Op deze nationale feestdag eet men hier Roscón de Reyes, een krans –vertaling van het Spaanse woord corona (!)- met kandij en zoete vulling of een amandelstaaf in ronde vorm. Tenminste één miljoen van dit soort taarten zou vandaag worden gegeten. Vooral jonge Spaanse kinderen kijken uit naar Los Reyes Magos. Normaliter worden in het ganse land optochten gehouden waarbij de drie wijzen worden binnengehaald en de kinderen worden getrakteerd op snoepgoed. Vanwege corona gebeurt dat nu bijna nergens. Er zullen hier en daar wel drie koningen door de straten lopen maar kinderen zullen hen door ramen of vanaf balkons moeten aanschouwen.
De avond voorafgaand aan deze dag zetten Spaanse kinderen hun schoen, zoals kids in Nederland dat een maand eerder deden. Net als het Sinterklaasfeest in de Lage Landen discussies oplevert, zo bestaan die hier ook. Een van deze koningen is zwart (Balthasar). Tot voor kort werd hij vertolkt door een zwart geschminkte witte man. In Madrid begon men als eerste met een werkelijk zwarte koning van Afrikaanse origine.
Kennelijk kent ook de eetbare Driekoningenkrans een lange traditie: in de tweede eeuw voor Christus zou iets dergelijks al in gebruik zijn bij de Romeinen, ter ere van de god Saturnus. Destijds bestond de taart uit vijgen, dadels en honing. Die bevalt mij op het gehoor beter dan de versies die je hedentendage in de winkels ziet liggen. Vanwege aversie tegen teveel suiker koop, kook of eet ik zoiet niet. Onze vrienden Roland & Frans brachten onlangs een amandelstaaf van bakkerij Tetteroo mee, een topbakker uit Laren. Met niet al te zoete amandel gevuld, knapperige korst en subtiel amandelschaafsel er bovenop. Die staaf was in één keer op. Smullen!
Volgens de traditie wordt in Spanje een boon in de roscón verstopt. Degene die de boon in zijn of haar stukje taart aantreft, wordt uitgeroepen tot Koning of Koningin van de Dag; met alles wat daarbij hoort: onschendbaarheid, belasting ontduiken, een speedboat van 2 miljoen, vakantiehuizen in zonovergoten oorden, duizenden maîtresses, op vakantie in coronatijd, een eigen golfbaan, gouden toiletpotten, gevelpanden met eigen naam in neonletters… Noem maar op!
Van echte koning naar nepheerser is een kleine stap, wat mij betreft. Dit is mijn aller-allerlaatste blog over Donald Trump. Dat beloof ik! Hoogstwaarschijnlijk plaats ik nog een uitzwaaiding op 20 januari maar dat zal dan het einde van mijn Trump-obsessie zijn.
Vandaag wordt echter nog een spannende dag in Washington D.C. want daar worden de stemmen geteld die Joe Biden officieel tot winnaar van de afgelopen presidentsverkiezing moeten uitroepen. Niets staat de president-elect dan nog in de weg om later deze maand te worden ingezworen als de nieuwe president van de Joe Es of Ee.
Normaliter is dit een routinekwestie. De stemmen worden per staat in een gesloten houten kistje de Kamer binnengebracht. Het kistje wordt in het bijzijn van senatoren en parlementariërs geopend en de stemmen worden hardop geteld door speciale leden (zogenaamde ‘tellers’) van beide politieke stromingen: Democraten en Republikeinen. Het zijn er 306 voor Biden en 232 voor Trump. Die stemmen moeten vervolgens door alle aanwezige politici worden gecertificeerd. De president van de Senaat, Vice-president Mike Pence (onderdaan van Trump), overziet de procedure en roept aan het einde van die telling de winnaar uit. Trump legde druk op zijn tweede man teneinde iets ten faveure van zichzelf te doen. We gaan zien hoe Pence acteert.
Met de komst van Donald Trump als president ontstond er een nieuw normaal. Beter gezegd: een geheel nieuw Abnormaal. Afgelopen weekend konden we dat, dankzij de Washington Post, met eigen oren horen: een uur lang zette Trump de hoogste verkiezingsbaas in Georgia (Republikein) onder druk om nèt genoeg stemmen te vinden om daar alsnog de overwinning op te eisen. Het zijn hopelijk de laatste stuiptrekkingen van een zeer corrupte, criminele man.
Sinds de presidentsverkiezing van november hebben Trump en zijn team bijna 60 rechtzaken aangespannen om de uitslagen te betwisten, tot aan het Hooggerechtshof toe. De stemmen zouden vals zijn, Democraten hadden ‘zijn’ overwinning gestolen. Tot tweemaal toe weigerde de mannen en vrouwen van de Supreme Court, met drie van ‘zijn’ rechters, zich in deze kwestie te mengen of hem gelijk te geven. Nooit was er reden aan het kiessysteem, het aantal stemmen en de uitslagen te twijfelen.
Nu wil het geval dat een groot aantal Republikeinse senatoren en parlementariërs, onder andere uit de zes staten waar Trump dacht te gaan winnen maar verloor, vandaag uit loyaliteit aan Trump de certificering van de officieel uitgebrachte stemmen op Joe Biden zullen gaan weigeren. Als een ware Don Corleone eiste Trump in de afgelopen tijd loyaliteit van ‘zijn’ collega-Republikeinen. Een groot aantal van hen hoopt in de nabije toekomst te worden herkozen en de toorn van de teleurgestelde en boze Trump-kiezer zou ook op hen kunnen neerdalen.
Het wordt Trump’s ultieme loyaliteitstest in eigen gelederen... Iedereen zal na vandaag weten wie van zijn Republikeinse entourage verdorven genoeg is om iets dat keer op keer feitelijk en rechtsgeldig blijkt te zijn, in twijfel trekt om ‘zijn’ corrupte baas te plezieren. Dat politiek kan corrumperen, wereldwijd, weet eenieder met interesse in dit onderwerp. Trump deed daar in de afgelopen jaren telkens scheppen bovenop. Hij deinsde nooit terug voor dreigementen. Als leden van ‘zijn’ partij dat niet doen, zouden ze weleens aan de vissen in de Potomac-rivier kunnen worden gevoederd. (♫ Alles is van Don-nie ♫)
“Gebrek aan [een moreel kompas] verandert mensen in zwanendons, in veertjes die je vanuit je handpalm met een ademzuchtje iedere gewenste richting op kan blazen.” Ik vond de beeldspraak treffend en passend voor gebruik in dit blog. De passage komt uit de laatste roman van Pieter Waterdrinker (1961), getiteld ‘De rat van Amsterdam’. Ik zou het een hedendaagse, ietwat cynische schelmenroman willen noemen.
Het boek gaat over de Joodse Let Ruben Katz (met Russisch bloed) die vanuit de gevangenis terugkijkt op zijn leven. Met zijn intellectuele ouders rijdt hij in 1990 in een urinekleurige Lada de vrijheid tegemoet. Ze zijn op weg naar Israël maar stranden in Amsterdam. Het gezin bouwt daar een nieuw leven op; met veel vallen en opstaan. Terwijl moeder het verdriet om hun in Riga begraven dochter nauwelijks te boven komt en steeds verder wegkwijnt, proberen vader en zoon Katz ieder op hun manier zo snel mogelijk te integreren in het Bloembollenkoninkrijk aan Zee (Nederland). Vader Katz begint een instituut voor Duitse taal- en letterkunde, terwijl Ruben Katz na zijn rechtenstudie gaat werken voor de Nationale Armenloterij, een filantropisch instelling. Door Waterdrinker een “rattenbolwerk” genoemd. De auteur schuwt grote thema’s in deze roman niet: emigratie, ontheemding, zingeving, corruptie, liefde... Een zeer onderhoudende en soms vermakelijke pil van 480 bladzijden, geschreven door een Hollander die onder andere Russisch studeerde en al 20 jaar met zijn Russische echtgenote in Poetin’s Rossiya woont.
In oktober vorig jaar verscheen het boek ‘Authoritarian Nightmare: Trump and his Followers’ van de Amerikanen John Dean en Bob Altemeyer. Dean was adviseur van Nixon, direct betrokkene bij het Watergate-schandaal. Hij bekende destijds schuld aan obstructie van de rechtsgang. Altemeyer is emeritus hoogleraar in de psychologie en deed jarenlang onderzoek naar autoritair gedrag.
Altemeyer ontwikkelde tijdens zijn academische carrière onder andere de RWA-schaal, een aanduiding voor Right Wing Authoritarianism. (Je kunt je eigen gevoeligheid hiervoor op het web testen.) In de jaren '80 en '90 van de vorige eeuw werden Amerikaanse politici van beide zijden voor het eerst aan zo’n test onderworpen. Daaruit kwam naar voren dat Republikeinen bijna allen significant hoger scoorden op deze schaal dan Democraten. De hoogste scores werden behaald door afgevaardigden uit de zuidelijke staten.
“Trump’s base is oblivious to his unpresidential behavior, endlessly forgiving of his incompetence, and stands “ready to give Trump all the power he wants” in exchange for his promise to reverse societal change and protect them from the purported danger posed by “lawless” minorities and immigrants.” Tja.
De kans dat de actie van Trump’s Republikeinse hielenlikkers, bekend als The Mafia Brotherhood, vandaag sukses zal hebben, wordt door deskundigen als klein ingeschat. Hun bezwaren moeten namelijk worden overgenomen door de leden van beide huizen. Democraten hebben echter de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden dus de kans dat ze met hun motie meegaan, is minimaal. Bovendien heeft de voorzitter van de Senaat, de Republikein Mitch McConnell, Biden eerder -zij het laat- erkend als winnaar van deze presidentsverkiezing. Hij riep zijn collega’s in de partij op deze actie niet te ondernemen of ondersteunen. Maar ja, wie luistert er tegenwoordig nog naar rede, naar een gematigde stem?!
Vandaag zal het dus nog stormen aan de andere kant van de Atlantische oceaan. Van Trump zijn we binnenkort af, Trumpisme zal nog wel even voortduren in de Amerikaanse politiek. Dat laat ik voortaan langs mij heen gaan. Ook dat is een belofte!
Afgelopen weekend las ik een mooi interview met programmamaker, China-deskundige en verwoed vogelaar Ruben Terlou in de Volkskrant. Aanstaande zondag begint zijn nieuwe 7-delige reisserie op NPO2 (20:20 uur), getiteld ‘De wereld van de Chinezen’. Deze keer reist hij niet door China maar gaat hij op zoek naar Chinezen in het buitenland. Ik werd groot fan van zijn vorige programma’s dus ik zal steevast voor de buis zitten. Op de VPRO-site las ik dat hij onder andere dissidente Chinezen opzoekt in Madagaskar die groot fan blijken te zijn van Trump. Terlou raadt ons, Westerlingen, aan een draai van 180 graden te maken. We maakten ons druk over de tweets van de Amerikaanse president. “Maar alsjeblieft, draai 180 graden, open je ogen en kijk naar het Oosten.”
En zo is ook deze blog dan weer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten