Puntos, potten en pleegirls

Dit wordt voorlopig de laatste blog die uitsluitend gaat over mijn nieuwe ‘toestand’, na de recente heupoperatie. Niet omdat ik er klaar mee ben (helaas niet) maar omdat ik het welletjes vind. Ik heb mijn heupprothese volledig omarmt maar het is hoog tijd voor andere onderwerpen – er zijn er genoeg. Als er iets te melden valt, doe ik dat.

Recent werden de laatste hechtingen -‘puntos’ in het Spaans- uit mijn heup en bil verwijderd. In mijn geval ging het om Michel-agraves. De verpleegster pakte ze met een steriele wegwerptang in het midden aan en door de tang dicht te knijpen, werden de hechtingen uit de huid gelicht. Op één na, was dat een fluitje van een cent en pijnloos. Ik hoef niet meer op een ritssluiting te zitten en liggen en dat is een grote opluchting. De wond geneest goed en het littekenweefsel masseer ik nu tweemaal daags met littekencrème om de zichtbaarheid van het litteken te verminderen en de huid weer zacht en soepel te maken. (Van mijn moeder erfde ik een zachte huid.)

Niet dat ik mij schaam voor een litteken op mijn lijf; in tegendeel. Het herinnert mij eraan dat er vele jaren geleden in mijn lichaam een hapering ontstond die uitmondde in een groot gebrek dat chirurgisch moest worden gecorrigeerd. Het moet mij er in de toekomst voor behouden dat ik dezelfde fout opnieuw bega. Correct lopen is de nieuwe missie.

Goed lopen met een heupprothese is nog geen vanzelfsprekendheid. Sinds ik het looprek verruilde voor krukken, zijn mijn loopbewegingen natuurlijker en vlotter maar dat kost energie. Als ik mijn hoofd er niet bijhoud terwijl ik mijn rondes doe, loop ik niet zoals het hoort. Zo simpel is het. Langzaam maar zeker zet ik meer gewicht op de geopereerde heup. Ik zou sneller willen herstellen maar ik roep muzelluf tot de orde. Als er één ding is waarover ik mag mopperen, is het slapen op mijn rug. Ik doe het inmiddels drieënhalve week maar ik kan er niet aan wennen!

De ochtend nadat de hechtingen werden verwijderd, brak het heugelijke moment aan  waarop ik weer als geheel onder de douche mocht. Tot dan toe badderde ik zittend met een simpel, oer-Hollands washandje dat ik bewust mee verhuisde en voor deze gelegenheid uit de la toverde. Ik ken geen ander land waar die dingen in gebruik zijn. Amerikanen kennen wel een zogenaamd ‘washcloth’ maar daarin kun je je hand niet steken. Ze zijn reuze handig en hygiënisch.

In de nacht voorafgaand aan die eerste douchebeurt droomde ik dat ik uitgleed in de douchebak. Ik werd met hartkloppingen wakker. Op het moment suprême stapte ik dan ook als een angstig haasje de douchecabine in; bang om onderuit te gaan, naarstig op zoek naar houvast. Op die momenten realiseer je je hoe bijzonder en waardevol het is als je niet fysiek beperkt bent. Je bukt zonder erbij na te denken, trekt je kleding aan of uit zonder dat iets uit de kom schiet, stapt een ruimte binnen zonder kruk of schroom, wast je haren met twee handen zonder je staande te houden aan een handgreep.

De standaardtoilet voldoet ook niet meer. Mijn liefje, aka Florence Nightingale, schafte een losse toiletverhoger aan die in deze eerste weken goede dienst deed. Nu is het tijd voor een definitieve oplossing. Zij zei het lief: “we worden allebei een dagje ouder”. Tja. Mijn voetzolen moeten plat op de grond staan, het nieuwe heupgewricht in een hoek van 90 graden of meer – niet minder. Gehurkt poepen schijnt beter te zijn voor de stoelgang maar hurken mag ik al helemaal niet meer. 

Bij gebrek aan seniorentoiletten in Spanje, en om van veel gedoe af te zijn, besloten we tot de aanschaf van zwevende toiletpotten; die kun je immers precies op de gewenste hoogte hangen. Bij Antonio, de man die onze inloopdouche, badkamermeubels, kachel en keukenapparatuur installeerde, vroegen we offerte aan. Hem kennende, zou het geen Lada worden. Hij had het over het uitslijpen van de muur en plaatsen van marmer tegen de achterwand. Toen de offerte binnenkwam, vielen we steil achterover. Voor dat bedrag konden we samen naar Bali vliegen en een maand in een hotel verblijven. Dat is geen optie... Antonio kan de pot op! Tom Poes verzon een list; met dat scenario gaan we verder.

Op mijn vraag aan de chirurg of alarm zal afgaan wanneer ik in de toekomst als reislustige Hollandse weer door controlepoortjes op luchthavens ga, antwoordde hij na enige twijfel bevestigend. De heupprothese bestaat weliswaar niet uit gewoon metaal maar kennelijk wordt het opgemerkt. Oh-oh. Hij voegde eraan toe dat ik de veiligheidsbeambten altijd nog mijn litteken kan laten zien. Nou ja?! Het klonk als een oneerbaar voorstel. Ik laat mijn broek toch niet in het openbaar zakken voor de eerste de beste vreemde?!