Eerder deze week las
ik een artikel in de Britse krant The Guardian, getiteld ‘Instagrammers are sucking the life and soul
out of travel’. Bij zo’n titel veer ik meteen
op. De Instagrammability of a destination
lijkt voor menige millennial -iemand van de huidige generatie- dé reden om op
reis te gaan. Onderzoek door een Engelse verzekeraar onder 1.000 Britse
volwassenen in de leeftijd van 18-33 jaar toonde aan dat 40.1% van de
ondervraagden zich laat leiden door hoe ‘Instagrammable’ hun vakantie
zal zijn.
De auteur van dit
artikel, Rhiannon Lucy Cosslett, reisde recent door Sri Lanka. Toeristen met
een obsessie voor hun social media feeds verpestten daar haar vakantie. In de
meeste tempels van dit boeddhistische land krijg je het verzoek niet met je rug
naar beelden van de Boeddha te staan als je ermee op de foto wilt. Fotograferen
mag maar niet met die pose; dat wordt door gelovigen als respectloos gezien. Desalniettemin
zag de auteur het talloze jongeren doen om hun foto vervolgens op Instragram te
zetten. Zij nam de trein van Ella naar Kandy -net als wij in 2016- die langs fraaie
bergpassen, watervallen en theeplantages voert. Aan boord trof ze jongelui aan die
zichzelf fotografeerden met hun blote voeten bungelend buiten de trein. Gevaarlijk
en ongeïnteresseerd maar kennelijk trending op Instagram…
Sommige van die reizigers
hebben een Travel Instagram-account en worden door reisorganisaties of dure
merken betaald om naar verre oorden te reizen en daar opnamen te maken. In het
onderhavige artikel las ik dat je al hotels hebt met zogenaamde ‘Instagram butlers’ die je de meest pittoreske hoekjes en
locaties toont voor je eigen fotoreportage. Het viel de auteur op dat veel
Instagram-foto’s op elkaar lijken: dezelfde locatie, hetzelfde perspectief,
dezelfde pose. Oersaai! Wat we met elkaar gemeen hebben, is dat we de wijde
wereld intrekken en ervaringen opdoen. Daar houdt de overeenkomst op. In plaats
van diversiteit zien we nu juist homogeniteit. “Social media encourages
the memeification of human experience”, aldus Cosslett. Instagram werd er onlangs van beschuldigd misbruik te maken van
de eeuwige, menselijke behoefte aan sociale acceptatie. Dat werd door het
bedrijf in alle toonaarden ontkend.
Zelf zit ik om vele
redenen niet op Instagram. Allereerst reis is liever zelf dan naar
reisverslagen en -reportages van anderen te kijken; een enkeling daargelaten
(zoals Frans Lanting, enkele van zijn National Geographic-collega’s en fotografen
van Planet Earth II). Bovendien heb ik het als blogger al druk genoeg. Tenslotte
voel ik totaal geen behoefte om mij vrijwillig te onderwerpen aan nog meer sociale
regels. Ik ben de eerste om te bekennen dat ik zelf ook weleens onzalige dingen
deed voor de perfecte foto of voor een unieke shot. Zo maakte ik er een van een
Egyptische tombe in Luxor terwijl dat niet mocht waarna mijn gloednieuwe digitale
camera ter plekke werd geconfisqueerd. Ik moest praten als Brugman om het destijds
kostbare apparaat terug te krijgen. Dat overkomt mij niet meer. Dan maar geen
Instar!
Een van de leuke
aspecten van reizen is voor mij de mogelijkheid om nieuwe mensen te ontmoeten. Heel
af en toe groeien onbekenden in korte tijd uit tot goede vrienden. Mijn liefje
en ik ontmoetten de Nederlandse Bernadette in 2006 op Fraser Island (Queensland,
Australië), het grootste zandeiland ter wereld. Ook haar is een flinke portie Wanderlust toe te schrijven. Die ontmoeting groeide uit tot
een hechte vriendschap. Wij woonden toen al in Spanje. We zagen elkaar
vervolgens in Nederland, Spanje en Bali. Het kwam met Bernadette zelfs tot
gezamenlijke vakanties. In 2016 vierden we het eerste decennium van onze
vriendschap Down Under.
In 2015 ontmoetten we
de Chilenen Luz-Maria en Eugenio tijdens een cruise langs de Galapagos-eilanden.
Sindsdien ontmoetten we elkaar eenmaal in Zuid-Spanje. Als alles volgens plan
verloopt, keren mijn liefje en ik later dit jaar naar Chili terug. Een reis
naar Chileens Patagonië staat namelijk op ons reisprogramma. In 2018 is het 200
jaar geleden dat Chili onafhankelijk werd van Spanje en dat wordt daar gevierd.
Chili is Lonely Planet's toplocatie om dit jaar te bezoeken maar daar kregen we het idee niet van. Een bezoek aan
de hoofdstad Santiago (hun woonplaats) is dan een logische stap. We wensten
elkaar via Whatsapp alle goeds voor 2018 toe.
Iets dergelijks gebeurde
weer tijdens ons recente bezoek aan Bali. We ontmoetten de Australiërs Clem
& Jo in ons resort in het Hoge Noorden en raakten met hen aan de praat. We
werden uitgenodigd om te komen logeren in hun “big, big house” in een
buitenwijk van Perth. (We bezochten West-Australië reeds in 2006 en 2014 maar vanwege
de grote aantrekkingskracht van deze regio blijft deze bestemming op onze bucketlist
staan.)
Zij vertrokken enkele
dagen eerder naar het zuiden van Bali dan wij. In de week van ons vertrek spraken
we daar met hen af om te gaan eten bij ons favoriete restaurant Fat Chow. Die
keuze was een schot in de roos. Zij at de favoriet van mijn liefje: een broodje
pulled pork op zijn Aziatisch, hij bestelde mijn favoriet: Indonesische laksa. We
genoten van het eten en ook dat schept een band. Inmiddels maakte Clem uit
eigener beweging een Whatsapp-account aan en stuurde ons vorige week hun eerste
bericht. Wij feliciteerden hen
vandaag met Australia Day, de nationale feestdag die tevens het einde van de
zomervakantie inluidt. Zij zijn onze Aussies of the Month! Ze brengen de dag door aan het strand, met kinderen en kleinkinderen. Toepasselijk!
Soms kruist jouw pad
dat van een ander en ontstaat er iets dat goed voelt en beklijft. Daaruit komen
mooie dingen voort en dat maakt reizen verslavend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten