Ginger Alee

Yudha Prabowo (AP)

We videoappten onlangs weer eens met onze jongens in Bali. De eerste minuten van dat gesprek werden ingenomen door het bespreken van een dramatisch verlopen voetbalwedstrijd in Malang, Oost-Java. Daarbij kwamen tenminste 125 voetbalsupporters om het leven, waarvan 32 kinderen. Voor twee tieners van 14 en 15 jaar die omkwamen, was het de eerste keer van hun leventje dat ze naar een wedstrijd gingen... Er liggen nog meer dan 100 mensen in het ziekenhuis. Aanhangers van de verliezende thuisclub stormden gefrustreerd het veld op na de wedstrijd. Agenten van de Nationale Politie sloegen hard in op de meute en probeerden de mensen uiteen te drijven met traangasgranaten. Dat verergerde de paniek en chaos. Wat een vreselijke escalatie; de politie in Indonesië is berucht om zijn excesssieve optreden. Toen ik het bericht las moest ik direct denken aan onze twee Balinese voetbalvriendjes. Dit had hen ook kunnen overkomen, al zijn het geen relschoppers. 

Het goede nieuws dat vorige week uit Indonesië kwam, was dat Nederlandse bedrijven personeel voor de gezondheidszorg gaan werven in dat land. Sommige Nederlandse ziekenhuizen doen dat al enige tijd. Op de eerste van deze maand begon een groep van 25 verpleegkundigen uit Indonesië bij een zorginstelling in Limburg. Het Hoofd PZ van die instelling is van mening dat Nederland op dat punt achterloopt bij andere Westerse landen. Aziatische verpleegkundigen (ook die uit de Filipijnen) zijn zeer gemotiveerd en hebben doorgaans al veel werkervaring. Hoewel ze over alle diploma’s en werkervaring in het land van herkomst beschikken, moeten ze eerst hun certificering behalen voor het werken volgens de Nederlandse wetgeving en maatstaven. De verpleegkundigen en studenten die overkomen, zijn uitgebreid getraind -en gescreend- in de beheersing van de  Nederlandse (zorg)taal en cultuur. Ik bekeek een filmpje waarin drie Indonesische jongeren (twee jonge vrouwen en een jongeman) met elkaar praatten in bijna-perfect Nederlands. De volgende dag zouden ze afreizen naar Belanda. Mij klinkt dat goed in de oren maar niet iedere politieke partij in Nederland gaat daarin mee. Of ze ooit terugkeren naar hun geboorteland? Misschien wel, misschien niet. (Dat is van latere zorg.) Overigens appen we tegenwoordig af en toe in het Nederlands met onze Balinese mannetjes. Yuda gaat daarin graag voorop. Nog even en hij kan zó aan de slag als toekomstige mantelzorger van zijn bijna-bejaarde witte oma's! 

In de nacht die aan het videogesprek voorafging, kwam er een piepje binnen op de telefoon. De mobiel ligt beneden en normaliter staat het geluid uit maar deze keer niet. We bleken beiden wakker te liggen en constateerden dat onze verre vriendjes contact met ons zochten. Damai bleek wakker te zijn geworden met de gedachte aan lekker eten. Hij vroeg ons het recept van de Australische ‘pie’ die op het menu staat van het restaurant in het resort in Noord-Bali waar wij de laatste jaren verblijven als wij hen komen bezoeken. Een van de eigenaren, Richard, is Australiër van herkomst; hij trouwde met een Balinese en met haar kreeg hij twee leuke dochters. (Hij naturaliseerde uiteindelijk tot Indonesiër.) Het is een vleespasteitje naar Australisch recept dat wordt geserveerd met een dikke vleessaus bomvol smaak. 

Ik moest lachen om zijn vraag. Beide jongens werden door ons heuse smulpapen maar ze zijn tevreden met wat hen wordt voorgezet als wij er niet zijn. Tijdens onze bezoeken is het vaak feest, wij gaan graag met hen uit eten in lokale restaurants. Ze zijn goedgemanierd en eten hun bord altijd leeg. We bezorgden  de mannetjes culinaire verrassingen en vaak is eten ons onderwerp van gesprek. Damai wil vaak weten hoe iets wordt bereid zodat hij aan zijn moeder Elsa kan vragen of zij iets dergelijks voor hen maakt. 

Ik herinner mij de eerste keer dat een jonge Yuda (inmiddels 15) zo´n pie wilde eten in een restaurant. We zaten aan tafel en hij zei dat hij graag ‘kue’ wilde; dat is het Bahasa Indonesia voor taart. Wij gebruikten het woord tot dan toe voor zoete taart dus we zeiden dat hij beter iets hartigs kon bestellen. Hij keek mijn liefje aan en zei dat hij net zo’n taart wilde als zij de avond ervoor bestelde. Het kwartje viel: het was de vleespastei waarop hij doelde. Ja, die mocht hij zeker bestellen! De pie ging schoon op, er bleef geen kruimel op zijn bord achter. De laatste druppel saus likte hij met een lange vinger uit het meegeleverde kannetje. 

Als onze vriendjes bij ons verbleven, mochten ze altijd vers fruitsap, melk of water bestellen. Daarop bestond geen limiet. Alleen in het weekend stonden we toe dat zij een glas frisdrank aan tafel dronken. Dat was soms coca-cola (wel zonder suiker). De oudste wilde echter alles proberen wat wij dronken of aten. Zo testte hij tonic (zonder gin) en zelfs dat vond hij lekker als jochie. Op een bepaald moment bestelde de wijsneus ‘ginger alee’. Mijn liefje had de voorgaande dag een flesje ginger ale besteld en dat wilde deze copy cat ook weleens proberen. Hij wist wat hij wilde, kon het alleen niet uitspreken. De doos met dit soort herinneringen zit boordevol. Sweet memories. 

Mijn liefje stelde de mannetjes recent voor om een Whatsapp-groep te formeren. De meeste kwesties die we uitwisselen zijn geschikt voor beiden. Wij zouden dan een toepasselijke profielfoto maken en zij moesten een creatieve naam voor ons kiezen. Hun zelfbedachte groepsnaam werd  The Lovely Group. Geen toppunt van creativiteit maar het is hun idee dus wij doen het ermee.