Juli sportmaand

Dit is mijn 1551ste blog, een mooi getal. We gingen laatst op pad naar Murcia voor een uitje naar de bloeiende lavendelvelden. Op de weg ernaartoe ligt het stadje El Palmar. Het is een voorstad van de hoofdstad Murcia, in de provincie met dezelfde naam. Dit is de geboorteplaats van het nieuwe sportfenomeen van Spanje, Carlos Alcaraz. Hij wordt nu al de opvolger van Rafael Nadal genoemd terwijl deze 36-jarige sportheld nog niet is uitgetennist! Een beetje voorbarig is het dan ook maar Alcaraz deed het in de afgelopen anderhalf jaar goed in diverse Grand Slam-toernooien. Dit jaar bereikte hij de finale van Wimbledon echter niet. 

In een trending bericht zag ik een muurschildering van de 18-jarige tennissensatie voorbijkomen. Nu we toch in de buurt waren, besloten we daar te stoppen. We parkeerden de auto in de hoofdstraat -Calle Mayor- en gingen op zoek. De tekening bevindt zich helemaal aan het einde van deze straat. Goed gekozen als je vanuit Murcia komt, dan bekogelt hij je bij het binnenrijden met zijn tennisballen. (Eindelijk heeft Murcia weer een grote eigentijdse sportheld.) Deze jongeling wordt door sommigen arrogant genoemd. Hij is nog maar 18 jaar, loopt waarschijnlijk naast zijn reeds te kleine tennisschoenen... Dat mogen we hem (nog) niet aanrekenen. Ik heb mij laten vertellen dat hij golft op Lo Romero, een golfbaan in ons dorp.   

De wandeling van ongeveer een kilometer door de hoofdstraat van El Palmar gebeurde in ongekende hitte. Ik begrijp heel goed waarom Murcianen uit het binnenland naar hun vakantiehuizen aan zee komen, zelfs voor een weekend. Hier blaast immers altijd een windje. Wij laveerden daar van schaduw naar schaduw. Na de muurschildering te hebben gefotografeerd, zegen we neer op de binnenplaats van een lokale bodega annex restaurant, voor een kopje koffie. Vier mannen van middelbare leeftijd aan een belendend tafeltje bespraken het laatste sportnieuws geanimeerd. Dat kun je aan Spanjaarden overlaten. Rafael Nadal had zich de dag ervoor teruggetrokken uit het toernooi van Wimbledon, vanwege fysieke klachten. De ene helft van de tafel begreep het, de andere helft (nog) niet. In een ver verleden las ik in een Spaanse krant dat Spanjaarden het maar over één ding eens zijn: de grootsheid van de tennisster uit Manacor (Mallorca). Hun ‘Rafa’. 

Juli is jaarlijks dé maand van de sport. Tour de France, Wimbledon (Engeland), Wereldbeker Hockey voor vrouwen (Spanje en Nederland) en EK Vrouwenvoetbal (eveneens Engeland). De ronde van Frankrijk van 2022, ruim 3.000 km lang, startte dit jaar in Denemarken en doet tijdens deze editie drie andere landen aan; onder andere twee etappes in Zwitserland, het land van de opmerkelijke regels. Zo mogen daar geen wegen worden afgezet voor deze wedstrijddagen. Gelukkig leidde dat niet tot ongelukken. De Deense renners laten zich luid en duidelijk horen en zien in deze Ronde!

Onze Deense buurvrouw Bente is tijdelijk in haar thuisland, haar echtgenoot is tijdelijk in zijn tweede Vaderland. Jan hield ons na de start van de etappe op de hoogte van de beelden uit zijn land en woonplaats en wist precies waar zijn wederhelft langs het parcours zat. Misschien zouden we haar zien zitten? (Mijn liefje en ik zien haar zeker zitten maar niet op tv!) Duizenden landgenoten zaten en stonden langs de route, zwaaiend met de nationale vlag. Bente in een flits ontwaren bleek ‘mission impossible’. Desalniettemin genoten wij van de etappebeelden. Deze regio in Denemarken vind ik prachtig. De zon scheen die dag, overal stroken land in diverse tinten groen, afgewisseld met gele landerijen en water, heel veel water. Ook de vele historische gebouwen, zoals een kasteel uit de 11de eeuw, bleven op mijn netvlies staan. In de plaatselijke kathedraal liggen alle Deense koningen en koninginnen begraven. De vrouw die nu op de troon zit (Margrethe II), heeft er al een plekje gereserveerd. De buren vragen ons al geruime tijd een keer naar Denemarken te komen. Het kwam er tot dusver niet van. Det, der er i tønden, surner ikke. (Of iets dergelijks.)

Aan dit deel van de Costa Blanca verscheen vorig weekend de eerste rode vlag van het seizoen dus dat was een dag op het droge. Maar het droge is zo droog niet (meer), de luchtvochtigheid steeg al naar hoogzomerse hoogte. Op dat moment wees de meter 30 graden Celsius aan maar de gevoelstemperatuur lag rond 39 graden. In Galicië, doorgaans de koelste zomermaand van Spanje, werd dat weekend een uitzonderlijke temperatuur van 40 graden gemeten. 

Over sportvissen gesproken, mijn liefje werd tijdens een recent zwempartijtje in zee gebeten door iets dat daar ook rondzwom. Tweemaal riep ze “Au!” dus ik keek op. Er zat een flinkse kras op een knie en een scheenbeen vertoonde een beet; ik zag bloed sijpelen onder het wateroppervlak. Eenmaal op het strand vroeg ze aan een soccorista (strandwacht) uit nieuwsgierigheid welke vis dat doet en waarom? Het blijkt te gaan om een dorada, een goudbrasem. Deze vis is endemisch in de Middellandse Zee. De brasemsoort, een subtropische vissoort, behoort tot de roofvissen en eet uitsluitend dierlijk voedsel. Zij kan dat beamen. 

De brasem heeft zowel rug- als aarsvinnen (respectievelijk elf en drie stekels) dus die kunnen langs haar knie zijn geraspt. Maar de allergrootste vraag was waarom? “Het is in de eerste plaats hun habitat”, was het onderkoelde antwoord van de strandwacht. Die vissen mogen inderdaad doen wat ze willen in ‘hun’ zee! 

Het gebit van deze roofvis kan tot epische proporties uitgroeien. De dorade leeft van schelpdieren, kleine vissen en garnalen. Om de schelpen te kunnen kraken heeft het dier sterke en scherpe tanden. Het was overigens niet de eerste keer dat er in een van onze mensenbenen werd gehapt maar dit was wel de agressiefste uithaal onderwater tot nu toe. Ik nam mij voor binnenkort een goudbrasem op de barbeque te grillen. Uit wraak. (Dat is een heerlijke vis om te eten...)   

Deze julidagen brengen we, na een verkoelende zwempartij, bij voorkeur door in een koel huis. Onze locatie zorgt daarvoor. Anticiperend op de lokale hitte worden de rolluiken aan de oostkant van het huis 's nachts al neergelaten. Zodra de zon aan de voorzijde van het huis staat (op het zuiden), gaan ze weer open; voor de doorstroming van elke bries die er maar is. De airco gaat hier nog niet aan; dat plezier bewaren we voor de heetste maand augustus. 

Niet elke sportwedstrijd die nu interessant is, kunnen wij ontvangen. We kijken Nederlandse tv via Canal Digital en Spaanse via de kabel. De verbinding met het eerste vaderland gaan we wellicht veranderen in de nabije toekomst. (NLZiet?) Net als veel Nederlanders, kijken we minder tv. We zijn fan van de NPO, niet zozeer van de commerciëlen. We hebben geen toegang tot BBC One en BBC 2 dus Wimbledon volgen we alleen via apps en het nieuws op hoofdlijnen. 

De Tour de France is dagelijks op de Nederlandse tv te zien maar een uitzending kan lang duren en niet iedere etappe is even interessant of spannend. De Nederlandse deelnemers doen het aardig, afhankelijk van je verwachtingen. Wedstrijden van de Nederlandse hockeyvrouwen worden door Ziggo uitgezonden maar daartoe hebben wij evenmin toegang. Helaas komen steeds meer van dat soort internationale sportwedstrijden achter een betaalmuur terecht. 

De eerste voetbalwedstrijd van de Oranje leeuwinnen zag ik gisteravond live op tv. Nog niet in oranje kledij; dat moet groeien, net als teams tijdens een toernooi... De meiden deden het uiteindelijk goed: 1-1 tegen Zweden, de nummer 2 van de FIFA-ranglijst. Nederland verdedigt de Europese titel maar staat als vierde te boek. Als underdog. Die blaft nog niet maar gromt al wel een beetje. Ze toonden veerkracht als team nadat twee belangrijke vrouwen geblesseerd het veld moesten verlaten. Zo komen wij juli, hete komkommermaand, wel door.