Niet hetzelfde maar wel gelijk

Het is vandaag 102 jaar geleden dat in de Verenigde Staten het stemrecht aan vrouwen werd verleend. Die bepaling ging het Wetboek in als het 19de Amendement. Met dit besluit werden vrouwen grondwettelijk gelijk aan mannen. Voortaan mocht er niet meer worden gediscrimineerd op grond van geslacht. In Nederland kregen vrouwen dat recht een jaar eerder (1919). In Spanje kwam dat pas in 1931.

In veel landen ter wereld is nog sprake van een ongelijke positie tussen mannen en vrouwen. Het beëindigen van alle vormen van discriminatie van vrouwen en meisjes is niet alleen een fundamenteel mensenrecht, het is cruciaal voor een duurzame toekomst. Daarom maakten de Verenigde Naties dat punt tot een van de duurzame ontwikkelingsdoelen voor 2030. Doel 5: ‘achieve gender equality and empower all women and girls’. Gendergelijkheid.

In de afgelopen 20 jaar werd veel voortgang geboekt. Er gaan wereldwijd meer meisjes naar school in vergelijking tot 15 jaar geleden en de meeste regio's bereikten gendergelijkheid in het basisonderwijs. Hoewel er meer vrouwen dan ooit op de arbeidsmarkt zijn, zijn er in sommige regio's nog steeds grote ongelijkheden, waarbij vrouwen systematisch dezelfde arbeidsrechten als mannen worden ontzegd. Tegenwoordig zijn er meer vrouwen in openbare ambten dan ooit tevoren maar het aanmoedigen van meer vrouwelijke leiders zal bijdragen aan het bereiken van meer gendergelijkheid. 

Er is nog een lange weg te gaan, aldus een tussentijdse voortgangsrapportage (2022). De wereld ligt niet op schema om gendergelijkheid te bereiken. De sociale en economische gevolgen van de coronapandemie zorgden ervoor dat de situatie van meisjes en vrouwen somberder werd. Uitbuiting, ongelijke verdeling van onbetaalde zorg en huishoudelijk werk en discriminatie in openbare ambten blijven grote barrières. Klimaatverandering en (natuur)rampen hebben nog steeds een onevenredig effect op vrouwen en kinderen, net als conflicten en migratie. Schadelijke praktijken als kindhuwelijken, genitale verminking van en seksueel geweld tegen meisjes en vrouwen bestaan voort. Het recht op autonomie over het eigen lichaam wordt hen nog steeds op vele plekken ontzegd. 

Ook in de VS, na het recente besluit van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Met één pennestreek van de conservatieve leden werd vrouwen daar het recht op abortus ontnomen. Terwijl een meerderheid van Amerikanen voor behoud van dat recht is. Sowieso is er maar één persoon die de beslissing over wel of geen abortus kan nemen: de vrouw in kwestie. Sinds het presidentschap van Trump is Amerika voor mij geen gidsland meer. Er wordt daar gemorreld aan democratische waarden en aan de rechten van vrouwen. 

Ruth Bader Ginsberg, de in 2020 overleden voormalige (progressieve) rechter van het Hooggerechtshof en voorvechter van vrouwenrechten, zal zich hebben omgedraaid in haar graf. Dat geldt waarschijnlijk ook voor Maya Angelou, zwarte Amerikaanse schrijfster, dichter, essayist, burgerrechtenactiviste en feministe. Dit is een deel van haar gedicht "Still I rise".

You may write me down in history
With your bitter, twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
 
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
 
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?
 
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I’ll rise.
 
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
 
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that’s wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.

Maya Angelou (1928-2014)
Uit: "And Still I Rise: A Book of Poems" 

Mijn liefje en ik vierden deze week dat we 33 jaar en zes maanden samen zijn. Sama-sama but different. We gingen snorkelen in Cabo de Palos en hadden daarna een late lunch in La Manga, bij een stemmige Mexicaanse taquería. We laten geen gelegenheid voorbijgaan om iets te vieren, samen of met anderen. Kijk maar in mijn webalbum...