Zwarte schorten

Vandaag is het Noodles Day in de Verenigde Staten. Met bami maak je Aziatisch comforteten dat bovendien razendsnel klaar is. Meteen moest ik denken aan Igor, het bamimonster. Het is een ontwerp van de Javaanse kunstenaar Alam Taslim die vorig jaar met zijn smakelijke model naar Bali verhuisde. Ik zocht destijds naar de winkel waar Igor- t-shirts zouden worden verkocht maar daar bleek niets van zijn hand te hangen. Dit jaar ga ik een nieuwe poging doen.

Een van mijn favoriete eethuisjes in het zuiden van Bali is genaamd Fat Chow, gevestigd aan Poppies Lane 2. Aan het pand en het eenvoudige interieur zie je niet af dat je er top te kunnen eten. Er staat daar onder andere een heerlijke Chow Mein op de kaart, noodles galore. Van de bijna 2.800 Engelstalige Tripadvisor-reviews die het restaurant tot nu toe kreeg, vond de helft van de bezoekers het eten er excellent dus wij zijn niet de enige enthousiastelingen. Ik kan ook uitkijken naar de bamisoep en de bami goreng met überverse zeevruchten van Ayu, de restauranthouder op loopafstand van het resort in Noord-Bali waar we in december weer gaan logeren. Met een klein vrouwenteam kookt ze eenvoudige maar smakelijke gerechten in haar grote, open warung. Als ik aan die gerechten denk, loopt het water mij in de mond.

Masterchef Australia 2017 grijpt mij nog niet bij de lurven. De belangrijkste reden  waarom ik dol ben op het programma is dat het uiterst vriendelijke reality tv is. Daarvan kunnen we wel een flinke dosis gebruiken, naast alle pulp en ellende in de wereld. Juryleden Preston, Mehigan en Calombaris zijn eerder mentoren voor de kandidaten dan chefs die blaffen en bestraffen (zoals vaak in Nederlandse kookcompetities). Er is kritiek maar die is doorgaans opbouwend van aard. Ook de gastchefs vervullen meestal een mentorrol.

Daarbij komt dat de omgang tussen kandidaten is gebaseerd op wederzijds respect. Ze moedigen elkaar aan waar nodig en er is ogenschijnlijk geen sprake van onderlinge concurrentie en gekissebis. Iets dat in het eveneens Australische kookprogramma My Kitchen Rules aan de orde van de dag is. Dat is de reden waarom ik niet meer naar dat programma kijk. Bij Masterchef zie je meer verbinding dan animositeit en die verbindende factor, hun gedeelde passie voor koken, maakt het een prettig programma om naar te kijken.

Het niveau van de uitdagingen en de kandidaten ligt dit jaar weer hoger dan vorig jaar. Het programma kent dit seizoen veel nieuwe concepten, zoals kookduels om een immuniteitspeld te winnen (amateurs tegen professionals) die tegelijkertijd plaatsvinden of het maken van een eetbare kunstinstallatie als teamopdracht. Verrassend.

Er zijn ook nieuwe gezichten, zoals die van dessert queen Christy Tania die kandidaten liet experimenteren met hydrocolloïde, xanthaangom en methylcellulose. Je leest het goed. Die ingrediënten waren onderdeel van een zwevend ijsje aan een eetbare ballon. Dat dessert -van 39 ingrediënten en 51 bereidingsstappen- zou niet hebben misstaan in de finale van Masterchef 2017. Het was tijdens deze opdracht dat ik Matt Preston hoorde zeggen ‘stressed is desserts achterstevoren gespeld.’ Dat vond ik een juweel van een uitspraak. Smullen!

Ook Josue Lopez was voor mij een nieuwe ster aan het firmament. Drie kandidaten namen in zwarte schorten deel aan de afvalrace; zijn ingewikkelde snelkooktest duurde drie uur. Het gerecht heet ‘Na de Eucalyptusbrand’ met 38 bereidingsstappen en 61 ingrediënten. Emoevlees en rode bieten waren de hoofdingrediënten. Kandidaat Jess, een van mijn favorieten, ging met de hakken over de sloot.

Ik heb nog steeds geen absolute favoriet(en). Wellicht draagt dat bij aan het feit dat ik niet elke avond op het puntje van mijn stoel zit. Kandidaten Arum, Jess en Sarah zijn nog steeds in de race, net als Ben met zijn Hollandse roots. Tamara en Eloïse (die een immuniteitsspeld veroverde door een professionele kok te verslaan) stomen op. Leuke, sterke vrouwen. Er wordt heel goed gekookt maar ik mis iets in deze jaargang van het programma waardoor ik nog niet aan de buis ben gekluisterd. In vorige jaren was ik teleurgesteld als ik een episode moest overslaan, nu heb ik dat niet.

Een ander aspect dat zeker meespeelt, is dat er op vrijdagavond geen uitzending is in het Nederlandse tv-schema. Dat betekent dat we het als kijker drie avonden achtereen moet stellen zonder ons favoriete kookprogramma. Geen idee wie dat besloot en waarom maar het pakt in mijn geval niet goed uit. Alsof ik er daardoor niet helemaal in kom… ik heb hoop dat het alsnog goed komt.

Vanavond ga ik mijn eigen variant van de Panda Express Chow Mein maken, met gedroogde baminestjes en kip. Ingrediënten: kool, selderij, champignons, ui en knoflook. Eerst alles dun snijden en daarna kort wokken. Ik maak het gerecht af met soja- en oestersaus en veel verse koriander. Ik zal er geen kookwedstrijd mee winnen maar evenmin een zwart schort.