Supermaan, bloedmaan, wolfmaan

Afgelopen maandagnacht was er een supermaan of bloedmaan te zien in deze omgeving (en elders op de wereld). In het Engelse taalgebied wordt de eerste volle maan van een jaar ook wel ‘wolf moon’ genoemd. Ik stelde mij voor hoe je dit verschijnsel ziet vanaf een zeilboot op de zuidelijke oceaan, ten zuiden van Australië... Het moet fantastisch zijn om zo'n gekleurde bal in zee te zien zakken! De zeilers van de Volvo Ocean Race vertrokken zojuist uit Melbourne richting Hong Kong; ook traject 4 is lang, technisch uitdagend en verraderlijk met kleine eilanden, stormen en doldrums. Het is voor het eerst in de geschiedenis van de race dat Hong Kong wordt aangedaan. Ik merk dat deze jaargang van de fameuze zeilrace mij minder boeit dan voorgaande edities. Dat heeft waarschijnlijk met drie dingen te maken: er doet deze keer geen vrouwenboot mee, de Nederlandse teams doen het niet heel goed (ze staan op plaats 4 en 6) en de app is slechter en minder boeiend dan weleer. 

Maandag was hier overdag fantastisch, met uitsluitend blauwe lucht. Toch was ik een beetje nerveus dat het bijzondere verschijnsel wellicht niet te zien zou zijn. Mijn liefje, de weervrouw, meldde namelijk dat het tussen 18:00 uur en 20:00 uur bewolkt zou zijn. De middag overleefden we een zwempartij en lunch met de mannetjes. We brachten de avond welbewust samen door zodat ik op elk gewenst moment vrij was om er met de camera op uit te trekken. We dineerden bij vegetarisch/veganistisch restaurant Akar om in de juiste stemming te geraken. Nee hoor, flauwekul. Het eten is daar gewoon lekker. Het restaurant voert een wereldkaart, met onder andere verrassende smoothies. Het is eigendom van een Britse vrouw die met een Indonesiër trouwde maar die relatie liep niet goed af voor haar. Ze scheidden en ze schijnt nu buiten de landsgrenzen te wonen. Haar zaak vaart echter wel, haar personeel bleef klantgericht, goed en uiterst vriendelijk. Het zijn meiden die wij allemaal kennen; nog zo'n goed teken.

Terwijl ik genoot van hetgeen op mijn bord lag, spiedde ik de lucht af naar de maan. Ik zag uitsluitend wolken. Op enig moment ontwaarden we iets vaags boven de tegenover gelegen Minimart. De maan scheen door dunner wordende wolken. Deel 2 van deze maantrilogie was in aantocht! (Deel 1, ook een supermaan, was in december 2017 tevens in Spanje te zien.) Deze volle maan, ook bloedmaan genoemd, zou zeven keer helderder zijn dan de gebruikelijke maan. Het begrip bloedmaan houdt in dat de maan in de schaduw van de aarde valt waardoor er niet veel licht komt en een rode gloed ontstaat.

Als amateur-fotograaf had ik mijn zinnen gezet op deze maan in een typisch Balinese setting. Dat viel nog niet mee. Ik liep een tijdje rond het Dolfijnen-standbeeld, op het bekendste plein van Lovina. Er zaten honderden mensen op en rond het beeld maar niemand zat daar met opgeheven hoofd. Elke dag gaan toeristen er bij het ochtendgloren en voor het vallen van de avond in traditionele vissersboten (prahu) op uit om een grote groep residente dolfijnen te aanschouwen. Na enige tijd had mijn liefje genoeg van het wachten en liep naar huis. Ik zette door, wachtend op het opentrekken van het firmament.

Vervolgens liep ik naar de Hindoe-tempel aan zee. Daar vonden in de afgelopen week drie dagen lang ceremonies plaats om de verjaardag van de tempel te vieren. Er stonden dus nieuwe banieren en andere versieringen van hout en bamboe bij de poort. Inmiddels trokken de wolken weg en verschenen maan en sterren. Terwijl ik diverse standen op mijn camera uitprobeerde, werd ik belaagd door twee Balinese pubermeisjes die per se Engels met mij wilden praten. Ik complimenteerde hen met het goede Engels, vroeg waar ze vandaan kwamen, wanneer ze naar huis terugkeerden en waar ze nu logeerden. Dat zijn de drie vragen die je hier geheid krijgt als buitenlandse toerist.

Zij waren afkomstig uit Candidasa (een vissersplaats aan de oostkust van Bali), met hun ouders op een korte vakantie naar het noorden. De volgende dag zouden ze terugkeren naar huis en de hotelnaam kenden ze niet; de reservering was door hun vader gedaan. Moeder stond glunderend op enige afstand te luisteren naar het lopende gesprek. De oudste volgt een beroepsopleiding waarbij ze 's ochtends in de schoolbanken zat en 's middags in een hotel werkt. Ze vond school minder leuk dan werk. Mijn foto’s van de volle maan vielen bij hen in goede aarde. Mijn eigen geduld werd beloond: het werd een wolkeloze avond. Het werden niet de foto’s die ik in mijn hoofd had maar het gaat om de sfeer en die ving ik volgens mij wel…

De Balinese kalender wordt sterk beïnvloed door de maanstand en -soort. Die dag waren er in het resort echter geen ceremonies te ontwaren. Bovendien viel het ons op dat het personeel evenmin in ceremoniële kleding rondliep. Vreemd?! Dit is doorgaans het epicentrum van religieuze offerandes maar op die dag en avond gebeurde er ogenschijnlijk niets. Toen mijn liefje in het resort terugkeerde, werd haar tweemaal gevraagd waar ik was. “Taking pictures of the full moon/blood moon.” Zelf wandelde ik terug door ongelofelijk verlichte straten. Awesome! 

Toen wij op dinsdagochtend aan manager Ani vroegen waarom er de vorige dag niets ceremonieel gebeurde in het resort, zei ze dat ze het glad hadden vergeten. Ze waren te druk met andere dingen. Tja. Wie is hier nu de Balinees?! Deel 3 van deze maantrilogie vindt op 31 januari aanstaande plaats; dat wordt een volledige eclips, helaas niet te zien vanuit Spanje.