Wonen aan de Costa Blanca

Het is 20 jaar geleden dat mijn liefje en ik een vakantieoptrekje kochten in Spanje. We woonden toen nog in Kijkduin, waren daar lid van de plaatselijke golfclub en behaalden inmiddels onze golfvaardigheidsbewijzen. We kwamen op de golfbaan van Campoamor terecht door een advertentie in een Nederlandse krant. Ik legde contact met een Belgische projectontwikkelaar die ons uitnodigde om op hun kosten naar de Costa Blanca te vliegen. Dat aanbod sloegen we af. Onafhankelijk zijn was ons motto. Nog steeds.

Agustín Pérez Espinosa (rechts)
en de winnaar van het toernooi in 2017

We vlogen destijds op eigen gelegenheid naar Alicante en logeerden in een hotel aan de kust. We togen naar Lomas de Campoamor waar appartementsgebouwen werden gebouwd met zicht op of gelegen aan de golfbaan. Het terrein was eigendom van een Spanjaard op leeftijd, afkomstig uit Orihuela. Deze Agustín Pérez Espinosa, privé-eigenaar van de Koninklijke Golfbaan op de Heuvels, overleed op 1 maart jongstleden op 90-jarige leeftijd. Deze man organiseerde 27 jaar lang het ‘Toernooi van de Graaf van Barcelona’ op zijn eigen golfbaan. Wij waren nooit van de partij. We zagen hem wel af en toe in een golfkarretje over de baan gaan. Hij leek mij geen vriendelijke man...

De projectontwikkelaar en zijn Belgische verkoper Rik waren dat wel. Wat nóg belangrijker was, is dat zij als huizenverkopers niet pushy waren. Een dergelijke aanpak zou bij ons, eigenwijze dames, niet in goede aarde zijn gevallen en dat begrepen de beide heren snel. Op papier kozen we een appartementsblok, een verdieping en een hoekflat. We hoopten op een beetje zeezicht (en dat kregen we). Op het voormalige terras van de golfclub -het huidige imposante clubhuis stond er nog niet- ondertekenden wij een voorlopig koopcontract en betaalden 1.500 gulden aan, met de creditkaart.

Tevreden reden we die namiddag in onze huurauto terug naar Alicante waar we die avond afspraken om met de mannen te gaan eten. We kwamen terecht in een ontzettend leuk, typisch Spaans tapasrestaurant in het centrum van de stad. Toen wij de daaropvolgende ochtend uitcheckten en wilden afrekenen (dat gebeurde toen nog achteraf), bleek de rekening reeds door de heren te zijn voldaan. Dat hadden we maar te accepteren, aldus een van hen. We konden het gebaar waarderen.

Veel toekomstige eigenaren uit Nederland en België lieten zich destijds verleiden door de aanlokkelijke vooruitzichten van de Belgische projectontwikkelaar. Sommige mensen kochten veel meer dan één appartement; naar verluidt, zou dat fantastische opbrengsten sorteren. De bomen groeiden tot in de hemel. We kennen mensen persoonlijk die daar veel, heel veel geld investeerden en spijt kregen als haren op hun hoofd. De rooskleurige voorspellingen kwamen namelijk niet uit. De Spaanse bouwcrisis en de financiële crisis gooiden roet in het eten. De Belgische projectontwikkelaar maakte toentertijd veel vijanden. Ons was ook veel goeds voorgespiegeld maar wij hadden genoeg aan één plek onder de Spaanse zon. Bovendien blijft geld besteden altijd de beslissing van de portemonneehouder zelf. Het liep niet goed af met Luc, de Belgische projetontwikkelaar. Op een mooie zondagochtend viel hij van de racefiets en kwam met zijn hoofd terecht op de trottoirband. Hij overleed ter plekke…

Na oplevering (2002) vlogen we vanuit Engeland regelmatig voor een lang weekend naar ons liefdesnest aan de golfbaan. Soms zelfs maandelijks. In de eerste jaren was er alleen maar natuur en een beetje straatverlichting. Er waren nauwelijks supermarkten en restaurants in de omgeving. Het leven was eenvoudig. Wij bewoonden het appartement 14 jaar, vanaf 2005 permanent. Die zonnige plek gaf ons een extra duwtje in de rug om vroeg te stoppen met werken; we vonden daar immers een aantrekkelijk dak boven ons hoofd. De laatste jaren waren echter niet meer zo plezierig vanwege drukte en geluidsoverlast (verkeer, nabijgelegen bars).

Wat ik nooit zal vergeten, is de avond in augustus 2009 waarop ik alleen terugkeerde na een lange dag in het ziekenhuis. Mijn liefje was net geopereerd aan borstkanker. Recent was er een centro commercial in de buurt geopend en dat zagen wij met lede ogen aan. Op die bewuste avond gilde een slechte zangeres op het terras van een Ierse pub mij toe. Dat was de kentering, wat mij betreft!

Afgelopen weekend vierden wij de verjaardag van vriendin Agnes op Lomas de Campoamor. Het blijft een bijzondere plek. Vooral het uitzicht over de golfbaan, de Middellandse Zee, de Mar Menor en de vele roofvogels boven de Sierra de Escalona missen we.

We verruilden ons appartement in 2017 voor een twee-onder-een-kap-huis in een Spaanse woonwijk aan zee. We hebben nu meer zon en meer terras, kunnen tuinieren, fietsen, lopen naar zee en genieten van stadse faciliteiten (onder andere een bioscoop). Geen vergezichten, wel rust en ruimte. Dat vinden wij beiden een groot goed. De eerste strandtent staat alweer op het zand, klaar om vaste gasten zoals wij van koek & zopie te voorzien. ¡Alegria!

Op andere plekken in onze wijk wordt ook gebouwd. Zo wordt een deel van de ruime parkeerplaats langs de wandelboulevard nu omgetoverd tot een sportcentrum. Het is een dependance van het bestaande centrum Pinatar Arena, op loopafstand van ons huis, aan de provinciegrens met Murcia. De palmbomen staan al op het terrein. Aanvankelijk leek het op een groot openluchtzwembad maar nu weten we dat het een ondiep kinderbad wordt, een plaats waar je kunt midgetgolfen en voetballen. Onze gemeentebestuur doet veel voor zijn inwoners. (Het worden er ook meer en meer.) Het complex heeft een budget van ruim 1 miljoen euro. Elke week bekijken we de vorderingen. 

Op het resterende deel van diezelfde parkeerplaats vertoeven thans campers uit diverse Europese landen. Ik ontwaarde wagens uit Duitsland, Groot Brittanië, Zweden, Zwitserland, Frankrijk en Nederland. Een stad als Torrevieja nam vorig jaar maatregelen om die wildkampeerders-op-wielen tegen te gaan. Wat je vervolgens ziet gebeuren, is dat men in een kustplaats verderop gaat staan. Toegegeven… er zijn onvoldoende kampeerplaatsen voor dit type overwinteraars, in dit deel van Spanje. Volgens cijfers uit 2017 zijn er minstens anderhalf miljoen kampeerwagens in Europa. Een deel van hen streek recent neer in mijn woonwijk. Het moet niet gekker worden! Kamperen en overnachten op dat terrein is sowieso niet toegestaan. Mijn grootste zorg is echter wat die reizigers doen met hun afval uit de leidingen. Gaat dat de grond in? Wordt het in de duinen gestort? Tja.

Sinds anderhalve week hebben we nieuwe buren. Ze zijn Spanjaarden en heten Isabel en Jesús (‘Gesoes’). Hij is inmiddels gepensioneerd, zij werkt nog als lerares Wiskunde op een plaatselijke middelbare school. Hun enige dochter, die woont en werkt in de stad Valencia, leerden we eerder kennen. Isa’s broer bezat reeds een vakantiehuis in onze straat en maakte zijn zus attent op het Te Koop-bord van onze Engelse buurvrouw. Ze zijn nog niet helemaal gesettled, verblijven er nog niet permanent. Haar moeder, die tijdelijk in het huis van zoonlief woont om haar kinderen te helpen, kookt dagelijks en loopt regelmatig met de stofzuiger heen en weer. Kom er eens om! Het is algemeen bekend: Spanjaarden hebben een hecht familieleven. 

Gisterenmiddag werden we op hun terras uitgenodigd voor een glas champagne en chocoladetaart. Deze keer ontmoetten we Isa’s oudste broer die psychiater is (en ons een gratis consult aanbood), haar schoonzus die gepromoveerd fysicus is, hun twee kinderen die gewoon slim zijn en haar jongste broer die mechanisch ingenieur is. Deze Raul woont nog bij zijn moeder; ook een typisch Spaans verschijnsel. We werden naar goed Spaans gebruik ieder twee keer gekust. Op de vraag van mijn liefje aan Isa’s oudste neefje (16) “Do we kiss?” zei hij “Ofcourse”. We hebben er veel grijze cellen bij in de straat. Hoe leuk is dat! Een bezoek aan Nederland staat hoog op hun reislijstje. Het was uitzonderlijk mooi weer: strakblauw met minstens 26 graden Celsius op de thermometer. Ongekend voor deze tijd van het jaar.

Mijn liefje en ik gaan binnenkort naar Nederland. Ik ga tijdens dat bezoek niets publiceren. Blog 1213 laat dus even op zich wachten. Tot over een ruime week!