Gebutste vriendinnen

Ons leuke viervoeterbuurmeisje van 98 lentes jong kreeg onlangs klachten. (Hond) Chilli kon ineens niet meer normaal of bijna niet lopen. Baasje en buurman Jan vroeg ons haar voorlopig niet al te enthousiast te begroeten en met haar te kroelen, om extra pijn aan het hondenlijf te voorkomen. De klachten zouden worden veroorzaakt door rugpijn, was de gedachte. Ik moest slikken toen ik haar overdwars met haar lijfje over het trottoir zag lopen en door een achterpoot zag zakken. Het viel evenmin mee om haar niet te begroeten zoals ik altijd doe, meermalen per dag. Dan roep ik haar naam enthousiast en krijgt ze een salvo aan knuffels te verduren. Op weekbasis krijgt ze er meer dan mijn liefje, bedacht ik mij... Ze doorstaat die behandeling met verve, de kleine hartenbreker! Maar als mijn wijze van begroeten haar klachten verergert, doe ik dat vanzelfsprekend niet. Ik vroeg mij in de loop van de week af of het haar rug wel is. Ik dacht eerder aan een hernia, aangezien ze door een achterpootje zakte? Of misschien wel een tia? Dat er kortstondig iets niet in orde was in haar koppie? Ik ben echter geen dierendokter, hoogstens een hondenfluisteraar. 

Ze kreeg dagelijks een piepklein stukje pijnstiller door haar eten maar haar eetlust liet aanvankelijk ook te wensen over. Langzaam maar zeker krabbelde ze op, volgens de buurvrouw. Lopen doet ze af en toe nog wat anders dan voorheen maar ze rent weer door het huis en eet en drinkt als vanouds. Toen wij laatst een etentje organiseerden, kwam er ook weer een vrolijke Chilli mee. Ze vlijdde zich op haar meegebrachte hondenkussen en zelfs op ons vloerkleed dus dat was een goed teken. De knuffels kwam ze weer veelvuldig halen. Opgelucht! Mijn oude moeder, die de respectabele leeftijd van 95 jaar behaalde, zou dit diertje qua leeftijd “een hond van alle dag” noemen maar die gedachte laat ik weer los nu ze bijna weer de oude is.  

Dat is een mooie brug naar mijn liefje (😉). Zij ging in augustus naar de dermatoloog voor haar halfjaarlijkse controle. Dat is verstandig voor iemand met blond haar en blauwe ogen maar zeker voor iemand met dat uiterlijk die al twintig jaar in een subtropisch of tropisch land woont. Regelmatig wordt er huidschade  gerepareerd. Tot dusver gebeurde dat met crème of stikstof. De meeste huidschade wordt in iemands jonge jaren veroorzaakt. Die schade ligt dan 'opgeslagen' in de huid en komt op latere leeftijd naar voren. Ze was nooit een braadkip maar een verbrande huid overkwam haar weleens. 

De arts stelde een kwaadaardige tumor vast aan de zijkant van haar gezicht. Dat plekje was al eens eerder met stikstof behandeld. Kennelijk niet afdoende. Er was geen haast bij, de ingreep werd voor enkele weken later gepland. Bij het lezen van dat woord ‘kwaadaardig’ voelde ik even een naar gevoel. Het was een déjà-vu van jaren geleden, toen zij de diagnose borstkanker kreeg gesteld. Maar ook dat werd goed behandeld. Gisteren was het World Breast Cancer Day, de internationale dag van borstkanker. Daar sta ik altijd bij stil. Sacheen Littlefeather (75) en Olivia Newton John (73) zijn recente trieste bewijzen dat er nog steeds vrouwen overlijden aan de gevolgen van borstkanker, tientallen jaren nadat er bij hen voor de eerste keer een knobbeltje werd ontdekt.  

Een week of anderhalf geleden kregen we een telefoontje van het ziekenhuis dat de operatie een paar dagen zouden worden vervroegd. Laat het maar gebeuren, zeiden we unisono. Overigens leek de vlek in haar gezicht in de tussentijd minder zichtbaar te worden. 

In Spanje hebben 47 personen op de 100.000 inwoners jaarlijks last van huidkanker (carcinomen), volgens cijfers uit 2020 van de statistiekafdeling van de AECC, de Spaanse Kankerbestrijding. Basaalcelcarcinoom is hier de meest voorkomende vorm van huidkanker, goed voor 80 à 90% van alle huidcarcinomen. Dat betrekkelijk lage aantal verbaase mij. Als ik het goed heb omgerekend, zou dat neerkomen op ruim 22.000 personen per jaar die het overkomt. In Nederland kregen 82.800 mensen in 2021 de diagnose huidkanker gesteld, aldus het KWF. Dat aantal is bijna het viervoudige van Spanje, het land van gemiddeld 2.500 zonneuren -ruim 300 dagen- per jaar. De Nederlandse weerdienst stelt dat er daar gemiddeld 1.500 à 1.550 zonneuren per jaar zijn. Ook daar krijgt een ruime meerderheid (60.000) te maken met basaalcelcarcinoom. 

In het ziekenhuis vroeg de  verpleegster aan mijn liefje of ze nerveus was. “Nee”, was het resolute en eerlijke antwoord. Ooit stond ze voor hetere vuren. Bovendien is ze in dit soort omstandigheden nogal een koele kikker. Dat kon niet worden gezegd van een oudere lotgenote. Die zat, naar verluidt, te hyperventileren en bibberde  als een rietje. Kasian. Diezelfde verpleegster had overigens geen verstand van het aanbrengen van de canule voor een eventueel infuus. Het lukte haar niet op de rug van de linkerhand van mijn liefje en op haar rechterhand pas na veel gepruts. (De beide handen bleven nog lang donkerblauw.) Bepaald geen zuster Clivia. Haar moet het prikdiploma maar  tijdelijk worden ontnomen. En dan terug naar de prikschool... als oefenobject! De troela. 

Het duurde even voordat ze terugkwam. Met een huidkleurige pleister op haar wang, een geel uitgeslagen gezicht -van de betadine- en een scheve mond. Ik maakte een grap zodat ik die goed kon zien en vastleggen op foto. Ze sprak een veto uit over publicatie van het plaatje en dat respecteer ik. 

Daarna volgde haar uitgebreide verslag. De chirurg had zich over haar gebogen op de operatietafel, bekeek beide kanten van haar gezicht en vroeg waar de plek precies zat. Aan de kant waar hij begon te kijken. Hij kon niets zien dat in de buurt kwam van een kwaadaardige tumor. Had hij zich wellicht vergist en een verkeerde diagnose gesteld? Het goede nieuws is dat er die dag niet werd  gesneden in de wang van mijn liefje. Wel werden biopten genomen die naar het lab werden gestuurd. Voorlopig houdt de dermatoloog het op basaalcelcarcinoom. Hij stelde een wat later consult in de tijd voor om te zien of de plek terugkeert. Pas dan krijgen we te horen wat zich daar onderhuids bevindt. Het is te verdragen. Met dat huidkleurige kussentje op het gelaat lijkt het alsof ze hamsterwangen heeft. Dat is aandoenlijk... De hechtingen gaan er later vandaag uit. Ik houd van deze vriendinnen, gebutst of niet!