Koud om het hart

Foto: Juan Medina (voor REUTERS)

Nondeju wat was het koud hier! In Spanje bereikte de barometer dagenlang kouderecord op kouderecord. Dat blijkt voort te komen uit een Sudden Stratospheric Warming (SSW), een bijzonder verschijnsel in de meteorologie. De temperatuur in de stratosfeer (de luchtlaag tot op 50 kilometer hoogte) neemt plotseling toe waardoor op de grond ijzige temperaturen kunnen ontstaan. Dat koufront kreeg hier zelfs een vrouwennaam: Filomena. En zij zei geen sorry!

De sneeuwgrens daalde in rap tempo naar 600 meter hoogte en in het hoge noorden, rondom Madrid en op de zuidelijke hoogvlakten viel veel sneeuw. Heel veel. Meer dan er op die plekken in de laatste 50 jaar viel. De bijgevoegde foto is van de Plaza Mayor in de hoofdstad. Ik zag flimpjes van bekende en onbekenden Spanjaarden, met wegglijdende busjes en enthousiaste kinderen die sneeuwballen gooiden. Het leverde schitterende plaatjes op maar ik ben blij die dans te ontspringen.

Onze vriendinnen in Zürich konden deze week op één dag rekenen op een pak sneeuw tot wel 50 centimeter. In Nederland valt vandaag hier en daar een beetje sneeuw en komt gladheid voor. Positivo’s hopen op een Elfstedentocht in Friesland. Aan de Costa Blanca kregen wij kortstondig te maken met wind van stormkracht en flink wat neerslag. Het regende twee volle dagen achtereen; een unicum. De grote regenmeter in de tuin kon de hoeveelheid water nèt aan. Vanwege de kilte haalden we onze wollen truien uit de mottenballen. Mijn liefje kreeg een dag later last van allergische verschijnselen. Ze had waterige ogen en ook haar neus liep voortdurend over. Zodra ze het wollen kledingstuk uitdeed, verdwenen de klachten als sneeuw voor de zon. Net als buiten. Sindsdien schijnt de zon en pakken we de draad van zitten in de zon weer op. Gisteren wees de thermometer in de auto 19 graden Celsius aan. 

Onlangs moest ik naar het ziekenhuis voor een medische controle. De weg ernaartoe was uitgestorven. We konden met een mondkapje voor de ogen de vele rotondes op de route nemen zonder schade op te lopen of te veroorzaken. We verklaarden die stilte aan de hand van recentste maatregelen in buurprovincie Murcia. Daar scherpte het regiobestuur de coronamaatregelen recent aan. In sommige steden in die provincie zijn alle restaurants en bars inmiddels gesloten. Thuisbezoek mag nergens meer. De besmettingscijfers liepen fors op door sociale omgang op de nationale feestdag van Driekoningen. Deze stijging was dus te verwachten.

In de autonome regio van Valencia lopen de besmettings- en overlijdenscijfers eveneens op maar men kondigde nog geen nieuwe verscherping aan. De restaurants zijn hier 's avonds gesloten maar zijn wel open voor de lunch. De deuren van de horeca gaan om 17:00 uur dicht. We hebben al geruime tijd te maken met een avondklok; die van ons staat momenteel op 22:00 uur (tot 6:00 uur 's ochtends). Ik begrijp de ophef in Nederland niet over een dergelijk besluit... Daar houd je je toch aan?! Zo moeilijk is dat niet. 

Wij besloten onszelf recent te trakteren op een lekkere lunch bij een van onze favoriete restaurants: The Fish Bowl. Toen wij daar spontaan binnenstapten, wachtte ons een teleurstelling. Het restaurant was volgeboekt, we konden er niet meer bij; dat geldt overigens voor de komende weekenden. Ik ben blij voor eigenaar en chef Peter maar vond het jammer voor onszelf.

We weken uit naar een restaurant in de hoofdstraat van onze eigen woonplaats. Restaurant Los Caracoles (De slakken) is eigendom van een Belgisch-Spaanse familie. We waren er al lange tijd niet geweest en -spoiler alert- komen er voorlopig niet terug; al begon het bezoek aardig. We zaten in een rustig hoekje van het restaurant. Een dagmenu dat knikkers kost, lekker glaasje wijn erbij, mooi etiket op de fles, voldoende aandacht van het personeel. Wat wil een mens nog meer?! Dat ga ik nu vertellen...

Ten tijde van ons hoofdgerecht kwam er echter dermate veel volk binnen dat het onprettig werd. Personen aan de tafel achter ons, hijgden in mijn nek. Zo voelde dat tenminste. Daarom stelde ik aan mijn liefje voor ons toetje en kopje koffie te laten schieten en op te stappen. Zo geschiedde. De dochter van de eigenaresse bood wel haar excuses aan voor de situatie maar dat verminderde het ongemak niet. Horeca mag hier binnen maar 30% van de oorspronkelijke bezetting gebruiken maar daar hield dit restaurant zich bepaald niet aan. Dat is weliswaar begrijpelijk als het water je als ondernemer aan de lippen staat maar in het tweede jaar van de coronapandemie, met de derde golf in Spanje, valt dat niet goed te praten, wat mij betreft. Ons zien ze daar niet meer. Misschien wel nooit meer. (De gerechten waren nogal eenvoudig en niet erg goed.)

Een heel andere ervaring viel ons recent te beurt bij restaurante El Pony, in dezelfde plaats als waar The Fish Bowl is gevestigd, Dehesa de Campoamor. Ik ga nog eens vragen waar die naam vandaan komt. Dit 100% Spaanse restaurant, met tenminste twee generaties in de bediening, is ons al lange tijd bekend maar wij hadden er een beeld bij dat minder aantrok. We besloten er deze keer binnen te stappen. We hadden namelijk iets te vieren.

Ik parkeerde de auto in de straat, vóór een oude, klassieke Mercedes. Toen ik uit de voorruit keek, zag ik een Spaansogende man opstaan en met veel belangstelling mijn actie volgen. Hij bleek de eigenaar van het Duitse goggomobil te zijn. Toen ik uitstapte, stak ik mijn duim naar hem omhoog. Hij stak zijn eigen duim naar mij omhoog toen ik even later het terras opliep. Ik vroeg hem allervriendelijkst maar met een glimmerdje in mijn ogen wat hij dan had verwacht?! ¡Hombre! Ik kan toch inparkeren! Dat was een leugentje om bestwil... Het loopt weleens niet zo gesmeerd als deze keer. Deze kwieke oude man zei dat zijn auto onlangs door iemand met minder stuurkunst was geschampt, hij liep daarbij schade aan zijn geliefde voertuig op. Tja. Mannen en hun auto’s… 

Dit Spaanse restaurant, dat voorheen was uitgerust met ouderwetse, zware houten meubels, bleek inmiddels te zijn gerenoveerd. Het had nu een moderne, lichte uitstraling, de kaart was uitgebreid en alleraardigst. Met zelfs enkele gerechten of ingrediënten die ik niet eerder uitprobeerde. Leuk! De tafels stonden op prettige afstand van elkaar, de zon scheen mooi over ons damasten tafelkleed. Met leuk publiek, mooie kunst(vormen) aan de muren en onder andere onze eigen huisrosé op de kaart. Het was daar goed toeven. De Spanjaard van de Mercedes zette zich met echtgenote even later achter ons aan een tafel in het restaurant. Op gepaste afstand. Zij blijken overigens dagelijkse klanten te zijn. Wij komen er ook graag terug, zodra we weer iets hebben te vieren. Met of zonder vrienden.

Zo rustig en leeg als de route naar het ziekenhuis was, zo overvol was het er binnen. Nondeju again! We hebben in onze directe woonomgeving twee relatief grote ziekenhuizen; eentje daarvan is een privéziekenhuis. Het andere ziekenhuis moest onlangs alle reguliere onderzoeken, ziekenhuisopnames en operaties voor onbepaalde tijd uitstellen vanwege het grote aantal covidpatiënten. Ons ziekenhuis QuirónSalud ging daarom functioneren als overloop.

Het parkeerterrein stond vol auto’s, de ontvangsthal zat boordevol mensen. Stoelen staan daar op anderhalve meter afstand van elkaar maar ze waren allemaal bezet. Je moet een nummertje trekken voordat je je, met een afspraak, bij de behandelend arts kunt melden. Terwijl ik op mijn beurt wachtte, zag ik op een groot tv-scherm twee berichten langskomen die mijn interesse hadden. De eerste is dat je in dit ziekenhuis een PCR-test kunt laten afnemen tegen een kortingsprijs; je betaalt er nu geen €125 maar €98 voor en krijgt binnen 24 uur uitsluitsel. Bovendien kun je je daar kennelijk op eigen initiatief laten vaccineren (zij het dat het op voorschrift van een arts moet). Dat verraste mij. Binnenkort wijd ik er een telefoontje aan. 

In een vleugel op de begane grond is nu een balie geopend voor zogenaamde ‘Outpatients’, personen die uit een ander ziekenhuis naar hier zijn doorverwezen. De rij voor die balie begon in de gang waar mijn dokter consult houdt en liep door tot ver in de volle ontvangsthal. Nog nooit zag ik het daar zó druk! Nu vind ik het al niet prettig om in coronatijd naar een ziekenhuis te gaan maar als het dan ook nog zo druk is, is het helemaal geen pretje.

Er zat niets anders op. Net als veel andere personen met serieuze klachten stelde ik dit artsenbezoek te lang uit. Nu was het ook nog eens zo dat de arts die ik recent bezocht, mijn dokter niet was tot dan toe. De mijne (b)leek te zijn vertrokken zonder bericht. De man die ik aantrof, is ouder en nogal gezet, spreekt zeer rap Spaans en draagt een baard onder zijn mondkapje. Hij was niet onaardig maar het was even wennen.

Hij trok en duwde aan mijn pijnlijke been totdat ik bijna tegen het plafond zat. Kortom: hij wist de vinger op de zere plek te leggen. Vervolgens stelde hij twee acties voor. Ik zou een röntgenfoto en echografie moeten ondergaan. Zo kan zowel bot als weefsel van dichtbij worden bekeken waarna een betere diagnose kan worden gesteld. Al die handelingen konden volgende week op één dag worden verricht, gevolgd door een nieuw consult.

Hij rekende echter niet met drukte van zijn werkgever. Volgende week kan ik er namelijk niet terecht. Te druk. Ik wacht wederom rustig mijn beurt af, liggend op de bank. De kou is hier weer uit de lucht. De dagen beginnen merkbaar te lengen, de zon klimt dagelijks hoger aan het firmament, de lucht warmt langzaam maar zeker op. Als ik binnenkort weer op de been ben, gaan we een mooie, vroege lente tegemoet. De beroemde Britse kunstenaar David Hockney (1937) ziet het goed en zegt het mooi: “Do remember they can’t cancel spring”. De wereld zit weliswaar op slot maar dit jaargetij hou je niet tegen!