De ene gast was nog niet vertrokken of de volgende
meldde zich aan. Onze vriendinnen Rose-Marie en Ingrid keerden terug naar hun
Zwitserse honk. Wij lunchten afgelopen zondag met Karel en Milou, de ouders van
onze vriendin Joan die hier voor het derde, achtereenvolgende jaar komen
overwinteren. Zij verblijven in de urbanisatie waar mijn liefje en ik voorheen
woonden, in eenzelfde appartement aan de golfbaan als waarin wij jarenlang
verbleven. Zij hebben het daar zeer naar hun zin en vroegen ons of we ons oude
stekkie misten. Ons antwoord was een eenduidig “Nee”. Of ik dan nog iets van die vroegere
woonomgeving miste? “Jawel, het vergezicht”. We keken uit over een golfbaan en een natuurpark, met zicht op de Middellandse Zee en de Mar Menor in de verte. Het is echter niet zo dat ik nu onder dat gemis
gebukt ga.
De buitenthermometer op ons zonovergoten terras gaf in de
loop van de middag 43 graden Celsius aan; de koperen ploert staat pal op de gevel. Het is nog maar een maand na de kortste dag maar de zon is al krachtig.
Het is heerlijk om overdag weer in korte broek en slippers te kunnen lopen. Gisteravond
bracht ik in bermuda door. Wij genieten volop van deze winter!
Mijn liefje en ik wandelden in de afgelopen dagen weer langs
de duinen en over het strand. Tijdens een van die wandelingen trof ik een
groot, dood dier aan op het zand. De
scherpe tanden glinsterden in de zon. Het was een aal, dat was duidelijk. Het
bleek te gaan om de moeraal of murene van de Middellandse Zee (Muraena helena).
Een beet kan gevaarlijk zijn voor de mens vanwege het milde gif in het slijm
van het dier maar die kans was nihil, al was het lijf van de vis nog niet
helemaal stijf. In deze tijd van het jaar vissen mensen hier met dry suits aan, met harpoen in zee. Je ziet duikers of snorkelaars met een lekker hapje het
water uit komen; vaak met inktvis. In Spanje heb je een vergunning nodig als je
wilt harpoenvissen. Wellicht dat de aal door zo iemand was geschoten en op het
droge neergelegd? Dat je vist voor een lunch-hapje kan ik bevatten maar een vis
doden die jou waarschijnlijk niets doet, vind ik onnodig en jammer. De
onderwaterfoto van de moeraal in betere tijden is
van de hand van Steven van Tendeloo; met dank aan Wikipedia.
Qua vogels is hier thans niets opzienbarend te beleven. Ik
moet nog weken wachten totdat de omgekeerde vogeltrek, van Afrika naar
Noord-Europa, weer bijzondere beelden zal (kunnen) opleveren. Wel zag ik tijdens
wandelingen mensen te water gaan. Mijn tenen kromden toen ik naar hen keek. Op
het strand spraken we met Britse kennissen Pat & Sue die hier zeven maanden
per jaar wonen. Zij zijn enorme beach bums en zwommen tot nu toe dagelijks in
de Middellandse Zee. Zij vertelde mij dat de temperatuur van het zeewater thans
ligt op 16 graden. In mijn lichaam huist nog de 30 graden van Balinese wateren... Ik wacht nog een maand of drie voordat ik de eerste duik
zal nemen. Wel ga ik, als mijn snotkop voorbij is, een bezoek brengen aan het
overdekte zwembad in onze woonplaats. Eens kijken of ik daar wekelijks wil
zwemmen.
We hadden in het afgelopen weekend ook contact met
Elsa in Bali. Zij meldde ons dat de schoolleiding vroeg of het haar van de beide
mannetjes kon worden geknipt. Ook in Bali is het programma van de luizenmoeder
een sukses. Wij zijn de reden dat Yuda en Damai lang haar hebben, al vinden de
jongens het zelf ook cool. Damai heeft het langste haar, hij draagt het met
plezier in een staartje achterop zijn hoofd. Als papa Ketut hen met zijn
tondeuse onder handen neemt, zien ze er daarna doorgaans uit als broertjes van de
Noord-Koreaan Kim Jung-un. Nu we niet meer in hun omgeving zijn, kunnen ze doen
en laten wat ze willen. We kregen een foto toegestuurd van na de kapbeurt. De
mannetjes werden gefotografeerd in het plaatselijke zwembad. Ook hun levens
gaan gewoon door.
Het vertrek van Ketut lijkt nog niet aanstaande. Hij probeert
al maandenlang weer aan boord van zijn cruiseschip te komen. Het probleem bleek
te liggen bij een nieuwe lokale agent die zijn visum maar niet in orde bracht.
Het laatste nieuws is dat de cruise-organisatie onlangs van agent wisselde.
Wellicht dat zijn hele aanvraagprocedure opnieuw moet beginnen. Tja. Elk nadeel
hep se voordeel: de kans is groot dat hij de verjaardag van zijn jongste zoon
(februari) kan bijwonen. Diens goed gevulde verjaardagsdoos lieten wij met plezier
achter.
Het best heeft vriendin
Bernadette het thans voor elkaar. Zij is namelijk op vakantie in Mozambique (Zuid-Oost-Afrika).
Op de avond van de westerstorm die het Vaderland teisterde, vloog zij zonder
vertraging weg. De eerste dagen bracht zij in hoofdstad Maputo door. Daarna reisde ze in
tien uur met een bont gezelschap in een kleine bus naar de plaats Tofo. Daar
gaat ze binnenkort met walvishaaien zwemmen. De koraalriffen rondom deze kustplaats
trekken een van de grootste populaties walvishaaien ter wereld aan. De beste
tijd om deze giganten van de zee te zien is van november tot april dus ze koos haar
reis goed. Ik was jaloers toen ze het mij vertelde maar een goede vriendin
misgun ik niets. Snorkelen met deze grote vis staat al jarenlang op mijn
wensenlijst. Ze appte dat ze mij, snorkelmaatje, zal missen tijdens dit
avontuur. Dat is nog maar de vraag! De geopende mond van een walvishaai is zo groot dat we
daar allebei overdwars in passen. De bus kan er waarschijnlijk ook nog bij. Als het een beetje meezit, is het dier zes à
zeven keer groter dan zij. Oppassen voor die staart, Ber!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten