Down Memory Lane

Alweer juli, time flies when you're having fun. We beginnen vandaag aan deel 2 van 2022. Recent las ik het nieuwe boek van onze hedendaagse Engeland-vaarder Lia van Bekhoven (1953). Al 40 jaar is zij dé correspondent voor Nederland en België in het Verenigd Koninkrijk. Haar laatste boek is getiteld ‘Klein-Brittannië’ en ik vind het vermakelijk en informatief. Zij licht vakkundig toe waarom ze voor deze titel koos. De ondertitel is trouwens ook veelzeggend: ‘hoe macht en mythe het Verenigd Koninkrijk verscheurden’.

Ik denk dat lezing voor mij extra vermakelijk was omdat er veel momenten van herkenning voorbijkwamen. Mijzelf noem ik niet bepaald een VK-kenner maar veel van de aspecten en kwesties die Van Bekoven aansnijdt, refereren aan eigen ervaringen en gedachten. Mijn liefje en ik staken de plas over in 2000, woonden en werkten vervolgens vijf jaar in en rond Londen. Na een wilde huizenjacht kwamen we terecht in een plaats die Caversham Heights heet, in het graafschap Berkshire (voorheen Oxfordshire). Het was er net zo mooi als de naam klinkt. We woonden prachtig in een cul-de-sac. Met een eveneens geëmigreerde echtgenote van een Zwitserse bankier -van wie we de begrafenis meemaakten- en het aardige Schotse echtpaar Evelyne & Robert (met hond Maddie). Van hen leerden we over Burns Night, haggis eten en Pimm's drinken. We gingen varen over de Theems in hun long boat. 

Als we naar huis reden, was er op een bepaald traject een stijgingspercentage van 14% voordat we op ‘onze’ Woeste Hoogten aankwamen. De stalen rossen die we uit het vaderland meeverhuisden, hebben we daar nooit gebruikt vanwege die bult in de weg. In 2005 zettte ik alle spullen van waarde, die we niet zouden meeverhuizen, op eBay. De klassieke Gazelle van mijn liefje (Jan Jansen-racefiets) werd overgenomen door een Britse dame die met een typische black cab uit het noorden van London kwam om de fiets op te halen. Zij wist mij te vertellen dat leden van de Dutch Royal Family ook op dit merk rondrijden dus ze sloeg haar slag. We gaven haar bij die gelegenheid een andere Nederlandse fiets kado, uit erkentelijkheid. Met hulp van de Londense chauffeur propten we ze in de taxi. We hebben beiden zeer zoete herinneringen aan die tijd. 

Van Bekhoven slaagde met vlag en wimpel voor het inburgeringsexamen, met dank aan haar Britse echtgenoot en veel, heel veel zelfstudie. Na al die jaren voelt ze zich echter nog steeds Nederlandse Londense. Met haar gevoel voor humor, ironie en zelfspot past ze uitstekend in haar tweede vaderland! Haar idee over de Britten? Ze mag ze, ergert zich aan hen, geniet van velen en houdt zielsveel van sommigen. [..] “Cricket doet mij niets en van mij hoeft God de queen niet te sparen, tenminste niet meer dan anderen.” Eerlijk, onderkoeld en met humor. Bless her! 

Veel komt langs in dit boek: de aanloop naar en gevolgen van Brexit, de stijve bovenlip, BBC (‘de Beeb’), de koninklijke familie (alias ‘The Firm’), de queen in het bijzonder, Boris Johnson en David Cameron, de Britse pers en politiek, een jongenskostschool als Eton, Shakespeare, Ladies Day op Ascot (met de mooiste plee ter wereld!), het verkrijgen van adellijke titels, Downton Abbey, Game of Thrones (Ierlands glorie), Monty Python, King Billy, bingedrinken (champagne wordt daar meest gedronken), de cultuur, sociale klassen, de gebruiken in de Eerste en Tweede Kamer, een historisch parlementsgebouw in verval, rijke Russen en Qatari die de hoofdstad (bijna) overnamen, vossenjacht, de rol van toneel en theater op scholen en die van West End, de eigenheid van Schotland en Wales, de jaren van the Troubles in Noord-Ierland, de hang naar tradities, gewoonten als sorry zeggen en in de rij staan en veel meer. 

Op kostscholen (als Eton) wordt de basis gelegd voor de stijve bovenlip. Voor wat Mahatma Gandhi in zijn omgang met de regerende Britse klasse noemde “het harde hart van de onderrichtten.” Boris Johnson, een Etonian in al zijn gedragingen, is niet de oorzaak van de slepende politieke malaise maar het gevolg ervan. Hij is winnaar van een versleten procedure waarbij een premier op wie minder dan eenderde van de bevolking stemde, regeert met een absolute meerderheid en waar regels die een regering ter verantwoording roepen, kunnen worden genegeerd of herschreven.

Kerstvieringen noemt de auteur “boodschappenlijsten langer dan het Verdrag van Rome” en het traditionele kerstmenu iets “dat al vastligt sinds de funderingen voor de stal van Betlehem”. Hoogtepunten zijn “een kalkoen zo groot dat hij zijn eigen paspoort nodig heeft en een portie tot snot gekookte groenten.” Ook dat is herkenbaar.

Op Van Bekhovens eigen website staat haar laatste boek overigens nog niet vermeld?! Daar las ik dat ze een tijdlang eveneens blogger was, op hetzelfde medium als ik maar zij stopte ermee in 2018. 

In Klein-Brittannië las ik voor het eerst over de Saaie Mannen Club. Mijn mondhoeken krulden ervan. 

Voor dat gezelschap komen de beste geestdodende, nietszeggende hobbyisten in aanmerking. Om lid te worden, hoef je echter geen saai persoon te zijn. Nou ja, niet per se... (Je hoort de vette knipoog!) Kevin Beresford werd in 2018 door deze club verkozen tot Anorak of the Year -dat kunnen alleen Britten bedenken- en die titel draagt hij met trots. Hij publiceerde dit jaar een kalender, getiteld ‘Benches van Redditch’ en die is hard op weg een internationale bestseller te worden. Het maken van dit soort kalenders is al 18 jaar zijn grote hobby. Boring? Ben je mal! Die van de rotondes en de parkeergarages gingen de stadsbanken voor.   

Van die zelfspot kunnen wij, Nederlanders, nog wat leren. Iemand zei eens dat de Nederlandse spreektraditie afkomstig is van de preekstoel en de Engelse van Shakespeare. Dat vind ik een goede typering. De Engelse taal heeft zijn woordenschat inderdaad mee. Hun vocabulair: 470.000 woorden, het onze  400.000 woorden. 

Afgelopen week was het weer tijd voor de maandelijkse buurtlunch met onze vrienden en kennissen uit het Verenigd Koninkrijk; Engelsen, Schotten, Ieren en mensen uit Wales kwamen weer opdagen. We vierden deze keer tevens Robert's 80ste verjaardag. Zelf heb ik goed contact met zijn wederhelft Judy, een heel sprankelende 80-plusser. Wij werkten achter de schermen aan een feestje voor hem op het strand. Iedere genodigde zou dan strandstoelen, een parasol en een of meer hapjes en drankjes meenemen. De jarige vond het maar gedoe en zag er tegenop. Hij vreesde met name ‘the bloody heat’... (Dat viel erg mee.)

Er was geen mens overboord. We vierden zijn verjaardig alsnog, in een nieuw  restaurant (Di Mario) en dat was gezellig. De jarige staat juist niet op de foto, die was aan de wandel. Wel de voormalige eigenaren van ons huis: Dick & Lynne. Zij waren de mystery guests, de beste vrienden van Robert & Judy. Zij introduceerden ons bij dit gezelschap. Het was leuk hen weer te spreken. We gaven Robert een kadootje met een kaart van een creatief Picasso-schilderij waarmee we hintten op zijn lidmaatschap van de Saaie Mannenclub. Als Engelsman in hart en nieren kon hij die grap waarderen. 

Tijdens de lunch vertelde ik enthousiast over het boek van Van Bekhoven. Judy wilde het meteen lezen, maar ja voorlopig is het alleen een Nederlandse uitgave. De meeste aanwezigen konden zich wel vinden in de titel van dit boek. Blijft hun  koninkrijk op termijn verenigd? De tijd zal het leren. De Schotse premier Nicola Sturgeon kondigde alvast een referendum aan over de onafhankelijkheid van haar land voor november 2023.