Opgeven is geen optie

Morgen klinkt het startsein weer voor Alpe d’Huzes 2017. De missie van de vrijwilligersorganisatie met dezelfde naam is ‘het bevorderen en ondersteunen van (wetenschappelijk) onderzoek naar kanker in alle mogelijke vormen, met als doel de ziekte onder controle te krijgen zodat er in de toekomst niemand meer doodgaat aan kanker.’ Nederlanders gaan wederom en masse de Franse alp op voor het goede doel. Lopers en fietsers bestijgen de Alpe d’Huez tenminste éénmaal om sponsorgeld op te halen voor KWF Kankerbestrijding. Maarten van der Weijden, Olympisch zwemkampioen en ex-leukemiepatiënt, lost het startschot.

De eerste editie van dit evenement vond plaats in 2006. De meest memorabele editie was voor mij die van 2009 toen team 'Trust the Process' (een verwijzing naar vriendin Nelly’s weblog) onder leiding van Frank Hermans de berg zesmaal bedwong. Onze gemeenschappelijke vriendin overleed begin van dat jaar aan de gevolgen van ongeneeslijke longkanker en voor vriend en voormalig verpleegkundige Frank was dat het moment waarop hij sportief in actie kwam. Nelly zegde voor haar overlijden toe dat ze op die dag met Frank zou meefietsen ‘vederlicht en inspirerend’. Het door 1.300 mensen bij elkaar gebrachte donorbedrag was ruim €5.8 miljoen.

2009 was zonder twijfel mijn ‘annus horribilus’. Niet alleen overleed mijn beste vriendin in het begin van dat jaar, enkele maanden later kreeg mijn liefje de diagnose borstkanker gesteld. Op de dag dat wij naar Bali zouden verhuizen, lag zij op de operatiekamer in een Spaans ziekenhuis. De kwaadaardige tumor werd bij haar in een vroegtijdig stadium ontdekt en vakkundig verwijderd. Destijds onderging zij een geavanceerde behandeling, genaamd IORT: intra-operatieve radiotherapie; inclusief ‘Bio-boost’. Die therapie hield in dat, na chirurgische verwijdering van de tumor, het tumorbed tijdens diezelfde operatie maximaal werd bestraald. (Vandaar het woord 'boost'). Die inwendige bestralingsdosis-in-één-keer was gelijk aan 30 keer een uitwendige bestraling. Daarna volgden nog drie maanden chemotherapie. Ons ziekenhuis was het eerste ziekenhuis in Spanje met die machine en die behandeling. Inmiddels is het ook gangbaarder geworden in Nederland.

Tijdens de editie van vorig jaar haalden ruim 4.000 participanten -lopers en fietsers- met elkaar ruim €11 miljoen op. Aan Alpe d’Huzes 2017 gaan wederom ruim 4.000 mensen deelnemen, uit binnen- en buitenland. Het gaat om mensen die een geliefde aan kanker verloren, mensen die de ziekte overleefden en zelfs mensen die tijdens de actie kanker hebben. Maykel Piron is de veelophaler van het deelnemersveld. Hij fietste tot nu toe ruim €86.000 bijeen, eerst voor zijn (inmiddels overleden) schoonvader, nu voor zijn 6-jarige zoontje die aan leukemie lijdt.

Iemand met kanker die aan deze editie gaat deelnemen, zet ik hierbij graag extra in de schijnwerpers: Ingrid van Berkel. Ik ken haar niet persoonlijk maar vond een sprekende Loesje-poster die van haar blijkt te zijn (hiernaast). Zij werd in de afgelopen jaren driemaal voor kanker behandeld: de eerste keer vanwege longkanker, daarna vanwege baarmoederhalskanker en nogmaals voor teruggekeerde longkanker. In oktober 2016 onderging ze de laatste behandeling en daarna ging ze hard trainen. Ze sportte haar hele leven (triatlon en schaatsen) dus deze actie past bij haar. Ingrids persoonlijke doel is om de berg tweemaal te beklimmen en daarmee €10.000 op te halen. Een vrouw met pit en lef, iemand om te steunen.

De grootste groepen deelnemers komen dit jaar uit Zuid-Holland en Noord-Brabant. Het is mooi om te constateren dat dit evenement ook appelleert aan mensen in het buitenland; zo doen onder andere één persoon uit Spanje, twee uit Australië, drie uit Amerika, tien uit Engeland, 15 uit Frankrijk, 26 uit Duitsland en 33 uit België mee. De jongste deelnemer is een meisje van 5 jaar dat tegen de berg op gaat fietsen, de oudste deelnemer is een man van 81 jaar die de alp voor de zoveelste keer te voet zal bedwingen.

Ik heb veel respect voor eenieder die deze sportieve uitdaging aangaat en tot een goed einde brengt. Zeker nu. Vanwege een heupoperatie kom ik met mijn looprek en krukken net de stoep op en af. Ook dat is een kwestie van trainen; opgeven is inderdaad geen optie. Over een paar maanden hoop ik weer normaal te lopen, fietsen en zwemmen. Met mijn gezonde liefje. Dan kan 2017 zomaar mijn ‘annus mirabilis’ worden. Het enige dat ik momenteel gemeen heb met Alpe d’Huzes-deelnemers, zijn de wielerhandschoenen. Ook ik wens uit de grond van mijn hart dat kanker binnen afzienbare tijd een chronische ziekte wordt.