Fans & Favorieten

Met de aanhoudende hitte in Spanje had ik deze zomer niet altijd veel zin om te koken. Het was eenvoudigweg te heet in het stookhok. Dat neemt niet weg dat er van alles gebeurde in de keuken van Huize Barefoot. Laatst maakte ik zelf falafel (kikkererwtenballen) en de balletjes bezweken nóg eerder dan ik! We bleven experimenteren met nieuwe gerechten, of nou ja, met gerechten die we niet voor het eerst aten maar wel voor de eerste keer zelf bereidden. Denk bijvoorbeeld aan krokante pijlstaartinktvis, almejas marineras en de wereldberoemde Spaanse tortilla. 

De aardappelomelet is dé nationale trots, samen met de paëlla. Jaarlijks wordt in het land uitgevochten (uitgekookt!) wie de beste maker van het land is. Mijn liefje leest dagelijks artikelen uit een ruime selectie van Spaanse kranten en maakt mij altijd wel attent op iets waarvan ze weet dat het mij interesseert. Koken, zeeën en oceanen, vrouwenzaken, lokale politiek; op dat soort onderwerpen let zij. 

Mijn liefjde deelde ook met mij het recept van de Baskische chef-kok Karlos Arguiñano. Hij werd uitgeroepen tot de maker van de beste tortilla van het land. Over hem lezend, kwam ik te weten dat het land in een felle strijd is verwikkeld; die tussen ‘concebollistas’ en ‘sincebollistas’. De voorstanders van tortilla met ui (con cebolla) en zij die de tortilla zonder ui prefereren. Aanhangers van beide groepen beschuldigen elkaar al jarenlang van heiligschennis. Dat gebeurt alleen in Spanje... Iets kleins als een ui kan hier uitgroeien tot iets dat de natie tot op het bot verdeelt. 

Arguiñano vindt dat de ui erin hoort. Dat vinden wij ook. Zijn recept is gemakkelijk te onthouden: 6-3-1. Zes eieren, drie grote aardappelen, 1 ui. Dat zou zijn voor een tortilla voor vier personen. Mijn liefje ging op zoek naar de precieze beschrijving en bereiding en bekeek daarvoor een YouTube-filmpje. Daarna zocht ze in de plaatselijke winkel naar de juiste piepers en vroeg advies aan twee Spaanse dames. Beiden wezen naar dezelfde aardappelsoort; dat kon niet missen. Zij schilde de aardappelen (500g), ik sneed ze in dunne schijfjes. De grote witte ui moest niet al te klein worden gesneden. ¡Yes, chef! 

De aardappelschijfjes en ui gaan in de koekenpan, in een flinke scheut goede kwaliteit olijfolie. Het mengsel moet ongeveer 20 à 30 minuten smoren en tijdens deze stap moet behoorlijk wat zout worden toegevoegd. Dan alles uit de pan halen en laten uitlekken, de olie uit de pan moet worden opgevangen. Dat is nu zeker logisch met een gemiddelde kookolieprijs van €5 per fles. Overigens las ik dat Spaanse olijfolieboeren ermee gaan ophouden. Ze ruilen dit product in voor pistachenoten; die brengen meer op en slurpen veel minder water. Elke boom met olijven die worden gebruikt voor de olijfolie heeft tientallen liters water per week nodig. Dat is al een probleem in grote delen van Spanje en dat probleem zal groter worden met de jaren. Pistachebomen gedijen goed in gebieden met lange hete zomers en kunnen op hoogte groeien dus dat past hier.  

Dan is het tijd om de eieren te klutsen en ook daaraan moet zout worden toegevoegd. De aardappelen en ui worden aan de eiermassa toegevoegd en goed omgeschept. Even een minuutje laten rusten. Een beetje opgevangen olijfolie moet terug in de koekenpan worden gedaan. Na omwarming (niet te heet, niks mag bakken) kan de massa terug in de pan, met een deksel erop. Na ongeveer 20 minuten is de aardappeltaart klaar.

Nu wil het geval dat bemoeial B. (ik) naar de aardappeluieimassa keek en dacht dat de tortilla weleens te droog zou kunnen uitpakken. Dat was mijn gevoel... Ik pleitte ervoor nog een eitje, het kleinste uit de doos, toe te voegen. Mijn liefje pleitte ervoor ons te houden aan het recept maar zij ging uiteindelijk overstag. Dat heb ik geweten! De tortilla werd de eiig helaas en was ook iets te donker. Zoek de verschillen...

Voor een eerste keer was het een aardige versie maar bij lange na niet zo mooi, hoog, luchtig en gekleurd als die van Karlos en van onze Spaanse overbuurvrouw María Victoria. Ik bood mijn excuses aan haar aan en zegde toe haar recept de volgende keer op de voet te volgen. Mijn liefje ging onlangs nog even naar de buuf om haar recept door te nemen. Zij, 70-plusser, maakt al haar hele leven tortillas en maakte ze op gevoel; in haar keuken wordt niets afgemeten. Ze deed ons een goede deksel kado. We gaan het binnenkort weer proberen. Het is bijna september en dan komen al onze vrienden uit Nederland weer naar hun vakantiehuizen onder de Spaanse zon. Genoeg proefkonijnen dienen zich aan. 

Van haar vernam ik ook dat dit seizoen in Spanje voor de tiende keer de Masterchef España van het jaar werd verkozen. Het gaat om María Lo (32), met Chinese roots (vaders zijde) en een Spaanse moeder uit Cadiz. Zij ging er vandoor met een prijzenpot van €100.000, een masteropleiding -met gegarandeerd diploma- aan het prestigieuze Baskische Culinaire Centrum, de publicatie van haar eerste eigen kookboek en een eenjarig arbeidscontract in het Catalonia Gran Costa Mujeres Resort in Cancun (Mexico). Daarnaast bood de Spaanse sterrenchef Jordi Cruz haar aan in zijn driesterren Michelin-restaurant te komen werken. Zelf stelde ze daarnaast nog twee doelen: het opzetten van een eigen bezorgdienst in Barcelona en (later) een eigen restaurant in diezelfde stad. Saillant detail is dat ze in deze competitie streed tegen haar ex-vriendin Theresa... Tot in de finale! 

Het is ook weer tijd voor Masterchef Australië op de Nederlandse tv. Joehoe! Sinds 2009 ben ik fan van dit kookprogramma. De eerste uitzending zag ik in het land Down Under. Dat maakte een onvergetelijke indruk op mij. De rest is geschiedenis. Gisteren begon het 14de seizoen, met een ietwat andere opzet. Deze versie wordt Fans & Favorites genoemd. Het is een combinatie van twaalf amateur-foodies en twaalf oude favorieten, zoals Julie Goodwin (winnares van het allereerste seizoen in 2009), Mindy Woods uit seizoen 4 (nu eigenaresse van een restaurant in Byron Bay), Billy McKay (winnares van 2015 die ging werken in het drie Michelinsterrenrestaurant ‘The Fat Duck’ van Heston Blumental in Londen), Minoli de Silva uit Sri Lanka van seizoen 2021 (de chemisch ingenieur die vijf jaar ervoor herstelde van borstkanker), en vele anderen. Een bonte mix. 

Aan de start van dit seizoen zagen we niet waarom de fans -thuiskoks- werden verkozen. Er vond geen openbare voorselectie plaats. Dat vind ik jammer want dat maakt het begin van het programma juist zo innemend. Waarom mensen zich opgeven, uit welke kooktraditie ze voortkomen, wat hun kwalificatiegerecht is, hoe de juryleden op hen en hun gerecht reageren. Toch denk ik dat dit een suksesformule kan worden maar dat we als kijkers even geduld moeten hebben. Dat hoop ik tenminste... 

De favorieten dragen deze keer donkerblauwe  schorten met hun naam en programmalogo erop, de fans witte. In de eerste uitzending werden al twee  immuniteitspins uitgedeeld: eentje aan een fan (de alternatieve Harry uit Melbourne die won met een mooi koolgerecht en bij voorkeur vegetarisch kookt) en eentje aan favoriet Tommy Pham (Vietnamese roots) die vorig seizoen net de finale niet haalde. Hij bereidde krokant buikspek en gamba's in een likkebaardend lekkere saus. Zij zijn voorlopig uitgesloten van eliminatie op korte termijn. Er zit weer een interessante mix van culturen in het programma. Dat maakt Masterchef Australië ook  zo’n boeiend kookprogramma, wat mij betreft.   

De jury behield dezelfde samenstelling. V.l.n.r Melissa Leong, Andy Allen en Jock Zonfrillo; de schot draagt zijn onafscheidelijke ‘worry beads’ weer die hij gebruikt als kalmeringsmiddel tegen paniekaanvallen. Dat wordt weer stressen in de Masterchef-keuken! 

Van maandag t/m vrijdag te zien op Net5 rond 18:25 uur. We passen ons eigen kookschema erop aan.