Search and Rescue

In de afgelopen week was het hier kortstondig noodweer, vooral in buurprovincie Murcia. Javalí Viejo, een dorpje met 300 inwoners (net zoveel als er in onze woonwijk wonen voor en na de zomer), werd snoeihard getroffen door tropische cycloon Hermine en dat leidde tot dramatische overstromingen. Een donkerbruine watermassa kolkte er door de straten en zette de boel op zijn kop. Een 62-jarige inwoner die thuis voor de tv in slaap was gevallen, werd door het razendsnel wassende water overvallen en 300 meter meegesleurd. Dat overleefde hij niet. Al zijn buren moesten hun huizen zwemmend verlaten. 

Vriendin Bernadette -die vandaag haar verjaardag viert- (hiep-hiep-hoera!) stuurde mij een foto toe die ze aantrof in het FD. Daarop zie je schots en scheef hangende auto’s in een zwaar geteisterd straatje met allerlei aangespoeld materiaal dat daar evenmin hoort. De foto van deze chaos ging de wereld over, ik zag het beeld terug in menige krant. Ze vroeg hoe het ons verging. Wij kregen die avond ‘slechts’ 35mm regenval -best veel- maar in gebieden die inmiddels zijn uitgeroepen tot rampgebied viel er in een uur tijd ruim 200mm water. 

De afgelopen dagen hadden wij bezoek van vriend Diederik. Zijn bezoek stond eerder in het jaar gepland maar toen overleed mijn zus Ineke in Nederland plotseling en reisden wijzelf met het vliegtuig dat hem naar ons zou brengen, in tegenovergestelde richting. 

Diederik is de weduwenaar van mijn vriendin Nelly. Zij overleed in 2009 aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. De dag na die onverwachte, desastreuse diagnose (november 2005, een paar dagen nadat we op wereldreis gingen) gaf hij zijn baan op en werd haar toegewijde mantelzorger. Ik ken niemand die zoveel voor zijn zieke geliefde deed; in alle opzichten maar zeker ook op medisch vlak. Hij zocht haar ziektebeeld tot op de bodem uit totdat hij een halve medicus was (hij studeerde ooit medicijnen), ging op zoek naar experimentele behandelingen in binnen- en buitenland, naar alternatieve behandelingen, naar voedings- en andere experts in uiteenlopende richtingen. Door al die inspanningen en inzichten leefde ze langer dan statistisch mogelijk leek. (Dat klinkt kil maar zo bedoel ik dat zeker niet.) Zelf vindt hij dat hij uiteindelijk faalde -want ze overleed- maar dat is een volkomen onterechte zelfkastijding, wat mij betreft. We hoopten destijds allemaal dat deze vorm van kanker een chronische ziekte zou worden in haar tijd. Het mocht niet zo zijn. De strijd tegen longkanker blijft tot op de dag van vandaag een gevecht tegen de bierkaai. 

Het was deze Held van de Zorg die ik opwachtte op luchthaven Alicante. Van uitstel kwam gelukkig geen afstel. We waren blij elkaar weer in levende lijve te zien. We vierden het persoonlijke weerzien maar ook Nelly’s geboortedag afgelopen week. Hij logeerde niet bij ons maar huurde een apartement op loopafstand. 's Morgens ontbeet hij  hier en 's avonds liep hij naar zijn eigen onderkomen terug. Zijn rugzak puilde uit van de kadootjes: boerenkaas, Indonesische massagebalsem en boeken. Diederik weet waarmee hij ons kan verrassen. Zo toverde hij een mooi gebonden exemplaar in roze uitgevoerd van de ‘Zeer Fijne Boy’ uit de zak van Sinterklaas. (Gelukkig hoefden we niet op schoot te zitten en liedjes te zingen.) Hij en ik delen niet alleen de liefde voor Nelly, ook die voor auteur Gerard Reve, alias de Grote Volksschrijver. 

Er kwam eveneens een opblaaskado uit de zak. Het is een soort boei die achter een zwemmer aan dobbert en in geval van stress bij de kladden kan worden gegrepen. Diederik noemde dit levensreddende verrassingsgeschenk een Search & Rescue Do It Yourself Kit. Zo noem ik die dan ook voortaan. Onlangs blogde ik nog over zo’n hulpmiddel toen het ging over snorkelen in de wateren van Cabo de Palos. Daar ga ik vaak in mijn eentje ver de zee in, op zoek naar onderwaterwonders. Mijn liefje zou graag zien dat ik voor die momenten zo’n ding aanschaf maar ik voelde er niet veel voor. Diederik besloot anders voor mij. Ik beloofde hem de opblaasvriend te gaan gebruiken bij solozwempartijen. 

De dagen vulden zich met bijpraten en lekker eten. We haalden herinneringen op, vertelden anecdotes en herbeleefden memorabele gezamenlijke uitjes. (Daar waren er veel van.) Nelly wordt nog elke dag gemist. Haar knalblauwe ogen, liefde, vriendschap, aanstekelijke levensvreugde, ondeugd, humor. Tja. 

We aten Spaanse tapas en ik maakte onder andere paëlla met kip. Op de meeste dagen scheen de zon, op de enige dag van regen en onweer kaartten we. We introduceerde onze vriend in het spel SkipBo en dat legde hem geen windeieren. Op de laatste dag dat we kaartten, won hij de spelronde. We overtuigden hem tevens van het leuke van taalapp Duolingo voor het leren van de Spaanse taal. Nelly en hij waren fervente Spanjegangers. 

Op de avond van Nelly´s geboortedag reden we naar restaurant La Tropical in Los Alcázares, gelegen aan de Mar Menor. Dat plaatsje had tijdens de recente hoosbuien schade opgelopen maar niet zoveel als in voorgaande jaren. In het crisisjaar 2019 stond daar in alle huizen langs de boulevard tenminste een halve meter modderig regenwater. Daarna nam het bestuur maatregelen en die lijken nu vruchten af te werpen. Het meeste regenwater mondde deze keer uit in zee en kleurde de Mar Menor chocobruin. 

We wandelden die avond langs een zonnige boulevard en keken uit over de gemaltraiteerde binnenzee; de grootste van Europa. Sinds 21 september is dat bijzondere natuurgebied-in-nood een rechtspersoon. De Spaanse regering keurde een wetsvoorstel goed en verschafte deze lagune rechten als eerste in Europa, net als mensen en bedrijven. De wet bepaalt dat deze lagune voortaan recht heeft op bescherming, bewaring, onderhoud en herstel. De voogdij over Mar Menor komt in handen van drie organen, zij zijn de wettelijke voogden die de belangen van de binnenzee officieel gaan behartigen. Het werd tijd! Volgens kenners heeft Mar Menor 20 jaar nodig om te herstellen. Geen idee of de plas nog is te redden... Over een paar jaren zullen we zien wat deze juridische actie heeft opgeleverd. 

We zegen neer in het restaurant waar het die avond gezellig druk werd. Alle tafels binnen en op het terras werden bezet door een bont gezelschap van Spanjaarden en buitenlanders. Een jonge Spanjaard vierde daar zijn 25ste verjaardag met zijn vriendin. Dat weet ik omdat er twee brandende cijferkaarsen op twee overheerlijke croquetas stonden. Daar proosten we wederom op Nelly.

Toen we uren later naar buiten liepen, bleek het te hebben geregend maar er leek niet veel aan de hand. Mijn liefje was die avond de chauffeur en reed ons verantwoord naar huis. Daar wachtte ons een volgende verrassing. Toen we langs de provinciegrens wilden rijden, bleek de weg afgezet door dranghekken. Aangezien er een vrachtwagen voor ons reed, besloten wij ook langs de hekken onze weg te vervolgen. Een brede, bruine golf snel stromend water kwam halverwege, ter hoogte van de lokale bodega, van de velden gestroomd en vulde de straat tot ver voorbij het hoger gelegen trottoir. We reden door de watermassa heen, het kwam tot de wielkassen. We hadden mazzel want even verderop reed ons een politiewagen tegemoet. Als die ons had opgewacht aan het einde van de afgesloten weg, hadden we een boete ontvangen. Thuis gaf de regenmeter in de tuin 12mm neerslag aan; volgens buurman Jan was het kortstondig apocalyptisch. De volgende ochtend liepen we naar de boulevard en zagen dat de modderstroom inmiddels flink was uitgewaaierd over de Middellandse Zee. De ogen moesten ver zoeken naar een streepje azuur. Dat was geen zwemdag. 

Inmiddels keerde Diederik naar Nederland terug, zij het met vertraging vanwege een technisch mankement aan het vliegtuig. De vlieger waarmee Diederik uiteindelijk vertrok, bracht onze vrienden Emmy & Hugo juist naar hun vakantieadres onder de Spaanse zon.