Muchacho

We hadden het zo graag anders gedaan vandaag! Het is de verjaardag van goede vriend Roland. Hij en zijn partner verblijven momenteel in hun vakantiehuis; zijn kapsalon in Nederland mag toch niet open. Hier zijn ze om te golfen in de zon, vrienden te bezoeken en samen te eten. Hij viert geen bijzondere leeftijd maar het is wel een bizar jaar waardoor deze jaardag lang memorabel zal zijn, vermoed ik...

Gedurende hun verblijf hier ging door golfen een dikke streep, mogen we elkaar niet meer thuis bezoeken en samen eten kunnen we helemaal op onze buik schrijven. Acht handen op een schamele buik. Allemaal door covid-19 dat recent oplaaide in deze regio. Niet zo’n klein beetje, de coronabesmettingen klotsen inmiddels tegen de plinten op, helaas.

Roland is een goede kok en dat weten we al jaren. Toen we onlangs nog wel mochten samenkomen, verbaasde hij ons als koekenbakker 2.0! Er stonden drie pannen op het vuur en zonder met zijn ogen te knipperen, bakte hij in een voortdurende stroom de mooiste pannenkoeken van mijn leven. Ik keek gefascineerd toe naar deze goedgeoliede machine (met bier en een snufje zout). De koeken van Roland sloegen alles; zowel in aantal als in smaak. En de manier waarop!  Hij flipte ze stuk voor stuk suksesvol om, hoog in de lucht, zonder naar de pan te kijken. Als een volleerd barman die met flessen jongleert voor de lekkerste cocktails. Mijn beperkte bijdrage aan dat spek-takel (!) was het flinterdun snijden van een appel. We kregen er nog twee mee naar huis voor de lunch van de volgende dag. Zelfs toen waren ze nog heerlijk. 

In aanloop naar zijn verjaardag vroeg ik wat hij wilde eten op die dag. Wij zouden hem namelijk op een feestelijk thuismaal trakteren. Er is (bijna) niets leuker dan koken voor vrienden. Hij had trek in chili con carne. Dat maakt zijn liefhebbende man nooit voor hem omdat Frans niet van bonen houdt. Hoe kun je nu niet van bonen houden? vroeg ik in oprechte verbazing aan zijn lieffie. Een bonenschotel hoeft echt geen weke massa te worden, als je de juiste bonen maar gebruikt. Al lieten we de Nationale Dag van de Boon net achter ons (6 januari), dat was voor mij hét moment om een Mexicaans menu voor Bonestaak en zijn Bulletje te gaan bereiden.

Frans is evenmin liefhebber van paprika dus die zou ik separaat bereiden en serveren als bijgerecht. Bovendien zou ik het gebruik van jalapeños, de hete groene Mexicaanse peper die niet mag ontbreken, matigen want mijn liefje kan niet al te pittig eten. (Tja, onze partners en hun culinaire kuren...) Dit zou het menu worden: chili con carne, guacamole met nachos, pico de gallo, jicama-komkommer en sinaasappelsalade met chilivinaigrette, avocadosalade met blauwe kaas en pepitos, gegratineerde groentewraps met kip en empanadas met verse ananas en kaneel als toetje.

In het januari 2021-nummer van kookmagazine ‘Delicious’ dat ik onlang van vriendin Bernadette ontving, las ik een stap-voor-stap recept voor Mole Poblano, de wereldberoemde saus uit de historische stad Puebla (zuid-oost Mexico). Het is een mengsel van noten (pistache en amandelen), zaden (sesam en pompoenpitten), diverse soorten pepers, rozijnen, specerijen (komijn, kaneel, anijszaad), bloem, rijpe banaan, ui en knoflook, pure chocolade en kippenbouillon. Het gerecht is tamelijk bewerkelijk maar daarvoor heb ik nu ruim de tijd.

Want het feestje mag niet doorgaan van de regionale autoriteiten. De jarige houdt het verrassingsmenu tegoed, voor als we samen weer iets mogen ondernemen. Volgens de nieuwe regels mogen we vandaags zelfs niet samen op een bankje in het park vertoeven. (En ga aan een patrouillerende Spaanse politie-agent maar eens overtuigend uitleggen dat we toch echt van dezelfde LGBTIQ-familie zijn!) Ik denk dat we de verjaardagskado’s voor de keukenprins maar bij de poort van zijn kasteel neerleggen, aanbellen en vervolgens hard de straat uit rennen. Guttegut, wat een gedoe…

Roland studeert Spaans met taalapp Duolingo, net als wij. Onlangs feliciteerde ik hem met het behalen van zijn 365ste aaneengesloten oefendag met Duo. We hebben lol in leren en regelmatig gaat ons gesprek over deze taal die we onder de knie proberen te krijgen.

Vandaar dat onderstaand gedicht wel aan hem is besteed. Een man loopt in een donkere, stille straat. Een straat waaraan geen deuren grenzen, wel overal dorre bladeren. Hij struikelt, valt en staat weer op. De ik-figuur wordt gevolgd maar als hij omkijkt: niemand. Een fantoomspel, vol met melancholie...

"The poetry of Octavio Paz", schreef de Spaans-Mexicaanse dichter en literatuurcriticus Ramon Xirau eens, "does not hesitate between language and silence; it leads into the realm of silence where true language lives."

Dit gedicht werd in 1963 geschreven. Het is van de Mexicaanse dichter Octavio Paz Lozano (1914-1998). Paz werd geboren in de omgeving van Mexico-Stad. Op 17-jarige leeftijd publiceerde hij zijn eerste gedicht. Hij was een verklaard voorstander van de Spaanse Republiek, tegen het fascisme van generaal Franco. Hij verbleef meermalen in Spanje, waar hij contact legde met intellectuele medestanders. Belangrijke poëziebundels van zijn hand zijn getiteld ‘Tussen de steen en de bloem’ en ‘Het labyrinth van eenzaamheid’. In 1945 trad Paz toe tot de Mexicaanse diplomatieke dienst. Hij werd ambassadeur in landen in bijna alle hoeken van de wereld. Voor zijn oeuvre ontving Paz in 1990 de Nobelprijs voor Literatuur. Hij overleed in Mexico-Stad op 19 april 1998. 

Felíz Cumpleaños, Rolando!

La calle (De straat) 

Es una calle larga y silenciosa.

Ando en tinieblas y tropiezo y caigo

y me levanto y piso con pies ciegos

las piedras mudas y las hojas secas

y alguien detrás de mí también las pisa:

si me detengo, se detiene;

si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie.

Todo está oscuro y sin salida,

y doy vueltas en esquinas

que dan siempre a la calle

donde nadie me espera ni me sigue,

donde yo sigo a un hombre que tropieza

y se levanta y dice al verme: nadie.