I care

De drukste zomermaand van dit jaar zit erop! We kwamen goed door deze periode heen, al zeg ik het zelluf. Er is hier duidelijk sprake van Retorno de Verano: de Spanjaarden pakken in en verlaten hun vakantiehuizen. Het is bijna weer 'vida normal' met een paar permanente bewoners. Deze week hadden we twee aaneengesloten regendagen, zeer ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. De krant noemde het de eerste nazomerse 'gota fria'. Zuid-Alicante (wij) hadden hier code geel. Dit was de natste augustus ooit.

Voordat de zomer losbarstte, voerde de plaatselijke milieuraad met de toeristenbond van onze gemeente een bewustzijnscampagne over afval op de stranden. Heel grote colablikjes, giga-sigarettenpeuken en melk- en sapverpakkingen moesten mensen bewust maken van hun eigen rol in het schoonhouden van de stranden en de zee. Men lichtte toe dat een achtergelaten peuk er circa twee jaar over doet om te vergaan; in die tijd wordt acht liter water besmet. Een blikje heeft gemiddeld 50 jaar nodig om te vergaan en als het van aluminium is 200 jaar, een plastic zak en fles respectievelijk 450 en 500 jaar. (Een batterij is het allerergst: pas na 1.000 jaar vergaat het en heeft dan 3.000 liter water besmet.) Op ons maken dergelijke feiten indruk. Jaren geleden gaf ik mijn liefje de bijnaam Bag Lady; waar ze gaat, staat of zwemt, raapt ze plastic om het vervolgens op gepaste wijze af te voeren.

Het is niet alleen maar Zon, Zee en Zaligheid in Spanje. Jaarlijks wordt 45.000 ton plastic verbruikt in de Spaanse kassenbouw, er drijft 3.000 ton plastic aan het oppervlakte van de Middellandse Zee, 90% van de schildpadden in diezelfde zee hebben plastic in hun lichaam. Wetenschappers van SPOT, Society for the Protection of Turtles, houden sinds 1992 de vinger aan de pols maar zijn nu ronduit gealarmeerd. De projectcoördinator van het gezelschap verklaarde dat plastic ophoping in groene schildpadden inmiddels doodnormaal is.

Het zijn niet alleen schildpadden die de pineut zijn. In 2013 trof men op een strand van Almeria een dode potvis aan, met 17 kilo plastic in zijn maag. Wetenschappers waren destijds verbaasd dat de walvis 59 verschillende soorten plastic had doorgeslikt, waaronder het dikke plastic dat op grote schaal in de kassenbouw in het zuiden van de provincie Almeria wordt gebruikt. De eerste keer dat wij die kant op reden, was ik in de war: lag daar sneeuw? Dat kon niet waar zijn in die tijd van het jaar… Het was een zee van plastic schitterend in de zon, zover als het oog reikte. De grote hoeveelheid plastic blokkeerde de maag van de walvis en dat werd zijn dood.

Op Mallorca is de groep OceanCare actief. Zij maken mensen bewust van het plasticprobleem in de Middellandse Zee; dat doen ze bij voorkeur op onconventionele manier (het blijven Spanjaarden). De Balearen liggen middenin de Mar Mediterráneo dus daar is het probleem van plastic afval alomtegenwoordig. Men is zich daar veel meer bewust van de noodzaak de cultuur van wegwerpplastic drastisch te veranderen. OceanCare werkte samen met de activistische Duitse punk-rock band Itchy, met wie een muziekvideo voor kinderen werd vervaardigd, getiteld The Sea. Jong geleerd is  oud gedaan.

Spanje is niet het braafste jongetje van de klas als het om de beheersing van het plastic afvalprobleem gaat. De Europese Unie tikte het land onlangs op de vingers voor het niet navolgen van de Richtlijn Plastic Zakken & Verpakkingen (mijn vertaling). Supermarkten in het hele land geven inmiddels -laat maar beter dan nooit- plastic draagtassen voor eenmalig gebruik uit, à 5 cent per stuk, een belasting die door de EU aan alle deelnemende staten werd opgelegd. Ter vergelijking: Denemarken belastte de plastic zakken uit zichzelf al in 1993, Finse supermarkten gebruiken al jarenlang papieren zakken.

Volgens die richtlijn moeten Europese landen het gebruik van dunne plastic draagtassen, dat wil zeggen: zakken van minder dan 50 micron, uitbannen en daaraan is Spanje nog niet begonnen. (De deadline verliep in november 2016.) Je kunt ze hier nog op veel plaatsen vinden maar mijn liefje en ik branden onze vingers er niet aan. Als ik naar die tasjes kijk, zie ik dode schildpadden. We hebben onze handen meer dan vol aan het weren van verpakkingsmaterialen; er is nog zóveel te doen om plasticloos door het leven te kunnen!

De kans dat mijn tweede Vaderland voor de Europese rechter moet verschijnen, is groot. Het land krijgt nog uiterlijk twee maanden de tijd om zich te committeren. Genoemde richtlijn stelt ook dat eind 2019 niet meer dan 90 lichtgewicht plastic draagtassen per persoon per jaar mogen worden verkocht. Eind 2025 moet dat aantal liggen op gemiddeld 40 stuks. Ik vraag mij af hoe dat precies gaat worden gemeten maar ik vind gereglementeerde plasticreductie een goede zaak. Plastic vervuilt, plastic doodt. Weg ermee.

Goed, heel goed dan, tot ziens dan maar

Dit is wat de Catalaanse politiechef, Josep Lluis Trapero, zei tijdens een internationale persconferentie na de recente terroristische aanslagen in Barcelona en Cambrils: “ Bueno, pues molt bé, pues adios”. De Catalaanse politiechef is baas van de Mossos d'Esquadra, de formele politie-autoriteit van de Spaanse deelstaat. Hij richtte zijn woorden tot de Nederlandse NRC-journalist Marcel Haenen die hem even daarvoor vroeg of hij al zijn antwoorden kon geven in het Castelaans (Spaans), in plaats van het Catalaans zodat men in de zaal alles kon verstaan. Er waren ongeveer 130 journalisten uit binnen- en buitenland bij de persconferentie aanwezig. De politiechef hield voet bij stuk: Catalaanse vragen werden in het Catalaans beantwoord, Castelaanse in het Spaans. Een groot deel van die journalisten spreekt geen Catalaans dus de helft was maar te volgen. Daarop besloot Haenen, die Spaans spreekt, de zaal te verlaten.

Trapero’s uitspraak werd binnen 24 uur trending topic op sociale media. Voor- en tegenstanders gingen ermee aan de haal, inclusief het produceren van heuse merchandising.

In een eerder Volkskrant-artikel las ik dat dit Catalaanse politiecorps op Spaans verzoek wordt uitgesloten van deelname aan het Europol-netwerk. In juni van dit jaar verschenen hierover artikelen in diverse internationale kranten met de strekking dat deze uitsluiting gevaar oplevert voor de Europese veiligheid. Je hoeft geen Beatrice de Graaf te zijn om dat te begrijpen. Net zoals elke andere bevoegde veiligheidsautoriteit in Europa, moeten zij toegang hebben tot alle bestanden van Europol om hun werk goed te kunnen doen, aldus de president van Eurocop, de Europese politie-unie. Die unie lobbyt al jaren om de Mossos erbij te krijgen.

Op het Spaanse vasteland werken de veiligheidsdiensten niet voldoende samen. Zo wordt burgerveiligheid gepolitiseerd en dat is een ernstige zaak in het licht van wereldwijd terrorisme.

De inkt van die artikelen was nog niet droog of de terroristische aanslagen in Barcelona en Cambrils vonden plaats. Burgers van dit land zijn inderdaad gebaat bij een goede samenwerking tussen veiligheidsdiensten in Spanje maar ik denk dat het niet meer goed komt tussen Catalunya en España. De Mossos d'Esquadra wil alles rondom de aanslagen zelf beheren, zonder tussenkomst van ‘Madrid’. Het eerste bezoek van de Spaanse koning aan Barcelona viel evenmin in goede aarde. De zucht naar onafhankelijkheid bij de Catalanen zal hierdoor verder worden aangewakkerd.

Vorige week ontvingen mijn liefje en ik een Whatsapp van vrienden in Nederland die een vakantiehuis hebben aan de Costa Blanca. Daarin stuurden zij een nieuwsalert door dat ze op een forum lazen. Een man zou bij een aanhouding op de weg rondom Rojales (een bolwerk van Nederlanders in Spanje) hebben geprobeerd zich uit de voeten te maken door bijna een politie-auto te rammen en een agent te verwonden. De chauffeur ontsnapte en zijn auto zou zijn teruggevonden in Pilar de la Horadada (onze stad). We knipperden even met onze ogen toen we dat lazen. Zo komt een mogelijke dreiging wel heel dichtbij… Een nader bericht meldde dat het zou gaan om een kale man met Noord-Afrikaans uiterlijk en littekens in zijn gezicht.

Na enig eigen zoekwerk bleek de auto niet te zijn teruggevonden in Pilar de la Horadada. De Spaanse politie hield bij een routinecontrole auto’s aan op de kustweg N-332 en dat wilde deze chauffeur voorkomen. Hij ging er vandoor, de politie achtervolgde hem en schoot op hem op de rotonde naar Mil Palmeras. De auto kwam tot stilstand tegen een muur in Torre de la Horadada. De gewonde chauffeur wist te ontsnappen. Het zou niet gaan om een terrorist maar om iemand met een verleden van inbraak en drugshandel. Ze hebben hem nog niet in de kraag gevat.

Vorige week kwam ook IS met een Spaanse dreigvideo op de proppen, uitgesproken door een jongeman met lege ogen en volle baard. Islamitische Staat komt eraan om Spanje te heroveren. Hij zei het volgende: “als Allah het wil zal Al-Andalus weer worden zoals het was: deel van het kalifaat. Spaanse christenen, vergeet het moslimbloed niet dat tijdens de Spaanse Inquisitie vloeide. We zullen ons wreken voor deze slachting, eenzelfde slachting die jullie nu uitvoeren op IS”.

Het Iberisch schiereiland werd Al-Andalus genoemd toen het eeuwenlang werd geregeerd door de Moren (tot hun val in 1492). Het woord komt van Al-Vandaluz en is een verbastering van de Arabische naam voor ‘gebied van de Vandalen’; een Germaans volk dat zich naar zuid-Europa verspreidde tijdens de Grote Volksverhuizing. Het klinkt wellicht pedant maar ik verwachtte dit elk moment. Je kunt je immers nergens meer veilig wanen… Maar bang zijn? Nee, dat niet.No Tinc Por. Hoe dan ook, er moet geleefd worden!

Ozzies onwaardig

De regelmatige lezer weet dat mijn liefje en ik graag op vakantie gaan naar Australië. We deden het in 2005, 2008, 2011, 2014 en 2016. Ondanks dat Down Under een oerconservatief land is, genieten we met volle teugen van elk bezoek. Zo ontspannen als de Ozzies zijn in de omgang, zo gespannen zijn ze echter rondom onconventionele kwesties.

Op de dag dat mijn liefje en ik ons 28.5-jarig verbond vierden, werd daar een plebisciet gehouden over het homohuwelijk. Nou ja, dat zou het zijn. De regering beloofde het volk in 2016 dat ze hun zegje mochten doen over dat onderwerp. Een plebisciet is een, door de overheid ingerichte, verplichte stemming waarbij de uitslag niet-bindend is. De uitslag van een plebisciet kan de grondwet niet wijzigen. Na twee afwijzingen door de Senaat, maakte de huidige Minister-President Malcolm Turnbull (Liberal Party, rechts van het politieke spectrum) er een vrijwillige Australian Marriage Law Postal Survey van. Naar verluidt, omdat “the Australian people are not capable of having a respectful discussion on this issue.”

De vorm waarvoor men koos, houdt in dat er zelfs niet meer verplicht wordt gestemd. Het is dus geen plebisciet en evenmin een referendum (dat verplicht stemmen en grondwetswijziging met zich meebrengt)… Wat is het dan wel? Het is een noviteit in de geschiedenis van het land. Voormalige rechter van de Hoge Raad, (homo) Michael Kirby, vond dit een onacceptabele gang van zaken. Normaliter leidt de uitslag van een volksraadpleging immers tot aangepaste of nieuwe wetgeving. Dit is zo’n verwaterde stemming dat je beter van een nationale opiniepeiling kunt spreken. En dat terwijl het over zo’n principieel onderwerp gaat. Het is een farce, wat mij betreft.

Zwemmer en meervoudig Olympisch kampioen Ian Thorpe (1982) en zijn partner Ryan Channing (1990) brachten onlangs een video uit waarin ze Australiërs opriepen zich online te registreren en vóór te gaan stemmen. Hun boodschap: dat kun je sneller doen dan zij de 100 meter zwemmen! Thorpe is Equality Campaign Ambassador en strijdt voor gelijke rechten voor LGBT’ers sinds hij in 2014 uit de kast kwam. Ook de lesbische ex-minister Penny Wong (1968) -nu oppositieleider in de Senaat- zette zich in om stemmen voor het Ja-kamp te werven, vooral onder jonge Australiërs. Dat viel nog helemaal niet mee, begrijp ik uit een artikel in de Sydney Morning Herald.

Overigens geven polls aan dat een meerderheid van Australiërs inmiddels vóór het homohuwelijk wil stemmen. De recentste poll van de grootste krant van het land ‘The Australian’ wees uit dat 63% van de stemmers Ja gaat zeggen op de vraag of de huwelijkswet moet worden verruimd. (30% is tegen, 7% heeft geen mening.)

De stemming in zijn huidige vorm is dus omstreden, om meer redenen. De voorman van de Labor-(oppositie)partij waarschuwde voor haatzaaien. De survey zou een podium bieden aan anti-LGBT-groepen. Hoe respectvol de discussie over dit onderwerp werd, bleek in de aanloop naar de dag van stemming. Welnu, Bill Shorten kreeg helaas gelijk.

In Sydney en Melbourne verschenen afgelopen week bizarre posters en pamfletten. In het centrum van Melbourne (dat prachtige centrum!) dook een foeilelijke poster op met de homofobe kop STOP THE FAGS. Een draak van een poster. Het document beweert dat 92% van de kinderen die door homoseksuele ouders worden opgevoed, wordt misbruikt. Op de poster waren de broekriemen van de mannen de regenboogkleuren. Abject. Ik walgde ervan...

De poster beweert tevens dat 51% van die kinderen lijdt aan depressie en 72% van hen zwaarlijvig is. Het materiaal zou in omloop zijn gebracht door een neo-Nazi website, genaamd Iron March. Deze claim over kindermisbruik, depressie en overgewicht in LGBT-families komt voort uit een compleet verguisd, onzinnig onderzoek van ene D. Paul Sullins. Zijn onderzoeksresultaten werden jaren geleden gepubliceerd in een open tijdschrift waarbij auteurs moeten betalen voor publicatie. Sullins artikel was gebaseerd op een studie onder 20 kinderen.

Wat ook circuleerde in Melbourne en Sydney, was een vlugschrift waarin werd gesteld dat homoseksualiteit een doodzonde is.

“Homosexuality is a tragedy of a family, a grave to the family bloodline, a curse of family sonlessness!”

Het is van een grote onnadenkendheid. Je kunt als homoseksuele man (of vrouw) immers kinderen aannemen of adopteren, hen jouw achternaam geven en zo de stamboom in stand houden? Tja. Het pamflet is niet alleen achterlijk, het is ronduit verachtelijk. Zo werd ook beweerd dat het homohuwelijk ertoe zal leiden dat “transexual counterfeit women”, transseksuele namaakvrouwen, toegang krijgen tot damestoiletten waardoor het voor verkrachters gemakkelijker wordt vrouwen te belagen. Opmerkelijk is dat de tekst tevens circuleerde in Mandarijn.

Vanaf 12 september (de verjaardag van mijn liefje) zal men de stem kunnen uitbrengen; daarvoor hebben ze twee weken de tijd. De uitslag wordt pas begin november bekendgemaakt. Daarna zullen we zien wat de Turnbull-regering ermee gaat doen. Het wordt hoog tijd dat het land Down Under zich schaart in de lange lijst van geciviliseerde landen die het homohuwelijk reeds mogelijk maakt.

Home is where the pool is

Ranomi Kromowidjojo vestigde eerder deze maand een nieuw record op de 50 meter vrije slag en is daarmee 's werelds snelste zwemster op die afstand, Maarten van der Weijden zwom onlangs in 18 uur het Kanaal op en neer waarmee hij zich in de selecte groep van (30) lange afstand-zwemmers schaart die dat met sukses ondernam. Ergo: Nederlanders zijn topzwemmers.

In de afgelopen weken wapperde hier regelmatig de rode vlag aan het strand en dan is zwemmen verboden. Het is vooral een verraderlijke onderstroom die het gevaarlijk maakt. Er zijn stranden waarop geen toezicht is; dan kun je te water op eigen verantwoording. In sommige badplaatsen krijg je forse geldboetes als je een rode vlag negeert, sommige zwemmers kunnen hun avontuur niet navertellen. Hoe zeer ik ook wens te zwemmen, een rode vlag weerhoudt mij ervan. De zee kent vele gezichten, ook wreed. De persoon die hier onlangs verdronk, blijkt een 61-jarige Spaanse man te zijn. 

We genieten hier thans van ongebruikelijke golven. Ze zijn dermate hoog dat je de einder nooit ziet. Bovendien volgen ze elkaar in rapper dan normaal tempo op en slaan ze enkele keren om, niet alleen in de branding. Wat je noemt: woelige baren.

Op die (sporadische) rode vlagdagen mis ik een zwembad. Er zijn straten in onze woonwijk waar bewoners gebruik kunnen maken van een gemeenschappelijk bad. Tijdens onze huizenzoektocht bezichtigden we twee panden in een dergelijke woongemeenschap maar ze voldeden niet aan de 3R-eisen van Rust, Ruimte en Ramen (licht). We bezichtigden twee bungalows met eigen buitenbad maar de huizen deden onze hartjes niet sneller kloppen. De leefruimte binnen was doorgaans te klein en te donker. Dit huis tikte alle boxen maar ontbeert dus een zwembad. Er is in principe ruimte op het eigen erf maar echte baantjes trekken zal dan niet aan de orde zijn; bovendien slokt het teveel terras op. In het zwemseizoen zijn we dus aangewezen op de Middellandse Zee en dat is doorgaans toereikend.

Pilar de la Horadada heeft twee (Olympische) gemeentelijke zwembaden: eentje  overdekt met beweegbaar dak en een open buitenbad. In de zomer wil ik daar niet  zwemmen vanwege drukte en de kans op schimmels of andere bacteriën. In het voor- en naseizoen is dat echter prima.

Vanwege de aanhoudende rode vlag na een bizarre zomerstorm vroegen we vriendin Emmy of we gebruik mochten maken van haar zwembadsleutel (Campoamor). Het badwater was ijskoud en dat was vreemd. Een Hollandse vakantieganger vertelde ons dat jonge zwemmers in de voorafgaande dagen last kregen van oren of oorontsteking. Men trof het bad niet schoon aan, een vettige filter lag op het water. Na klachten van bezoekers werd het bad geleegd en met schoon water gevuld. Inmiddels zwemmen we weer in zee.

Elsa deelde onlangs heugelijk nieuws met ons: de beide Balinese mannetjes zitten op zwemles. Soms gaan ze tweemaal per dag: om zes uur 's ochtends en om half vijf 's middags. Ze trainen soms urenlang. Het leuke was dat Yuda & Damai dat geheim wilden houden voor ons, zodat ze ons in december zouden kunnen verrassen. Inmiddels zwemmen ze beiden zonder hulpmiddelen maar het lukte ons in de afgelopen jaren niet om ze een goede beenslag te laten ontwikkelen. We zijn al lang blij dat ze waterratjes zijn.

Het gezin gaat in het weekend altijd naar zee of naar een plaatselijk zwembad. Het aantal openbare zwembaden neemt hand over hand toe in het noorden van Bali en dat is een goede zaak. De mannetjes kunnen zo hun zwemvaardigheid op peil houden of zelfs verbeteren.

Yuda was ongeveer twee jaar toen hij de smaak van zwemmen te pakken kreeg. Dat viel samen met de oplevering van onze villa in Noord-Bali met zwembad van semi-Olympische afmetingen. Hij kwam in die tijd tweemaal per week met zijn moeder  mee die onze huishouding bestierde. Een van de dingen die we op die dagen deden, was badderen. We kochten vlinders en opblaasspeelgoed voor hem en al snel was hij niet meer uit het water te slaan. Op de dagen dat hij niet bij ons kwam, zeurde hij zijn moeder aan haar hoofd over zwemmen.

Als ukkie genoot hij in stilte maar zijn gezicht sprak boekdelen: hij vond het geweldig. Mijn liefje was de kalme zwemjuf die hem vertrouwen gaf, zelf was ik van het gespetter en geplons. Ik deed iets voor, hij deed het na; in zijn tempo, op zijn voorwaarden. We dwongen hem nooit, dat was een belangrijke les die wij beiden leerden toen we zwemjuffen waren. Na vlinders kwam het Plouff-pak, een soort hansop waar we hem inritsten. Toen dat pak begon te knellen (kasian), kochten we een zwemvest in Spanje dat we in zijn verjaardagsdoos stopten en opstuurden. In 2013 was hij zover. De ironie wil dat hij die stap niet zette in eigen zwembad maar in het bad van een huurvilla waar we de vakantie doorbrachten. Onze eigen villa werd destijds ‘proef bewoond’ door Nederlanders die ons Domein aan de Balizee wilden kopen. (Dat deden zij uiteindelijk niet.)

Broer Damai was net één jaar toen hij begon met zwemmen; dat snellere tempo is niet verwonderlijk voor de nummer 2 in een gezin. De eerste keer dat we hem in zijn eigen zwembroek en vlinders te water lieten, werd een drama… toen hij eruit moest! Elsa vond het welletjes en tilde hem uit het bad. Op het droge blèrde hij de boel bij elkaar, stampte met zijn voeten op de vloer en wilde terug het bad in. Zijn schema liep enige vertraging op toen hij een keer onbedoeld van een groene krokodil gleed en eronder terechtkwam. Hij had toen een tijdje waterangst. Hij legde echter dezelfde route af als zijn grote broer: vlinders-Plouff-zwemvest. (Elsa bewaarde alle zwemspullen.) In december 2016 besloot Damai -bijna zes- dat het tijd was om zonder drijfhulp verder te gaan. Hij meldde het ons, trok zijn vest zelf uit en sprong in het diepe.

De manier waarop ze gingen zwemmen, typeert de beide mannetjes.

Elsa stuurde ons foto’s van de zwemmers toe. In Yuda’s birthday box van dit jaar zaten nieuwe zwembroeken en zwembrillen voor twee. Damai viert altijd mee. Inmiddels skypten we op verzoek van ex-jarige Yuda met hen… vanuit het grote internationale zwembad van Buleleng. Een live-reportage, zogezegd. Ze blijken niet alleen zwemles te hebben, ze werden lid van zwemclub ‘Garuda’. Trotse vader Ketut aanschouwde hun verrichtingen vanaf de tribune, wij via de camera. Ik hoop stiekem dat we in december samen kunnen gaan snorkelen bij Menjangan.

Doscientos minutos

We keken naar de eerste wedstrijd van de hockeyvrouwen van Oranje. Nederland organiseert momenteel het Europese Kampioenschap en wij zijn als fans van de partij. Ik downloadde de bijbehorende app. Nou, je mist niets als je het niet doet. Wat een sof! Het heeft een simpele interface, geeft geen overzicht van gespeelde poulewedstrijden, houdt de stand in de poule niet realtime bij, toont geen foto’s van teamspelers, biedt suf dagelijks nieuws en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een gemiste kans.

Nu het team grote speelsters moet missen als Naomi van As, Joyce Sombroek en Maartje Paumen vroeg ik mij af hoe dit nieuwe, verjongde team zou varen tegen de Spaanse hockeysters. De wedstrijd begon met een minuut stilte vanwege de terroristische aanslagen in Barcelona en Cambrils. Ik word giftig van dit soort laffe daden. Er lopen inderdaad meer gestoorde lui vrij rond dan er opgesloten zitten. Ben je moslim, 17 of 18 jaar oud, met nog een heel leven voor je en dan rijd je -zwaarbewapend of juist met een nepbomgordel om- in op een menigte onschuldige medeburgers. Voor Allah en de 72 maagden... Niet te bevatten. Weerzinwekkend.

Alle vrouwen op het hockeyveld droegen een teken van rouw. Onze vrouwen wonnen terecht (3-1) maar het werd een wedstrijd met een verhaal. In het derde kwart begon het te regenen. Die regen veranderde in stortbuien met onweer waardoor het besluit werd genomen de wedstrijd tijdelijk te staken. De zomer van 2017 zal niet worden herinnerd om het lekkere weer. Aanvankelijk werd gedacht dat de onderbreking enkele minuten zou gaan duren maar dat liep uit. Het onweer nam op enig moment af dus er kon verder worden gespeeld. Toen hoorde ik de coach van de Nederlandse hockeyster, Alyson Annan (1973), tegen Spaanse dames zeggen dat de wedstrijd zou worden hervat in ‘doscientos minutos’. Tweehonderd minuten, pas drie- en half uur later?! Ik had toch net 20 minuten gehoord?

Een van de Spaanse hockeydames corrigeerde haar ‘¿veinte, no?’ Die vergissing is des te opmerkelijk omdat Annan jarenlang was getrouwd met de Argentijn Max Caldas (nu hockeycoach van de mannen). Ze zal toch wel een beetje Spaans hebben opgepikt? Het was niet de eerste keer dat ze werd gecorrigeerd. In 2016 had de Australische een serieuze black-out: ze dacht dat er in de Olympische halve finale in Rio nog een kwart moest worden gespeeld terwijl de dames al met de shoot-out tegen Duitsland bezig waren. (Ze gingen door.)

In de voorbeschouwing op deze eerste EK-wedstrijd uitte ex-Oranje hockeyster Ellen Hoog kritiek op Annan. Na Rio ‘moest ze hard aan zichzelf werken’, ze was ‘niet representatief, niet fit’ en meer van dat soort opmerkingen. Ik keek ervan op. Hoog werd zelf ook blogger nadat ze met prof-hockey stopte.

Vermoeidheid, ingegeven door spanning, hitte en veel te hard werken, was Annan's verklaring destijds. Ze bood haar excuses aan het team aan. Het overkomt de een na besten. (De hockeydames wonnen zilver in Rio.)

Op diezelfde avond versprak ik mij ook. Kinderen van Spaanse overburen uit Murcia die thans vakantie houden in onze straat, brachten een kleine hond mee. Zolang er mensen in huis zijn, is er niets aan de hand. Zodra het dier alleen wordt gelaten, keft het de straat bij elkaar. Hun directe buren uit Madrid spraken de baasjes reeds op hun verantwoordelijkheid aan. De autoritair overkomende echtgenoot noemen wij ‘Franco’ (naar je weet wel); hij heeft net zo’n hoofd en snor. Zijn laatste gesprek met de buren bevatte een ultimatum: de hond mag niet meer alleen worden gelaten.

Dat geblaf leidde ertoe dat mijn liefje het dier een ‘k*tkeffer’ en een ‘salsichon movil’ (worst op pootjes) ging noemen. Ze had zin om steak tartare met een gifpil voor het dier te bereiden. Steak tartare (zonder) is een van mijn favoriete en wat mij betreft een van haar beste gerechten. Zelf het woord ‘hondensaté’ viel… Zo ken ik haar helemaal niet!

Op de avond na de hockeywedstrijd ging de chihuahua weer als een dolle tekeer. Ik liep naar de overkant van de straat om te zien wat er aan de hand was. Het hondje was zo wild dat het bij elke blaf met vier pootjes tegelijk van de grond kwam. De luiken van het huis zaten potdicht, er was verder geen teken van leven. Misschien schuilden de tweevoeters achter de voordeur? Ik liep terug naar huis toen ik onze buren Juan & Marta op het trottoir zag staan. Dit bejaarde echtpaar uit Murcia is heel aardig; ze zitten altijd om een praatje verlegen.

Ik zei dat ook wij dat geblaf vervelend vinden en dat je het gedrag van je huisdier moet corrigeren. ‘Deben corregir a la conducta de su puerro’ zei ik letterlijk. Hond is perro in het Spaans, puerro betekent prei … Tja. Het gesprek ging over veel meer: cultuurverschillen, integreren, Spaans spreken, Barcelona. Na een kwartier kwam mijn liefje eens kijken waar ik bleef. ‘Alles oké?’ Ja, hoor. Ik kreeg zelfs een rondleiding door hun vakantiehuis! Bij thuiskomst vertelde ik mijn liefje over mijn eigen verspreking. Vermoeidheid, ingegeven door teveel spanning en hitte, was mijn verklaring. Mijn liefje weet het aan de fles rosé van die avond.

De dag erna kwam moeder uit Murcia op de hond passen. Ze leek gefrustreerd, ik hoorde haar schelden op de hond. De klagende Madrilenen en zij lijken nu gebrouilleerd; desondanks is het weer rustig in onze straat. De hockeydames wonnen ook hun tweede poulewedstrijd. Het werd een magere 1-0 maar het Belgische elftal werd geen minuut gevaarlijk.

Scootmobiel met zijspan

De een na laatste keer dat mijn liefje haar oude vader aan de telefoon had, vertelde hij dat de huisarts hem na een recent medisch onderzoek nog minstens vijf jaar te leven gaf. Zelf zei hij dat hij het zo niet meer wilde... Mijn schoonvader is 91 jaar, ziet en hoort niet meer goed, zijn lichaam kraakt.

Dat was ooit anders. Mijn schoonvader is van oer-Hollandse origine (Groninger), groot, stoer en sterk, met brede schouders en flinke knuisten. Hij werkte keihard maar was er altijd voor zijn kinderen. Mijn liefje noemt haar vader de held van haar jeugd. Hij reisde jarenlang met mijn schoonmoeder in de caravan naar verre oorden. Zo reisden zij onder andere naar het Aziatische deel van Turkije, een bestemming die ik als reislustige Hollandse niet zo zal bereiken.

Toen ik mijn intrede in de schoonfamilie maakte, was hij de eerste die zijn armen om mij heen sloeg; een warm onthaal. Ik vond Henk aardig, zelfs ontroerend. Toen mijn schoonmoeder overleed, ruilde mijn schoonvader -op aandringen van zijn kinderen- de caravan in voor een kampeerwagen. Hij moest niet achter de geraniums gaan zitten. Hij reisde naar Spanje en Portugal om daar zijn oudste dochter en oudste zoon te bezoeken. Tijdens die rondreis ontmoette hij de Duitse Christel met wie hij een nieuwe relatie begon. De kampeerwagen werd ingeruild voor een personenauto en ze gingen samenwonen aan een Spaanse Costa.

Daar onderging mijn schoonvader een operatie aan een versleten knie; in een kliniek in Benidorm kreeg hij een prothese. Mijn liefje en ik begeleidden hem voor, tijdens en na de ziekenhuisopname. De revalidatie verliep echter niet goed. Mijn schoonvader is nogal eigenwijs en zich in acht nemen komt niet in zijn woordenboek voor… Nadat zijn partner ging dementeren, werd de zorgtaak voor mijn schoonvader te zwaar. Hij was zelf immers ook de jongste niet meer. Zij werd uiteindelijk gerepatrieerd en opgenomen in een Duits verzorgingstehuis, hij keerde naar zijn Nederlandse honk terug.

Daar wilde hij geen auto meer rijden. Hij ging voortaan fietsen, tot ieders opluchting. Fietsen bleek echter geen pretje vanwege zijn haperende knie. Er zit iets mateloos in  mijn schoonvader. Als hij fietst, gaat dat met tientallen kilometers tegelijk. De gewone fiets werd ingeruild voor een elektrische fiets. Daarmee viel hij regelmatig, werd opgelapt en door familieleden bij de Eerste Hulp opgehaald. Deze e-bike werd uiteindelijk ingeruild voor een scootmobiel. Hij kreeg les en ging weer enthousiast op pad. Zelfs daarmee blijk je te kunnen vallen! Als je probleemloos wilt deelnemen aan het verkeer, heb je goed zicht en gehoor nodig.

Als je ooit -bijna letterlijk- de hele wereld aankon, is aftakelen door ouderdom nóg moeilijker dan ouder worden op zich is. Zijn wereld wordt almaar kleiner, de geraniums komen alsnog op hem af. Daar is niets aan, dat begrijpen we.

Vorige week kreeg Henk last van hartritmestoornissen, hij voelde zich met de dag vervelender. Een kleinkind met medische professie ging met hem naar de huisarts die hem per omgaande in het plaatselijke ziekenhuis liet opnemen. Hij bleek een hartslag van 35 te hebben dus het is begrijpelijk dat hij zich slecht voelde. Met zo'n lage hartslag houd je een verouderd groot lichaam niet in stand.

Het waren spannende dagen. Zou zijn hart het begeven? Schoonbroer Marcel die ons onlangs in Spanje bezocht, was op dat moment met zijn partner op vakantie in Zwitserland. Hij hield ons echter via Whatsapp op de hoogte. Ook schoonzus Ineke deed dat via mail. Er zou een pacemaker worden geplaatst. Ik maakte mij zorgen over de mogelijke gevolgen van een operatie voor een 90-plusser. Ik weet wat de functie van een pacemaker is maar wist niets over het aanbrengen van zo’n kastje. (Als kind dacht ik trouwens dat het ding een ‘peacemaker’ heette.)

Ik surfte naar de website van de Hartstichting voor meer info. Daar las ik dat de implantatie onder plaatselijke verdoving wordt uitgevoerd en dat was een opluchting. De operatie duurt gemiddeld anderhalf à twee uur. Ook las ik dat de pacemaker sinds 1932 bestaat. Destijds was het een uitwendige apparaatje op een karretje. In 1958 kwam de inwendige pacemaker in gebruik. Ze worden steeds kleiner en krijgen steeds meer instellingen. In december 2012 werd de eerste draadloze pacemaker geplaatst maar die wordt voorlopig alleen op experimentele basis toegepast.

Inmiddels is de operatie achter de rug en is mijn schoonvader uitgerust met een inwendige pacemaker die hem helpt een constante hartslag van 85 te behouden. De volgende middag keerde hij naar huis terug. Hij moet het voorlopig rustig aan doen en ik hoop vurig dat hij zich daaraan houdt. Dat kan weleens tegen dovemansoren zijn gezegd (wordpun intended). Aan zijn slechte zicht en gehoor kan helaas niets meer worden gedaan. Ouderdom die met gebreken komt, is een zwaar proces. Dat weet ik van mijn eigen moeder. Niet alleen voor de bejaarde in kwestie, ook voor de naaste familie.

Mijn liefje belde hem gisteren op. De eerste pogingen mislukten; het klonk alsof ze een fax-apparatuur aan de lijn had (die hij niet heeft). Het bleef niet lukken. Zijn grote knuisten zaten waarschijnlijk aan de verkeerde knopjes op de telefoon... Vandaag komen ze de verbinding repareren. Met tussenkomst van broer Sjef en diens mobiel kon zij haar vader spreken. Hij voelt zich beter, kan er weer even tegenaan, naar eigen zeggen.

Na alle zomerdrukte gaan we naar Nederland om hem te bezoeken.

Señor Fernando

In voorbereiding op het passeren van de koopakte bij de notaris, ontdekte onze zaakwaarnemer Antonio in februari van dit jaar dat de afmetingen van ons nieuwe huis niet overeenkwamen met de gegevens in het zogenaamde ‘Registro de Propiedad’ van de gemeente, het Eigendomsregister. Vanuit de lucht zag hij een aanbouw aan de achterzijde van het huis -door mijn liefje en ik ‘De Caravan’ of ‘De Oranjerie’ genoemd- die niet stond geregistreerd.

Het aparte is dat wij met de vorige huiseigenaren William & Lynn in een plaatselijk parkje aan het bowlen waren toen het telefoontje met die bevinding kwam. Ik zag aan Bill‘s steeds roder wordende hoofd en zijn lichaamshouding dat er iets niet in orde was maar wist op dat moment niet dat het iets gemeenschappelijk betrof. Niet veel later vertelde Antonio ons wat hij had geconstateerd en ondernomen. Wij wisten niet beter dan dat meer dan tien jaar geleden een bouwvergunning was aangevraagd en verkregen voor de uitbreiding van het huis. We zijn niet de enige in de straat met een dergelijke aanbouw.

Kon het passeren van de akte bij de notaris nu wel doorgaan? Moest de verkoop überhaupt doorgaan indien er sprake zou zijn van illegale aanbouw? Geen van de partijen had behoefte aan gedoe. Zij hadden al hun meubilair reeds verkocht of op de boot gezet en onze verhuisdozen stonden reeds in hun huis. Bovendien hadden wij ons huis verkocht…

Antonio vond ook uit dat er in onze nieuwe woonwijk een Vereniging van Huiseigenaren bestaat; niet zo’n formele als die in Campoamor, deze houdt geen jaarvergaderingen. Wel is er een president die Fernando bleek te heten en in Murcia woont. Hij werd gebeld. Als het de betrokken partijen lukte, moest hij met  terugwerkende kracht namens de vereniging een verklaring ondertekenen over het akkoord van die aanbouw. Dat lukte niet. Wel kwam -op kosten van de Britse eigenaren- een architect de eetkamer bekijken en opmeten.

In het koopcontract werd vervolgens alles in detail beschreven; het huis kent twee verschillende afmetingen: een met en een zonder aanbouw. Het reservepotje voor het regelen van de kwestie wordt benoemd, net als het werk van de architect. Er was op de dag voorafgaande aan het notarisbezoek en de dag zelf nog veel overleg, ook met de notaris. De akte kon uiteindelijk passeren. Mijn liefje en ik werden formeel eigenaren van een huis met zonder aanbouw. Wij zouden rond de zomer zelf contact zoeken met president Fernando om de zaak te finaliseren.

Dat eerste contact vond in juli plaats, via een Spaanse mail. Fernando spreekt alleen zijn moerstaal. Daarin schreef ik dat we hem graag wilden spreken om de ampliación formeel te regelen. Hij schreef één zin terug: in augustus zou hij naar zijn vakantiehuis in onze woonwijk komen. Ik stuurde hem daarop ons telefoonnummer toe zodat hij ons na aankomst kon bellen. Op 10 augustus had ik nog niets van hem gehoord. Ik stuurde wederom een mail met de vraag wanneer we konden afspreken. Rond één uur op 12 augustus, was zijn antwoord. Geen aanhef, geen groet, niets. Zijn adres stond in het Betreft-vak.

Fernando was kennelijk een man van weinig woorden. Zou het een nukkige, arrogante Spanjaard zijn? Organisatietalenten als mijn liefje en ik zijn, vroegen we Antonio tijdig om raad. Die stuurde ons een Spaanse voorbeeld-verklaring; met Fernando moesten we tot iets vergelijkbaars komen. Dat voorbeeld gebruikte ik vervolgens om met de gegevens uit het officiële koopcontract een Spaanse verklaring op te stellen, met één doel: zijn handtekening. Het document brandde in mijn mapje toen we naar onze afspraak liepen.

Fernando bleek een benaderbare persoon met pretogen te zijn, al was dat niet het eerste dat mij opviel toen ik hem de hand schudde. Een man met een snor, roker,  binnensmonds pratend (zoals vele Murcianen doen), in sportbroek en -shirt van een marathon, op badslippers, met een klassieke primrose yellow Fiat 500 op de oprit. Als woordvoerster van de familie ging ik tactisch naast hem zitten. Zijn eerste vraag was of we een groot of een klein probleem kwamen bespreken. Vanzelfsprekend zei ik ‘pequeno’ (klein); ik wilde de kwestie niet groter maken dan het was.

We kletsten wat om het ijs te breken. Na mijn toelichting en beschrijving van de aanbouw, legde hij uit dat we helemaal geen probleem hebben. Hij was als president door de vorige eigenaar benaderd voor die aanbouw. Zolang je geen muren verandert of plaatst, heb je zelfs geen bouwvergunning nodig. Voor die achterkamer waren bestaande muren gebruikt, de aluminium schuifpui en het dak waren demontabel. Hij toonde ons zijn eigen overkappingen en aanbouw; daar was onze Oranjerie niets bij. Van illegale bouw was dus geen sprake en dat was belangrijk om te weten.

Tijdens het gesprek bleef ik de verklaring echter onder zijn neus duwen. Zonder zijn handtekening zou ik niet weggaan. Af en toe legde ik mijn hand op zijn arm; zoiets werkt bij Spanjaarden. Hij lachte op enig moment mijn zorg weg: “die handtekening krijg je van mij”. De afspraak had het beoogde resultaat. Op ons verzoek kwam hij de aanbouw nog even met eigen ogen bekijken. Fernando keerde inmiddels naar Murcia terug, zijn vakantie zit erop. Gisterenochtend belde hij: “Met de president”... dat intimideerde niet (meer), Hij gaf mij, zoals afgesproken, het fiscale nummer van de vereniging (CIF) door waarmee ons certificado compleet is.

Met deze verklaring gaat administrateur Antonio de exacte gegevens van ons huis in het betreffende register vastleggen. Daarna gaan we weer naar de notaris om een bijgewerkt eigendomsbewijs te ontvangen. No pasa nada, het komt goed.

Double Digit Club

Vandaag is een grote dag voor kleine Yuda: hij wordt tien jaar en treedt daarmee toe tot de Double Digit Club als nieuwste, leukste lid. Zijn verjaardagsdoos kwam ruim op tijd aan, zij het niet ongeschonden. Toen wij het pakket met de Spaanse post verstuurden, zat er geen plakband omheen; dat staan de Spaanse regels niet toe. De toetakeling is het gevolg van de invoercontroles op Bali. Geschenken tot een waarde van $250 mogen zonder vergunning worden ingevoerd maar de Indonesische douane behoudt zich het recht voor ieder postpakket in te zien. Ik begrijp dat maar ik vind het schandalig dat Bibi Pos een pakket in een dergelijke staat bij een klant durft af te geven. Tja.

Bij nadere inspectie door Elsa & Ketut bleek de gehele inhoud intact. Joehoe! Teneinde de voorpret niet te drukken, werd de doos verstopt voor de twee  nieuwsgierige Balinese Aagjes. Elsa & Ketut bespraken het gevaarte thuis opzettelijk in het Engels maar Damai (6) volgde hun conversatie kennelijk en fluisterde de info vervolgens in het oor van zijn grote broer in, aldus de verbaasde -en tegelijkertijd trotse- moeder. De boefjes doorzochten daarop het huis maar vonden de birthday box niet. Die zat namelijk goed weggestopt in de koffer van papa, onder het ouderlijk bed…

Selamat hari ulang tahun, sayang Yuda!

To A Big 10 Year Old

Today, young man, you’re no longer a boy,

But instead a big 10 year old and oh, such a joy!

Your days of needing us are dwindling fast,

But your giggles and smiles show that our time is not past.

Now 10 years later^* we still watch you grow.

I’m amazed by your spirit and the love that you show.

You changed our life without even knowing.

And every day our love for you keeps growing.

So no matter how big or how strong you might grow,

We’ll still be right here, I hope that you know.

(Vrij naar) Mum Jeannette

Uit: The Adventures of J-Man and MillerBug

* mijn liefje en ik kennen dit mannetje ruim 9 jaar

Ook vriendin Rose-Marie in Zwitserland en nichtje Linde in Nederland zijn vandaag jarig. Een bont gezelschap. Eerstgenoemde is al jarenlang lid van de club, laatstgenoemde moet nog een jaartje geduld hebben voordat ze mag toetreden. Hoe het ook zij: Happy Birthday allebei!

De weervrouw spreekt

De Spaanse kranten staan momenteel bol van de verhalen over het uitzonderlijke weer. In de afgelopen week kregen we aan de kust van de provincie Alicante te maken met de gevolgen van windschering. Deze ‘reventones calidos’ (‘microbusts’ in het Engels) zorgden voor een fikse temperatuurstijging die gepaard ging met wind die tot een kleine tornado aanzwol. Het zijn echter stormen zonder neerslag. Zo’n fenomeen is niet nieuw voor de Spaanse kust maar wij maakten het zelf niet eerder mee aan de Costa Blanca. Sinds we niet meer op de golfbaan maar aan de kust wonen, beleven we de weersverschijnselen intenser.

Ietsje langer geleden las ik een reportage (van Bea Lutje Schiphorst) over de mogelijkheid dat de Costa Blanca haar milde klimaat kan gaan verliezen. Bijna 20 jaar geleden kozen mijn liefje en ik dit gebied als vakantie- en overwinteringsplek vanwege het milde en stabiele klimaat. De zomers zijn hier minder heet dan in de binnenlanden van Spanje en de winters zijn warmer dan andere kuststreken. Bovendien prees de Wereldgezondheidsorganisatie deze streek als een van de gezondste van Europa, vanwege de salinas en het gebrek aan vervuilende industrie.

Toch verandert het ook hier: de droge periodes worden langer, hittegolven en tropische nachten doen zich vaker voor, net als regenbuien die woestijnzand met zich meebrengen. Spaanse meteorologen berekenden dat de gemiddelde temperatuur in de provincie Alicante sinds 1980 met 0.6 graad Celsius steeg. Diezelfde meteorologen stelden vast dat het minder vaak regent, vooral in de lente. En als het regent, gebeurt dat in de vorm van stortbuien die zoveel neerslag met zich meebrengen dat de aarde het niet kan opnemen. Regenwater stroomt dan naar zee zonder dat het wordt benut, met woestijnvorming tot gevolg.

De provincie Alicante is hedetendage tweede -na de belendende provincie Murcia- als het gaat om landerosie door woestijnvorming. In de afgelopen tien jaar ging daar 20% van de vruchtbare landbouwgrond verloren. Nog eens circa 20% is momenteel in slechte staat en kan tevens verloren gaan als er geen maatregelen worden genomen. Wij worden hier deels omringd door landbouwgronden maar die worden nog heel goed benut. Wij hebben een eigen ontziltingscentrale in de gemeente (Pilar de la Horadada) die voor voldoende water voor de landbouw zorgt, al heeft dat water een hogere kostprijs per liter.

Ook deze zomer kregen we hier te maken met records: de maand juni was anderhalve  graad Celsius warmer dan het langjarige regionale gemiddelde, de maand juli was de warmste maand ooit. Córdoba werd vorige maand de heetste stad van het land ooit gemeten: ruim 47 graden Celsius. In een vorige blog noemde ik al de hoogste temperatuur van de zee. Deze extremen in heel Zuid-Europa zouden de schuld zijn van de Ola de Calor (hittegolf) Lucifer. In de nacht van donderdag op vrijdag mat men de laagste nachtelijke temperatuur in Alicante in de maand augustus, ooit. Dit ‘ooit’ betekent sinds de Spaanse meteorologen (AEMET) temperaturen registreren.

Na die vreemde zomerstorm konden wij op alle terrasmeubels schrijven. Ook in huis waren stoffige voetstappen op de tegelvloer zichtbaar. Alles sloeg bruin uit en plakte. Het was een combinatie van zout, vocht en woestijnzand. Mijn lichaam gaat goed om met hoge temperaturen maar langdurig extreme luchtvochtigheid ondergaan, is geen sinecure. Eigenlijk wendt dat nooit. We stelden de schoonmaak van het huis dan ook vol overtuiging uit.

Op donderdag jongstleden was het zover: het ontbijt op het terras begon met 23 graden Celsius en wolken. Een uurtje later was het 25 graden Celsius; ongekend. We liepen allereerst naar zee om naar woeste golven te kijken. Qua waterkleur leek de plas op de Noordzee. Ik zag aangespoelde boeien op het strand, onder een dreigende wolkenlucht. De rieten parasols die doorgaans zonnebadende gasten tegen de koperen ploert beschermen, stonden met hun pootjes in het water. 

Ligbedden bleven opgestapeld staan, de rode vlag wapperde fier: er mocht niet worden gezwommen. Een jonge persoon met body-board werd terecht door de strandwacht uit het water gefloten. In de regio Valencia verdrievoudigde het aantal drenkelingen, in vergelijking met de voorgaande twee jaren. De maand juni was het heftigst met 16 verdrinkingen in onze provincie (Alicante).

Eenmaal terug op het Spaanse honk verdeelden wij de straftaken. Ik zou het huis van boven naar beneden stoffen, zuigen en moppen, zij zou het terras en alle tuinmeubelen voor haar rekening nemen. Circa twee uur later kwamen we, gescheiden van elkaar, tot dezelfde conclusie: de lunch gingen we buiten de deur nuttigen. Daarvoor was maar één plek geschikt: Chiringuito Ramón in de eigen woonwijk. Even dacht ik dat daar niets was te beleven. De bar zat namelijk potdicht maar de keuken bleek open. De opgerolde zonneschermen klapperden als een loszittend gebit, door de neergelaten windschermen viel niets te zien. De zilte lucht maakte alles goed.

We bestelden hun heerlijke paëlla met kip voor twee. Zelf zou ik een andere uitvoering prefereren als liefhebber van schaal- en schelpdieren maar mijn liefje is er allergisch voor dus dan is de keuze snel gemaakt. Zoals de kokkies van Ramón hun bouillon laten inkoken totdat die bomvol smaak zit, de rijst smoren totdat die nog een beetje plakkerig is. Mmmm! De pan werd goedgevuld en bloedheet geserveerd. Sinds mijn liefje er in juni voor vrienden een lunch voor 30 mensen organiseerde, kan de relatie niet meer stuk. Het volledige personeel zoent haar, Ramón vroeg haar reeds ten huwelijk. Vind ik dat gek? Helemaal niet. Kijk eens in de poppetjes van haar ogen! (Ze zwemt in een zee van blauw...)

De zee bulderde nog lang na in Calle de Descalzo, Barefoot’s straatje. Gisteren verdronk hier iemand in zee; het zou gaan om een buurman uit onze woonwijk die kennelijk de rode vlag negeerde. Kasian. In Nederland zijn strandwachten vrijwilligers, in Pilar de la Horadada niet; de gemeente betaalt €250.000 per jaar voor hun professionele toezicht.

Het huis is op orde, de zon schijnt, de lucht is weer strakblauw. De woonwijk is veel rustiger dan gedacht en voorspeld. Het is een fijne plek om te wonen; we hebben geen seconde spijt van onze verhuizing.

Gevaarlijk en radicaal

Deze ochtend lijkt het hier herfstachtig. Vannacht kregen we te maken met windkracht 7 uit het noordoosten dus de temperatuur viel terug. Het is echter regen dat we nodig hebben, om de torenhoge luchtvochtigheid terug te dringen. Nou ja, we doen het ermee. We gaan het huis zo soppen want dat is nodig. Een deel van het strand ligt op ons terras. Daarna lopen we naar de zee om de hoge golven te aanschouwen. Gisteren stond er een gele vlag; de golven waren toen al tamelijk hoog maar nooit werd het gevaarlijk. Ik genoot ouderwets van dit watergeweld, mijn liefje keek toe vanaf de branding…

Het is weer hoog tijd voor een blog van het boekenfront. Soms komt er werk op je pad dat niet tot de verbeelding spreekt. Daarna waardeer je de boeken die dat wel doen, des te meer. Op 4 juli jongstleden, Amerika’s Onafhankelijkheidsdag, bracht Milo Yiannopoulos (1984) zijn boek ‘Dangerous’ uit, in eigen beheer. Dat was nadat uitgeverij Simon & Schuster zich terugtrok uit een deal van $15.000.000. Die ging niet door omdat Yiannopoulos zich onsterfelijk maakte na een uitspraak over pedofilie. Hij vond het “perfectly cool” dat volwassen mannen seks hebben met 13-jarigen. Daarna viel bijna de hele wereld over hem heen en moest hij ontslag nemen als technisch directeur bij Breitbart News. Hij vond het bij nader inzien een foute woordkeuze. Tja.

Deze Brit kwam op de wereld om te provoceren. Hij vindt zichzelf mooi, stoer en slim maar vooral: gevaaaaaarrrrrrlijk! Hij steekt zijn meningen niet onder stoelen of banken. Milo is homoseksueel, ijdel en joods en valt op zwarte mannen. Hij noemt zichzelf een jonge conservatief. Met dat alles is niets mis.

In de afgelopen anderhalf jaar reisde hij langs Amerikaanse universiteiten als onderdeel van zijn The Dangerous Faggot Tour. Hij hield lezingen op de campus, ziet voor zichzelf een rol weggelegd als Redder van de Jeugd. De Amerikaanse jeugd wordt op universiteiten namelijk onder de linkse knoet gehouden, aldus Yiannopoulos. Speak up, ontwikkel je eigen gedachten. Wederom: niets mis mee.

Ik denk dat hij alles aan mij verfoeit maar ik ben niet bang (zo gevaarlijk is hij niet!).  Yiannopoulos haat namelijk alles wat Links is - dat hij overigens wel in het hele boek met een hoofdletter schrijft. Hij haat feministische vrouwen en lesbiënnes, dikke mensen, moslims en de beweging Black Lives Matter vooral. Trump noemt hij Daddy en dat zegt genoeg.

Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, een mensenrecht dat geciviliseerde landen in ere houden. Dat is het enige wat is te prijzen aan de autobiografie van deze knul. Het is zoals de Britse schrijfster Evelyn Beatrice Hall ooit zei: “I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it.” Dit boek is geen aanrader, je mist niets als je het links laat liggen...

Van het een kwam het ander. Dat noem ik mijn associatieve leeswijze. In het boek van Milo Yiannopoulos kwam ik namelijk een opmerkelijke verwijzing tegen naar auteur Maajid Nawaz. Het betrof diens autobiografische boek ‘Radical – My Journey from Islamist Extremism to a Democratic Awakening’ (2012) dat ik vervolgens ter hand nam.

Nawaz wordt in 1977 in Engeland geboren, in een welvarend Pakistaans middenklasse gezin. Deze Essex boy groeit op met hip-hop, geweld (onder andere witte skinheads en gewelddadige mannen met Afrikaanse roots) en discriminatie (politie). Hij leert van zich afslaan maar het maakt hem tot een boze tiener. Aan het eind van de middelbare school komt de goedgebekte Maajid in aanraking met Hizb al-Tahrir en wordt recruiter voor de beweging.

Hizb al-Tahrir belijdt Islamisme, een radicale, politieke (geen religieuze) vorm van islam. De centrale boodschap is dat het Westen en andere niet-moslimstaten de islam willen vernietigen en dat moslims alleen veilig zijn in een kalifaat. Dat ‘khalifa’ wordt bereikt middels militaire coupes.

Nawaz combineert zijn politieke activisme met een studie Rechten en Arabisch aan een prestigieuze universiteit in Londen. Hij recruiteert Pakistanen en moslims van andere herkomst, zet HT-cellen op in Engeland, Denemarken, Pakistan en Egypte. Zijn ouders zijn niet op de hoogte van zijn dubbelleven. Als hij 21 is, trouwt hij met de Pakistaanse Rabia, eveneens lid van de beweging. Samen krijgen ze een zoon, Ammar.

Als Nawaz 24 jaar is, wordt hij door de Egyptische geheime dienst opgepakt en tot vijf jaar celstraf veroordeeld vanwege zijn lidmaatschap van een verboden partij. (Hizb-al-Tahir was destijds niet verboden in het Verenigd Koninkrijk.) Amnesty International ontfermt zich over hem als Prisoner of Conscience. In de gevangenis begint hij afstand te nemen van Islamisme; dat proces zet door na zijn vrijlating en terugkeer in Engeland.

In 2007 snijdt hij alle banden met de beweging door. Hij keert zich tegen elke vorm  van islamisme dat de islam confisceert om de eigen ideologie op te bouwen. Hij neemt expliciet afstand van het kalifaat, van vrouwenhaat, sexisme en homofobie en wijst het doden van afvalligen en ongelovigen radicaal af. Met een gelijkgestemde vriend richt hij Quilliam Foundation op, een Engelse denktank voor contra-extremisme. In Pakistan staat Nawaz aan de basis van de Khudi-(jongeren)beweging die strijdt tegen islamitisch extremisme.

Het kan verkeren! Nawaz is nu een veelgevraagd spreker op congressen in binnen- en buitenland, regelmatig gesprekspartner van presidenten en premiers. Hij is hedetendage politicus voor de Liberal Democrats in het Verenigd Koninkrijk; in 2015 deed hij voor het eerst mee aan lokale verkiezingen.

Vooral het veranderingsproces in zijn radicale denken vond ik interessante kost. Dat was bij hem een langzaam, eenzaam proces. Het begon met twijfel aan een vooraanstaande persoon in de beweging, gevolgd door twijfel aan de gevolgde tactieken en methodes. Twijfel aan de gekozen strategie leidde uiteindelijk tot het in twijfel trekken van het gehele gedachtegoed. Nawaz zijn persoonlijke boodschap is duidelijk: een interpretatie van een ideologie uit de zesde eeuw kan nooit een oplossing zijn voor het hier en nu. Huidige en toekomstige generaties moslims hebben er niets van te verwachten.

Ik vind het een eerlijk, zelfs positief stemmend boek dat lezing verdient. Ik hoop vurig dat de auteur gelijk krijgt.

Een dag met veel hoogtepunten

Gisteren was zo’n dag! We begonnen met een gezellige Skype-sessie met onze  Balinese familie. Ze waren aangesloten en spraakzaam. De jongens hoefden we niet te vragen naar hun schoolervaringen, die deelden ze ongevraagd. Elsa vertelde dat ze afgelopen week ouderdag hadden over het programma van Yuda’s vierde klas. Voor hem begint dit jaar het serieuze schoolwerk. Hij krijgt nu elke dag huiswerk en eenmaal per week krijgt hij additioneel weekhuiswerk op. (Zijn goedgevulde rugzak hangt tot op de grond.) Hij vertelde ons dat hij op sportief vlak voor voetbal koos als keuzevak. Hij is nu al dermate goed dat hij mee voetbalt met de zesde klas, in zijn elftal zitten ook meisjes. We legden de mannetjes uit dat de Hollandse voetbalmeisjes het zó goed doen dat ze die dag misschien wel Europese kampioenen zouden kunnen worden.

Damai heeft het ook naar zijn zin in de eerste klas. Hij deed het woord in het Engels; we kregen een dans- en zangvoorproefje. Vol trots toonde hij zijn haaienhoed van papier: een zeeblauw ding met grote staart en imposante rugvin. Die interesse heeft hij van zijn witte surrogaat-oma! De hoed diende afgelopen week zelfs als brommerhelm, volgens zijn moeder. De kinderen worden op deze school erg gestimuleerd creatief te zijn. Het legt hen geen windeieren. Hier wordt zo de basis gelegd voor een beter leven!

We maakten met de camera een uitstapje langs hun fruitbomen (agave, banaan, limoen) en planten. Uit eigen ervaring weet ik dat gewassen gemakkelijk groeien en bloeien op de groeizame vulkaanbodem van dit Godeneiland. Bij die gelegenheid vertelden we hen dat we inmiddels onze vliegreis boekten. We gaan in december weer voor een maand naar Bali; dat valt deels samen met hun schoolvakantie. De mededeling ontlokte veel gejuich en intense blijdschap. Die mannetjes zijn van een bijna ondraaglijke leuk- en liefheid!

De zwempartij is eveneens een dagelijks hoogtepunt. Zaterdag bereikte het Middellandse zeewater een recordtemperatuur aan de Costa Blanca: 29 graden Celsius. De luchtvochtigheid is al enkele dagen torenhoog; daardoor kan de temperatuur 's nachts niet of nauwelijks dalen. Je hebt je nog niet afgedroogd na het douchen of je druipt alweer. Als ik drie zinnen type aan mijn bureau, zuigen mijn onderarmen zich aan tafel vast als de tentakels van een octopus. De functie CoolSense van mijn laptop floepte spontaan aan.

Op vrijdagochtend hadden we dikke zeemist. We konden de 16e eeuwse wachttoren van deelgemeente Torre de la Horadada vanuit het water niet zien. De mist trok echter snel op. Zo weinig als je boven water kon zien, zo glashelder was het eronder. Op zaterdagochtend troffen we een zee aan vol met pratende Spanjaarden. Onder deze omstandigheden is dat immers de beste bestaansplek. Het was een aparte ervaring: het geroezemoes dat zich over de kalme zee verspreidde. Zondag idem dito. Deze week ga ik weer proberen te snorkelen. De laatste keer dat ik dat deed was in januari in de baai van Bengalen (rondreis Myanmar) maar daar was niets te zien. Hier hebben we kleine riffen voor de kust en iedere zichzelf respecterende zwemmer zie ik met duikbril en snorkel te water gaan. We kijken deze week uit naar een paar onweersdagen. We hopen zo op wat verlichting.

Aan het einde van de middag zaten mijn liefje en ik in glimmend oranje voor de buis. Beter gezegd: we waren in 's lands kleuren uitgedost en glommen als hondenkeutels in het donker. We zagen de Leeuwinnen op jacht gaan. De voetbalvrouwen maakten hun belofte en hun team-yell ruimschoots waar: dit werd hún EK, zij waren goud. Het werd 4:2. Het derde doelpunt (uit een vrije trap) zal ik niet snel vergeten: een Deense verdedigster sprong over de naderende bal?! Zelf twijfelde ik geen seconde dat de Oranje-dames Europees kampioen zouden worden. De Zwitserse scheidsrechter vond ik wel wat streng met het toepassen van de regels - vooral in de eerste helft (sorry Rose-Marie & Ingrid). De goed spelende Lieke Martens werd verkozen tot speelster van het toernooi maar voor mij was er eentje beter: Shanice. We informeren de Balinese kereltjes vandaag dat de wanitas van Belanda kampioen voetballen zijn geworden. 

Die mooie zondag werd afgesloten met de derde uitzending van VPRO Zomergasten. Het programma staat of valt met interessante gasten en een kundige gastvrouw. Wat ik allereerst prachtig vind aan deze jaargang, is het decor dat is ontworpen door de 26-jarige Koen Steger uit Boxtel. Het gesprek speelt zich optisch af op het dak van een ondergelopen caravan. In werkelijkheid staat er 15 centimeter zeewater in vijverfolie in de studio. Gast & gastvrouw moeten naar hun stoelen via een loopplank. Goed gekozen voor een avondje televisie in de Lage Landen.

Gastvrouw Janine Abbring (1976) doet het beter dan verwacht, wat mij betreft. (Mijn verwachtingen waren niet hoog gespannen.). Vriend Diederik is van mening dat ze het programma versjtiert. Abbring onderbreekt haar gasten regelmatig en is te vocaal in het verkondigen van haar mening. Ik ging erop letten en hij heeft een punt. Wat ik echter een pluspunt vind, is dat er dit jaar relatief meer wordt gesproken dan vertoond. Zomeravonden in voorgaande jaren hadden soms meer weg van plaatjes kijken dan van een goed gesprek. Als kijker wil je toch vooral kennismaken met de gekozen gast?

Gast nummer drie was Glenn Helberg (1955); kinder- en jeugdpsychiater, zwarte man van Curaçao en homo. En dit waren zijn thema’s: insluiting (in plaats van uitsluiting), racisme en discriminatie. Met soms pijnlijke beeldfragmenten om te bekijken. Ik kende Helberg niet voor deze uitzending. Ik vond hem een boeiende en innemende persoon. Hij en Abbring sloten de avond dansend af. Op het dak van de caravan.