De zomer is ook van ons

We dobberden laatst in zee toen ik een oude man in een lange, strakke onderbroek te water zag gaan. Hij was grijs, grauw en bleek (de man); qua leeftijd waarschijnlijk rond de tachtig. Zij lange, grijze onderbroek begon ruim boven zijn navel en eindigde met grijze banden onder zijn hielen. Hij was een Spanjaard en een goede zwemmer, dook  zelfverzekerd het lauwwarme water van de Middellandse Zee in. Ik volgde hem enige tijd met mijn ogen. Hij genoot van de zwempartij. Nooit hoefde hij zijn grote onderbroek op te halen; die zat hem kennelijk als gegoten. Als een zeemeerman. 

De grote vakantie brak hier los, alle vakantiehuizen in de straat zijn bezet. Alle Spaanse buren zijn er: Jésus (alias ‘Franco’, hij lijkt op de oud-generaal maar is vele malen aardiger!), ‘de Arbeiders’ (de luidruchtigste familie van de straat), Villa Alvaro, Juan & Carmen en hun vier generaties onder één dak, de Tesla, het Nieuwe Zwembad, de Madrilenen1 en -2, Carlos de taxichauffeur, de Klussers (Pepe & Lola), Antonio de Meloenenman, de Advocate, de Verpleegster (Marisa), de Psychiater en de Consum-mevroi. Velen van hen kennen we bij de voornaam maar achter de schermen blijft hun bijnaam favoriet. Voor het eerst zijn er veel baby´s bij de grootouders, menigeen is een huilbaby maar dat is begrijpelijk met deze hitte. De meesten komen uit de stad Madrid, de rest uit de provincie Murcia. In de zomer vertienvoudigt onze woonwijk qua ingezetenen en dat merk je!

Het Spaanse Ministerie van Gelijkheid lanceerde net voor het begin van de drukste vakantiemaand (augustus) een campagne die tot veel reuring en polemiek leidde. De tekst luidt `De zomer is ook van ons. Je ziet vijf vrouwen op het zandstrand liggen, zitten en staan. De ene heeft okselhaar, de andere is een oudere vrouw met blote borsten, eentje heeft paars-blauw haar. De andere twee zijn volslank, eentje van kleur en de ander met een bovenarm vol tatoeages. Die illustratie kostte €84.000, naar verluidt. Daarvoor had ik zelf iets interessanters kunnen maken maar mijn grootste vraag is waarom deze campagne überhaupt startte. Kennelijk krijgen vrouwen met afwijkend uiterlijk aan Spaanse stranden veel te verduren van machos. Dat is uiterst kwalijk maar een overheidscampagne als deze gaat daar niet veel (niets?) aan veranderen, vrees ik. 

Er wordt inderdaad met twee maten gemeten als het om badgasten gaat. Je ziet op een gemiddeld Spaans strand ontelbare mannen met uitgezakte lichamen in te kleine (of een enkele keer te grote!) zwembroeken. Ik neem aan dat dit soort mannen geen opmerkingen van vrouwen naar hun hoofd krijgen. Misschien dat sommige badgasten erover praten met elkaar maar tot veel publieke ophef zal dat niet leiden. Dat geldt helaas niet voor vrouwen. Zij moeten overal en te allen tijde voldoen aan het schoonheidsideaal. Zij die daaraan geen boodschap hebben, zijn  wie ze zijn en doen wat ze willen, krijgen van alles naar hun hoofd geslingerend. Dus ik begrijp de gedachte achter de campagne maar twijfel aan de actie en vooral aan de vorm. Het plaatje en het bijbehorende verhaal haalde zelfs de Sydney Morning Harald en de Jakarta Post. Er zijn hier overigens wel steeds meer  vrouwen op het strand met blote borsten. Dat was vorig jaar al een trend en die zette door. 

Hoezeer ik de huidige regering van Pedro Sánchez (PSOE) ook kan waarderen en hoezeer ik het aantal vrouwen in zijn kabinet toejuich, ik vind niet dat de overheid aan dit soort kwesties gemeenschapsgeld moet besteden. Het zal de gelijkheid tussen mannen en vrouwen namelijk niet bevorderen. In tegendeel. De rechtste oppositie putte zich uit in beschimpingen over de actie maar dat weten we inmiddels van de PP en Vox. 

Alsof alle ophef in het land en de rest van de wereld niet genoeg was, tekende de vrouw links op de illustratie, een Britse vrouw die model stond, ook nog bezwaar aan want ze gaf geen toestemming voor publicatie. Het nare is bovendien dat deze vrouw een beenprothese heeft in het echte leven maar die werd voor de schone kunst weggemoffeld. (Op de foto van haar die als voorbeeld diende, heeft ze geen okselhaar.) Inmiddels meldde een tweede klaagster zich: de zwarte vrouw rechts. Ook een Brits model dat geen toestemming gaf. Voor het gebruikte lettertype vroeg men evenmin toestemming. Het bureau dat de illustratie maakte, Arte Mapache, heeft veel uit te leggen!

Mijn liefje en ik maken ook weleens een grapje onderling over grote vrouwen in kleine bikini´s. Niet om de dames op hun plaats te zetten maar uit verbazing dat er zulke grote maten beschikbaar zijn in dit soort klein textiel... Viriel ogende mannen zijn er hier ook in overvloed. De meesten met piepkleine sportzwembroeken. Ze ontsnappen niet aan onze blikken. De zomer is ook dé tijd van gluren naar de buren. Maar zonder commentaar, s.v.p. Mijn liefje draagt badpakken, zo lang als ik haar ken (33 jaar). Zelf droeg ik in de eerste jaren van onze relatie alleen bikinibroekjes. Ietjse later begon ik ook zwempakken te dragen. Weer ouder, schakelde ik over op zwempakjes, een losse broek met een separaat zwemshirt dat mijn hele bovenlichaam bedekte. Iedereen moet kunnen dragen wat hij of zij wil. De zomer is immers van iedereen.    

Over blote zwemmers gesproken, wij verorberden hier laatst een Hollandse haring en die was heerlijk. Dat is een van de weinige dingen die we missen in het nieuwe Vaderland. Maar toch smaakte die anders dan voorheen. Dat zit zo.

Even daarvoor vertelden onze overburen uit Madrid, Guillermo en María Victoria dat ze bij supermarkt Mercadona verse vis hadden gekocht waarmee het grondig mis bleek te zijn. In hun eerste woonplaats kopen zij altijd vis in bevroren toestand. Als je zover van de kust woont, vind ik dat heel logisch. Doorgaans doet ze dat hier ook. Maar nu deden ze dat een keertje anders. In de soort platvis die ze kozen en die ze ter plekke lieten schoonmaken, bleek een worm (parasiet) te zitten. Toen ze ons het verhaal vertelden, viel het woord ‘anisakis’ en dat konden we geen van beiden direct plaatsen. Google moest eraan te pas komen. Het blijkt te gaan om een wormensoort die in verse vis voorkomt en de gezondheid van mensen kan schaden. De haring heeft zijn eigen variant: de haringworm. De parasiet ziet eruit als een kleine glasaal. 

De cyclus begint met uitwerpselen van zeezoogdieren (walvissen, dolfijnen, zeehonden) en grote vissen, waarin onbevruchte eitjes zitten. Die komen in het zeewater terecht en uit die eitjes komen larven voort. Die gaan ronddobberen in zee en worden gegeten door schaaldieren. Die dieren worden op hun beurt verzwolgen door grotere vissen als haring, inktvis, makreel, sardine, ansjovis, boqueron (sprot), tonijn en vele andere vissoorten. Na de dood migreren de geïnfecteerde larven naar het spierweefsel van het dier dat opat. En die worden tenslotte gevangen voor menselijke consumptie. Als mensen rauwe of onderkookte vis eten met deze parasiet erin, worden ze ziek. Je kunt dus beter geen rauwe of onvoldoende verhitte vis eten die niet eerder is ingevroren. Dat is extra jammer voor de sushi- en sashimiliefhebbers. Vis moet tenminste 24 uur bij -20 graden worden ingevroren vóór consumptie. Maar hoe weet je dat?

Daar zat ik met mijn haring, doorgaans een absolute lekkernij. Na de ontdekking van de anisakis proefde die toch ietsje minder goed... Microplastic, zware metalen, wormen. Hoe moet het dan voortaan met de verse sardientjes op de grill? Tja.

P.S. De foto in de kop van mijn blog is van de Spaanse natuurfotograaf Felipe Foncueva Rodriguez.