de G&T. Samen eten is ook een feest voor allen. De jongste telt af naar zijn eerste pizza met ons, de oudste kan niet wachten totdat hij weer mag smikkelen van chicken-tikka masala pie. Het resort waar we gaan verblijven, is mede-eigendom van de Australische Richard, wiens vriend die zelfgemaakte hartige kue in de afgelopen jaren leverde aan het restaurant. Voor het kereltje hoop ik dat het gerecht nog op de kaart staat. Zelf kan ik mij erg verheugen op Elsa’s doeriancake; die snack is naar verluidt een grote hit in Noord-Bali.

Nóg groter werd de pret toen we -lopend door ons huis- de camera inzoomden op enkele spullen die wij voor de mannetjes zullen meebrengen: de oude notebook die ik ooit in Bali aanschafte, een kleine wereldatlas, waterverf, StarWars-stickers, rijk geïllustreerde naslagwerken over haaien, dolfijnen en walvissen, een Engelstalige schelpengids en nog veel, heel veel meer. Volgens hun moeder kan vooral Yuda niet wachten tot we aankomen. We zagen het ventje indringend naar ons kijken en daarna in gedachten wegzinken… “zij komen er echt aan”. Ontroerend om te zien. De liefde is wederzijds, zij houden ons jong van hart. Inmiddels haalde ik onze reistassen uit de schuur; de kadootjes passen er allemaal in.

Minder positief is het gesteld met Myanmar, het volgende land in Zuid-Oost Azië dat op ons reisprogramma staat - na een tussenstop in Kuala Lumpur (Maleisië). Het land kwam in de afgelopen weken negatief in het nieuws. In de afgelopen maanden verzamelde ik Birma-artikelen in een eigen Flipboard-magazine. Het recentste artikel is van TIME en betreft het verontrustende nieuws dat de Birmese politie vrijwillige niet-moslims wapentraining gaat geven om in het noorden van Rakhine op te treden tegen rebellerende Rohingya-moslims.

Deze grotendeels stateloze Rohingya’s vormen een minderheid in het overwegend boeddhistische Myanmar; de groep wordt onderdrukt. Militante leden strijden tegen de Birmese politie voor (meer) vrijheid en dat gaat regelmatig gepaard met geweld - aan beide zijden. Er worden aanslagen gepleegd op Birmese grenswachten waarbij mensen omkomen. Human Rights Watch, Reuters en Myanmar Times rapporteerden onlangs dat vrouwen van de minderheidsgroep worden verkracht door Birmese politie-agenten.

Aung San Suu Kyi (winnares van de Nobelprijs voor de Vrede in 1991), wier regering in maart van dit jaar democratisch werd gekozen, zit klem tussen haar eigen rol en beweging en die van het sterke Birmese leger dat voor kort in het land de dienst uitmaakte. Veranderen gaat sowieso moeizaam maar zeker in een situatie als deze. Mijn liefje en ik zullen deze getroebleerde regio aan de westkust letterlijk links laten liggen.

Illustratie: Mr Kriss

Mijn andere oog houd ik thans op de Verenigde Staten waar het vandaag dan eindelijk-eindelijk Election Day is. De Amerikanen gaan naar de stembus en ik houd mijn hart vast. Ik ben niet de enige. Afgelopen weekend las ik op Flipboard een Forbes-artikel waarin statistieken aangeven dat Europeanen doodsbang zijn van het idee dat Donald Trump president kan worden. De Duitsers zijn het meest bevreesd. (Obama gaat later deze maand voor de laatste keer naar Merkel.) Nederland komt weliswaar niet in het lijstje voor maar de vrees onder weldenkende mensen is daar niet minder, vermoed ik. Gisteren las ik in een NBC News-artikel dat deze verkiezingscampagne 62% van de Amerikanen minder trots op hun land maakte. Het is nog niet te laat… Get on the right side of history and vote for her.

Er leek geen einde te komen aan deze campagne, een die ongeëvenaard was in lelijkheid. Donald Trump bleef zijn grote mond roeren, bleef verdacht maken en liegen tot het bittere einde. Hillary Clinton bleef geplaagd door verdachtmakingen van binnen- en buitenlandse autoriteiten waardoor ze zich moest blijven verdedigen. Beide kandidaten wonnen daarmee geen harten. Ik hoop dat we nooit meer zo’n campagne hoeven meemaken. Politiek actieve millenials zijn klaar voor een nieuwsoortige politiek en betere, inhoudelijke campagnes maar veranderen gaat nu eenmaal langzaam.

Het duizelt mij momenteel van de vele polls. Ze lijken te voorspellen dat Clinton gaat winnen maar voor mij geldt: zien is geloven. Ik zal vanavond dan ook voor de buis zitten. Clinton heeft tenminste 270 stemmen nodig van kiesmannen en -vrouwen om de verkiezing te winnen. Muzelluf maak ik het gemakkelijker: als Hillary met overtuigende cijfers wint in Florida en North Carolina dan zal het een kort en zoet avondje worden. Als ze daar nek-aan-nek gaan, zullen het lange, slopende uren worden. Fingers crossed. Amerika en de wereld verdienen beter: Hillary for President!