Desafortunadamente

De helaasheid van weer een jaartje ouder worden. Het zijn er inmiddels veel... Tja. Ik herinner mij enkele verjaardagen als kind, waar ik klasgenootjes mee uitnodigde naar de bioscoop, met frietjes en ijsje erna. Mijn ouders waren altijd gul. Mijn twintigste verjaardag vierde ik in het studentenhuis in Delft. Mijn dertigste vierde ik -voor de tweede keer- met mijn liefje; we woonden destijds enkele maanden samen in Dordrecht, de stad met de 900 monumenten die TIME onlangs als ‘het nieuwe Parijs’ bestempelde. Mijn veertigste vierden we in Thailand. Die dag viel dat jaar samen met songkran, het Thaise Nieuwjaar. Mijn vijftigste verjaardag vierden we in een koud maar kek Berlijn. Sweet memories.

Vorig jaar vierden 119.267 vrouwen in Nederland met mij dat ze 58 jaar werden. Dat getal, die leeftijd vond ik oké. Negenenvijftig vind ik een nikserig getal en een onbeduidende leeftijd. Bovendien zit het mij te dicht tegen zestig aan. Bijna zestig? Ik? You must be kidding! 60 wordt tegenwoordig het nieuwe 50 genoemd maar ik vind dat wensdenken.

In een 2017-interview met hoofddemograaf Jan Latten van het Centraal Bureau voor Statistiek (CBS) zei hij tegen een journalist van De Volkskrant het volgende:

“Als je nu 30 bent, zit je in je zogenaamde 'expansiefase'. Je kunt of moet nog van alles van je leven maken: nieuwe baan, carrière, eerste koophuis, verhuizen, nieuwe relatie, nadenken over kinderen, et cetera. Alles wordt steeds meer en groter. Maar naarmate je ouder wordt, ga je de 'contractiefase' in. Dat is de fase van afstand nemen: de kinderen gaan het huis uit, het einde van je carrière komt in zicht, je hebt minder jaren voor je dan achter je en je gaat nadenken over wat je van je die resterende jaren nog kunt maken. Vroeger gebeurde dat na je 50ste en alles wijst erop dat die grens steeds meer verschuift naar je 60ste. Op basis van de gestegen levensverwachting zou je kunnen zeggen dat 60 het nieuwe 50 is geworden.”

Het wordt deze keer een bedaagd feestje thuis, in aanwezigheid van een handjevol vrienden. Onder een strakblauwe lucht. Dat wel. Vandaag is paars, de kleur van de ……

When I am an old woman I shall wear purple
With a red hat which doesn't go, and doesn't suit me.
And I shall spend my pension on brandy and summer gloves
And satin sandals, and say we've no money for butter.
I shall sit down on the pavement when I'm tired
And gobble up samples in shops and press alarm bells
And run my stick along the public railings
And make up for the sobriety of my youth.
I shall go out in my slippers in the rain
And pick flowers in other people's gardens
And learn to spit.

You can wear terrible shirts and grow more fat
And eat three pounds of sausages at a go
Or only bread and pickle for a week
And hoard pens and pencils and beermats and things in boxes.

But now we must have clothes that keep us dry
And pay our rent and not swear in the street
And set a good example for the children.
We must have friends to dinner and read the papers.

But maybe I ought to practice a little now?
So people who know me are not too shocked and surprised
When suddenly I am old, and start to wear purple. 

Jenny Joseph (1932, Birmingham)