Ik kan haar dromen

 

Een nieuw jaar begint voor mij nogal beladen. Vandaag is namelijk de sterfdag van mijn vriendin Nelly. Zij overleed op 2 januari 2009 aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Sindsdien sta ik ook als blogger stil bij deze dag. Afgelopen jaar was ze vaker dan gewoonlijk in mijn dromen. Vanwege de lockdown waren de dagen saaier dan ooit maar de nachten bleken ongekend enerverend.

In 2008 kampeerden mijn liefje en ik van april tot en met september in Kijkduin om dicht bij onze vriendin te kunnen zijn. Diederik, Nelly‘s man (en begaafd fotograaf), maakte in juni van dat jaar een fotoreportage van ons tweeën. Dat was haar idee. Het werd een dierbare herinnering. Het doet nog steeds pijn haar te moeten missen. 

Nelly was een bijzonder mens. Niet alleen voor mij.

 

Ik kan je dromen 

Ik draag (g)een foto van je met me mee
Daar durf ik openlijk voor uit te komen
Wat mensen met zo’n foto doen; geen idee
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Ik kan je zien van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat
Er valt voor mij aan jou niet te ontkomen
Omdat je haarfijn op mijn netvlies staat
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

En als je lichaam ooit een keer niet naast me ligt
Maar bijvoorbeeld in New York, in Saint-Tropez of Rome
Dan doe ik af en toe gewoon mijn ogen dicht
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Zelfs als je bij me weggaat, maakt dat niet echt uit
Ik heb mijn voorzorgsmaatregelen al genomen
En ik heb je zo weer terug als ik mijn ogen sluit
Ik hoef je niet te zien, ik kan je dromen

Van: Jeroen van Merwijk & Harry Jekkers 

In februari 2020 maakte cabaretier, tekst- en liedschrijver Van Merwijk (1955) bekend dat hij ongeneeslijk ziek is (uitgezaaide darmkanker). Het gaat niet goed met hem. Wat hem zal hebben geroerd, is dat hij onlangs de Edison Oeuvreprijs voor Kleinkust kreeg overhandigd. Die prijs werd in 2004 afgeschaft maar speciaal voor hem weer eenmalig in het leven geroepen. Bij hoge uitzondering, voor een uitzonderlijk mens.