Zonnebeweging

Laatst fietste ik weer eens uitgebreid door mijn woonomgeving. Je ziet van alles als je er oog voor hebt en moeite neemt om af te stappen. Onderdeel van die ronde  was een ritje door de velden in het binnenland waarop doorgaans groenten, fruit en planten worden verbouwd. Momenteel staat er weinig te groeien en te bloeien. Deze keer ontdekte ik wel een kudde geschoren schapen die zich te goed deed aan een stapel oud brood. In een afgeschermde ruimte stond een moedergeit met twee lammetjes die waarschijnlijk net waren geboren. Ze wiebelden op hun pootjes en bij moeders hing de nageboorte nog uit haar grotje. Telkens als ze een stap zette, slingerde het lange vlies achter haar aan en gaf ze dat met haar achterhoef een trap. Normaliter eet ze dit op maar ik denk dat ze er nog geen tijd voor had. Inmiddels voegden ook de jonkies zich weer bij de grote groep. 

Vorige week bracht ik buurman Pat naar vliegveld Corvera (Murcia). Zelf was ik daar nog nooit maar de opmerkelijke geschiedenis van deze luchthaven was mij bekend. Toen het toeristengeld in Spanje met sloten tegelijk binnenstroomde in de jaren voorafgaande aan de financiële crisis van 2008, ontstonden er bouwprojecten in de private en de publieke sector. Met die euros kwam eveneens een grote stroom vastgoedinvesteerders het land binnen. Het idee voor luchthaven Corvera ontstond in 2003, de aanbesteding volgde drie jaar later. 

Murcia moest "het Californië van Europa" worden; dat was destijds een veelgehoord uitdrukking. Het nieuwe vliegveld moest de poort worden tot andere megalomane projecten in de provincie, zoals het Paramount Themapark, het Contentópolis en de Marina de Cope die er waren voorzien. Laatstgenoemde project was op papier een stedelijk toeristisch complex met meer dan 11.000 woningen, vijf golfbanen, tien voetbalvelden en andere sportfaciliteiten en zelfs een kunstmatige binnenhaven voor 2.000 boten, een stedelijk toeristisch project met meer dan 21 miljoen vierkante meter. Gelukkig stak het Spaanse Grondwettelijk Hof hier tijdig een stokje voor. 

De kleinschalige (oorspronkelijk militaire) luchthaven van San Javier, eigendom van het Ministerie van Defensie, zou worden gesloten en alle passagiersvluchten zouden overgaan naar Corvera. Toen de recessie hier keihard toesloeg, gingen investerings- en bouwbedrijven failliet en bleven projecten halfafgewerkt achter. Zo verging het Corvera ook. Daar begon de bouw in 2008. Het project liep enorme vertraging op en de gebouwen lagen er lang als karkassen bij. Het had weinig gescheeld of deze luchthaven zou ook nog zijn vernoemd naar een Murciaanse ingenieur (uitvinder van de voorloper van de helicopter, de autogyro), uit het gevolg van generaal Franco. Pas in 2019, zeven jaar later dan gepland, vertrokken de eerste vluchten van deze plek. Tot nu toe vliegt er een zeer beperkt aantal vliegmaatschappijen (EasyJet, Ryan Air, Vueling, TUI); geen enkele Nederlandse. 

Even voordat we de terminal bereikten, zag ik iets donkers bewegen in mijn rechterooghoek. Daarna zag ik een grote donkere vleugel wapperen en keken twee priemende ogen mij in de duisternis aan: een grote uil was opgevlogen en zat in de berm te wachten op ons vertrek. Wow! Het is overigens een zeer ruim aangelegde luchthaven met een grote terminal en heel veel parkeergelegenheid. Vertrek en aankomst gebeurt vanaf eenzelfde strook voor de grote hal, zonder slagboom. 

Mijn liefje reed onlangs in de buurt van plaatselijke camping Lo Monte (die weer goed begint te vullen met voornamelijk campers uit Noord-Europa) toen zij een grote roofvogel als een pijl richting een boom zag vliegen en daar in de top een kleinere vogel in de klauwen greep. De roofvogel vloog er met zijn prooi vandoor. Dwarrelende veertjes waren het enige dat van het slachtoffer restte, aldus de vogelspotter. Zelf had ik op mijn fietsronde ook een confrontatie met de dood maar deze was minder spectaculair. Op het pad trof ik een vogel aan die met zijn verstijfde pootjes omhoog lag. Een handjevol veertjes lag erom heen maar verder leek het dier intact. Ik kon niet goed zien welke vogelsoort het betrof. Het was geen duif en leek evenmin op een mus. Overigens zijn er nog weinig migrerende vogels te zien in onze duinrand. Wellicht dat het in Noord-Europa nog te warm is voor vertrek? 

Daar en hier schijnt de zon momenteel uitbundig. De komende anderhalve week daalt de temperatuur hier overdag niet beneden 25 graden Celsius. De gemiddelde temperatuur in Spanje is 13 graden hoger dan normaal. De nachten zijn 5 à 10 graden te warm voor de tijd van het jaar; die zijn nog steeds subtropisch. De luchtvochtigheid is ook nog hoog. Dat extreem zomerse weer zou worden veroorzaakt door de vulkaan die uitbrak op Tonga. Deskundigen vermoeden dat deze uitbarsting de temperatuur tijdelijk verhoogt. 

Eerder deze week keek ik naar een interessante documentaire op de Nederlandse tv (VPRO) over een fanatieke club zongelovigen die veel verder willen gaan dan alleen maar zonnepanelen plaatsen. De zon is van en voor iedereen dus waarom produceren we geen lampen die op zon werken, maken we geen kleding en ramen die zon oogsten, voorzien we gebouwen en geluidsschermen niet van zonnefolie? Zo kunnen we een heuse Zonnebeweging beginnen. Dat klinkt mij als muziek in de oren. Ik hoop dat deze beweging snel overslaat naar Spanje! Deze week vindt in Eindhoven de Solar Biënnale plaats. Solar Designer, kunstenares en prijswinnende innovator Marjan van Aubel (1985) is ambassadeur van dit evenement. Zij speelt ook een rol in de zonnebeweging.

Afgelopen dinsdag kon ik hier bijna niets zien van de gedeeltelijke zonsverduistering. Het zonlicht was eenvoudigweg te fel, zeker zonder eclipsebril. Eén keertje keek ik recht in het licht en zag ze daarna tijdelijk vliegen. Fotograferen was evenmin te doen. Er was hier geen moment sprake van enige vorm van verduistering. Bij ons lag het hoogtepunt om 12:07 uur. De maan nam op dat moment een piepklein hapje uit de zon; veel kleiner dan in Nederland was te zien. Daar ervoer de energieproductie van zonnepanelen (het aantal steeg daar flink in 2022) een forse dip op het hoogtepunt van de verduistering. 

NOS-journalist en Spanje-correspondent Rob Zoutberg schreef onlangs een artikel over een ‘boom’ van Noord(west)-Europese energietoeristen die Spanje aandoen. Afgezien van de kou ontvluchten ze hun eigen land nu ook vanwege hoge energieprijzen. De prijzen die hier gelden voor een overwinteringsvakantie komen dicht bij die van thuisblijven en de verwarming aanzetten. De landen van het Iberisch schiereiland zijn maar voor een klein percentage van hun energie aangesloten op het Europese gasnetwerk en daardoor veel minder afhankelijk van Russische leveranties. Bovendien mogen beide landen van de Europese Unie tenminste tot mei 2023 een lagere prijs voor gas rekenen. Ook elektriciteit is daardoor voorlopig relatief goedkoop. 

Een Duitssprekend echtpaar in sportkleding, boomers op unisex e-bikes (Diavelos, Zwitsers merk) waarvan eentje met een hondenkarretje (van Jollypaw) er achteraan, stopte aan de rand van het duin voor een duik in zee. De hond mocht met het vrouwtje mee het water in, de bofkont. Er is overal nog veel reuring op het strand, al wordt een van de Chiringuitos (Pirata, die op het zand staat) nu afgebroken. Op weg naar huis zag ik ook de eerste campers geparkeerd in onze woonwijk. Dat blijft toch een sneu gezicht: een kampeerwagen van een tonnetje  of meer en dan met je tuinsetje op een doorsnee Spaanse stoep staan. Tja. Het overwinteringsseizoen is duidelijk begonnen! De passagiers van deze wagens zijn hoogstwaarschijnlijk geen energietoeristen. Maar van klimaattoeristen hebben we er hier ook (tien)duizenden.