Staycation

Illustratie: Matteo Bal

Deze week zouden mijn liefje en ik, voor het eerst in tientallen jaren, weer eens op vakantie gaan in de zomerperiode. Dat is niet onze gewoonte. We wonen in een überzonnig land dus op zoek naar de zon hoeven we niet. Eigenlijk nooit. Die schijnt hier elke dag, het hele jaar door. In deze tijd zwemmen we bovendien graag in zee; dat is zeker een gewoonte. Toen we nog deel uitmaakten van het leger van werkenden, gingen we bij voorkeur op reis in voor- of naseizoen; nooit in het hoogseizoen (tenzij het door omstandigheden niet anders kon). 

De meeste Spanjaarden blijven deze zomer, na twee coronazomers, in eigen land tijdens dé vakantiemaand van het jaar. Madrid, Barcelona, Valencia, Sevilla en Malaga zijn favorieten vanwege de gastronomie en het nachtleven. Balearen en Canarische Eilanden zijn favoriete bestemmingen voor families. De twee vorige jaren van beperkingen leidden hier (en elders) tot een herwaardering van het eigen land. Daarnaast spelen inflatie en hoge energie-, brandstof- en voedingsmiddelenprijzen een rol bij het kiezen van een vakantiebestemming. 

Wij overwinteren bij voorkeur in verre buitenlanden; dat doen we sinds 2005. We houden van slow travel: reizen zonder schema. Ergens voor langere tijd neerstrijken en dan zien hoe we van A naar B komen. Vorig jaar oktober ondernamen we een stedentrip naar Andalusië, met vriendin Bernadette uit Nederland. Aangezien we wat hadden in te halen, besloten we deze maand een reis te maken naar een Spaanse provincie die veel moois heeft te bieden en die we nog niet of niet goed kennen. De keuze viel op Aragón. Het idee kwam van mijn liefje. Zij kreeg een tijdje geleden een artikel onder ogen van ‘Le Monde’ waarin -volgens die Franse krant- de mooiste plek in Spanje en een van de zeven mooiste plekken ter wereld werd beschreven: Riglos. Ik realiseer mij dat er veel van dit soort lijsten bestaan maar zo begon het plannen van ons augustusuitje. 

Wij zouden afgelopen maandag vertrekken maar gingen dus niet, vanwege de extreme hitte in heel Spanje en Aragón in het bijzonder. We zitten inmiddels in de derde hittegolf van de zomer. In Aragón braken onlangs bosbranden uit, is het nu tenminste 37 graden Celsius en heeft men veel last van onweersbuien. We annuleerden alle hotels, excursies en vooraf gereserveerde toprestaurants. De hittegolf aan de kust, de veel te warme Middellandse Zee en de hittegolf in die provincie zijn stuk voor stuk uitzonderlijk. Alhoewel het heel jammer is dat we niet op pad zijn, is en blijft het een verstandige beslissing. Het is geen fun om dingen in de buitenlucht te doen bij dat soort temperaturen. Gisteren zouden we op excursie gaan naar een plaats met een bijzondere geschiedenis tijdens de Spaanse Burgeroorlog. Spekkie naar mijn bekkie. Vandaag zouden we een mooie treinreis maken door het plaatselijke hooggebergte. Dat was een wens van mijn liefje. Overmorgen zouden we een bezoek brengen aan de diepste canyon van Europa, die zich schijnt te kunnen meten met de wereldberoemde tegenhanger in de Amerikaanse staat Arizona. 

De regelmatige lezer herinnert zich wellicht dat mijn liefje treintjesgek is. Ze werkte in een ver verleden voor de Nederlandse Spoorwegen (op de afdeling Personeelszaken). De liefde voor dit rollend materieel begon daar en duurt voort tot op de dag van vandaag. Waar in de wereld we ook zijn, we stappen in een trein; bij voorkeur een speciale. Onlangs zei ze mij: “als ik dement word, zet mij dan maar de hele dag voor de tv met Rail Away”. (Dat beloofde ik haar.) Dat vooroorlogse treinenprogramma is in komkommertijd af en toe te zien op de Nederlandse tv en zij kijkt er met plezier naar. Markante spoorlijnen, prachtige vergezichten, historie. Als we in gedachten maar onderweg kunnen zijn! Zelfs als we op termijn eventueel gedachtenloos worden... Tja. 

Een van haar oudste vrienden in Nederland is maker van de jaarlijkse Bijbel voor Treinliefhebbers. (Hij was jaren geleden het liefje van de beste vriend van mijn liefje; beiden werkten bij NS.) Richard schreef ‘Spoorwegen 2022’ -gepubliceerd in december 2021- waarin verslag wordt gedaan van de belangrijkste ontwikkelingen op spoorweggebied en met een blik vooruit in vrijwel heel Europa. Het jaarboek is onderverdeeld in 34 landenhoofdstukken met per hoofdstuk een beschrijving van algemene ontwikkelingen, investeringen in verbetering en uitbreiding van spoorweginfrastructuur, de reizigersdienst en het rollend materieel. Het is niet zo dat hij overdag niets te doen heeft. Hij is advocaat Vervoersrecht en partner in een drukke advocatenpraktijk. Maar zijn hart loop over van de treintjes... Deze publicatie dingt mee naar het dikste boek van het jaar (848 pagina's), met honderden kleurenfoto's van eigen hand en van andere liefhebbers. 

Richard en zijn huidige lief (al vele jaren onze vriend Leon) hebben een fraai vakantiehuis in de bossen van Zweden en waren van plan om deze zomer van daaruit op eigen gelegenheid door de Baltische staten Estland, Letland en Litouwen te gaan reizen. Daar rijdt tegenwoordig van alles rond op het spoor dat aandacht van treinliefhebbers trekt. Het is niet de hitte die roet in hun eten gooide maar het grillige gedrag van Poetin. 

Onze vrienden Hugo & Emma blijven deze zomer eveneens thuis. Nou ja, thuis... Zij besloten te gaan verhuizen en zetten hun mooie huis aan het water -met eigen aanlegsteiger en sloep- in de Randstad, onlangs te koop. We waren verbaasd toen ze het besluit maanden geleden met ons deelden maar we begrijpen het. Zij verlaten hun woning, waar zij 30 jaar vertoefden en wij regelmatig logeerden en oppasten (hun Snolliebollie was de liefste hond die ik in het leven leerde kennen), met pijn in het hart. Ze gaan verhuizen naar Oost-Brabant om dichter bij hun kinderen te gaan wonen en de kleinkinderen van dichtbij te zien opgroeien. Een nieuw onderkomen is daar reeds gevonden. Er valt de komende weken meer dan genoeg te doen. Ze hopen in september/oktober weer naar Spanje te kunnen komen. 

De enige in de vriendenkring die het er momenteel buiten de landsgrenzen van neemt, is vriendin Bernadette. Zij ging, weliswaar met twijfels of ze ten tijde van de Lufthansastakingen vanuit Duitsland wel weg zou kunnen vliegen, naar Zuid-Amerika. Er was wel wat vertraging maar dat mocht de voorpret niet drukken. Daar geniet ze nu van een afwisselende groepsreis door Colombia. Ze houdt ons regelmatig op de hoogte van haar ervaringen. Zo komen ook wij augustus wel door. 

Deze fotocollage is afkomstig uit Bogotá, hoofdstad van Colombia. Street art om van de likkebaarden. Een relaxte stad, volgens onze wereldreizigster. Hopelijk kunnen we dat later dit jaar met eigen ogen gaan zien. Voorlopig doen we het met mooie plaatjes.