One Sea Explorer

Onlangs liet ik mij verleiden tot de aanschaf van een opblaaskajak. Het bedrijf dat de boot bedacht, produceerde en in de markt zette, is van Nederlandse bodem. Tegenwoordig worden hun producten vervaardigd in China. Intex begon ooit met een simpele opblaasbal en is nu marktleider in opblaaszwembaden en andere producten voor vertier op en in het water. 

Bij Amazon bestelde ik de K2 Explorer en die werd geheel volgens afspraak thuis afgeleverd. De kajak werd geleverd met twee zitjes, twee paddles, een superpomp en een draagtas. Buurman Pat kwam met zijn electrische pomp om de boot vliegensvlug op te blazen maar bij nader inzien doet de meegeleverde pomp het minstens zo goed. 

Daarnaast bestelde ik een drager met twee grote wielen omdat ik de kajak achter mijn fiets wilde gaan vervoeren; dan kan de auto blijven staan. (Zo ver is het water niet verwijderd.) Met onze vroegere Fendt-caravan waren we ruim 11 meter lang en rijden met zo´n lange staart lukte wonderwel op rotondes en in nauwe Mediterrane straatjes. Met dit karretje van Spaans ontwerp zouden we ongeveer de halve lengte bestrijken. De levering van de wieltjes had helaas veel meer voeten in de aarde. Het pakket zou op woensdag of donderdag worden bezorgd, uiterlijk om 20:00 uur. Dat gebeurde niet. Transporteur TNT meldde dat men om 19:59 uur had aangebeld maar dat niemand thuis was. Eén ding weet ik heel zeker: dat waren we wel. Men loog dus. 

Om 20:01 uur ontving mijn liefje een bericht van diezelfde transporteur dat er iets fout was gegaan met de aflevering en dat het karretje in de komende vijf dagen opnieuw zou worden aangeboden. Huh?! Dat zou toch de volgende dag al  kunnen plaatsvinden? Hier klopte iets niet. Bovendien werd gemeld dat we ons geld niet zouden terugkrijgen als we niet met deze gang van zaken accoord zouden gaan. ¡Que vergüenza! Ik formuleerde een ferme klacht in mijn beste Spaans. Dit was geen manier van doen. Konden ze ons laten weten wanneer ze kwamen? Cristina van de leverancier reageerde hierop. Ook zij ging reclameren bij de vervoerder. 

Dat gedoe nam wel wat van de lol weg van het kajakavontuur maar zeker niet alles. We kochten banden om de opblaasboot op het dak van de auto vast te maken en zo naar het strand te rijden. Tom Poes verzint altijd wel een list. Met wat tips van buurman Jan lukte dat in minder dan 5 minuten. Buurman Jan vond overigens ook dat ik een zwemvest moet dragen en een paar meter touw in de kajak moet meenemen. Als ik overboord ga, kan ik mij zo aan de boot vasthouden. Nu ben ik een behoorlijk goede zwemmer (al zeg ik het zelluf) dus een zwemvest is een brug te ver. Een klosje touw kocht ik wel. Dat bind ik steevast aan de punt van de boot als ik te water ga. 

Ik wacht niet meer op de wielen maar het had weinig gescheeld... We reden op de fiets weg uit de straat om te gaan zwemmen toen we Engelse buurvrouw Sue tegenkwamen. Vanzelfsprekend ging het praatje over de dood van Queen Elizabeth. Op enig moment reed er een grote FedEx-vrachtwagen de straat in (geen TNT). Ik had maar één gedachte: die komt voor ons, al had niemand ons verwittigd; niet van het tijdstip en niet van de verandering van transporteur. Ik keerde om en holde achter de wagen aan, opgezweept door mijn liefje. (Ze blijft een slavendrijver.) De wagen stopte niet voor ons huis maar verderop in de straat. “Voor wie komt u?” vroeg ik de chauffeur. Hij noemde ons huisnummer. Joehoe! Deze wieltjes hebben we dus te danken aan Good Ol' Lizzie. Thank you, Your Majesty! (Vijf jaar lang was zij ook onze koningin.) 

En zo zwaaide mijn liefje mij uit vanaf het strand, op weg naar Ibiza, volgens haar... Als een heuse Vengagirl. Ze kan dat wensen maar zolang de stroming niet aflandig is, zal dat mij niet snel overkomen. (Bovendien ging ik al eens op vakantie naar dit Balearische eiland.) Met een opblaaskajak als deze is het belangrijk naar de golven te kijken. Je wilt ze niet pal op de zijkant van de boot hebben.

Het is heerlijk om op deinende golven te varen. Met prachtige kleuren water, vogels en andere watersporters om je heen. Ketut, de vader van onze Balinese jongens, vaart nog steeds op een cruiseschip van zijn Amerikaanse werkgever in deze contreien rond. Mijn liefje stuurde een filmpje van mij in de opblaasboot. Hij was het die de woordgrap maakte over de boot. Hij werkte ooit aan boord van de Seven Seas Explorer! 

In de beginjaren '90 van de vorige eeuw kochten we de eerste opblaaskajak toen we naar Noord-Spanje op vakantie gingen met Nelly & Diederik. Dat was een boel fun. De laatste keer dat ik in een kajak zat, was tijdens onze cruise langs de Galapagos-eilanden (2015). Dat was destijds geen opblaasgeval maar eentje met een harde buitenkant. Die zijn daardoor gemakkelijker voort te stuwen, ze glijden door het water. Maar als je eenmaal kunt peddelen, verleer je dat niet snel; al is elke dag op zee anders. Het aardige is dat ik al veel vogels op zee van dichtbij heb gadegeslagen. Als je zachtjes aankomt, laten ze je dichtbij komen.

Afgelopen weekend las ik een artikel in de Volkskrant over memorabele schipbreuken. Ik vond het opvallend dat zo’n artikel wordt geschreven; het is immers bepaald geen komkommertijd meer in het Vaderland! De illustratie is van Willum Morsch met wat gefreubel van mijn hand. Een van de recentste voorvallen in dit verband was een visser uit Brazilië die met een houten boot uit werken ging op de Atlantische oceaan en daar schipbreuk leed. Hij kon niet zwemmen en dobberde elf dagen lang zonder water en eten op volle zee in een diepvrrieskist. Hij werd voortdurend omringd door haaien. Voor de kust van Suriname werd hij door passagiers van een plezierjacht uit het water gevist. Tot nu toe had ik zelf een aantal close encounters met onschuldige watervogels. 

Het plan is om binnenkort met mijn liefje in de kajak naar Chiringuito Ramón te peddelen voor een gezellige lunch aan het strand van Torre de la Horadada, ongeveer zes boeien verderop. Zij peddelt zelf liever niet vanwege haar gewrichten maar ik doe dat met gemak en plezier. Na enkele dagen kajakken had ik geen grijntje last van spierpijn in mijn bovenarmen. 

We leren dagelijks. De eerste dag liet mijn liefje het bestuurdersraam van de auto openstaan toen we de kajak na peddelen op het dak tilden. Het zeesop klotste door het open raam. De tweede dag lukte het aanvankelijk niet de vin uit de bodem van de kajak te verwijderen. De schacht van de vin was met fijn zeezand bezet en daardoor haperde het. Uiteindelijk lukte het met een beetje geestelijke bijstand van de Waterfietsenman van het strand. Hij bood zijn dienst aan, dat had toen ook de baas van de Soccoristas al gedaan. Nu moet er nog een slimme constructie worden bedacht voor het karretje achter de fiets maar daar heb ik buurman Jan voor. Er biedt zich altijd wel een beetje hulp aan, gevraagd en ongevraagd.