Vandaag vindt in Nederland de jaarlijkse herdenking van het einde van de Tweede Wereldoorlog in toenmalig Nederlands-Indië plaats. De wrede Japanse bezetter kapituleerde, Nederlandse en andere Westerse gevangenen werden uit de plaatselijke 'Jappenkampen' bevrijd. Ook Indische Nederlanders leden onder de Japanse bezetting. De ambassadeur van Indonesië in Nederland (H.E. Mayerfas) krijgt dit jaar een prominentere rol toebedeeld. Hij legde altijd al een krans bij het Indisch Monument in Den Haag uit naam van zijn land maar deze keer mag hij als tweede optreden, na de minister-president. In Indonesië worden de slachtoffers niet herdacht. Daar gaat de aandacht vooral uit naar de viering van de onafhankelijkheid op 17 augustus. Een andere noviteit is dat de herdenking naar de avond is verplaatst zodat de NOS die rechtstreeks kan uitzenden op de Nederlandse tv.
Niet iedereen kan deze herdenking waarderen, om uiteenlopende redenen. Steeds meer Indische Nederlanders hebben moeite met de nationale herdenking. Zij missen de aandacht voor de duistere kant van het Nederlandse kolonialisme. En velen willen af van de militaire rituelen tijdens de ceremonie.
Op de eerste zondag van augustus videoappten we voor het laatst met hem. Dat was geheel volgens het pré-pandemische belschema. Tijdens de coronacrisis videobelden we wekelijks met onze niet-schoolgaande jongens in Bali. Dat deden we om hun wereld groot te houden in die periode en, aan de hand van een kennisquiz, hun Engelse taalvaardigheid en algemene ontwikkeling op peil te houden. Scholen bleven daar veel langer dicht dan in menig ander land. Kasian.
Het duurde lang voordat de jongens zich conformeerden aan het oude schema van de eerste zondag per maand. Nadat de lockdown was opgeheven en ze weer iets mochten buiten de deur, galmde elke zondagochtend nog steeds door het huis “we are ready!”. Dan waren wij het ook. Maar nu zij weer naar school gaan en het nieuwe normaal is ingesleten, zijn we allemaal terug op het schema van eenmaal-per-maand. We hebben wekelijks Whatsapp-contact maar zien elkaar dan niet.
Na vier weken is het leuk om de mannetjes weer in levende lijvete horen en zien. Ze zagen er heel relaxed uit. Fris ook. Ik denk dat ze het naar hun zin hebben in het leven. Tijdens onze zondagsessie gaat het altijd over breaking news, nieuwe vriendschappen, de laatste voetbaltransferberichten en opmerkelijkste -uitslagen, het weer daar en hier, wat we zoal hebben gegeten of gaan eten, de laatste ontwikkelingen in de familie en herinneringen die we met elkaar delen.
Damai is (nog steeds) de hartenbreker van de familie. Zoals hij wisselt van lieffie, is niet bij te houden! Zijn recentste vlam heet Audrey, een Balinees meisje dat op dezelfde school zit als hij. Yuda heeft ook een vriendinnetje maar over haar wordt niet in groepsverband gerept, al wil Damai nog weleens uit de school klappen over de escapades van zijn grote broer. De Whatsapp-status van nummer 1 staat tegenwoordig vol met I love you´s, hartjes, andere uitingen van romantiek en foto´s van het meisje-in-kwestie dus er is echt wel iets gaande. Good on him!
Nummer 2 toonde ons zijn laatste potloodtekening van Thomas Shelby, de fictieve hoofdpersoon van de Netflix-serie Peaky Blinders. De Ierse acteur Cillian Murphy speelt de charismatische gangster Tommy Shelby, leider van een familieclan in Birmingham in de jaren 1920. De acteur moest voor deze rol flink wat spiermassa aanmaken en werd na 20 jaar vegetarisch eten tijdelijk carnivoor. Ook las ik ergens dat hij tijdens de eerste drie seizoenen van de serie 3.000 sigaretten rookte; dat extreme gepaf was heel normaal in de beginjaren van de vorige eeuw. Doodnormaal, kun je zelfs zeggen...
Hij tekende de acteur met de onafscheidelijke sigaret in zijn mondhoek en de karakteristieke pet over zijn voorhoofd getrokken. Erg goed gelukt en mooi gedaan, met schaduwen en brede en smalle lijnen. Ik heb in het verleden wat zitten tekenen voor en met die jochies! We complimenteerden de jonge artiest met zijn werk en zagen hem in een oogopslag 5 centimeter groeien. (Stiekum hoop ik dat hij verder gaat in die richting...) Volgend jaar gaat hij naar de middelbare school. Nu geniet hij nog een schooljaar lang van het feit dat hij tot de schooloudsten behoort. Hij en zijn klasgenoten krijgen privileges en doen speciale projecten. Hij heeft het zeer naar zijn zin op zijn internationale school al zou je aan zijn Engelse spreekvaardigheid niet zeggen dat hij tweetalig onderwijs volgt... (Hij begrijpt meer dan hij kan zeggen.) Yuda vertelde ons vorige week dat hij vierde van de klas is met Engels. Gelukkig is mijn Bahasa Indonesia nog niet helemaal ondergesneeuwd door het Spaans. Dat vocabulair stof ik eenmaal per maand af.
Geen idee hoe dat precies werkt (nagemaakt?) maar hij is stikgelukkig met zijn aanwinst. Vriendin Bernadette deed ook -letterlijk- een duit in het zakje. De andere helft van onze donatie zal worden besteed aan de drie overige kinderen van het gezin. Yuda vertelde dat hij voor ieder van zijn broertjes en voor zijn zusje een verrassing kocht; te openen op zijn verjaardag.
Dat is eveneens leuk aan deze knul. Hij is zorgzaam (past graag op), ingetogen (maar met een goed gevoel voor humor), zeer gezeglijk en relaxed. Kom er eens om op die puberale leeftijd! Zo kennen we hem al jarenlang, 14 jaar om precies te zijn. Hij is vaak degene die tijdens een videocall met een foto van zichzelf van vroeger aankomt (ik maakte er duizenden van hem) en ons dan vraagt of we ons nog herinneren wanneer en waar dat plaatje werd geschoten. Kennelijk heeft hij een stapeltje foto´s klaarliggen op zijn bureaublad. Damai doet overigens hetzelfde. Ook hij kwam aan met een foto van zichzelf als 2-jarige met een bakje eten voor zijn neus. Ook van hem bestaan duizenden kiekjes. Hem noemden we vroeger de stofzuiger van de familie. Wat wij en anderen op het bord lieten liggen, at hij op. Je zou het niet zeggen; hij is net zo slank als zijn grote broer.
Selamat hari ulang tahun, sweetie 💖
Geen opmerkingen:
Een reactie posten