Lentefeesten

Terwijl men gisteren in Nederland het leven vierde van de koninklijk familie (een Koningsdag zonder gedoe), waren we hier aanwezig bij de begrafenis van de sardien. Het is een van de lentefeesten die we niet willen missen. Met dit fiesta de primavera wordt het einde van het carnaval en het begin van het zomerseizoen ingeluid. In heel Spanje wordt dit evenement gevierd maar die van Murcia is het bekendst. Het noodweer van afgelopen weekend, dat mijlenver weg lijkt, was een keerpunt in het weer. Vandaag lopen we hier voor het eerst in t-shirt, shorts en teenslippers. Het zomerse seizoen brak hier aan. We maakten het terras in orde. 

Mijn liefje stond in de nacht voorafgaand aan bovengenoemde festiviteit om 04:00 uur mopperend op. Zij meldde dat ze de slaap niet kon vatten en naar beneden ging. Daarna verplaatste ze zich naar de logeerkamer. Haar slaapgebrek lag deze keer niet aan mij. Haar benen speelden haar parten… Na haar vertrek uit de echtelijke sponde kon ik de slaap op mijn beurt niet vatten. De daaropvolgende uren deed ik hazenslaapjes. In Huize Barefoot zijn er van die nachten maar zelf doe ik daar niet al te moeilijk over. Ik heb tegenwoordig geen toppresentaties of examens meer te doen dus we kunnen ons een dipje veroorloven. Ik hield er echter rekening mee dat mijn liefje niet fit genoeg zou zijn voor het geplande uitje naar Murcia. Later dan gebruikelijk schoot ik wakker omdat ik meende dat zij mij riep. Ik liep naar de logeerkamer en zag haar nog in comateuse toestand in een dekbedholletje liggen. O-o. Het geroep bleek niet van haar afkomstig te zijn. Op haar beurt werd zij wakker van mijn actie. Tja.

Na het ontbijt, de dagelijkse taallessen en een douchebeurt gingen we alsnog op pad. Het was alweer een tijd geleden dat we naar Murcia reden. Langs de route zag ik een flink aantal nieuw aangelegde landbouwgronden en nieuwe bedrijven. Het blijft een interessante route: golfbanen, uitgestrekte landbouwvelden vol jonge citrusaanplant en groenten, urbanisaties in the middle of nowhere, veelkleurige heuvels (soms afgegraven) en andere vergezichten. We zoefden erlangs.

Naarmate we de provinciehoofdstad naderden, zagen we af en toe een vliegtuig opstijgen. De nieuwe luchthaven Corvera ligt op ongeveer 45 minuten afstand van ons huis. Mensen die vroeger landden en vertrokken van het kleine vliegveld van San Javier -wat je qua schaal kon vergelijken met vliegen vanaf Rotterdam Airport- gingen er qua afstand flink op achteruit maar als je gewend bent om vanuit Alicante te vertrekken, is de reistijd nu korter. De route er naartoe is tevens gemakkelijker: goede,  overzichtelijke wegen zonder rotondes al heb je hier en daar wel radarcontrole op snelheid. Er komen momenteel nog niet veel vliegmaatschappijen aan op het nieuwe vliegveld. Het gemiddeld aantal vluchten ligt onder vijf per dag. Het is nu vooral de thuishaven van RyanAir, met vluchten van en naar het Verenigd Koninkrijk. In het hoogseizoen (zomer) zal het aantal en het aanbod gestadig groeien.

Vorig jaar namen we vriend Frans mee naar de Entierro de la Sardina. Wij vonden dat het tijd was hem bloot te stellen aan dit typisch Spaanse feest in Murcia. Hij genoot ervan, naar verluidt. Het ging er dit jaar veel bedaagder aan toe dan in vorige jaren, al begrijp ik niet waarom. Vorig jaar waren de straten overal en voortdurend gevuld met luidruchtige, kleurrijke gezelschappen. De groepen kwamen ze van heinde en verre, zelfs van ver over de landsgrens. Nu waren het dezelfde dweilorkesten die rondjes liepen. Het is vooral een kinderfeest. Verklede mannen delen plastic speeltjes uit, van het volledig nutteloze soort. Made in China. Tja.

Wat ons tevens opviel, was het grote aantal tweelingen in buggies. In onze eerste omgang door het centrum telde ik tenminste twaalf ouders die dubbele kinderwagens voortduwden. Vaak met prachtige kids. Het was het feest van de tweelingen. Ik begrijp hoe dat komt. De eurocrisis was heftig in Spanje en hield lang aan. Daardoor stelden Spaanse vrouwen hun moederschap jarenlang uit. Bijna drie op de tien aanstaande moeders is ouder dan 35 jaar en één op de vijf is zelfs ouder dan 40 jaar. Zij moeten dan relatief vaak gebruik maken van externe reproductieve technieken om zwanger te raken. Murcia heeft een wereldberoemde kliniek (IVI) waar men pionier is in dit soort technieken. Jaarlijks komen daar 5.000 stellen uit 80 landen om zich te laten bijstaan bij het zwanger raken. Het sukses van de kliniek is onomstreden: negen van de tien stellen die daar aan de bel trekken, gelukt het om zwanger te raken en kinderen op de wereld te zetten.

Murcia is en blijft een prachtige stad waar we altijd naar zullen terugkeren. Het is intiem, zeer Spaans en goed onderhouden. Het lentefeest van de Sardien werd dit jaar vooral opgesierd met bloemen: sommige straten kregen een plafond van duizendschoon en andere soorten. Gevels van bijzondere panden (Teatro Romano, Casino) werden aangekleed met paprika’s in alle kleuren. Een fraai gezicht. Als ik een jonge professional zou zijn (Spaans of niet), zou ik daar willen wonen en werken. Ik vind deze provinciehoofdstad mooier en interesanter dan provinciehoofdstad Alicante. Oké, Alicante heeft stranden en zee maar Murcia heeft heel veel sfeer, stijl en cultuur...

We ontdekten nieuwe plekken, zoals de Mercado de Correos. Je zou het kunnen vergelijken met de markthal van Rotterdam maar dan architectonisch minder interessant. Culinair is het juist interessanter. Dit gerenoveerde, oude postkantoor van de stad biedt onderdak aan stemmige tapasbars en een grote centrale bar. Je kunt er traditionele en minder traditionele hapjes verkrijgen. Wij zegen er neer voor een glaasje en een tapa. In een mum van tijd liep het pand vol, van piepjonge tot stokoude klanten. En tweelingen! Zo ontstond weldra een levendige sfeer. De sardien is begraven, mijn liefje voelt zich als herboren.

Vandaag gaat men in Spanje naar de stembus. Ik hoop dat de huidige regering als winnaar uit de bus komt en het mandaat krijgt verder te regeren. Ik vind dat de club van premier Sánchez het goed doet! En hopelijk krijgt de nieuwe partij VOX, als extreemrechts bestempeld, weinig voet aan de grond. Het leven wordt er niet per se beter op met dit gedachtengoed en al te vurig ultranationalisme. Aan deze landelijke verkiezingen mogen wij als buitenlandse residenten niet meedoen. Dat is eigenlijk best raar als je er goed over nadenkt. We wonen hier, betalen hier belasting. Ook in het Vaderland stemden we voorheen niet. Dat lag niet aan onze mindere betrokkenheid (in tegendeel), het lag aan een stuntelende tante Pos. Op ons vorige adres kwam post niet of nauwelijks aan. Dat veranderde radicaal met postbode Carlos die hier wekelijks voor de poort staat. Hier ontvangen we nu dus ook post van het Vaderland. Een stembiljet voor de Europese Parlementsverkiezingen is al binnen. (Daaraan zouden we ook langs Spaanse weg mogen deelnemen.) De plaatselijke gemeenteraadsverkiezing staat hier volgende maand wel op de rol. Ik weet al op wie ik mijn stem ga  uitbrengen; het zittende lokale bestuur doet het goed, wat mij betreft.